Czy książka musi uczyć?

Cześć Bratki!

W sumie miało być „krokusy”, ale mam wrażenie, że już kiedyś byliście krokusami. Szkoda, bo mi za oknem takie śliczne wyrosły jakoś niedawno. Wiosna ludzie, wiosna!  Mam nadzieję, że wybaczycie mi ciszę, jaka tu ostatnio zapanowała. Miałam jakiś kryzys blogowy, zero weny, zero inicjatywy… ale wzięłam oddech, pomyślałam, poczytałam i wracam! Tęskniliście? :P

Osiem Wspaniałych według Q. ;)

Czołem Gwiazdki!

Wiosna! Wiosna ludzie! Czujecie to? Ja czuję <3. Dziś nie będzie recenzji. Dziś Moi Drodzy świętujemy Dzień Kobiet. Zakładam, że kwiatki/książki/słodkości/inne cudowności zapewnił Wam już ktoś inny (a jeżeli czytają to przedstawiciele płci brzydszej, aczkolwiek w żadnym wypadku nie brzydkiej, to że byliście tymi, którzy ów drobiazgi zapewniali komuś ;)). Ja więc postanowiłam z tej okazji postawić laurkę książkowym kobietom, które urzekły mnie swoim hartem dycha, odwagą, siłą czy… a z resztą, sami zobaczycie ;). Jako że dziś 8 marca, to i osiem książek wybrałam, przy czym zaznaczam, że kolejność jest przypadkowa – nie byłam w stanie wybrać ulubionej ;).

Podsumowanie zimy! ;)

Hej Arbuziki!

Kurde, pierwszy raz podsumowanie pojawi się nie w pierwszy dzień miesiąca. Ale chyba mi to wybaczycie... prawda? To wszystko przez to, że luty jest wybrakowany i ma za mało dni :'). Nie będę przedłużać - zapraszam Was na podsumowanie minionej zimy! 

Konkurs - WYNIKI ^^

Cześć Koniczynki!
Dziś będzie krótko, zwięźle i na temat - wylosowałam zwycięzcę mojej rozdawajki (czy da się zwyciężyć rozdawajkę? Nie ma na to jakiegoś lepszego słowa aby? xD), i tak o to...

Dream a little dream... Silver. Pierwsza księga snów

Czołem Kabanosy!

Wybaczcie to mięsne powitanie, ale zostało ono obiecane niejakiej Madzi... więc musiałam w końcu spełnić obietnicę :D Kurczę, aż mnie łapki świerzbią, żeby napisać tę recenzję! A o czym dziś będzie mowa? Kochani, zapraszam na słów kilka o Silver. Pierwszej księdze snów autorstwa Kerstin Gier 😉.

Wierszem o zbrodni - Czerwone jak krew

Cześć Berbecie! 
Ożesz kurde nie wierzę. Nie mam bladego pojęcia co mam napisać o książce… o której za moment napiszę xD Serio, mam pustkę w głowie. Bardzo negatywną pustkę. Ale żeby nie było nudno.. to postanowiłam pustkę uszeregować alfabetycznie, a tym samym stworzyć najkrótszą (jak do tej pory) recenzję na tym blogu. Ino ciekawe, czy mi się uda xD Panie i Panowie, pozwólcie, że przedstawię wam książkę autorstwa Salla Simukka pod tytułem Czerwone jak krew.

12 postanowień noworocznych Q. ;)

Hej Ciasteczka!

Dziś jest TEN dzień. Sylwester, ostatni dzień roku. Czy tylko ja już nie mogę doczekać się północy? :D

W poprzednim poście mówiłam o książkach, które wyróżniły się w taki czy inny sposób w 2016 roku… pora więc na post o tym, co pojawi się na mojej liście do przeczytania w zbliżającym się z minuty na minutę przyszłym roku!

Książkowa TOP lista 2016!

Hej ho Krasnoludki!

Rok nam się kończy, nie wiem, czy zauważyliście :D Za dwa dni sylwester, bale, fajerwerki i inne takie, a później… a później licznik przeskoczy z szesnastki na siedemnastkę i nadal będzie nieubłaganie gnać do przodu ;) Wypadałoby więc jakoś podsumować ten rok. 

Nie mam zamiaru mówić o wynikach, cyferkach i innych matematyczno-fizycznych cudach. Jako, że jest to blog głównie książkowy… to postanowiłam (tu was pewnie zaskoczę) popaplać o książkach. 

Miłość za wszelką cenę, czyli o książce, która mnie zaskoczyła

Czołem gwiazdki!

O matko, córko, ciociu, babciu, wujku, i reszto rodziny… Ale mam mętlik w głowie. Masakra. Pierwszy raz zwlekałam z pisaniem recenzji (aż całą dobę!), bo nie wiedziałam jak ubrać w słowa to, co myślę o tej książce. W sumie nadal nie jestem pewna, czy wiem co chcę powiedzieć. Pójdę więc na żywioł xD. Miejcie więc serce i bądźcie wyrozumiali jeśli powstanie z tego jeden wielki chaos :<. Zapraszam na recenzję Miłości za wszelką cenę Luisy Reid.

Najlepsza książka tego roku, czyli Piąta Pora Roku ;)

Hej Świstaki!

