Krakowskie Targi Książki - jak je przeżyć? | spostrzeżenia, rady i inne cudawianki ;)

Czołem Moliki!

Obiecałam wam post o Krakowskich Targach Książki, a więc pora usiąść i zebrać to wszystko w jeden (mam nadzieję, że zgrabny xD) post. Gotowi? No to lecim!

W tym roku pierwszy raz zagościłam na Targach Książki w Krakowie. Kosztowało mnie to sporo uroku osobistego i jeden Woodstock i tak oto stanęłam przed halą EXPO mniej lub bardziej gotowa na to, co miałam zobaczyć wewnątrz.

Na początku zdziwił mnie brak tłumów. Razem z moim chłopakiem wybraliśmy się na targi z samego rana, także w środku byliśmy równo z rozpoczęciem targów – zarówno w sobotę, jak i niedzielę. No i wiecie, wszyscy straszyli mnie, że te targi to dzicz, szał ciał, że szpilki nie idzie miedzy ludzi wcisnąć, że kolejka do wejścia kosmiczna… a tu się okazuje, że w tej rzekomo kolosalnej kolejce staliśmy raptem pięć minut, a po obu halach śmigaliśmy bez większych problemów. Dopiero potem wyszło na jaw, że takie luksusy mają tylko ranne ptaszki, bo już tak od około 12:00 zaczęło przybywać ludzi, a ubywać wolnej przestrzeni i tlenu XD. Tak więc moje pierwsze spostrzeżenie i rada dla tych z was, którzy tak jak ja będą się wybierać na targi po raz pierwszy: warto jest się zebrać na tę dziesiątą. Serio.

Po przejściu przez bramki, sprawdzeniu czy aby nie zamierzam wysadzić EXPO w diabły za pomocą dynamitu (albo szklanej butelki – nie wolno wnosić szklanych butelek na targi :’)) i otrzymaniu kozackiej plakietki ogłaszającej światu, że „jestę blogerę” przyszła pora na zwiedzanie, macanie (książek, nie zwiedzających), kupowanie (lub odkładanie na półkę z bólem serca i westchnieniem ulgi mojej karty kredytowej) i ogólny zachwyt. Nie zdawałam sobie sprawy, że patrzenie na książki może być aż taką frajdą. Serio, patrzyłam w prawo – książki. W lewo – książki. Do przodu – książki. Do tyłu – y… jakiś podejrzany pan. Ale generalnie gdzie nie spojrzeć, tam książki. Dla książkoholika była to nie lada gratka.

Początkowo plan  był prosty: wyjęłam z plecaka wydrukowaną mapkę EXPO z zaznaczonymi stoiskami, które mnie interesują i chciałam iść po kolei, żeby się nie pogubić. Y… tak się nie dało. I tu pojawia się spostrzeżenie numer dwa: planowanie tego gdzie pójdziecie mija się z celem. No chyba, że jesteście pieruńsko wytrwali. Ja (ku ogromnej „uciesze” mojego chłopaka) nie byłam i dawałam się rozproszyć byle pierdołą na stoiskach, które mijałam :’).

Rada numer trzy: nie zatrzymujcie się na zbyt długo. My popełniliśmy ten błąd i od razu jakiś pan wykorzystał chwilę nieuwagi. Podbił do nas, przedstawił się i… zaczął recytować wiersze o kotkach. Znaczy ja się połapałam, że on recytuje a nie po prostu gada jakoś tak w połowie, bo nie byłam w stanie go za bardzo zrozumieć – bełkotał :’). Tak oto dowiedziałam się o stoisku polskich poetów, które do końca targów razem z Marcinem skrupulatnie omijałam. Nawiasem mówiąc ten pan jeszcze dwukrotnie próbował nas namówić do kupna tomiku kociej poezji (ponad 100 wierszy o kotach, czaicie to?! Jak tu tego nie kupić, no ja nie wiem…) a my nabraliśmy wprawy w nagłym znikaniu mu z oczu za zakrętem.

Fascynującym zjawiskiem były dla mnie darmowe zakładki, broszurki, fragmenty książek, etc.. To znaczy nie, zakładki same w sobie mnie nie dziwiły, bo się ich spodziewałam. Za to szczęka opadła mi na podłogę kiedy zobaczyłam Halyne, która była bliska zgarnięcia całego kartonu zakładek sprzed kasy bodajże księgarni Bonito. Ja rozumiem, że darmowe, że człowieka kusi, że co po niektórym włącza się tryb typowego Janusza, ale no na grzyba komuś pisiont identycznych zakładek?! Nie zrozumiem tego, choćbym nie wiem jak długo próbowała. Jeśli wy rozumiecie to zjawisko – dawajcie śmiało wyjaśnienie w komentarzach, czekam!

