Bo młodzieżówka niekoniecznie musi być pusta. | Drugie bicie serca, Tamsyn Murray

Czołem Wicherki!

Chyba zaczęła mi się dobra passa. Dziś przychodzę do was z kolejną ogromnie pozytywną, a dodatkowo ważną recenzją. Chcę wam opowiedzieć po trochu o pewnej powieści młodzieżowej, która wybija się na tle innych młodzieżówek ogromnie wartościowym przesłaniem. Pozwólcie, że zasypię was argumentami, które przekonają was do sięgnięcia po Drugie bicie serca Tamsyn Murray.

W SKRÓCIE

„Nazywam się Jonny Webb i jestem „robotem”. Zeszłego lata na trzy i pół minuty stanęło mi serce.” – tymi słowami Tamsyn Murray wprowadza nas do życia piętnastoletniego chłopca, którego serce nie działa tak, jak powinno, przez co chłopak od roku żyje w szpitalu, podłączony do mechanizmu nazywanego Berlińskim sercem, które pompuje za niego krew w jego żyły. Jedyne co może uratować życie Johnny’ego to znalezienie dawcy, którego serce będzie odpowiednie dla niego – ktoś musi umrzeć, aby Johnny mógł żyć. Z dnia na dzień nadzieja chłopca na przeżycie maleje… aż pewnego dnia niespodziewanie lekarz oznajmia mu, że znaleziono dla niego  odpowiedni narząd.

Niamh to ta „gorsza” z bliźniąt. Jej brat Leo zawsze jest zabawniejszy, sympatyczniejszy, mądrzejszy. Leo jest w centrum uwagi, przez co Niamh musi żyć w jego cieniu. Szczerze tego nienawidzi. Marzy o tym, aby nie musieć być siostrą Leo… aż do dnia, w którym jej brat ginie w wypadku na jej oczach.

Drogi Jonny’ego i Niamh skrzyżują się niejednokrotnie. Tylko co  z tego wyniknie? Jak to jest żyć ze świadomością, że w twojej piersi bije serce kogoś innego? Ile trudu trzeba włożyć, aby żyć dalej, pomimo utraty kogoś bliskiego? Gwarantuję wam, że Drugie bicie serca odpowie nie tylko na te, ale na o wiele więcej pytań plątających się w okolicach tematu transplantologii, chorób i śmierci.

ESENCJA DOBREJ KSIĄŻKI

Wiem, że zazwyczaj recenzję zaczynam od tego jaki styl ma autorka, jak to się czytało itd., i o tym też wam oczywiście opowiem, ale w tym przypadku chcę zacząć od rzeczy, która moim zdaniem „robi” tę książkę. Chodzi mi tutaj o mnogość trudnych tematów, które w Drugim biciu serca są poruszane w sposób niesamowicie prosty do przyswojenia, przejrzysty, a zarazem dający do myślenia.

Na pierwszy ogień Murray podejmuje się tematyki transplantologii, czyli pośmiertnego oddawania organów. Jest to temat kontrowersyjny, bez dwóch zdań. Bo przecież to nie jest takie proste: pogodzić się z wizją tego, że nasze ciało po śmierci zostanie rozebrane na kawałki, na cześci pierwsze i posłuży jako części zamienne dla innych ludzi. Podjęcie decyzji o zgodzie na przekazanie organów do banku organów nie jest łatwe. A co dopiero, kiedy decyzja nie dotyczy naszego ciała, lecz ciała kogoś z naszej rodziny, tak jak w Drugim biciu serca rodzice Niamh i Leo byli zmuszeni zadecydować za swojego syna? Tamsyn Murray bardzo dobrze opisuje cały ten proces – od samego wypadku, poprzez drogę do szpitala, oczekiwanie na wiadomości od lekarzy, strach i nadzieję, że wszystko będzie dobrze, a następnie uświadamianie sobie, że jednak nie będzie, aż po staniecie przed  wyborem: podpisać zgodę na oddanie narządów syna, czy nie?