Dobra, na początku proszę – nie krzyczcie :< Wiem, ze wieki mnie tu nie było, ale grudzień to zdecydowanie najgorsza pora roku jeśli chodzi o czas na siebie (a tym samym na bloga). Nie wiem jak to wygląda u Was, ale u mnie nauczyciele od połowy listopada, aż do świąt dostają hyzia i zasypują uczniów testami, kartkówkami i sprawdzianami.. bo przecież kończy się półrocze. Juhu. Na szczęście święta już blisko, a więc trochę odsapnę, nadrobię zaległości i postaram się w końcu zabrać porządnie za blogowanie – obiecywam! <3 A dziś przychodzę do Was z książką, która mnie pokonała. Panie i Panowie, przedstawiam Wam Piątą Porę Roku N.K. Jemisin <3.

Niebezpieczne kłamstwa, czyli diler trudnych tematów #BookTour

Cześć Pyrki!

Matko, ale jestem padnięta. Jak słowo daje, nauczyciele złapali pier… nauczycielom się na mózg rzuciło, ledwo co wystaje mi czubek nosa spod stosu podręczników i zeszytów – stąd moje milczenie :’(. Mam nadzieję, że w okresie świątecznym się to poprawi, bo brak mi blogowych nowinek. Ale nie przyszłam tu żeby marudzić! Dziś mam dla was recenzję książki, która trafiła do mnie w ramach Book Tour’u organizowanego przez Uwielbiam czytać. Wszem i wobec zapraszam Was na post poświęcony  Niebezpiecznym kłamstwom, którą napisała Becca Fitzpatrick ;).

Podsumowanie jesieni 2016

Cześć Wam Śliwki!

Wszem i wobec oświadczam, iż nadszedł grudzień! Lada moment powitamy kalendarzową zimę… dlatego też mam dziś dla Was podsumowanie moich jesiennych osiągnięć blogowych :). 

Uznałam, ze nie ma sensu robić takiego postu pod koniec każdego miesiąca, bo w roku szkolnym czasu na pisanie i rozwijanie Drzwi mam o wiele mniej, tak więc postępy byłyby nikłe, natomiast w ciągu tych trzech miesięcy na pewno coś się pozmienia, i będzie o czym pisać w podsumowaniu :D

Poszukiwaczka, czyli o moim jesiennym zawodzie

Cześć Złotka!

Kruca fuks, jaka jest syfska pogoda, to aż strach wyjść na dwór! Znajomi piszą mi, że u nich pięknie, biało, nic tylko bałwanki lepić… a w Rzeszowie śnieg owszem, sypie, mrozi nosy i uszy, po czym znika. Grrr! Ale ja nie o tym. Chociaż bez narzekania się nie obejdzie, oj nie :’) Zapraszam na recenzje książki, na którą miałam smaka od jej premiery. Panie i Panowie, przedstawiam wam Poszukiwaczkę autorstwa  Arwen Elys Dayton.

Dziś będzie kolorowo! Magiczne zwierzęta i jak je znaleźć, kolorowanka ;)

Cześć Kolorki!

Jak się pewnie domyślacie po przeczytaniu tytułu, witam się z wami w ten sposób nie przypadkowo. Dzisiejszy post nie będzie typową recenzją. Nie znajdziecie tu opinii o postaciach, zarysu fabuły ani cytatów... bo książka, którą zaraz wam zaprezentuję, takowych nie ma ;). Zapraszam na recenzję opinię o kolorowance pt. Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć: Magiczne miejsca i postacie, kolorowanka.

Co kryje się w londyńskim metrze? ^^

Wydanie cudne, ale okładka brudzi się od samego przebywania poza półką :'( Cała jest w takich plamkach głupich, ratunku!

Cześć Kalafiorki!

Oj, dziś będzie nietypowo. Serio. Męczyłam się z tą recenzją dni kilka. W końcu zaczęłam jęczeć i lamentować niejakiej Kasi, i tak od słowa do słowa doszłyśmy do tego, żebym nie pisała zwykłej recki. No więc nie napisałam. A raczej nie napiszę ;). Zapraszam Was na niecodzienną recenzję książki Neila Gaimana pt. Nigdziebądź. Mam nadzieję, ze się wam spodoba ;)

Jako że po przeczytaniu książki miałam zaznaczonych cytatów… kurde, czasami nawet po trzy na jednej stronie, to reckę oprę na nich właśnie ;). Od opisu, przez zalety i minusy. Ale spokojnie, nie zabraknie moich własnych opinii!  Z resztą przekonajcie się sami ;).

Kłamstwo ma krótkie nogi... zwłaszcza gdy się jest Prawdodziejką ;)

Ahoj Kózki!

Zaczynam się zastanawiać kiedy zabraknie mi pomysłów, na te jakże barwne powitania :’) Ale na chwilę obecną daję radę i jeszcze przez jakiś czas planuję kontynuować tę tradycję! Dziś mam dla Was smaczny kąsek, który powinniście schrupać w tym roku… no, albo w następnym. Ewentualnie za dwa lata :D. A o czym mowa? Cóż, w końcu mogę sklecić dla Was recenzję Prawdodziejki autorstwa Susan Dehnard ;).

