Coś własnego. Zapraszam Cię do Arsiene!

Cześć Wam!

Tak jak wspomniałam w poprzednim poście - doznałam natchnienia. To znaczy... nie, natchnienie to dużo za dużo powiedziane. Po prostu wpadłam na pomysł na opowiadanie. 

Zabazgrałam multum kartek, pokreśliłam drugie tyle, zakleiłam całą przestrzeń okołobiurkową kolorowymi karteczkami, i w końcu udało mi się uszeregować trochę myśli. Pomysł nabrał konturów, kształtu... Póki co jest to jakaś marna stułbia, może meduza albo inny gil wodny, ale mam nadzieję, że z czasem urosną mu rączki i nóżki, i ewoluuje w coś lepszego. 

Od razu ostrzegam - to nie będzie historia miód, malina i orzeszki. Właściwie zastanawiałam się, czy ją tu wrzucać, ale ostatecznie postanowiłam to robić. Wydaje mi się, że gdybym pisała ją do szufladki, to po pewnym czasie strzeliłabym to w diabły i zajęła się czymś innym, nowszym. A tak, skoro zacznę coś tutaj, to będę musiała doprowadzić to do końca. Uznałam, że samymi recenzjami nie rozkręcę się ponownie, muszę znów zacząć pisać coś swojego. Jeszcze nie wiem jaki ma styl osiemnastoletnia Q. Piętnastolatka dawała rady, więc mam nadzieję, że nie zapomniałam jak się stula farmazony  pisze. Przekonam się wkrótce, Wy z resztą też ;).

Ostatnie ogłoszenie: zdaję sobie sprawę, że opowiadanie pisane na blogu czy Wattpadzie powinno wyglądać specyficznie. Co rozdział to dziki zwrot akcji, opisy minimalistyczne, wszystko szybko, żeby zaciekawić czytelnika, skłonić do tego, aby niecierpliwie czekał na kolejny rozdział. Cóż, chyba nie nadaję się do takiego pisania. Moja opowieść zostanie napisana po Bożemu. Jakoś przeboleje ewentualny brak zainteresowania. Mam nadzieję, że zostanie mi to wybaczone, ale chcę, aby w moim opowiadaniu były i opisy, i dialogi, i cała reszta drobiazgów. Amen.

Przejdźmy do sedna sprawy. Trochę się dziwnie czuje, bo nigdy nie pokazywałam moich wymysłów innym, z wyjątkiem znajomych, czy polonistów :). To mój pierwszy raz. Zapraszam Was do Arsiene :)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Zmierzchało.  Mieszkańcy Arsiene powoli wracali do swych domów. Rolnicy szli znużonym krokiem, wyczerpani po całym dniu ciężkiej pracy. Handlarze składali swoje stoiska, i obładowani niesprzedanym towarem ruszali przed siebie. Wśród nich szła również młoda, ciemnowłosa dziewczyna, niosąc naręcze pięknych tkanin zdobionych w barwne, haftowane kwiaty i finezyjne wzory.

Arsienka była smutna. Dzisiejszy dzień nie należał do najlepszych – sprzedała zaledwie kilka serwet, więc zarobek był niewielki. Miała nadzieję, że jej bratu lub ojcu się poszczęściło. „Jutro będzie lepiej” -  pomyślała, i uniósłszy głowę ruszyła w stronę domu.

- Kogo moje oczy widzą! – Usłyszała zza pleców dziewczyna. – Liwia, skarbie daj to cholerstwo, pomogę ci.

Chłopak sięgną po niesione przez Arsienkę składane stołki i inne toboły.

- Kwironie nie musisz, poradzę sobie – powiedziała Liwia, starając się odebrać zabrane przedmioty. – To nie jest ciężkie, naprawdę! 

- Oh nie bądź taka, pozwól mi pobyć twoim bohaterem! – odparł chłopak puszczając do niej oko i ruszył przed siebie, nie zwracając uwagi na dalsze protesty.

- Ughhh..! No dobra b o h a t e r z e, skoro tego właśnie chcesz… A co ty właściwie tu robisz? – spytała Liwia zrównawszy się z Kwironem. – Przecież młyn jest na drugim końcu wioski!

- Czy już nie wolno mi spotkać się z własną narzeczoną? – odpowiedział pytaniem, udając oburzenie. - Chciałem cię zobaczyć Liw – posłał jej delikatny, czarujący uśmiech, sięgający aż do radosnych, błękitnych oczu. - Jak ci dzisiaj poszło? Po minie wnioskuje, że szału nie ma…

-Eh, tylko kilka serwetek. Wystarczy na parę dni, ale jeśli w najbliższym czasie nie dostanę jakiegoś porządnego zamówienia, to może być słabo – odparła zmartwiona Arsienka. W głowie dokonywała obliczeń ile zdoła kupić za zarobione pieniądze. Wynik jaki uzyskała zdecydowanie nie napawał optymizmem.

- Podobno u Marwenów szykuje się ślub. Stara Marwenowa z pewnością zamówi coś więcej, niż kilka serwetek. Nie martw się, będzie dobrze – Kwiron objął ją wolnym ramieniem i pocałował w czubek głowy.

