Pisane inaczej - Nie taka blogsfera straszna, jak ją malują.

Cześć Okruszki!

Dziś nie będzie recenzji. Dziś będzie… chyba troszkę nietypowo, ale mam nadzieję, że ciekawie. Co powiecie na to, abyście razem ze mną przeżyli jeden wieczór blogera? Trochę ponarzekam, to na pewno, chociaż mam nadzieję, że wyjdzie to smacznie. Sprawdźcie sami!

Jest letni wieczór. Przeglądasz posty na jednej z Facebookowych grup, do których należysz, popijając sobie soku, tudzież winka. Recenzja, recenzja, recenzja, BENG! Post o tym, jak to blogsfera się sypie. Wchodzisz, czytasz, i oczom nie wierzysz. Nawet nie patrzysz na komentarze, bo wiesz, że zastaniesz tam kwintesencję zjawiska popularnie nazywanego gównoburzą. Wracasz więc do szperania w postach, starając się nie myśleć już o ów prowokacyjnym tekście. Osiągasz spokój. Jest dobrze. Na pewno? Ależ skąd! Następnego dnia zostajesz zasypany nagłówkami krzyczącymi, że blogerzy książkowi to zło, że blogsfera upada, że…. Bleeeh! Namnożyło się tego jak królików, końca żali nie widać. Już nawet nie otwierasz tych linków. Po co? Ile jeszcze można w tym temacie powiedzieć, ile wyświetleń z niego wycisnąć? Nie, ty nie będziesz napędzać tej maszyny. Szkoda nerwów i twojego czasu na te wymemłane, przemielone i skopiowane posty Otwierasz więc przypadkową recenzję w nadziei na dobry, ciekawy tekst. I co? …

… I, za przeproszeniem, gónwo. Recenzja, jeśli w ogóle możesz to tak nazwać, liczy sobie dziesięć linijek, z czego siedem to opis fabuły. W dodatku słaby opis. O książce wiesz tylko, że była fajna. Tak, FAJNA. Uzasadnienie? Bo tak. Zastanawiasz się co znaczy słowo fajny. Myślisz o tym, ile bloger, u którego gościsz włożył zarówno w pisanie posta, jak i czytanie „recenzowanej” książki. Zakładasz, że czytał bezmyślnie, nieuważnie i pierunem, bo innego wyjaśnienia nie widzisz. Zero myślenia o wadach i zaletach książki, bo i po co? Przecież przy minimalnym wysiłku dałoby radę rozwinąć ten post do… och, zaszalejmy, do trzech akapitów, czyli dwudziestu linijek! „Boże, widzisz, a nie grzmisz?!” – mówisz w głowie. Z ciekawości zerkasz na statystyki… a tam niby bieda w postach, za to obserwatorów i wyświetleń od zasmarkania. „Jakim cudem coś takiego ma wzięcie?” – zastanawiasz się...

…Ano ma, bo od czego jest „obs/obs”? I już wiesz, skąd kojarzyłeś awatar właściciela tegoż bloga. Przecież ta laska raz za razem komentuje twoje posty śmiecąc tymi przeklętymi sześcioma literami przedzielonymi w połowie ukośnikiem! Już się nie dziwisz liczbą obserwatorów i odsłon. Teraz dziwisz się tym, że ktoś taki prowadzi bloga. Zastanawiasz się po co, bo przecież nie z pasji. Wtedy obs/obs byłoby zbędne, bo wiesz, że blog prowadzony z sercem broni się sam. Ale ten? Taki na odwal? Nie rozumiesz tego i zrozumieć nie chcesz. Wychodzisz z tej witryny i wracasz do spisu proponowanych blogów…

…. I oczy wypadają ci na klawiaturę, a język zlizuje pył z podłogi. Szczęki pod biurkiem nie ma już nawet co szukać, pewnie rozsypała się w drobny mak. Czemu? Ano bo w połowie czerwca ty trafiasz na zaproszenie do zapoznania się z majowymi premierami. Myślisz, że to jakaś pomyłka, że autorka posta coś pomieszała z miesiącami. Otwierasz więc link i… Karamba, ona tak serio. Cóż, widać myślenie niektórych przerasta. Właściwie jakoś byś przebolał ten strzał w kolano, gdyby nie beznadziejność tych zapowiedzi. Cztery tytuły, wszystkie kręcące się wokół jednego gatunku literackiego, okładka, opis ze strony wydawnictwa i tyle. Fajrant. To się nazywa wartościowy post pełen cennych informacji, nie? No… no właśnie nie. Normalny człowiek już by zatrzasnął wieko laptopa i poszedł zagryźć irytację czekoladą, lub zapić ją kakałkiem, ale ty jesteś uparty. Brniesz w to dalej i…