Liwia powraca! Tęskniliście?

Cześć Zgredki!

O jaaa, dziś ma dla Was coś, czego daaaawno nie było. W Hiszpanii nie było mowy o pisaniu dalszych rozdziałów, bo nie mogłam znaleźć miejsca, w którym panowała by cisza. Po powrocie chwilę zajęło mi ogarnięcie spraw bieżących, więc Arsiene musiało poczekać. Ale w końcu, zmobilizowana Waszymi pytaniami o dalsze losy Liwii tak w komentarzach, jak i w mailach (to był mocny szok dla mnie 😍) usiadłam i ponownie wkroczyłam do podziemnego miasta. 

Spowita w sieć intryg, czyli Marvel na papierze ;)

Miało być zdjęcie, ale telefon się zbuntował i powiedział, ze on mi nie da zgrać zdjęć na laptop. Bo nie. Więc jest to ;).

Cześć Muszki!

Jejku, dawno mnie tu nie było. A wszystko przez te cholerę, o której zaraz będzie mowa. Książka, którą zaraz wam przedstawię zaskoczyła mnie, ale tym samym zabrała sporo czasu… stąd cisza na blogu. Zaraz wszystko Wam wyjaśnię ;). Zapraszam na recenzję książki autorstwa Margaret Stohl pt. Czarna Wdowa. Na zawsze czerwona.

No tak, i jak tu opowiedzieć tę historię, bez ani połówki spoileru… Ciężkie będzie to zadanie, ale spróbuję. Ja bym nie spróbowała?!

HISTORIA W PIGUŁCE

Natasha Romanoff to jedna z Avengers’ów -  superbohaterów znanych w całych Stanach Zjednoczonych… i nie tylko. Znana jako Czarna Wdowa słynie ze swojego profesjonalizmu i braku litości dla wroga. Cechy te zawdzięcza morderczemu treningowi, jaki w młodości zaserwował jej Ivan Somodorov – nieco szalony nauczyciel z rosyjskiej szkoły tajnych szpiegów, Czerwonej Komnaty. Wiele lat po tym, jak Natasha opuściła szkołę kobieta dostaje zlecenie na swojego byłego nauczyciela. Ma dokonać jego egzekucji. W czasie wykonywania misji Czarna Wdowa ratuje małą, rudowłosą dziewczynkę, na której Ivan przeprowadzał tajemnicze eksperymenty. Natasha nie jest świadoma, jak wiele połączy ją z ocaloną Rosjanką – Avą Orlovą. Jedenaście lat po tym wydarzeniu z sierocińców zaczynają znikać dzieci, a do uszu Natashy docierają pogłoski o technologii pochodzącej z czerwonej Komnaty. Tropiąc sprawę kobieta wpląta się w nie lada intrygę i pociągnie za sobą Avę oraz chłopaka, który nawiedza nastolatkę we snach. Co się stanie z tą trójką? Kim jest ciemnooki nieznajomy, którego co noc  we śnie spotyka Ava? Czy Czarnej Wdowie uda się rozwikłać zagadkę znikających dzieci? No, ja Wam tego nie zdradzę! Sięgnijcie po Czarną Wdowę, a się dowiecie ;)

CHCIAŁAM OGNIA, A DOSTAŁAM… PŁOMYCZEK :’(

Uwielbiam Marvela. Nałogowo wręcz oglądam te wszystkie filmy, a później przez tydzień sprawdzam, czy aby przypadkiem nie mam jakiejś bardzo bardzo bardzo baaardzooo głęboko ukrytej super mocy. Wiecie, władanie nad metalem, albo ostrza z adamantium wysuwające się z… no na przykład z pazurków. Takie… mordercze hybrydy <3 Biorąc się za Czarną Wdowę miałam nadzieję na przeżycie czegoś cudownego. Wyobrażałam sobie godziny spędzone z książką, z rozdziawionymi na oścież ustami i sercem bijącym w zawrotnym tempie. Liczyłam na niesamowite opisy walk, liczyłam na ogień… a dostałam płomyczek. Takie… malutkie ognisko, ognisiunio wręcz. To mnie nieco ostudziło. Opisy walk okazały się nawet nie w połowie tak absorbujące jak sceny z filmów Marvela. Żeby nie było – zdaję sobie sprawę, że książka to nie film. Nie oznacza to jednak, że opis pojedynku nie jest w stanie wywołać dreszczyku emocji. Jest wiele książek, które przerażają właśnie tymi fragmentami. Tutaj tego nie było. Pobili się, postrzelali, jakoś tak na zimno, bez emocji. Natasha zwykle umiała sobie w głowie wyliczyć jak poleci każda jedna kulka, który snajper siedzi za którą beczułką i w jakiej kolejności planują spróbować ją unicestwić. Szczwana z niej lisiczka była, to fakt. Jak dla mnie ten spryt psuł trochę całą opowieść. Nie potrafiłam odczuwać lęku o Czarną Wdowę, bo z góry zakładałam, ze skoro jest tak zabójczo doskonała, to i tak wymorduje wszystkich zanim mi się woda na herbatę zagotuje. Lipa. Właśnie dlatego czytanie książki zajęło mi tak dużo czasu -  nie ciągnęło mnie do historii, która pachniała niebezpieczeństwem kontrolowanym. Musiałam sporo się naczekać, aż sytuacja wymknie się spod kontroli agentki Romanoff i dopiero wtedy wkręciłam się w opowieść na tyle, aby łykać po sto stron dziennie ;). Nie mniej jednak uważam, że warto było na to poczekać.

