Coś dla zmęczonych wampirami i elfami :)

Czy tylko mnie ta okładka zniechęca?
 Nie dajcie się nabrać!

Pocałunek Kier

Lynn Raven

Cześć Wam! 

Dawno nie było tu porządnej recenzji, a to karygodne z mojej strony. Dlatego dziś przychodzę do Was z prawdziwą perełką. Czytałam tę książkę kilka tygodni temu, i naprawdę żałuje, że nie pisze tego tekstu zaraz po jej przeczytaniu. Nie mniej jednak pozycja jest na prawdę godna polecenia, a  w dodatku nie jest to cykl, czy trylogia, lecz „pojedyncza” książka, więc bez problemu możecie ją wpleść w swoje czytelnicze plany. Mam nadzieję, że po tej recenzji bez wahania to zrobicie. Dziś chcę Wam powiedzieć o Pocałunku Kier Lynn Raven. 

A więc zacznijmy od fabuły, która swoją drogą zachwyca, chociaż ciężko jest ją opowiedzieć niespoilerując :’(. Ale mimo wszystko spróbuję! ;) Pomiędzy ludem Nivadów, a plemieniem wojowniczych Kierów panują napięte stosunki. Właściwie… to oba państwa toczą ze sobą wojnę. Kiedy ciężko chory władca Kierów rozkazuje dowódcy swoich wojsk – Mordanowi – porwać nivadzką uzdrowicielkę – Lijanas, mężczyzna wyrusza na terytorium wroga. Goni go czas, gdyż król ograniczył okres, w jakim Kier ma wykonać swoje zadanie. Porwawszy kobietę Mordan wraz z swoim oddziałem ruszają w drogę powrotną. I to tu rozpoczyna się właściwa akcja. Na drodze wojowników pojawi się wiele przeszkód, a Lijanas okaże się bardzo niepokornym więźniem, ku ogromnej irytacji dowódcy Kierów. W dodatku za porywaczami podążać będzie nie tylko oddział ratunkowy. Czy Mordanowi uda się dotrzeć na czas do stolicy? Jak tak na prawdę wyglądał początek tej wojny? Czy Lijanas da się w końcu zniewolić? Jaką tajemnicę skrywa uzdrowicielka? Co tak naprawdę kryje się za porwaniem dziewczyny? Oh, chyba już mnie znacie - dzióbek na kłódkę, sami sprawdźcie! :)

Zacznę od tego, co pamiętam dokładnie nawet teraz, i co pierwsze przyszło mi do głowy na wspomnienie Pocałunku Kier. Język postaci. Matkoboskoczęstochowsko to było świetne! Pani Raven nie poszła na łatwiznę z dialogami. W Pocałunku Kier nie znajdziecie normalnych rozmów. Bohaterowie zwracają się do siebie w liczbie mnogiej, co z początku mnie cholernie irytowało, bo nie wiedziałam, czy postać zwraca się nadal do jednej osoby, czy nagle zaczęła mówić do wszystkich. Ale po kilku rozdziałach przestałam się gubić, i wręcz czekałam na dialogi. Naprawdę, one są świetne, tworzą niezwykły, starodawny klimat. Zwroty jakie tam padają przeniosły mnie do świata Kierów. Żadnych „typowych” przekleństw i okrzyków w stylu „Cholera!”, czy „o Boże!”. Nie, bohaterowie Pocałunku Kier wolą coś w stylu: „Przeklęty czarnowłosy drań! Żeby zgnił w nieskończonych labiryntach!”, ewentualnie przywołują niezliczone demony, czorty i inne złe duchy. Ale o duchach powiem za moment. 

Jeśli już jesteśmy przy dialogach, to uwielbiam humor autorki. Naprawdę, gdy tylko Lijanas ścierała się z Morganem padały tak bajeczne riposty, że aż się człowiek szczerzył do książki. Mój tata miał poważne podstawy podejrzewać, że powoli mi szajba odbija, serio. W książce latały talerze, szły w ruch pazury, tłukła się porcelana, i generalnie było chwilami gorąco. Nie wiem jak Wy, ale ja uwielbiam takie charakterne relacje, jak te, które pojawiły się w Pocałunku Kier.

