A na końcu zapłonęła wagina. Serio. | Conviction, Corinne Michaels

Dziś będzie krótko. Chyba. W sumie nie wiem.

Cześć Żaby!

Szczerze mówiąc dawno nie miałam tak marnych notatek po przeczytaniu książki. Mam wrażenie, ze mogłabym wam tę książkę opisać w jednym akapicie, używając kilku zdań prostych. Ale że ciężko by to było recenzją nazwać, to postaram się jakoś tę opinię rozbudować. Tak, to jest ten moment, w którym możecie zacząć trzymać za mnie kciuki. Dziś przychodzę do was z recenzją Conviction autorstwa Corinne Micheals.

Już na wstępie zaznaczam,  że w tej recenzji wyjątkowo pojawią się spoilery do poprzedniego tomu (tu zostawię wam recenzję Consolation --> KLIK). A więc jeśli chcecie poznać tę serię, to lepiej nie czytajcie dalej. No chyba, że spoilery wam  nie straszne. W każdym razie sumienie mam czyste – ostrzegałam ;).

"Po raz kolejny autorka złamie ci serce. Ale czy poskłada je na nowo?

Zakochałam się w Liamie tylko po to, aby moje serce znów pękło na milion kawałków. Paraliżuje mnie świadomość życia bez niego, ale rzeczywistość wygląda tak, że odszedł.

On tego nie rozumie, a ja nie mogę go do niczego zmusić.

Gdyby tylko dostrzegł pewność kryjącą się za moimi słowami… Wtedy nadal bylibyśmy razem."*

Nawet nie mam pomysłu jak podzielić tę recenzję. O luju, to na serio będzie tekst inny niż wszystkie xD

Zacznijmy od tego, że po zakończeniu Consolation byłam bardzo ciekawa jak Michaels pociągnie tę historię. To miało potencjał jak cholera… i cały ten potencjał poszedł się kochać. Przez około dwieście stron Conviction to zapętlona historyjka o miłosnym trójkącie, w którym Natalie musi wybrać z kim chce spędzić resztę życia. Idzie to mniej więcej tak: Lee mówi, że wybrała faceta X, facet X mówi jej, że powinna to przemyśleć bo co jak jej się odwidzi, ona się zgadza, uprawiają seks, wraca do faceta Y, który chce ją zdobyć, ta mu mówi, że ma spadać na drzewo, on ma to w nosie, ona mówi, że wybrała faceta X… i tak w kółko Macieju. Pochlastać się idzie. Gdyby tu jeszcze występowały jakieś wątki poboczne, to może jakoś odciążyłoby tę monotonną akcję. Ale nie, wszystko kręci się wokół tej trójki, a stan rzeczy nie zmienia się ani trochę. To jest bełkot. Nudny, przewidywalny, powtarzający się bełkot.

Druga połowa książki jest „ciekawsza” o tyle, że istnieje ryzyko śmierci faceta X. W sumie nawet cichutko liczyłam na to, że Michaels podłoży bombę w budynku, w którym pracuje Natalie i ją uśmierci, facet X zginie na wojnie o i książka się skończy. Niestety, żadnej bomby nie podłożono, a czy facet X zginie? Tego wam nie zdradzę. Nie odbiorę wam jednej z nielicznych rzeczy, które pozwalają wytrwać do końca książki.

Niestety, to nie jest tak, że drugą połowę czyta się lepiej. Nadal wszystko skupia się na Natalie i dwójce przystojniaków,  przy czym pojawiają się jakieś drobne komplikacje i zawirowania. Szkoda tylko, że wszystkie są do bólu przewidywalne.

Szczerze? Zmęczyłam się przy czytaniu Conviction. Okrutnie się zmęczyłam.

Nie wiem jak to się stało, że wszystkie zalety, o których wspominam w recenzji Consolation, w Conviction obróciły się w wady. Przykładem tego jest chociażby to, jak Michaels ukazała sceny erotyczne. Słodki Barnabo, od pewnego momentu po prostu przesuwałam po nich wzrokiem, tak bardzo mnie mdliło na te wszystkie opisy. Nie dość, że tym razem seks wypadał jakoś tak niezgrabnie i na siłę, to jeszcze za każdym razem przepełniały go czułe wyznania… od których robiło mi się gorzej.  I tu się chwilę zatrzymajmy.