CZEŚĆ, JESTEM KAROL. WYJDZIESZ ZA MNIE?

Kolejnym minusem jest wątek romantyczny.  Muszę mocno okroić ten punkt, coby nie zaspoilerować niczego, ughhh! W każdym bądź razie, jak łatwo się domyśleć pomiędzy Avą a Alexem, czyli chłopakiem, który regularnie gości w jej snach zrodzi się uczucie. I ja im daję krzyżyk na drogę, niechaj się kochają ale na litość boską, nie tak szybko! Cała ich znajomość (ta, którą mamy możliwość obserwować na stronach książki) obejmuje może ze cztery dni. Okej, dni te były pieruńsko intensywne, i spędzali je praktycznie od rana do nocy razem, co nie zmienia faktu, że no… to nie ładnie jest tak się zakochać z rozdziału na rozdział. To powinno potrwać tak z pięć rozdziałów, żeby była zachowana minimalna przyzwoitość. On powinien jej kupić kwiatka, ona powinna go cmoknąć w policzek i takie tam bzdety, zanim przejdą do spania w jednym łóżku. I możecie mówić że jestem staroświecka, ale wymagam pieciorozdziałowego stażu przed wspólnym spaniem i koniec. Kropka. I o ile Avę potrafię jakoś usprawiedliwić, bo od dwóch lat śni o tym chłopaku, i co nieco o nim wie, to Alex ma u mnie minusa. Nu-nu-nu, tak się nie robi mój drogi! :<

ALE TO JEST COOL! GRRR!

To będzie najkrótszy, najmniejszy minus. Serio, pójdzie szybko. Krew mnie zalewała jak widziałam słownictwo książkowej młodzieży. Matko i córko, w jakich to się czasach dzieje, skoro dzieci mające smartfony i inne współczesne cacka mówią, że coś jest cool, a nawet supercool?! Ja wiem, ze to drobiazg, ale drażniący. Nie trawię tego słowa, jak dla mnie powinno być zakazane, albo jakoś tłumaczone na polski. Ale to taki pikuś i pewnie każdy, kto ma poukładane w głowie nie zwróci uwagi na wszystkie cool rzeczy, które pojawiają się w Czarnej Wdowie.

BOHATEROWIE ZBUDOWANI ZE SPOILERÓW

Tu chyba kończą się słabe strony Czarnej Wdowy. Pora na plusy ;). Chciałam powiedzieć wam co-nieco o bohaterach… ale doszłam do wniosku, że to niewykonalne. Postacie z książki są skonstruowane tak, że z rozdziału na rozdział zaskakują nas czymś zupełnie nowym dotyczącym ich historii. Margaret Stohl spisała się na medal, chociaż muszę przyznać, że wykazała spore zaufanie dla czytelnika i jego cierpliwości. Bo z początku masa cech i zdolności naszej zakochanej pary jest najzwyczajniej w świecie nielogiczna. Ona nie ma prawa umieć tak skakać, on nie powinien tak doskonale walczyć… Tacy ludzie nie istnieją i czytelnik czuje ten brak realizmu. Ale jeśli poczeka, jeśli pozwoli autorce wyjaśnić, rozwiać mgłę spowijającą naszych bohaterów, to zostanie mile zaskoczony. Serio <3. Z czasem wszystko nabierze sensu, i nawet na chwilę szczęka może nie jednemu opaść, gdy dojdzie do tego skąd te wszystkie talenty i umiejętności, skąd sny o ciemnookim chłopaku walczącym na szable. Dlatego właśnie nie opowiem wam tu o każdej postaci z osobna. Nie chcę poczynić spoilerów, a bez nich opis byłby jedynie połowiczny, niezadowalający.

JEST CZYM OKO NACIESZYĆ

Oj jest, jest! Wydanie Czarnej Wdowy jest fenomenalne! Od okładki z tłoczonym napisem (to się tak mówi? Jeśli nie, to mnie poprawcie - chodzi mi o te takie wypukłe literki :P), przez skrzydełka, a kończąc na grafice wewnątrz książki. Bo musicie wiedzieć, że każdy z rozdziałów rozpoczyna się od takiej czaderskiej tarantuli czy tam co to to jest za pająk obrzydliwy, zwisającej z góry strony i szczerzącej szczękoczułki. Do tego dochodzą ozdobne pierwsze litery każdego rozdziału,  a pomiędzy rozdziałami umieszczono zapiski przesłuchania, które toczy się jak gdyby po wydarzeniach opisanych w książce. I oczywiście strony te są zupełnie inne od pozostałych, szare z znakiem T.A.R.C.Z.Y.  <3. Ponad to książka podzielona jest na kilka części, które oddzielają od siebie ciemnoszare strony (oczywiście z motywem pająka <3)  informujące o tym który akt się rozpoczyna, i wzbogacone o cytat. Cudeńko, zaprawdę powiadam Wam  c u d e ń k o!