Jeszcze ciekawszym zjawiskiem okazali się fani stojący po autografy. Niby znałam to z Internetów, ale dopiero teraz na własnej skórze poczułam irytację wywołaną randomowym człowiekiem, który zapragnął dwudziestu autografów od tego samego autora. PO CO, ja się pytam?! Sytuacja miała miejsce na spotkaniu z Andrzejem Pilipiukiem. Autor okazał się diabelsko sympatycznym człowiekiem, sypiącym anegdotkami jak z rękawa. Kolejka do niego była…. pokaźna, a na jej czele stało dwóch zagorzałych fanów, każdy taszczył w ramionach (prawdopodobnie, bo nie mogłam dojrzeć) cały cykl o Jakubie Wędrowyczu. To będzie coś koło szesnastu książek. Pewnie zaraz zostanę zlinczowana przez tych, którzy sami dźwigali do podpisania po dwadzieścia książek Mroza albo jakiejś tam Michalak, ale we łbie mi się nie mieści co komuś da te dwadzieścia autografów. A z resztą, ja jak ja, bo jak wiecie (albo i nie), cechuje mnie anielska cierpliwość do rzeczy i osób dziwnych. Za to za moimi plecami słyszałam gniewne pomruki i ciche pogróżki, tak więc rada numer cztery brzmi: postawcie na umiar. Zaoszczędzi to wam wizyt u ortopedy (wszak torba/plecak z dwudziestoma książkami swoje waży), wasz kręgosłup wam za to podziękuje, a wy unikniecie ciosu jakimś opasłym tomem w potylicę od fana, który nie załapał się przez was na spotkanie z ukochanym autorem.

A skoro już jesteśmy przy autografach: zdobyłam trzy :D. Nie widziałam sensu latania za autorami, których kojarzę jak prze mgłę tylko po to, żeby dostać autograf „kogoś znanego”, a więc przed przyjazdem do Krakowa ogarnęłam sobie kto z pisarzy, których bardzo lubię będzie i o której, a potem wszystko rozplanowałam tak, żeby nie zmarnować połowy dnia na stanie w kolejkach do nich :’).

I tak oto najpierw w sobotę udałam się na stoisko SQN do pań Anety Jadowskiej i Magdy Babińskiej. Stojąc w kolejce z Diabelskim młynem w dłoni coś mnie tchnęło i dokonałam mojego pierwszego (zupełnie nieplanowanego) zakupu, ale o tym co kupiłam opowiem nieco później ;). Odkryłam też, że kolejki zbliżają ludzi. Stojąc  tak sobie można przegadać z obcą osobą ładne kilkanaście (a nawet – jak się nie załapie do czołówki kolejki -  kilkadziesiąt) minut. Ja przy stoisku SQN miałam przyjemność poznać Agnieszkę z bloga Świat książkoholiczek, a więc kolejne spostrzeżenie/rada: jeśli nie jesteście skrajnymi introwertykami, to nie bójcie się zagadać do waszego towarzysza z kolejki. Może jemu też się diabelnie nudzi? Może w ten sposób poznacie miłość waszego życia? Istnieje również ryzyko, że osobnik z kolejki nie będzie skory do rozmowy. Cóż, jego strata, nie? :’)

Po Jadowskiej przyszedł czas na panią Martę Kisiel. Tu trochę zaszalałam, bo chciałam wkupić się w łaski mojego taty, więc do podpisu dałam dwie książki – Pierwsze słowo dla mnie, a Małe Licho dla mojego Janusza. Ale tak szybko, bez zbędnego pierdzielenia, więc raczej nikt nie chciał mnie uśmiercić Dożywociem ;).

Ostatni autograf ogarnęłam sobie w niedzielę od wspomnianego wcześniej pana Pilipiuka. Ciekawostka: nie wiem czym jest to spowodowane, ale to jak Pilipiuk trzyma długopis, to jakiś kosmos. Ludzie mówią, że ja trzymam dziwnie długopisy, ale to jak on to robi wykracza poza moje możliwości ogarniania. Może uda wam się to zobaczyć na zdjęciu poniżej (a może nie ;’)). Ciekawostka numer dwa: szykuje się kolejny tom przygód Jakuba Wędrowycza, jakoś tak na zimę 2019.  Sprawdzone info – prosto od samego autora ;).

