Nietypowo o Sztylecie rodowym ;)

Stwierdzam, że to zdjęcie mnie boli xD

Czołem Skrzaty!

Co powiecie na to, żeby dziś było troszkę inaczej? ;) Trafiła mi się bowiem książka, o której… Napisanie „tak po prostu” to za mało. Nijak to nie oddaje jej wnętrza, a że po przeczytaniu cały brzeg był nastroszony karteczkami zaznaczającymi cytaty to postanowiłam zrobić powtórkę z Nigdziebądź. Zapraszam na recenzję Sztyletu rodowego Aleksandry Rudej opartą na cytatach z książki ;).

DAWNO, DAWNO TEMU…

Święta Petronelo, jak to opowiedzieć… Otóż akcja książki dzieje się w pewnym bardzo rozległym królestwie. Przez lata państwo to toczyło wojnę z sąsiadującą z nim krainą pomroki, pełną wilkołaków i innych złych istot, ale jakiś czas temu wojna dobiegła końca. W królestwie zapanował pokój, jednak w wielu miastach ludzie skrycie buntują się i przeciwstawiają królowi, dlatego ten postanawia zbadać sprawę i przeciwdziałać jej u podstaw. Jakim sposobem? Otóż stwarza grupy tak zwanych królewskich głosów. Każda z grup będzie miała za zadanie przez pół roku odwiedzić miasta w wyznaczonym dla niej sektorze i przeprowadzić w nich inspekcję. Praca jest dobrze płatna, co skłania naszą główną bohaterkę – Milę, do zaciągnięcia się w szeregi głosów. I tak oto Mila trafia do oddziału składającego się z person nietypowych: krasnoluda-maminsynka, elfa bez woli życia, zakochanego w niej po uszy trolla i wojowniczce… zakochanej po uszy w kapitanie całej gromadki. Co z tego wyniknie? Jakie spotkają ich przygody? Co tak naprawdę dzieje się przy granicy z państwem pomroki? I skąd ten sztylet rodowy w tytule? Czytajcie, a się dowiecie! ;)

POCZĄTKI BYWAJĄ CIĘŻKIE

„- To będzie nasz dom na najbliższe półrocze – rzekł kapitan Wilk, klepiąc burtę pojazdu. (…)

- Chwileczkę – wtrącił się Percival. – Chce pan powiedzieć, że będziemy mieszkać w tym czymś wszyscy razem?

- Tak, będziemy tam mieszkać razem – zamruczała Tisa.

I  z uwielbieniem popatrzyła na niewzruszonego kapitana. A troll z uśmiechem popatrzył na mnie.

- Dlaczego nie zdechłem w dzieciństwie? – rzucił Daezael retoryczni i zupełnie nie po elficku.”

Pierwsze sto stron mnie drażniło. Nie zrozumcie mnie źle, historia od samego początku zapowiadała się ciekawie i czułam, że warto w nią brnąć, ale na początku miałam wrażenie, że czytam nie o szóstce dorosłych osób, lecz o sześciu dzieciakach. Oni zachowywali się skrajnie dziecinnie, co drażniło jak cholera. Docinki na poziomie przedszkola. Jęki i płacze, jakieś zagrywki rodem z gimbazy… Ale z czasem się do tego przyzwyczaiłam, a dalej już jakoś poszło. Z reszta cała szóstka przeszła pewną metamorfozę, nieco dojrzała… chociaż do ideału im daleko ;). Pod koniec spowalniałam czytanie maksymalnie, bo nie chciałam rozstawać się z bohaterami <3.

O WYDANIU SŁÓW KILKA

„Myje się tylko ten, któremu nie chce się czekać, aż brud sam odpadnie. [Filozofia życiowa doświadczonego podróżnika]”

Takimi mądrościami zaczyna się każdy rozdział książki, co nadaje klimatu lekturze. Co jeszcze o wnętrzu książki warto wiedzieć? Może to, iż strony maja zdobienia w kątach, takie fajne fiflaczki <3 Okładka byłaby śliczna, gdyby nie te durne błękitne paski u dołu i góry – ni cholery mi one nie pasują, a wam?