KLIMAT RODEM Z MOSKWY

Zabiegiem, który przypadł mi do gustu było wprowadzenie rosyjskich sformułowań… Ba! Całych zdań w języku rosyjskim do powieści. Dzięki temu można było poczuć odrobiną Avy i Natashy. Nie dało się zapomnieć o pochodzeniu i tym, co przeszły devushki Ivana. I chociaż z początku bałam się, ze nie będę rozumiała rosyjskich wstawek, to szybko przyzwyczaiłam się do nich i załapałam, że autorka nie zostawi mnie z rosyjskim na lodzie, że na bank zostawi mi gdzieś tłumaczenie obcojęzycznego tekstu ;).

MAŁA PRYWATA :’)

Skoro był najmniejszy, najkrótszy minus, to pozwolę sobie napisać tu o najmniejszym, najkrótszym plusie, którym jest… Tony Stark <3 Osobiście uwielbiam Iron Man’a, więc gdy tylko okazało się, że Stohl wplotła w całą historię Tony’ego, od razu zapałałam do całej książki większym entuzjazmem <3. Co tu dużo gadać… zapunktowała nim i tyle :’).

KOŃCZĄC…

Kończąc chciałabym powiedzieć, że spodziewałam się czegoś innego. Miałam nadzieję na coś w rodzaju marvelowskiego filmu na papierze, a dostałam… Dostałam dobrą historie z paroma rysami. Nie mniej jednak po podliczeniu wszystkich plusów i minusów, ocenieniu ich wartości i dokonaniu szeregu skomplikowanych obliczeń stwierdzam, iż Czarna Wdowa jest pozycją godną polecenia ;). Komu? Z pewnością wszystkim fanom Marvela :) Ale nei tylko. Myślę, że na historię o Natashy Romanoff skusić się mogą ksiązkoholicy lubujący się w opowieściach z nutką tajemnicy, bo tego jest tutaj pod dostatkiem.

A czy ktoś z Was już poznał historię Czarnej Wdowy? Tak? Nie? A może dopiero macie ja w planach? Albo postanowiliście wpisać ją na listę po mojej recenzji? Czekam na Was w komentarzach!

Buziaki ;*

Q.

Za książkę dziękuję wydawnictwu Zielona Sowa ;)

Nic. Pustka. Chłopak z sąsiedztwa.

Cześć Neonki!

Jeju, ja już chcę zimę :’( Wy nie? A tymczasem siedzę na łóżku zamotana w koc, popijam herbatę z cytryną *mniam!*  i skrobię dla Was kolejny post. Dziś mam dla was coś przyjemnie rozluźniającego i grzejącego serduszko – książkę autorstwa Kasie West, o niezbyt tajemniczym tytule Chłopak z sąsiedztwa.

Już teraz mogę Wam powiedzieć, że mam cholerny problem z tą recenzją. Książkę skończyłam w sobotę późnym popołudniem, jest poniedziałek… no, w zasadzie od ośmiu minut już wtorek, a ja nadal nie umiem napisać recenzji. Czemu? Czytajcie dalej, a wszystkiego (mam nadzieję) się dowiecie ;).

PO KRÓTCE O FABULE

 Charlie jest półsierotą. Jej mam zmarła gdy dziewczyna miała sześć lat. Teraz ma szesnaście, i nie należy do typowych nastolatek. Wychowywana przez samotnego ojca – policjanta, trzymająca się zawsze z trójką swoich starszych braci, Charlie nie jest wzorem kobiecości. Nie boi się siniaków, obdartych łokci i brutalnych, baseballowych zagrywek. Jest twarda. Jednak w wyniku kary za zgarninie kolejnego mandatu – spłacenia go z własnych pieniędzy – Charlie będzie musiała znaleźć sobie wakacyjną pracę, a ta… no cóż, będzie wymagała od niej wielu zmian. Ale to nie wszystko! Nastolatka będzie musiała również stawić czoło wydarzeniom z przeszłości, co może okazać się ciężkim przeżyciem. Całe szczęście jest jeszcze Branden- sąsiad Charlie, którego dziewczyna traktuje jak przyszywanego brata… do czasu, gdy pewnej nocy spotykają się pod płotem oddzielającym ich domy i zaczynają prowadzić rozmowy w świetle księżyca. Co z tego wyniknie? Jak potoczą się losy Charlie i Brandena? Co zwycięży – przyjaźń, czy miłość? No i co skrywają mroki przeszłości? Chłopak z sąsiedztwa ma w sobie odpowiedzi na te pytania ;).

CIEPŁO? ZIMNO? LETNIO.

