Historia miłości ze szkockim akcentem | Bez uczuć, Mia Sheridan

Czołem Jeżyny!

Poprzednim razem liczyłam na ogień, magie i fajerwerki, a dostałam figę z makiem. Tym razem już po dotarciu do mnie książki w Sieci zagrzmiało od natłoku negatywnych opinii o najnowszej książce Mii Sheridan – Bez uczuć. Pomyślała sobie, że tak się urządzić to tylko ja byłam w stanie. Ale czy miałam rację? Czytajcie dalej, a się dowiecie ;)

W WIELKIM SKRÓCIE

Po tym, jak Brogana i Lydię nakryto w niedwuznacznej sytuacji w stajni, chłopak traci wszystko. Jego życie odewraca się o sto osiemdziesiąt stopni. Od tego  dnia jedynym celem, jaki będzie przyświecać Broganowi jest zemsta na rodzinie Lydii. Po latach w końcu będzie mógł to zrobić. Ale czy właśnie tego tak naprawdę chce? Co, jeśli to palące uczucie, które Brogan czuje w piersi ilekroć widzi Lydię to nie nienawiść? Jak potoczą się losy tej dwójki? To tylko kilka z pytań, których ze strony an stronę mnoży się co raz więcej. A odpowiedzi na nie znajdziecie wyłącznie w książce ;).

NIE OCENIAJ, PÓKI NIE POZNASZ!

Właściwie miałam ochotę wrzucić wam tu opis okładkowy, bo według mnie tym razem jak niemalże nigdy Otwartemu się on udał. Te kilka zdań z tyłu okładki pobudziło moja ciekawość (a musicie wiedzieć, że ładnych parę lat nie brałam się za tak typowe romanse), ale nie zdradziło zbyt wiele, jedynie to, czego tak czy siak dowiedziałam się czytając pierwsze rozdziały. Wszystko to, co działo się później było dla mnie miłym zaskoczeniem. Właściwie udało mi się w pełni przewidzieć tylko jeden ze zwrotów akcji. Pozostałych albo się nie spodziewałam, albo obstawiałam, że Sheridan poprowadzi je zupełnie inaczej.  Nie powiem wam, żeby ta historia była czort wie jak oryginalna, bo taka nie jest. Pomimo licznych zalet, o których nie omieszkam wam już za moment opowiedzieć, była to bardzo przyjemna, ale przeciętna opowieść o tym jak dwójka ludzi walczy o wspólne szczęście i miłość. Moje pierwsze spotkanie z twórczością Sheridan zaliczam do jak najbardziej udanych i już wiem, że z przyjemnością zapoznam się z pozostałymi książkami autorki. Tym bardziej, że dziewczyny, które znają się z tą panią już dosyć dobrze mówiły mi, ze ta książka jest słaba… a według mnie wcale taka nie była :D. Jestem wiec ciekawa jak się prezentują „nie słabe” książki Sheridan.

MOJE ZIOMKI!

Muszę przyznać, że bohaterów Bez uczuć ciężko nie lubić.

Lydia kupiła mnie swoim uporem, inteligencją i taką… twardością? Kurcze, nie chcę wam poczynić spilerów i gwarantuję wam, że tego nie zrobię, ale dziewczyna sporo przeszła i nie dała się tym przeżyciom pokonać. Szła przez życie z uniesioną głową, o. takie bohaterki się lubi, a przynajmniej ja takowe lubię.

Brogan drażnił mnie swoim imieniem, bo gdyż ciągle czytałam „Bogdan”, a Bogusie to mi się średnio seksownie kojarzą… xD Ale mniej więcej tutaj kończyłyby się minusy tego pana. Brogan czarował humorem, przenikliwym umysłem, a przede wszystkim pieruńsko dobrym sercem. Kurcze, że też w prawdziwym świecie takich chłopów jest jak na lekarstwo… No, ale życie to nie bajka, a od spełniania takich marzeń mamy właśnie romanse. I tak oto dostałam wymarzonego empatycznego, zabawnego przystojniaka.

Bez uczuć to w 45% Lydia, w 45% Brogan. Pozostałe  10% zostaje jednak przydzielona pozostałym bohaterom, takim jak rodzeństwo Lydii i Brogana oraz ich przyjaciele. Nie widzę sensu w mówieniu wam o każdym z nich z osobna, jednak nie oprę się zaapelowania do płci pięknej: dziewczyny, jak słowo daję, jeśli Brogan was nie zaciekawił, to sięgnijcie po tę książkę ze względu na Fionna! Właściwie można by o nim osobną książkę napisać. Ja bym czytała. Brała bym. Poważnie. I wy też, mówię wam!