BOHATEROWIE W PIGUŁCE

MILA – PERFEKCYJNA PANI DOMU

„- (…) A jeśli chodzi o estetykę, gdzie jest mój łuk?

- Eee… -Rozejrzałam się w panice, szukając dróg ucieczki. – Widzisz, Daezael, on trochę… się podniszczył…

- Trochę? – zapytał elf.

- No… Nadal wygląda jak łuk – przyznałam (…).

- Kobiety! – zakrzyknął elf, unosząc ręce ku niebu. – Niczego wam nie można powierzyć! Albo zepsujecie, albo zgubicie, albo nakryjecie szydełkową serwetką i z wierzchu postawicie jakiegoś glinianego kota-mutanta! I nie wiadomo co gorsze!”

Zacznę może od Mili, czyli naszej głównej bohaterki. Szczerze mówiąc nie wiem, czy czarodziejka bardziej działała mi na nerwy, czy przypadła do gustu. Nie umiem jednoznacznie stwierdzić co o niej myślę, bo z jednej strony była odważna, uparta, pomysłowa i chyba jako jedyna ogarniała chaos, który panował chwilami w ich furgonie… a z drugiej często była jakaś taka do szpiku kości „babska” w negatywnym sensie. Wyobrażacie sobie, że na samym początku wyprawy zaczęła rozwieszać w wojskowym furgonie zasłonki i firanki w kwiatuszki, żeby było im przytulniej? No litości! Trochę irytowała mnie jej uległość wobec trolla, który postanowił się z nią ożenić na dniach. No ja bym jednak spróbowała jakoś oponować w takiej sytuacji, ale Mila słowem się nie odezwała ani żeby się na te propozycję zgodzić, ani żeby odmówić. Często była zbyt miękka jak na tę wyprawę, ale mam wrażenie, że w następnych częściach to się zmieni, bo ze strony na stronę Mila robiła się coraz ciekawsza i harda. Oby tak dalej!

DAEZAEL – EMO-ELF <3

„- Hej, ludzie! Ludzieee! Wymyliśmy kociołek po kaszy?

- Przestań wrzeszczeć – odezwała się Tisa. – Obudziłeś mnie! Stoisz na warcie, to stój cicho!

- Ja umyłam – odpowiedziałam sennie Daezaelowi. – Dlaczego pytasz?

- Bo znów wilkołaki raczyły przyjść w gości – odparł elf. – I zastanawiam się, czy będą dojadać kaszę, czy ograniczą się do nas?”

Pora na mojego absolutnego ulubieńca, czyli elfa Daezala. Kocham typa. Serio. Jak dla mnie to on „robi” tę książkę. Najchętniej zaznaczałabym karteczkami każdą jego wypowiedź, tak mnie one bawiły. Daezael jest elfem jedynym w swoim rodzaju. Czemu? Cóż, w świecie wykreowanym przez autorkę elfy to stworzenia jasne, optymistyczne, o długich blond lokach, kochające życie… No słowem istotki rzygające tęczą. A Daezael jest doskonałym przeciwieństwem elfa. Ciemnowłosy, sarkastyczny mistrz czarnego humoru, pieruńsko inteligentny, a do tego bardzo utalentowany uzdrowiciel zawsze potrafił dobić swoich pacjentów. Holibka, nie wiem jak wam o nim opowiedzieć, ale gwarantuję wam – jego nie da się nie lubić, chociaż Daezael bardzo stara się być nielubianym ;)

DRANISZ, TROLL O GOŁĘBIM SERCU

„- Ty myślisz, że jestem tępym żołdakiem i nawet nie znam takiego mądrego słowa jak ‘anatomia’? O nie, kolego, żołnierze znają się na anatomii lepiej od uzdrowicieli! Jeśli nie wiesz gdzie u istoty rozumnej są nerki, to jak masz zamiar po nich bić? Albo gdzie przystawić nóż, żeby grozić ‘wytnę ci wątrobę i rzucę ją psom’? Wrogowie to przecież nie idioci! Przystawisz nóż zamiast wątroby to do nerek, a on się tylko zacznie śmiać i koniec, twój autorytet opadł jak… eee… jak to coś u kochanka, kiedy do sypialni wchodzi mąż z toporem.”