Z powodu braku jakichkolwiek sensownych
cytatów wstawiłam GIFy ;(

No właśnie, o to cały problem. Chłopak na zastępstwo był… przyjemny. Był lekki, był pogodny, był miły… czy też macie wrażenie, że takimi przymiotnikami częstuje się kogoś, kogo nie chce się urazić i stara się dopatrzeć jakichś pozytywów? Bo ja właśnie tak mam  z  tą książką. Jej nie ma za co zjechać, bo ani mnie nie irytowała, ani nie nudziła, żadnych negatywnych uczuć nie pamiętam. Ale pozytywnych, tych porządnie pozytywnych, w stylu zachwytu, ciekawości, jakichś łez czy ciarek też nie było. Szczerze powiedziawszy w sobotę uznałam, że mam ochotę na dzień z książką. Wstałam, ogarnęłam zapas ciastek i herbaty, władowałam się do łóżka z Chłopakiem na zastępstwo (yyy…. To brzmi źle xD), i zaczęłam czytać. Wieczorem skończyłam i… pustka. Zero przemyśleń, zero rozkmin, zero emocji.. zjadłam kolację, umyłam ząbki i poszłam nyny. Książka niczym mnie nie zaskoczyła, była prosta i przewidywalna, ale nie w taki irytujący sposób. A szkoda. Szczerze powiedziawszy wolałabym, żeby była beznadziejna, bo przynajmniej byłaby jakaś. A tu klops. Historia, jakich pełno. Przeciętność. Tyle w temacie -,-.

THIS IS A MAN’S WORLD ♫

Nie da się ukryć, że książka jest zdominowana przez mężczyzn. Postaci żeńskich jest tam tyle co kot napłakał. Mi w to graj, bo jak przystało na książkową łowczynię mężów, im więcej facetów, tym lepiej xD A książkowi faceci byli bardzo sympatyczni. Troszkę nie widzę sensu analizowania każdego z nich osobna, bo na dłuższą metę sprowadza się to do tego, że każdy z nich był uroczy, dowcipny, troszczył się o Charlie i był… no facetem. Kasie West umie najwidoczniej tworzyć męskich bohaterów, którzy wzbudzają lekki uśmieszek swoim istnieniem, aczkolwiek nie grzeszą cechami indywidualnymi ;).

SKĄD JA TO ZNAM?

Dość osobiście podeszłam w tej książce do Charlie. W pewien sposób ją rozumiałam, bo sama żyję pod jednym dachem z dwójką facetów i deficytem kobiet. Wiem jak oni się gapią, gdy pierwszy raz widzą cię pomalowaną, jak reagują na zapach lakieru albo babski serial. Charlie miała przekichane, bo nie miała mamy – damskiego wzorca. Wszystko, co ją otaczało było przesiąknięte męskością, przez co dziewczyna czuła się zagubiona w świecie sukienek, bluzeczek i szminek. Jeśli coś mi się w tej książce podobało, tak wiecie… bardziej, to właśnie przemiana, jaką przechodziła Charlie. Przyjemnie czytało się jak z brzydkiego kaczątka, którym według niej była, główna bohaterka przemieniała się kroczek po kroczku w olśniewającego łabędzia ;).

NA CO TO KOMU BYŁO?

W książce jest również wątek snów, które mają nakierować Charlie na odkrycie tajemnicy, którą skrywa przyszłość. Tajemnicy związanej ze śmiercią jej matki. Szczerze mówiąc nie mam pojęcia po co był ten wątek. Okej, gdyby nie koszmary, to Charlie i Branden nie spotykali by się pod płotem, ale cała ta akcja z przeszłością była potraktowana po macoszemu. Można by było rozegrać to o niebo lepiej, wywołać konkretne emocje, kopnąć czytelnika w kostkę… ale Kasie West tego nie zrobiła. Coś tam było łezek, podobno depresji, ale jakiejś takiej do kitu, na pół strony… Jak dla mnie równie dobrze mogło by nie być tego wątku. Według mnie był nijaki, a szkoda :/.

ROZMOWY NOCĄ

Jeśli chodzi o wątek miłosny, to był on sympatyczny. Okej, straaasznie długo się czekało, aż miedzy tą dwójką zacznie się cokolwiek dziać (co mnie trochę irytowało, tak leciutko, bo jeśli wiem, że coś ma się wydarzyć, jest to tak oczywiste jak... ughh! No jest cholernie oczywiste, to czekanie drażni). Miło mi się czytało te ich nocne rozmowy ;). Branden był kochany, Charlie była... Charlie :P Ale  nie zauważyłam żeby mi serce mocniej zabiło. No okej, zakochali się w sobie, szło im z tą miłością fatalnie, ciapowatość level ekspert, później stało się co się stało, bo nie powiem co się stało... o i koniec. Nic specjalnego, zwyczajnie przyjemna historia miłości ;). Także nie spodziewajcie się jakichś wielkich wzruszeń i podrygów serca.

ZWYCZAJNOŚĆ DO POTĘGI N-TEJ

Mam tu na myśli styl autorki. Kusiło mnie porównanie z kiełbasą, ale go nie użyję xD Kasie West pisze w sposób prosty w odbiorze. Nie ma tu żadnych kwiecistych słów, barwnych metafor. Próżno szukać pięknych czy zabawnych cytatów (Stąd brak ich w tej recenzji, wybaczcie. Serio szukałam, ale to jakby szukać igły w stogu siana ;<). Chłopaka na zastępstwo można spokojnie łyknąć w jeden dzień, bez obawy, ze się zmęczycie czy zniechęcicie. Nie wiem, czy to konieczne jest plus. Chyba wolałabym się pomęczyć z książką, niż pochłonąć ją pierunem i nie mieć z tego niczego wartościowego.