ZRÓBMY Z IGŁY WIDŁY

No dobra, ale żeby nie było tak różowo: jak przystało na romans, nie obyło się bez wyolbrzymiania problemów. Kurczę, nie wiem czy to ja jestem jakaś dziwna, ale zwykle w takich historiach poraża mnie to robienie z igły wideł. Bo o ile część problemów Lydii i Brogana faktycznie wymagało sporych zmian i wielu kompromisów, to problem z ostatnich rozdziałów jak dla mnie był zupełnie bezsensowny. Taki mocno na siłę stworzony. Według mnie można było sobie go darować i tym samym oszczędzić czytelnikom kilkunastu stron bełkotu o zaufaniu. Bo tym były ostatnie rozdziały. Na szczęście wynagrodziło mi to zakończenie ;).

MIŁO BYŁO, NIESTETY SIĘ SKONCZYŁO

Ogromnie przypadł mi do gustu styl pisania Sheridan. Autorka fenomenalnie radzi sobie z pisaniem dialogów, często wplata w swoją książkę nici humoru, który jest lekki i niewymuszony. Ponadto nie męczy czytelnika zbędnymi opisami pierdół, w stylu faktury obrusu, gatunku, z jakiego wykonano stół, wymiarów okien i innych takich zapychaczy. Sherida ogranicza się do krótkich opisów miejsc akcji, dzięki którym potrafimy poczuć klimat otoczenia, a jednocześnie nie jesteśmy niepotrzebnie odrywani od dziejących się właśnie wydarzeń. Kurcze, tę książkę czyta się z przyjemnością, poważnie. Jest lekko, jest wesoło i ciekawie.

DOBRYM SEKSEM NIE POGARDZĘ

A, no i jest smacznie! I nie chodzi mi tu o opisy potraw, a o opisy scen erotycznych, bo i takie znajdziecie w Bez uczuć. Nie obawiajcie się jednak żadnych kutasów, cipek, nie lękajcie się wulgaryzmów i rozpadania na kawałki. Nic z tych rzeczy. Sheridan ani raz nie przesadziła z malowaniem słowami obrazów z sypialni. Wszystko tu było wyważone i … no po prostu smaczne. Trafione w punkt ;).

ZALECIAŁO GREY’EM

Nie wiem, czy to jest coś, o czym warto w ogóle wspominać, ale momentami Bez uczuć zalatywało mi Grey’em. Nie pod względem wątków erotycznych, a raczej wszystkich pozostałych. Nie za bardzo mogę wam tu podać konkretne przykłady, ale spróbuję obejść to bez strat w ludziach. Przykładowo Brogan piekielnie mocno odczuwa wszelkie bodźce, dlatego dotykać go trzeba z umiarem i kontrolą. A czy przypadkiem Kryszczjan nie miał hopla na punkcie dotykania siebie? Pojawia się też kobieta, która mąci w związku Lydii i Brogana, którą w przeszłości coś łączyło z głównym bohaterem. Znamy to już skądś, prawda? Jest jeszcze kilka takich podobieństw, nie mniej jednak osobiście uważam, że to nie jest minus. W Grey’u mi się to nie podobało, a tutaj okazało się ciekawe i dobrze poprowadzone. Tak więc miejcie na uwadze, że obie historie pod kilkoma względami są do siebie podobne, ale nie skreślajcie przez to Bez uczuć, bo… nie taki diabeł straszny, czy jakoś tak :).

PODSUMOWUJĄC

Bez uczuć okazało się pozytywnym zaskoczeniem. Obawiałam się, że będzie nudno i sztucznie, a wyszło wręcz przeciwnie. Mogę szczerze polecić te historię wszystkim paniom, które lubują się w serduszkowych klimatach. Żeby nie było, panowie też mogą po nią sięgnąć, chociaż dla mnie jest to typowo kobieca literatura ;) Na pewno miło spędzicie z nią czas i niejednokrotnie się zaśmiejecie, może nawet w głos, kto wie? Jako że zostało nam jeszcze troszkę wakacji, to zachęcam do zabrania się za tę opowieść właśnie teraz, gdzieś na leżaczku czy kocyku, dzierżąc w jednej dłoni książkę, a w drugiej lemoniadę. Ewentualnie herbatę. Tudzież piwo. Lub wino. Wydaje mi się, że na te ostatnie dni lata Bez uczuć będzie lekturą idealną ;)

Kto z was już ją czytał? I jak wrażenia? Wam też przypadła do gustu, czy jednak ze mną jest coś nie tak? A jeśli jest na Sali ktoś, kto ma już za sobą pozostałe książki autorki, to proszę, niechaj mi poleci najlepszą z nich! :D

Trzymajcie się ciepło i patrzcie w gwiazdy. Gwiazdy są ładne.

Ula ;*

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Otwarte ;)