Nasze nie gryzie! O polskiej literaturze.. od innej strony ;)

Cześć Sufleciki!

Tak się jakoś podziało, że właśnie powinnam być na matematyce, ale nie dotarłam… więc mogę skrobnąć dla was tegoż posta. Posta, który nie będzie recenzją – tak jak obiecywałam, powracam do pisania moich wywodów od czapy,  z którymi możecie się zgadzać, możecie się nie zgadzać, a napisać i tak je napiszę – bo  mogę :D. O czym dziś będzie? O nas. O Polakach i o tym, jak podchodzimy do rodzimej literatury.

Wielu z nas omija szerokim  łukiem polską literaturę. Wiem to z doświadczenia własnego, z zachowań znajomych i z komentarzy na moim blogu pod recenzjami książek autorstwa Polaków. Przyznaję się bez bicia – sama jeszcze nie tak dawno brałam się wyłącznie za literaturę zagraniczną. Wyjątkiem były lektury, no i mój kochany Sapkowski. Wkradł mi się jeszcze Pilipiuk z Rzeźnikiem drzew… ale to by było na tyle. Ostatnio jednak pacłam się w tę moją durną łepetynę za to, jak sama siebie ograniczałam. I od tej pory mieszam obce z naszym, dawkuję i przeplatam. W tym poście wcale nie będę rozwodzić się nad tym, czemu ludzie boją się polskich książek. Wydaje mi się, że takich tekstów jest już od czorta, a z resztą cóż by to dało, że kolejna osoba wymieniłaby kilka argumentów za i kilka przeciw czytania polskiej literatury? Postanowiłam polecieć z konkretem. Dziś mam dla was kilka propozycji książek, które na moje oko potrafią sprawić, że awersja do rodzimych książek zniknie, albo przynajmniej drastycznie zmaleje. Zaciekawieni?

 

Chyba was nie zaskoczę tym, iż zacznę od mojego ulubieńca. Był drugą sagą w moim życiu, którą przeczytałam i pierwszą, do której umiem wracać raz po raz. Będę go polecać przy każdej nadarzającej się okazji, bo na to zasługuje, wierzcie mi. Opowieść o Geralcie i Ciri jest gęsto zasłana trupami, skropiona krwią i przyprawiona świetnym humorem. Sapkowski umie pisać i spokojnie mógłby się mierzyć z Martinem pod względem tak opisów walk, jak i kreacji świata. Przy czym mi osobiście Wiedźmina czytało się o wiele przyjemniej, niż Pieśń lodu i ognia. Według mnie jest łatwiejsza w ogarnięciu, i śmiem twierdzić, że lepsza. Ale pamiętajcie, to wyłącznie moja subiektywna opinia ;).

A teraz taka krótka opowieść z życia Q. Założyłam się swego czasu z chłopakiem, że przekonam go do czytania. Na pierwszy ogień poszły oczywiście opowiadania Sapkowskiego o Gerealcie. I pykło – nieczytaty zaczął czytać! I to właśnie dzięki polskiej książce <3

Skoro pierwszy z moich wyborów był dość oczywisty… to może tym razem was zaskoczę? Zdaję sobie sprawę, że Sienkiewicz wielu kojarzy się z okropnym W pustyni i w puszczy i Krzyżakami (których przeczytałam od deski do deski i byłam zachwycona <3), przez co z marszu skreślają jego twórczość… A według mnie każda rządna ogromnej miłości i pięknego romansu kobieta powinna przynajmniej spróbować przeczytać Quo vadis! Przyznaję – sama nie wpadłabym na to, żeby po nie sięgnąć, gdyby nie wymagano ode mnie znajomości treści na konkursie w gimnazjum. I dziękuję niebiosom za to, że Quo vadis znalazło się na spisie lektur obowiązkowych. Ryczałam jak bóbr. Serio, tata pozwolił mi zostać w domu i nie iść do szkoły tylko dlatego, że chciałam zdążyć przeczytać drugi tom, a nie streszczenie. Do dziś pamiętam, jak zawinięta w koc i kołdrę, z kubkiem gorącej herbaty siedziałam na łóżku przy lampce nocnej i w środku nocy starałam się nie obudzić połowy domu moim chlipaniem. Proszę więc was – nie myślcie o tych durnych lekturach! Nie generalizujcie! Spróbujcie sił z Quo vadis <3

Okej, było już oczywiście, było już zaskakująco dla was… to teraz pora na książkę, która zaskoczyła MNIE ;). Clovis La Fay. Magiczne akta Scotland Yardu Anny Lange (recenzja KLIK). Byłam pewna, że to powieść zagraniczna… a tu taka heca, autorka okazała się Polką piszącą pod pseudonimem. Jak słowo daję, ta książka jest genialną mieszanką fantasy i kryminału. I – co chyba najważniejsze – naprawdę nie da się w niej znaleźć niczego „polaczkowatego”. Dopracowana, pomysłowa, zabawna, wciągająca i okrutnie ciekawie napisana. Mam wrażenie, że Clovis nie jednego z Was zaskoczyłby w równej mierze, co mnie. Osobiście przez kilka dni po skończeniu lektury chodziłam tak nakręcona i tak zakochana w tej historii, że nawet zbałamuciłam kilku znajomych blogerów do sięgnięcia po nią. I oni też przepadli. Cóż, Clovis tak działa na czytelnika. Sprawdzone info.