Mam wrażenie, że autorka na siłę chciała pokazać jak silna miłość łączy Lee i Liama. Gdyby wyrzucić z Conviction nieustannie powtarzające się opisy tego jaki to Liam jest doskonały, stworzony dla Lee i jak bardzo jej imponuje, że on kocha jej córeczkę jak własną, to ta książka miałaby stron 200, nie  blisko 400. Nie rozumiem co tu się zadziało, ale to była masakra. Przesłodzona, pozbawiona wyczucia i umiaru masakra. A fuj!

Umarł też humor, który w pierwszym tomie przewijał się w dialogach. Teraz w rozmowach mogłam poczytać o wspomnianych wyżej miłosnych wyznaniach, albo jakichś obrzydlistwach typu „supersperma” albo pukaniu płodu penisem w czasie stosunku (może wrzucę wam tu ten cytat na jednej z grafik. Sprawdźcie sobie :D). Mmmm, to lubię! … wszystkie relacje nagle stały się sztuczne i przerysowane tak bardzo, że… nie mam w głowie stosownej metafory. Mam niestosowną, ale przed 22:00 nie przeklinam. Nununu!

A co z bohaterami? Ratują sytuację? Absolutnie! Oni tylko ją pogarszają. O ile w Consolation nie miałam zastrzeżeń, o tyle tu… tu mam same zastrzeżenia. Nie polubiłam nikogo z głównych bohaterów. Poboczni to inna bajka, oni po prostu byli nijacy, ale sympatyczni. A nasz pierwszoplanowy trójkąt to była żenada. Jeden nie pojmował tego, że zdrada to zdrada i tego się nie wybacza. Drugi chyba sam nie wiedział co robi i jakie decyzje podejmuje. A wisienką na torcie była Natalie, która z silnej i charakternej kobiety stała się wiecznie załamaną, niezdecydowaną i nie umiejącą postawić na swoim dziewuszką. Miałam ochotę skrzywdzić całą trójkę. W zasadzie… nadal mam taką ochotę.

Na koniec chcę wam powiedzieć o zakończeniu. Kusi mnie, aby przytoczyć wam tu cytat z epilogu, ale pojęcia nie mam jak zrobić to bez zaspoilerowania wam kluczowego wydarzenia kończącego książkę. Jedno jest pewne: Michaels epilogiem wbiła sobie ostatni gwóźdź do trumny, w której pochowała Conviction. Tam tak okropnie oszpecono i spartaczono jedną z takich… częstych rzeczy w romansach, ze to aż w oczy kuło. Ja czytałam i nie wierzyłam w to, co tam pisało. Ohyda. Ale powiem wam, że zakończenie było ogniste – wagina zapłonęła, na szczęście tylko w przenośni.

Brrr! Nadal mam podwyższony poziom cukru i obrzydzenia we krwi. Srogo się zawiodłam na kontynuacji Consolation. Liczyłam na coś o wiele lepszego. Ciężko mi jest znaleźć grupę docelową, do której może przemówić Conviction. Może jeśli podejdzie się do tego na ogromnym luzie i będzie czytać bardziej dla beki, niż po to, aby się wzruszyć, to komuś się to spodoba. Mam też wrażenie, że spokojnie można pożyczyć lub sprezentować Conviction babciom/ciociom/mamom, które lubują się w telenowelach. Przeprowadzę taki eksperyment na mojej babci i dam wam znać, czy intuicja mnie nie myli ;) Jednak jeśli macie ochotę na dobry, wciągający romans… to nie tędy droga niestety.

A co z wami? Czytaliście już zakończenie tej dylogii? I jak wrażenia? Czekam na wasze opinie!

Cium cmok i wogóle siejem wirusy! ;* 

Ula

Za książkę dziękuję wydawnictwu Szósty zmysł ;)

*źródło opisu: http://szostyzmysl.com.pl/2017/12/08/conviction-consolation-duet-tom-2/