Drugim z moich ulubieńców był troll Dranisz. Trolle kojarzą mi się z istotami prostymi, mało rozgarniętymi i takimi… no raczej bliższymi wojownikom, niż filozofom. Ale Aleksandra Ruda i tutaj postanowiła zabawić się z stereotypami. Dranisz owszem, umie walczyć jak mało kto, ale jednocześnie ma ogrom przemyśleń, których nie powstydzili by się najznamienitsi filozofowie. Przy czym mój troll rozmyśla o tym wszystkim na swój własny, niepowtarzalny sposób. Dranisz jest takim drużynowym misiaczkiem, taką maskotką. Nie ma bata, żeby go nie polubić od samiutkiego początku. Kawał z niego romantyka, oczywiście w wydaniu trollowym, co bywa rozbrajające. Naprawdę polubiłam tego ogromnego wojownika i nie mogę doczekać się kolejnego spotkania z nim ;).

JAROMIR, CZYLI SERCE ZOSTAWIŁEM W DOMU & TISA, CZYLI ODDAŁAM SERCE ZA FRAJER

„Widząc, że podchodzimy do ogniska bez kapitana, Tisa pobladła.

- Kapitan…?

-  Mmmm, dobrze pachnie! Tisa, nauczyłaś się gotować? Czyżby? A gdzie tych dwóch? A, widzę, czołgają się pod wozem. Dranisz, jeśli szwy ci się rozejdą, sam się będziesz cerował.

- Daezael! Odpowiadaj!

- No i czego krzyczysz? Wszystko dobrze z tym twoim kapitanem, śpi. (…)

- Co za szczęście!

- Wcale nie. Należało powiedzieć: ‘Jaki ty jesteś zuch, Daezael!’

- Jaki ty jesteś zuch, Daezael – powtórzyła posłusznie Tisa.

- Tylko dzięki tobie mój drogocenny kapitan uniknął pewnej śmierci – ciągnął elf, nakładając do swojej miski kaszę i wyszukując co większe kawałki mięsa.

- Tylko dzięki tobie mój drogocenny kapitan uniknął pewnej śmierci…

- I dlatego teraz będę ci służyć wiecznie.

- I dlatego teraz będę… Co ty sobie wyobrażasz?! – oburzyła się wojowniczka, próbując trzasnąć uzdrowiciela kulą.”

Tisa była troszkę pominiętą postacią, ale mam przeczucie, że w kolejnych tomach dowiemy się o niej o wiele więcej – dlatego tutaj się nie będę rozpisywała o niej. Powiem jedynie, ze kompletnie nie umiałam zaakceptować jej uczucia do Jaromira. Czemu? Cóż, może jak powiem wam co-nieco o kapitanie, to sami do tego dojdziecie ;). Jarek przez 80% książki był drętwy. Zawsze trzymał się gdzieś z boku, był do szpiku kości opanowany i oziębły i chyba tylko Dranisz potrafił go jakoś rozruszać – ale i to tylko na krótko. Pod koniec książki podjął kilka decyzji tak prostackich i egoistycznych, że nic tylko go wykastrować i nakarmić nim kijanki. Jakoś nie umiałam go polubić, chociaż ciągle czekałam na jego pojawienie się w książce – nie wiem czemu, to chyba kwestia tego ze Jarek, pomimo licznych wad, był cholernie fascynującą postacią. Nie mniej jednak serce kapitana było i nadal jest nieczułe ale… kobieca intuicja podpowiada mi, że w drugiej części ktoś je ożywi ;).