Skoro już o humorze mowa, to w tym „zestawieniu” nie może zabraknąć Marty Kisiel i jej Dożywocia (recenzja KLIK), czyli mojego marcowego odkrycia. Zdaję sobie sprawę, że akurat ta książka nie przypadnie do gustu każdemu. Ją się albo kocha, albo nienawidzi. Ale jeżeli tylko cechujesz się dystansem do świata, lubisz sarkastyczne historie i opowieści pełne absurdu… Koniecznie sięgnij właśnie po Dożywocie! Mi jakoś tak w połowie zabrakło karteczek do zaznaczania cytatów. Książkę pewnie pożarłabym w jeden dzień, może dwa ale na drodze stanął mi  mój tata. Otóż chciałam mu się pochwalić jakimś n prawdę zabawnym fragmentem… a skończył się na tym, ze przeczytałam mu praktycznie pół książki na głos, a on się zaśmiewał w głos. Dożywociem poratowaliśmy też wujka, którego uziemiono w szpitalu, a teraz książka poszła dalej w świat… i każdy się nią zachwyca. Słowo daję, Marta Kisiel przez 300 stron bawi czytelnika w tak cudowny sposób, że nie sposób oderwać się od lektury. Gorąco polecam wam Dożywocie na przełamanie lodów z polską literaturą!

Jako że jestem dzieckiem fantasy, to i nie mogę powstrzymać się przed wymienieniem nowej serii Anety Jadowskiej, opowiadającej o Nikicie. Pierwszy tom – Dziewczyna z dzielnicy cudów - mnie oczarował (recenzja KLIK). Jadowska stworzyła bohaterkę silną, charakterną i niesamowicie ludzką. Nareszcie nie czytamy o niezdecydowanej nastolatce, a o dojrzałej, inteligentnej kobiecie. Świat, w którym toczy się akcja jest równie niesamowity, co i główna bohaterka. Miasta alternatywne dla mnie okazały się ciekawym, cudownym zaskoczeniem. A fakt, że cała opowieść kręci się wokół mitologii nordyckiej i nie tylko… Kochani, jeśli są tu jacyś fani Fantastyki, to naprawdę zachęcam do zapoznania się z Nikitą. Warto, jak cholera.

Tu polecę nieco po omacku, bo jestem w trakcie czytania (a raczej słuchania, bo w końcu zakupiłam sobie audiobook! <3) tej książki… ale już mogę stwierdzić, że zasługuje na miejsce na tej liście. Kroniki Jakuba Wędrowycza autorstwa Andrzeja Pilipiuka to opowieść o osiemdziesięciolatku, który skupia w sobie wszystko co w nas, Polakach najgorsze i najlepsze zarazem. Książka to tak na dobrą sprawę nie jedna, spójna opowieść, a zbiór opowiadań, dlatego jeżeli nie lubicie takich rzeczy – odpuśćcie. Chociaż przyznam wam się, że ja zbiory opowiadań omijam, bo właśnie nie lubię… a ten podoba mi się piekielnie. Jakub i jego przygody są tak absurdalne, suto zalane samogonem i siwuchą, pełne humoru i czarów… Ja i mój luby płaczemy ze śmiechu. Mam nadzieję, że część z Was także skusi się na odrobinę komizmu, jaką oferuje Pilipiuk w swojej serii o egzorcyście z Wojsławic ;)

Zdaję sobie sprawę, że moja lista jest króciutka i dość… skoncentrowana wokół fantastyki. Nie chciałam pisać o książkach, o których wyłącznie słyszałam, że są dobre. Skupiłam się na tym, co już poznane, pewne i sprawdzone ;). Pewnie wypadałoby tu wymienić Mroza czy Bondę, może Ćwieka albo… no właśnie: 

O kim powinnam jeszcze wiedzieć? O kim napisać? Kogo WY byście mi polecili? Dajcie znać w komentarzach! 

Mam pewien chytry plan odnośnie propozycji… i  proponujących ;P Ale o tym dowiecie się wkrótce ;).

Buziaki ;*

Q.

PS. Wybaczcie mi to wariactwo z justowaniem tekstu. Blogger zdurniał i nie pozwala na wyjustowanie tych kilku akapitów... więc od biedy wyśrodkowałam je -,- Postaram się to naprawić ;)