Kolejnym ważnym wątkiem w książce jest życie przed i po operacji (a konkretniej przeszczepie serca, ale śmiem twierdzić, że sprawa ma się podobnie w przypadku każdej większej operacji). Murray uświadamia czytelnikowi, że problemy chorych wcale nie kończą się a sali operacyjnej. Takie osoby niejednokrotnie do samego końca muszą pamiętać o zażywaniu masy lekarstw, o wizytach kontrolnych i innych tego typu sprawach. Chorzy nie zawsze mogą żyć tak, jak zdrowi, nawet jeśli operacja ich „wyleczyła”. Często konsekwencje zabiegu ich ograniczają. W dodatku niejednokrotnie takim ludziom (szczególnie młodym) jest ciężko przyznać się do tego, że są po operacji. To jest wstydliwe, a chory czuje się inny, niepasujący do otoczenia. W naszym społeczeństwie nie wykształciła się jeszcze taka całkowita tolerancja dla ludzi po operacjach, o czym przekonałam się na własnej skórze, bo akurat do historii Jonnego podchodzę bardzo osobiście – sama mam na koncie jedną z największych operacji na brzuchu, jaką można przeprowadzić. Coś wiec tam mniej więcej wiem, coś rozumiem, chociaż nie był to przeszczep. Uważam, że Murray należą się gromkie brawa za to ile trudu włożyła w opisanie historii Jonny’ego. Bo włożyła go ogrom, ale o tym za moment.

Trzecim z ciężkich tematów, o których jest mowa w Drugim biciu serca jest to, jak ciężko jest pogodzić się ze stratą bliskiej osoby. Każdy radzi sobie z tym inaczej jedni zamykają się w sobie, tak jak Niamh. Inni, tak jak jej mama, próbują sprawić, aby ta śmierć nie była bez znaczenia, by była coś warta. W tym przypadku matka Leo zaczęła organizować zbiórki pieniędzy na szczytne cele. Jedni próbują zagłuszyć ból alkoholem, inni lekami, a jeszcze inni próbują wyprzeć ten koszmar ze swojej świadomości. Autorka w swojej książce zwraca jednak uwagę na rzecz niezmiernie istotną: niezależnie od tego jak każdy z nas próbowałby sobie z tym poradzić – sam nie da rady. Nie można zamykać się na świat, na miłość i rodzinę. To tylko pogorszy sprawę.

Jest wiec tego całkiem sporo, prawda? Wydaje mi się, że ta książka właśnie stała się najbardziej wartościową młodzieżówką 2017 roku i uważam, że każdy młody (i nie tylko) człowiek powinien po nią sięgnąć. Bo Drugie bicie serca daje do myślenia i to konkretnie.

WCIĄGA, BAWI I UCZY

Skoro już się ogadałam o tym co daje przeczytanie tej książki, to czas najwyższy na sprawy, od których powinnam zacząć ;). Ogromnym atutem tej książki jest to, że jest piekielnie wciągająca. Poważnie, czytałam ją w każdej wolnej chwili, wliczając w to stanie z książką nad czajnikiem i czekanie na zagotowanie się wody na herbatę. Tamsyn Murray pisze w taki typowo młodzieżowy, lekki sposób o tematach, które lekkie nie są. Z powodzeniem wplata w cała opowieść delikatny, naturalny humor, co tylko umila lekturę. Cała książka to przeplatające się naprzemiennie rozdziały pisane w narracji pierwszoosobowej z perspektywy Niamh i Jonny’ego, dzięki czemu bardzo szybko przywiązujemy się do bohaterów, a do tego możemy poznać ich myśli i uczucia, co znów zaliczam na plus. W Drugim biciu serca pojawiają się też rozmowy SMS, i znów uważam to za strzał w dziesiątkę. Bo wiecie, często kiedy w książkach pojawiają się SMSy, to wychodzi to jakoś tak dziwnie. Albo autor pizga na prawo i lewo wykrzyknikami i emotkami, albo te wiadomości są dłuższe od niejednej wypowiedzi z normalnej rozmowy. Tu tego nie ma. W rozmowach Jonny’ego i Niamh jest humor i delikatny flirt, ale przede wszystkim jest naturalność. Z resztą wydaje mi się, że całą tę powieść cechuje takie uczucie, że to mogłoby się przytrafić każdemu, nawet mi czy Tobie. Dla mnie to ogromna zaleta.