Apropos, nie mogę nie wspomnieć o uczuciu, które (no któż by się spodziewał!) pojawiło się pomiędzy Lijanas a Morganem. Nie jest jakimś specjalnym zaskoczeniem, że prędzej czy później ta dwójka się w sobie zakocha. Jednak w tym przypadku będzie to raczej później, za co bardzo dziękuje autorce. Tu nie ma tego irytującego BENG! Kisski, lovki, kochamy się, chodźmy płodzić dzieci! Nie, w Pocałunku Kier miłość pojawia się stopniowo. Najpierw wydaje się, że to w ogóle jest jakaś abstrakcja, bo Morgan traktuje uzdrowicielkę jak więźnia. W sumie muszę zaraz o tym więcej powiedzieć… ale to za moment :D. Z początku głowni bohaterowie ciskają w siebie piorunami, interakcje miedzy nimi są oschłe, i stale pojawia się to przeklęte, formalne „Wy uzdrowicielko” i „Wy Kierze”… Jakby nie mogli mówić do siebie po imieniu, jak człowiek do Kiera. Później pojawia się wzajemny szacunek, jakieś zalążki sympatii… Miłość naprawdę rodzi się na naszych oczach, a gdy już jest, to długo pozostaje w głowach bohaterów. Wiecie, takie „kocham ją, ale ona na pewno mną gardzi” i na odwrót. Ale kiedy już się pojawia, to pochłania czytelnika. Dawno nie czytałam czegoś takiego. Naprawdę pożerałam strony, czekając na wspólne sceny głównych bohaterów, i aż mną siepało, gdy te dwójkę rozdzielono. Chciałabym wam powiedzieć coś więcej, ale nie mogę. Przeklęte spoilery, niech je piekło pochłonie.

Miejsce akcji. Cóż, o tym powiem troszkę więcej. Z początku było mi ciężko. Czytanie utrudniał język bohaterów, a i wrzucenie mnie nagle w zupełnie obcy świat nie pomagało. Musiałam się z tym wszystkim oswoić, ogarnąć kto kogo nie lubi, który król zabrał komu zabawkę w piaskownicy, czemu się te dwa narody nie lubią i w ogóle. Ale gdy już to opanowałam, to poszło z górki. Utknęłam w tej krainie. Naprawdę, pięciuset stronicową książkę przeczytałam w jakieś dwa dni, i to tylko dlatego, że mi bezczelnie przerywano. A gdy historia dobiegła końca miałam takie „Co..? Jak to? Koniec? A kolejny tom? Tato, ja nie chcę! Proszę mi tu zaraz napisać kontynuacje!”. Nie chciałam opuszczać krainy Kierów. Gromkie brawa dla Lynn Raven za to, co stworzyła. Począwszy od obu ludów, tak diametralnie różnych, tak doskonale opisanych, jakby naprawdę istnieli. Lynn pozwala nam poznać tradycje obu narodów, raczy niesamowitymi opisami strojów, kultury, poglądów. Naprawdę niczego tu nie brakuje. Następnie poznajemy historię całej krainy, która jest ściśle związana z naszymi bohaterami. Konflikt między Nivadami a Kierami jest dokładnie wytłumaczony, i naprawdę mistrzowsko pomyślany. Szacun pani Raven, chylę czoła. Okej, w pewnym momencie zaczęła mi migać lampeczka, że jakby tu połączyć fakty, tam sobie dopowiedzieć, tu dopisać, to w sumie można by coś przewidzieć, ale mimo wszystko całość mnie zaskoczyła. 

Lecim dalej! Czas najwyższy przybliżyć co nieco plusy i minusy akcji utworu. Na samym początku nie mogłam się w to wgryźć, tak przez jakieś 20 stron max. Dopiero jak porwali Lijans zaczęłam naprawdę czytać tę książkę, i jestem zachwycona. Najpierw byłam w szoku. Tak jak już wspomniałam, Mordan traktował uzdrowicielkę jak więźnia. Na prawdę miałam ochotę go udusić, bo jak można tak kogokolwiek traktować? Który prawdziwy mężczyzna śmie podnieść rękę na kobietę? Ughhhh zabić Mordana to mało! Nawet jego towarzysze byli zniesmaczeni zachowaniem dowódcy. Bałam się, że tak będzie aż do końca, ale na szczęście  z czasem Kier nabrał ogłady, i strona po stronie podbijał moje serce. Co jeszcze? Oh, właśnie! Bo to jest pieruńsko ważne: Morgan i jego towarzysze nie są ludźmi! Kierowie są osobnym gatunkiem. Tutaj zamiast wampirów, wilkołaków, elfów i innych oklepanych istot mamy tych właśnie wojowników. W zasadzie Kierzy wyglądali jak my, z tym że ich ciało pokrywała sierść. Podobno jest to mięciutki meszek, nie wiem, nie macałam. A szkoda, bo chętnie bym poczochrała takiego Mordana <3. Kierowie są niezaprzeczalnym atutem tej książki, bo są czymś nowym. Nie wiadomo czego się po nich spodziewać, są miłą odmianą po Edwardach i innych takich. A do tego jeżdżą na niesamowitych rumakach. Byłam (ba! Nadal jestem!) oczarowana opisem wężowych koni <3. Akcja utworu zaskakuje. Okej, czasami trafiły się dłużące się momenty, ale pal licho z nimi! Całość jest świetna, słowo blogerki. Czytając bałam się o życie bohaterów, klnęłam na tych złych, wściekałam się tak na Lijans, jak i (zwłaszcza) na Morgana. Naprawdę towarzyszył mi pełen wachlarz emocji. A zakończenie… Kurde, najchętniej ukatrupiłabym autorkę za takie bawienie się moimi nerwami. Ale shhhh… Nic więcej nie powiem :X.