PERCIVAL – ZABIJEMY GO? PROOOSZĘ :’(

„Wychowanie fizyczne wymyślili sadyści. Normalnej rozumnej istocie nigdy nie przyjdzie do głowy od rana dręczyć się ćwiczeniami. I wieczorem też nie przyjdzie. Dlatego, że zamiast tego można coś zjeść. [Krasnolud Percival von Klotz w rozmowie z samym sobą]”

Ostatnim bohaterem jest krasnolud Percival von Klotz. Zostawiłam go na koniec, aby nie psuć wam przyjemności… bo akurat jego nie zdołałam polubić przez całą książkę. Od początku mnie drażnił i stan ten utrzymał się do ostatnich stron. Większej łajzy świat nie widział, gwarantuję wam to. Persik non stop ryczał, jęczał, stękał i kwękał. Matulu, jak ja żałowałam, ze Daezael go nie ukatrupił przypadkiem jakimś eliksirem. Kurcze, najchętniej wywaliłabym go z tego wozu w pierony. W zasadzie jedynym plusem istnienia Percivalda były niezliczone docinki, które serwowali mu Dranisz i Daezael. Więcej zalet nie pamiętam.

MIŁOŚĆ (NIE)JAK Z BAJKI

- Jarek nie umie się specjalnie znęcać – odparł troll. – Nie nauczony. Po prostu ci dokucza, bo mu się nie podobasz. Baba powinna: a) siedzieć cicho, be) nie rzucać się w oczy. A ty wiecznie pyskujesz.

- A to ci, mam zachowywać się jak Tisa? Siedzieć u jego nóg i patrzeć w oczy z psim oddaniem?

- Nie, no co ty. Jemu to by się spodobało, ale mnie – nie. Kobieta powinna być taka, żeby pięścią w stół – bach! Nogą – tup! Wąsy podkręciła, zębami kłapnęła – i wszyscy rozbiegli się w panice.

- Hmmm… Dranisz, ja nie mam wąsów.

- No tak, Peszek. Moja mama miała wąsy, wyglądało to bardzo szacownie. No, jeśli będzie trzeba, to poprosimy elfa, żeby ci je wyhodował.”

Nie wiem, czy relacje Dranisza z Milą można nazwać wątkiem miłosnym, ale chyba tak ;). Dobra wiadomość jest taka, że miłostki nie dominują w książce, a jedynie delikatnie wplatają się w całą historie i są powodem masy śmiesznych rozmów i sytuacji. Dranisz rozwala system swoimi zalotami i planami na przyszłość, którymi ochoczo dzieli się z (delikatnie mówiąc przerażoną) Milą. Ja osobiście czekam na zupełnie inny wątek romantyczny, który (jeżeli dobrze rozgryzłam książkową tajemnicę xD) powinien pojawić się w drugim tomie, ale o Draniszu i Mili mogłabym czytać bez końca. Oboje tak cholernie do siebie nie pasują, że aż żal ich rozdzielać :’). Jednym słowem – nie obawiajcie się, miłość was nie zaleje przy lekturze Sztyletu!

Cholera, mam jeszcze tyle do powiedzenia… ale ta recenzja już i tak jest o dużo za długa, więc skończę tutaj :/.

Podsumowując – Sztylet rodowy to książka do połknięcia na raz, przepełniona fenomenalnym humorem i magią. Historia zaskakiwała mnie niejednokrotnie i ciekawiła do ostatnich stron. Jedynym minusem, jaki znajduje, są charaktery niektórych postaci. Co do pomysłu samego w sobie nie mam zastrzeżeń Jest oryginalny, dopracowany i zaskakujący, a to tygryski lubią najbardziej. Komu polecam? Na pewno miłośnikom fantasy i poszukującym świeżości w literaturze ;).

Boziuniu, co ja stworzyłam? :O Teraz wy musicie się rozpisać xD Czytaliście? Nie? Planujecie? A jeśli czytaliście to… zabijany tego Persika, czy nie? :D

Buziak ;*

Q.