Udało mi się też zupełnie przypadkiem wpaść na Abelarda Gizę. Pojęcia nie mam skąd on wziął się na targach, jaką książkę napisał, itp., ale że ogromnie lubię jego stand-up, to poprosiłam o szybkie zdjęcie… i tak oto mam zdjęcie z Abelardem :)

Targi są też świetną okazją do spotkania się z osobami, które znamy tylko z Internetów. Wszak na KTK zjeżdżają się ludzie z całej Polski. Ja w tym roku zgadałam się z przeuroczą Gosią z Instagrama @onlypretender. Fajne przeżycie: spotkać się z twarzą w twarz z kimś, z kim do tej pory znałeś się tylko… ekran w ekran? No, wiecie o co mi chodzi :D. A tak w ogóle to największą frajdą jest szukanie tej osoby!

Zdziwiło mnie trochę to, że na Targi Książki licznie przybyli ludzie, którzy (wnioskując po zasłyszanych fragmentach rozmów) pojęcia nie mieli po co tu w sumie przyszli. Poważnie, w kolejce do kasy za moim chłopakiem stało kilka łepków rozmawiającym o tym, że „chcą iść do Tolkiena!”. Troszkę śmiechłam. Później, stojąc w kolejce do Kisiel jakaś pani szturchnęła swojego Janusza i powiedziała: „Ej, tu ktoś znany podpisuje coś! Czekaj, ja stanę w kolejce, a ty idź zobacz kto to i kup coś do podpisania!”. I serio, pani stanęła na końcu kolejki, chociaż nie wiedziała do czego ta kolejka. Trochę jak w PRL-u -  stoisz, bo coś mają. Może pralki, może papier toaletowy? Kto to może wiedzieć, ale stańmy, bo czemu by nie? Tak więc z jednej strony trochę mnie to bawiło, a z drugiej wychodzi na to, że Targi Książki to niezły sposób na promowanie czytelnictwa, skoro nawet nieczytający przychodzą zobaczyć co to takiego te targi ;).

Na koniec mam jeszcze takie spostrzeżenie dotyczące wystawców. Kurde, to trzeba umieć robić, serio. Na niektórych stoiskach sprzedawcy odwalali marketingowe cuda. Pan z Fabryki słów potrafił na zawołanie opowiadać o ich książkach. Zapytany o to, czy w tej książce jest humor śmiało odpowiadał, ze owszem, nakreślał jakiego rodzaju jest ten konkretny humor, porównywał do pierdyliarda innych tytułów (żeby potencjalny klient mógł sobie oszacować, czy to w jego stylu), a gdy się okazało, że książka trafia w gusta kupującego, to migusiem zaczynał opowiadać o innych pozycjach, które jak nic też przypadną panu/pani do gustu… ludzie odchodzili od ich stoiska z stosami książek, poważnie. Chwała niebiosom, że mam zamówioną prenumeratę Mistrzów Polskiej Fantasy, więc się temu panu nie dałam, twarda byłam! xD Podobne czary umiała robić pani ze stoiska Molom.pl, przy czym tu ważnym czynnikiem był fakt, że pozwalała klientowi się zastanowić, przyglądnąć na spokojnie produktom itd. Wierzcie mi, nie każdy wystawca to potrafił. Były stoiska, z których uciekliśmy z Marcinem, bo nam sprzedawca sapał nad ramieniem wychwalając wszystko na raz, a jednocześnie tak pieprząc, że aż byłam w szoku (zwłaszcza, że w niektórych przypadkach polecał mi coś, co już czytałam i jego słowa miały się do treści książki… nijak xD) co on do mnie mówi. Tak więc nie jest sztuką mieć stanowisko wystawcy na Targach. Sztuką jest umieć namówić ludzi, że to właśnie książki z twojego stoiska pragną i łakną.

Reasumując, Krakowskie Targi Książki zapisały się w mojej pamięci bardzo pozytywnie. W zasadzie nie doświadczyłam tych wszystkich negatywnych rzeczy, którymi mnie straszono i czuję w kościach, że za rok też wybiorę się jesienią do Krakowa. W sumie... skoro tu poszło tak dobrze, to może w 2019 warto wyruszyć na podbój targów w Warszawie? :D

Wiecie co… miałam w tym poście załączyć jeszcze book haul z KTK, ale chyba przegięłabym z długością posta :’). Spodziewajcie się więc na dniach osobnego wpisu, w którym pokażę wam moje targowe zdobycze, dobrze? A tymczasem dajcie mi znać czy byliście na tegorocznych targach, a jeśli tak, to czy wam się podobało? Co najbardziej? Macie jakieś własne uwagi i spostrzeżenia? Czekam na Was w komentarzach!

Trzymajcie się ciepło!

Ula ;*