…i trafiasz na całkiem fajnego bloga. Recenzje solidne, wylewne i szczer… nie nie, zaraz. „A co tu się odjebało?” – przemyka ci przez myśl, gdy przeglądasz kolejne posty i zauważasz pewną zależność. Zasada jest prosta – co by było wiarygodnie, to na blogu przeplatają się recenzje negatywem, z pozytywnymi… tylko czemu te pozytywne są zawsze oznaczone logiem wydawnictwa, z kolei negatywne wieńczy logo księgarni? „A więc to takie buty!” – olśniewa cię. Ktoś tu się boi, że pani Basia z wydawnictwa X nakrzyczy i się pogniewa, jeśli wytknie się błędy przysłanej przez nią książce, ale już pan Maciuś z księgarni Y nie zwróci na to uwagi, bo co mu za różnica co bloger o książce napisze? Grunt, żeby wrzucił ich logo, prawda? I tym sposobem wilk jest syty, owca cała, a czytelnik zrobiony w bambuko. Oj, nie ładnie! Takich blogów nie lubisz, więc czym prędzej go opuszczasz, co by się tym cholerstwem nie zarazić. Znów otwierasz link i wpadasz na czyjeś podsumowanie miesiąca i…

…i z miejsca cię szlag trafia, bo widzisz wspaniałe „w tym miesiącu przeczytałam jedynie dwadzieścia książek, to dość słaby wynik, ale w następnym miesiącu…” Ej, poważnie? Nie no, ale SERIO? Co jest z tymi ludźmi? Zachodzisz w głowę od kiedy to czytanie stało się dyscypliną sportową. Tak cię wciągają te rozważania, ze nawet nie zauważasz, że pijesz zimną herbatę. Zastanawiasz się co ta laska powiedziałaby, gdybyś jej oświadczyła, że ty w ubiegłym miesiącu przeczytałeś pięć książek i w sumie ci to pasuje. Cóż, może po prostu nie masz smykałki do ostrej rywalizacji? Czort wie, ale blog panienki od „chciałabym czytać po trzy książki na, dobę, ale jak sikam to nie umiem, więc nie da rady” opuszczasz bez pożegnania i stwierdzasz, że na dziś masz dość blogowych spacerków, wracasz na swoje podwórko, a tam czekają na ciebie…

… „cudowne” komentarze. Skąd ten cudzysłów? Cóż, ciężko byłoby cudownym określić komentarz, w którym 2/3 treści to link do czyjegoś bloga, a pozostała treść to cztery słowa: ta okładka jest piękna! No cóż, myślmy pozytywnie. Przynajmniej wiesz, że zdjęcie ci się udało, albo że książka ma na tyle śliczną oprawę graficzną, iż ludzie nie zauważą, że zdjęcie się nie udało. Za to kolejny komentarz cię dobija. Typek zapewnia, że go przekonałeś do sięgnięcia po tę powieść… a ty za cholerę nie wiesz czym, bo recenzja była od początku do końca krytyczna. Hmm, może trafił ci się literacki masochista lubiący gnioty..? Nie, raczej nie. Obstawiasz, że po prostu potrzeba zostawienia linka do siebie była zbyt nagląca, aby poświęcić kilka minut na chociażby rzucenie okiem na wytłuszczone fragmenty postu. Cóż, w zamian za to ty uznasz, ze kliknięcie w linka to pieruński wysiłek… więc się go nie podejmiesz. Oko za oko, proste.

Chyba już wystarczy na dziś tego „dobrego”. Zamykasz pierdyliard pootwieranych okienek, dopijasz herbatę, zamykasz laptop i sięgasz po książkę, którą zacząłeś wczoraj. Jest niezła, więc liczysz, na poprawę humoru…

… I wtedy przypominasz sobie, że przecież wcale nie jest tak źle w tej blogsferze. Serio. Migają ci w pamięci dziesiątki fenomenalnych komentarzy pełnych porad, pochwał i opinii. Przypominasz sobie wczorajszą recenzję z bloga, tego z kotem w nagłówku, dzięki której skusiłaś się na zakup polecanej w niej książki. Myślisz o tych wszystkich ludkach, których do tej pory poznałaś, których polubiłaś i z którymi potrafisz pisać godzinami tak, jak ze swoimi ziomkami. Uśmiechasz się na wspomnienie podziękowań od autora, którego debiut miałaś przyjemność odrobinkę skrytykować. Bo podszedł do tego należycie, wziął pod uwagę twoją opinie i uznał, że w sumie może i masz troszkę racji.

Właściwie już nie potrzebujesz poprawiacza humoru, ale czytać zaczynasz tak czy siak. Bo to kochasz. Tak po prostu. I już  nie możesz się doczekać, kiedy jutro otworzysz Bloggera, aby podzielić się z innymi tym, co w tej książce znalazłeś dobrego i złego. Bo dobrem należy się dzielić, a przed złem przestrzegać, czyż nie?

Ojej, mam nadzieję, że taka odmiana przypadła wam do gustu ;). Przypadła? Właściwie powinnam zapytać, co was drażni w naszym blogowym światku, ale chyba starczy narzekań jak na jeden dzień, więc odwrócę to pytanie, prze kręcę na lewą stronę i spytam: co według Was jest najpiękniejsze w blogsferze? Jedno dobro, jakie daje wam ten internetowy świat, to…? Piszcie, jestem ogromnie ciekawa!

Buziaki!

Q.