Pora na słów kilka o naszych bohaterach, a że kobiety mają pierwszeństwo, to zacznę od Lijans. Naprawdę polubiłam te Nivadkę. Dziewczyna miała pazurki, i co krok je pokazywała, ale nie była takim wiecie… irytującym babskiem. Lijans walczyła o swoje, mówiła co myśli, i często za to obrywała od tych durni, Kierów. Podobała mi się cała ta akcja z tajemnicą, którą skrywała. Ciągle wracałam do poprzednich rozdziałów, czytałam fragmenty, które wydawały mi się być wskazówkami, i czekałam na wyjaśnienie tajemnicy. Masakra, naprawdę na brak sekretów nie da się tu narzekać, każdy bohater jakiś posiada, a nawet nie koniecznie jest tego świadomy. MILCZ Q, BO WSZYSTKO POPSUJESZ! Podziwiałam Lijanas za jej zdolności i wiedzę medyczną, a także oddanie zawodowi. To, co zrobiła w mieście w skale…. Lalalalala :X. Zdecydowanie zaliczam te dziewczynę do grona moich ulubionych żeńskich postaci. 

Czas na Mordana. Cóż, z początku chciałam go oskalpować, wykastrować, udusić, wypatroszyć, i zmusić do obejrzenia wszystkich odcinków Mody na sukces. Nie to, że był irytujący, bo postacie w tej książce nie irytowały mnie w ogóle, On po prostu był dupkiem. Zero zrozumienia, serca, współczucia... no typowy wojskowy służbista: dostał rozkaz porwać niewiastę, to porwał. Nigdzie nie pisało, że trzeba ją karmić, szanować i takie tam. Czułam jakąś dziwną satysfakcję za każdym razem, gdy Lijans ucierała mu nosa. Na szczęście dowódca Kierów zmieniał się z każdym rozdziałem, stawał coraz to wspanialszy, aż w pewnym momencie z patroszenia i skalpowania przeszłam do wyściskania i wycałowania. Mordan stał się moim kolejnym książkowym mężem. Warto dodać, iż Kier miał ksywkę „Krwawy Wilk” więc łatwo się domyślić, że wojownik był z niego pierwszej wody. Każda scena, w której wyciągał miecz była świetna. Tym razem zupełnie nie przeszkadzała mi nierzeczywistość, ten superbhateryzm Mordana… bo być może wszystkie Kiery mają smykałkę do wojaczki?

Właściwie znów mi przerwano pisanie, i pogubiłam się w tym co już powiedziałam i w tym, co dopiero powiedzieć miałam, więc poprzestanę na tym ;).

Podsumowując: Gorąco polecam tę książkę łowcom dobrych historii, miłośnikom fantasy, i właściwie każdemu, kto czytać lubi chociaż w połowie tak, jak ja. Pocałunek Kier to gwarancja oderwania od rzeczywistości, ogromu emocji, wielu zaskoczeń, fantastycznych tajemnic, które odkrywa się razem z bohaterami, oraz potężnego książkowego kaca. Naprawdę POLECAM! 

A czy Wy już czytaliście? Co myślicie? Skusiłam Was? Czekam tam o, poniżej ;).

Do napisania!

Q.

PS. O luju, czy tylko mi się wydaje, że średnio 4 razy na akapit pisałam "na prawdę"? -,-