Kąciki ust Liwii powędrowały ku górze. Właśnie tego potrzebowała po ciężkim dniu. Kwiron zawsze wiedział co zrobić, żeby poczuła się lepiej. Może jej narzeczony miał rację? Może nawet już jutro Gaudencja Marwen zapuka do drzwi jej domu, aby zamówić cały komplet obrusów, serwet i kto wie czego jeszcze? Liwia miała szczerą nadzieję, że tak właśnie będzie. 

Szli spokojnym krokiem rozmawiając o tym co się wydarzyło od ich ostatniego spotkania. Kwiron opowiadał o natłoku pracy w młynie - w końcu była jesień. To przez to młodzi mieli tak niewiele okazji do spotkań – syn młynarza niemalże nie wychylał nosa z młyna. Oboje z utęsknieniem czekali na lato, bo wraz z pierwszymi dniami miesiąca Yuli mieli wziąć ślub, a co za tym idzie zamieszkać razem. Koniec z tęsknotą i życiem skradzionymi Czasowi chwilami. W końcu będą mogli być ze sobą w pełni. Liwia nie mogła się tego doczekać. Chciała już być Panią Errotaria. „Liwia Errotaria… Brzmi nieźle!” – pomyślała dziewczyna.

Nawet nie zauważyła, że dotarli do jej domu. Stali przed drewnianą chatką pokrytą strzechą, nie różniącą się niczym od pozostałych budynków. A jednak to właśnie tutaj mieszkała Arsienka. Tu przyszła na świat, wychowywała się, dorastała. To tu matka nauczyła Liwię haftować, a ojciec pokazał, jak trzymać w dłoni węgiel i szkicować kwiaty rosnące w ogródku na tyłach domu.

Teraz już go nie było. Ogródek zarósł, chwasty rzuciły cień na kolorowe kwiaty, które w końcu uległy, zmarniały i uwiędły. Od ponad ośmiu lat nikt nie dbał o ogród. Zarówno Liwii, jak i jej ojcu, i bratu wydawało się to niewłaściwe. To był kącik Argilii – matki Liwii. Kobieta kochała to miejsce, ten kolorowy skrawek ziemi. Dbała o niego do ostatnich chwil, aż choroba ją pokonała. 

- O czym myślisz? – Z zamyślenia wyrwał ją głos Kwirona. Chłopak przypatrywał się Liwii z rozbawionym wyrazem twarzy. Cholera, pewnie przytakiwała mu mechanicznie, a on zaczął celowo paplać od rzeczy, śmiejąc się z każdego absurdu, z którym Arsienka nieświadomie się zgadzała. 

Liwia otrząsnęła się z ponurych myśli, uśmiechnęła, i odłożywszy naręcze materiału na stolik stojący przed domem, podeszła do chłopaka. Objęła go ramionami w pasie, wspięła się na palce i delikatnie cmoknęła w usta.

- O lecie – odparła cichutko, uśmiechając się.

***

Wirowała w tańcu. Muzyka zawładnęła jej ciałem, przeszywała ją przyjemnymi wibracjami. Liwia zataczała kolejne koła, zmieniała partnerów. Wielokrotnie tańczyła z kobietami, co ją dziwiło.

Rozejrzała się, nie gubiąc rytmu. Znajdowała się w pięknej sali balowej, o kamiennej posadzce zdobionej w jakiś niezwykły wzór. Dookoła niej tańczyła niezliczona liczba par, nie tylko mieszanych. Liwia dostrzegła wiele  kobiet, tańczących ze sobą. Dziewczyna nie wiedziała, skąd się tu wzięła. Nastąpiła kolejna zamiana partnerów. Kobieta, z którą dopiero co tańczyła odeszła w prawo, do innej tancerki. Nowy partner pokłonił się jej, i wyciągnął ku niej smukłą dłoń. Liw przyjęła ją, chociaż wcale tego nie chciała. Nie wiedziała co się dzieje. 

Mężczyzna rozpoczął taniec. Liwia bez problemu wykonywała kolejne figury, nie wiedzieć skąd znała kroki. Nieznajomy przyglądał się jej uważnie  niesamowicie zielonymi oczami. Brązowe włosy opadały mu na czoło, a  dłuższe kosmyki wpadały do oczu. Mężczyzna całkowicie skupiony na twarzy Liw nie zwracał na to uwagi. Arsienka czuła się nieswojo. Jej partner zbliżył się do niej i szepnął:

- Nie próbuj więcej uciekać, to bezcelowe – kroki tańca zmusiły go do oddalenia się od Liwii. 

Dziewczynę przeszedł dreszcz. Przy kolejnym zbliżeniu zielonooki szepnął ponownie:

- Stąd nie ma ucieczki…

Liwia obudziła się w ciemnym pokoju. Stopy bolały ją, jakby przetańczyła całą noc. Zaraz… o czym… o czym właściwie śniła? 

Nie pamiętała. Ponownie osunęła się na łóżko, i zasnęła. Tym razem śniła o lecie i kwiatach w matczynym ogródku.

I jak? Da się to czytać? Co sądzicie? Czekam na wasze szczere opinie ;) Krytyka mile widziana, na prawdę. Jeśli dostrzegacie jakieś błędy -śmiało, piszcie! Do zobaczenia w komentarzach ;).

Buziaki :*

Q.

PS. Matkoboskoczęstochowsko, jest 1;29!
PS.PS. Chcesz czytać dalej? Kliknij mnie, a znajdziesz ROZDZIAŁ DRUGI!