PODSUMOWUJĄC

No więc widzicie. Książka zła nie była. Nie mogę jej odradzić, bo nie mam ku temu żadnego konkretnego powodu. Ani mnie ona ziębi, ani grzeje… Czy ją polecam? W sumie nie wiem. Jeśli macie ochotę na coś zwyczajnego do szpiku kości, to bierzcie się za Chłopaka z sąsiedztwa. Ale jeśli macie nadzieję na mocne kopnięcie i porządną historię, to nie tędy droga.

A czy Wy już czytaliście nową powieść Kasie West? Co o niej sądzicie? Skusicie się, czy spasujecie? Piszcie, bom ciekawa! ;P

Całusy ;*

Q.

Za książkę dziękuję księgarni internetowej PanTomasz.pl

Coś na jesienne wieczory - kawowy book tag!

Hej ho Ziarenka!

Zdradzić Wam sekret? Szykują się zmiany! Jeszcze nie wiem kiedy dokładnie, ale szykujcie się na… Cholercia, no nie powiem na co. W każdym bądź razie – nie znacie dnia ani godziny!

W związku z powyższym dziś dam Wam odsapnąć od recenzji. Serio, mogliście mi dać znać, ze katuję was moim paplaniem o książkach :D Aby trochę urozmaicić treść mojego bloga dzisiaj zapraszam was na Kawowy Book Tag, do którego nominowała mnie Zuzanna K. z bloga Ogród Książek (i to od niej pozwoliłam sobie podkraść te śliczne kawowe grafiki <3) :). Jak dla mnie pasuje on perfekcyjnie do jesieni ;). Przed rozpoczęciem lektury zalecam zaopatrzyć się w kubek gorącej kawy/herbaty bądź innego trunku, mającego za zadanie umilić Wam te szare, zimne, październikowe wieczory ;).

A co by Wam się jeszcze milej czytało podsunę wam tu perełkę, którą maltretuję od wczoraj <3 Coś świetnego, posłuchajcie tylko:

No to lecim!

Kim bym była, gdybym w tym miejscu nie wymieniła mojego ukochanego Wiedźmina? <3 Wiem, że to może być nudne już, ale nie mam innej takiej książki. Zdarzyło mi się coś przeczytać dwukrotnie. Ba! Nawet trzykrotnie! Ale na tym się zawsze kończyło. Natomiast Sagę o białowłosym pogromcy potworów mogę czytać raz za razem, i zawsze znajdę w niej coś nowego, coś zaskakującego. I za to kocham tę historię <3

Wcale nie chciałam dać tu ponownie Wiesia xD. Hmmm… Może… Może Dary Anioła? Chociaż nie wiem, czy dobrze kombinuję. Seria jest pieruńsko popularna, to musicie przyznać. Ale te cholerne okładki sprawiają, że oczy bolą i serce się kraja – właśnie dlatego nie mam ich w mojej biblioteczce. Sympatia do Nocnych Łowców sympatią, ale jestem estetką, więc… Nie ma mowy o kupnie tych okaleczonych fenomenów. I właśnie to utrudnia wzięcie się za serię – okładki. Mnie to nie do końca dotyczy – czytałam e-booki, więc miałam nie wiele styczności  okładkami, ale znam osoby, które omijały dość długo ten cykl, bo zniechęcała ich oprawa graficzna :< A szkoda, wielka szkoda!

Ajajaj… Jak cappuccino uwielbiam, tak za typowo kobiecą literaturę biorę się piekielnie rzadko, wiec mam niemały problem z dobraniem czegoś :/ Ratunku, pomocy! Może wpasuję tu Jeźdźca Miedzianego Paulliny Simons? Nie wiem czy mi to zaliczycie, ale jeśli 7/7 znanych mi kobiet ryczało przy tym jak rasowe bobry, serca połamało i wzbudziło taki natłok emocji, że nie można było po nocach spać, to… No chyba się liczy jako coś typowo nastawionego na kobiety :D

O jejku co by tu… Ej wiecie co? Jesień szkodzi zdrowiu. A zwłaszcza umysłowi. Słowo daję, od kiedy się zaczęła ta szarówka mój mózg wziął chorobowe – przestał działać. I nawet gorąca czekolada go nie pobudza! Hmm… *przeszukuję próżnię między uszami w poszukiwaniu pasującego tytułu* Wiem! Wybór będzie dziwny, ale według mnie trafiony. Moją książkową gorącą czekoladą zostają Kamienie na szaniec. Ta króciutka lektura nie tyle rozgrzała moje serducho co je stopiła. Pierwszy raz ryczałam na czymś, co kazano mi czytać w szkole. Świadomość, że bohaterowi Kamieni żyli naprawdę, walczyli i ginęli za mój kraj, abym teraz mogła sobie spokojnie skrobać ten post w ojczystym języku, bez stresu, że do mojego domu wpadną obcy i skrzywdzą mnie lub moich bliskich mnie rozgromiła. Jeśli będziecie mieli okazję czytać Kamienie w szkole, to błagam i zaklinam – przeczytajcie je! Nie streszczenie. Całość. To jedna z nielicznych na prawdę dobrych lektur, słowo blogerki <3