GRATSY ZA RESEARCH!

Na końcu książki autorka krótko opisała proces zdobywania informacji do tej książki i przyznam się szczerze, mile mnie zaskoczyła. Nic dziwnego, że wszystko tu wydaje się tak realistyczne. Tamsyn Murray ładnych parę lat przygotowywała się do napisania Drugiego bicia serca, zmieniała koncepcję (przykład: Niamh na początku miała być chłopakiem!), szukała informacji o przeszczepach, o białaczce, o śmierci mózgowej. Rozmawiała z chorymi i lekarzami, czytała blogi prowadzone przez osoby chore. Krótko mówiąc: odwaliła kawał dobrej roboty, czego dowodem jest ta książka.

MŁODA MŁODOŚĆ

I tak na koniec chcę wam powiedzieć o czymś, co może jest drobiazgiem, ale mi rzuciło się w oczy. Nastolatki w Drugim biciu serca to faktycznie nastolatki. Tacy, jakich znamy w normalnym życiu. Nareszcie dostałam młodzieżówkę, w której piętnastolatki zachowują się jak na ich wiek przystało. Nie chleją na umór, nie klną, nie myślą tylko o tym jak by tu zaliczyć. Zarówno Niamh, jak i Jonny (no i ich znajomi) mają normalne życie: chodzą do szkoły, po lekcjach grają w piłkę na boisku albo chodzą do kina. Przeżywają pierwsze miłości. I tu się na chwileczkę zatrzymam. Bo w książce pojawia się oczywiście wątek romantyczny, czego można się było spodziewać. I pierwszy raz od bardzo dawna ten wątek jest smaczny, czuć w nim młodość i ten taki brak wiedzy o tym czy to już można ją pocałować, czy wypada się przytulić na dzień dobry, czy on ma za mnie zapłacić w kinie. Kurcze, to było bardzo dobre! No, a przede wszystkim nie było nachalne i nie stłamsiło tej historii, jedynie sprawiło, że ciekawiła mnie ona jeszcze bardziej.

REASUMUJĄC

W największym skrócie: polecam wam ją z całego serca! Drugie bicie serca to mądra i pouczająca powieść, która poruszy szare komórki każdego, kto po nią sięgnie. Poruszane w książce tematy są ważne i nie można ich przemilczać. Trzeba się z nimi oswajać, trzeba sprawić, aby nie były tematami tabu. I to właśnie robi ta książka.

Pora na was! Czy znacie już tę historię? Nie? A skusicie się na nią? A może znacie podobne książki? Koniecznie piszcie mi o nich w komentarzach ;)

Trzymajcie się ciepło i wiążcie dokładnie sznurówki. Szkoda zębów stracić!

Ula ;)

Za książkę dziękuję wydawnictwu Zielona Sowa :)

PS. Na końcu książki znajduje się apel, który postanowiłam wam tu przekazać:

„ Życie masz tylko jedno i nigdy nie wiadomo, czy tak jak Jonny nie będziesz potrzebować przeszczepu serca albo innego narządu. Dlatego już teraz zastanów się, czy po śmierci nie chciałbyś uratować czyjegoś życia poprzez przekazanie narządów do transplantacji.

Jeśli jesteś na tak, podpisz oświadczenie woli, które znajdziesz na stronie www.dawca.pl”