O to pojechano z kategorią mocno! Ale ale, w tym przypadku mam kandydata idealnego, a jest nim odkryty we wrześniu Clovis laFay i magiczne akta Scotland Yardu! Jeśli miał jakieś skazy, to wyleciały mi one z głowy. Ta książka miała w sobie wszystko, co tygryski lubią najbardziej – ciekawą historię, charyzmatycznych, oryginalnych bohaterów, porządną dawkę magii, i jedyny w swoim rodzaju sarkastyczny humorek ^^ Nie muszę chyba wspominać, że Clovis w mgnieniu oka zyskał miano mojego książkowego męża <3

*Oczami wyobraźni widzę Kasię wymieniającą tutaj Zanim się pojawiłeś xD* Hmm… W tej chwili nie mam takiej, aczkolwiek jakiś czas temu Interety atakowały mnie reklamami Never never. Bo fenomen, bo kolejny hit Hooveer, bo muszę to mieć. A że obiecywałam sobie, że zapoznam się z piórem pani Hoover, to kupiłam… I nadal żałuję. Kasa poszła w błoto, nie ogarniam o co tyle szumu było. Jest multum książek o niebo lepszych, a poza tym perfidnie mnie zwiedziono opisem z tyłu okładki -,-. Mało tego! Jak na złość kiedy pisałam recenzję, i wpadłam na genialny pomysł, aby zdjęcie Never never zrobić na basenie, bo tło współgrało by z niebieską okładką… okazało się, że basen przechodzi remont. Grrrr!

Właściwie jest wiele takich książek, bo bywam wymagającą zołzą... ale pierwszym, co przyszło mi do głowy jest Endgame. Wyzwanie. Matko i córko, jakie to miało promo. Że hit, że połączony z grą, że zagadki, że można wygrać grube miliony. Tsaaa… Może ja jestem tumanem, ale grę zakończyłam na etapie przedsionka. Serio, nie wyszłam z niego, bo nie znalazłam początku zagadki </3. Dostałam ślicznie oprawioną męczarnię bez ani jednego akapitu, niewyjustowaną, zaśmieconą milionem idiotycznych informacji i tak paskudnie chaotyczną, że nie szło tego czytać. A, no i Chińczyka, który wszystkie swoje przemyślenia wzbogaca o MrugMRUGdygoty <3 Juhu -,-

Głupi punkt -,- Grrr! Generalnie wydaje mi się, że sprzedaż książek w okresie świątecznym ogólnie wzrasta, bo w końcu każdy szuka idealnego prezentu ;). Ale jeśli miałabym typować które książki mają największe wzięcie, to stawiam na wszelkiego rodzaju zimowe zbiory opowiadań, jak to zeszłoroczne bodajże od Moondrive, oraz… powieści Kinga. Czemu? Cóż, nie było jeszcze w moim życiu świat, na których ktoś nie dostałby jednej z książek Króla. Ten typ tak ma ;).

Tu to by jakiś kryminał albo thriller pasował... a ja jeszcze się w światy tych dwóch gatunków nie zagłębiałam, chociaż zbieram się od dawna, i zebrać jakoś nie mogę :( W takim razie muszę poradzić sobie z tym, co już za mną... i podwójnym espresso mianuję Niezwyciężoną Marie Rutkoski. A dokładniej jego drugi tom - Zdrada, który tak mnie wciągnął, ze wyganiałam z pokoju każdego, kto śmiał mi przerwać czytanie, bo aż mnie nosiło, abo dowiedzieć się co będzie dalej... a na końcu Rutkoski cisnęła mi miedzy oczami tak okrutne zakończenie, że prawie cisnęłam książka za okno. Z całego serducha polecam Wam tę trylogię -  jest absolutnie warta poświęconego czasu i zszarganych nerwów <3

101 wypieków siostry Anastazji? *Hue hue hue, ho ho ho! Żarcik ;3* Matulu, nie czytam takich lukrowych historii ;( Ratunku! Wiecie co? Mam pomysł. Na serio nie mam w moim dobytku czytelniczym słodko-dentystycznej książki, więc… polećcie mi coś komentarzach! Nie wypada żeby mól książkowy nie dorobił się nigdy bólu zębów przy lekturze :O

W sensie że chodzi o ekranizacje książki? O zgrozo, tego jest za dużo! Ale gdy zamknęłam oczy, to z ciemności wyłonił się cudowny Sam Claflin pod rękę ze śliczną Emilią Clarke w pszczółkowych rajstopkach… czyli w tym miejscu postawię Zanim się pojawiłeś (pozdrawiam Kasię ^^) <3 Film mnie oczarował, był tak dopieszczony, wzruszający i uroczy, że o luju! Cudeńko <3

No i to by było na tyle ;) Mam nadzieję, że Was nie zanudziłam… i narobiłam smaka na jakiś pyszny trunek typowo jesienny :D

Ach, byłabym zapomniała - nominacje! Hmmm… Niechaj dziś zapanuje litera A! Amelko i Amando – czekam na Kawowy Book Tag w Waszym wykonaniu ;)

Buziaki ;*

Q.