Coś na jesienne wieczory ;) | Bez złudzeń Mia Sheridan

Czołem Fiołki!

Ostatnimi czasy miałam pecha do romansów. Na szczęście tym razem obyło się bez płaczu i zgrzytania zębami. Moje drugie spotkanie z Mią Sheridan było całkiem udane. Fakt, pojawiło się kilka zgrzytów, ale finalnie chyba mam dla was kolejny lekki romans, który może umilić wam jesienne wieczory. Chodźcie, opowiem wam to i owo o Bez złudzeń.

Crystal boi się miłości i unika jej jak ognia. Otoczyła się grubym i wysokim murem, nie chcąc dopuścić do siebie nikogo w obawie przed zranieniem.  Mężczyźni jednoznacznie kojarzą jej się z czymś złym, z osobami, które tylko biorą, nigdy nie dają niczego od siebie. Gdy w jej życiu pojawia się Gabriel, dziewczyna musi zupełnie zmienić swój sposób patrzenia na świat. Mężczyzna zwraca się do Crystal z prośbą o pomoc w pewnej niecodziennej kwestii nie spodziewając się, że z tak błahej sprawy może powstać coś pięknego i wielkiego. Pytanie tylko, czy dwoje skrzywdzonych przez los ludzi pozwoli sobie na odrobinę szczęścia? Czy będą na tyle odważni, aby zapomnieć o przeszłości i żyć tym, co tu i teraz?

Powiem wam, że dokładnie takiej książki potrzebowałam. Wzięłam się za Bez złudzeń na początku października, kiedy przełączałam się z trybu wakacyjnego, na tryb studencki. A że moje wakacje trwały od maja (a nawet dłużej w sumie xD), to zmiana ta była dość mocnym szokiem dla mojego organizmu. Potrzebowałam czegoś lekkiego, co pozwoli mi się odstresować, a jednocześnie nie zanudzi mnie na śmierć. Nowa książka Mii Sheridan okazała się strzałem w dziesiątkę.

Na plus trzeba jej policzyć już sam początek. Nie musimy czekać długo na to, żeby historia się rozkręciła. Na dzień dobry ostajemy retrospekcję z życia Crystal, która uchyla nam rąbek tajemnicy, jaka kryje się za tą postacią. I już robi się ciekawie. Później właściwie od razu poznajemy już dorosłą Crystal a także Gabriela, Sheridan nie zanudza nas jakimiś nieciekawymi wprowadzeniami do świata powieści – miejsce akcji poznajemy równolegle z biegiem wydarzeń, dzięki czemu nie grozi nam nuda.  Autorka potrafi zachować umiar i ani nie zlewa nas zbędnymi opisami ptaszków i motylków, ani nie traktuje tego, co otacza bohaterów po macoszemu. Możemy więc na spokojnie wczuć się w tę historię, poczuć na skórze promienie wschodzącego słońca i lekki wiaterek, kiedy razem z głównymi bohaterami pijemy poranną kawę na tarasie. Jest to jakieś takie… przyjemne, miłe w odbiorze.

Wkręciłam się w historię Gabriela i Crystal. Wsiadając do autobusu wyjmowałam książkę z torebki i nagle *pyk!*, już musiałam wysiadać, nie wiedząc gdzie i kiedy zleciało te dwadzieścia minut dzielące mnie od uczelni. Sheridan umie budować napięcie i zaciekawić czytelnika losami wykreowanych przez siebie postaci. Jedyne, czego mogę się tu przyczepić, to to, że moje zaciekawienie osłabło kiedy Gabriel i Crystal zaczęli być razem. Przy czym to chyba kwestia indywidualna – w zasadzie zawsze o wiele bardziej lubię czytać o tym jak pomiędzy bohaterami zaczyna się coś dziać, jak się docierają itp., niż o tym jak już stają się parą i wszystko zaczyna się układać (do momentu aż nagle wszystko pieprznie, jak to zazwyczaj w romansach xD). Ten ich związek z jednej strony był, jak na mój gust, zbyt słodko-pierdzący że tak powiem, a z drugiej jednak nie było to męczące czy odpychające. Czytało mi się o ich historii przyjemnie, chociaż bez fajerwerków.

Inną sprawą było czytanie od momentu „kiedy wszystko pieprznęło”. Tu najchętniej mogłabym pominąć całe akapity biadolenia, serio. O ile Sheridan świetnie radziła sobie z pozytywnymi sytuacjami, wplatając w ich opisy humor i jakiś taki ciepły urok romansu, o tyle zdecydowanie nie szło jej opisywanie dramatycznych przeżyć i przemyśleń bohaterów. Śledząc rozdziały widziane oczyma Crystal miałam wrażenie, ze dopiero co czytałam o tym samym. Powtórzenie goniło powtórzenie, emocje głównej bohaterki były jakieś takie zbyt intensywne jak na rozmiar problemu, przerysowane i mało wiarygodne. Tak więc końcówka była… taka se. Przewidywalna do oporu, aczkolwiek po takich „typowych” romansach nigdy nie oczekuję jakiegoś wielkiego zaskoczenia końcem książki, nie wiem jak wy… ;)

Nie do końca kupuję kreację męskich postaci w Bez złudzeń. Domyślam się, że autorce zależało na podkreśleniu tego, jaki to Gabriel nie jest wspaniały, ale kontrast, którym się posłużyła był przesadzony. Bo wiecie, z jednej strony mamy cudownego, uroczego Gabriela, który w pewnych momentach niemalże przekracza granicę bycia zniewieściałym, a z drugiej strony poznajemy mężczyzn, którzy rzucają się na kobiety w ciemnych zaułkach z zamiarem gwałtu, zdradzają swoje żony, w głowie maja tylko seks, etc.. Na ich tle Gabriel wypada wręcz anielsko, tak jakby był jedynym dobrym facetem na świecie, a cała reszta to zwykła banda troglodytów z maczugami. Można było to jakoś subtelniej rozegrać, przynajmniej w moim odczuciu.

A skoro już przy zgrzytach w kreacji postaci jesteśmy… mam też problem z Crystal. Przez większą część książki nic do niej nie miałam. Podobało mi się jej poczucie humoru i upór. Ale za Chiny nie potrafię zrozumieć jej problemu ze znalezieniem pracy. Generalnie sytuacja wyglądała tak, że Crystal uparcie twierdziła, że jedyną  (ale to J E D Y N Ą !) możliwością na zarobienie kasy jest praca w barze ze striptizem. Nie mogła być kelnerką, kasjerką, wykładać towaru w supermarkecie, zostać jakąś sprzątaczką itd. No po prostu nie istniało żadne inne rozwiązanie jej problemów finansowych! En striptiz, bo „jedyne, co miała do zaoferowania światu, to swoje ładne ciało”… Czy tylko ja tego nie kupuję? Wydaje mi się, że nie tylko ja. W dodatku na pewnym etapie książki nagle okazuje się, że można znaleźć inną robotę. Wow! Tak więc o ile postać Crystal samą w sobie polubiłam, nawet bardzo polubiłam, o tyle jej problemy wydają mi się wymyślonymi na siłę, bo „tak pasowało do fabuły”…

Podsumowując, Bez złudzeń to historia bardzo dobra dla tych z was, którzy potrzebują odpocząć po ciężkim dniu, zająć głowę cudzymi (najlepiej zmyślonymi) problemami aby zapomnieć o tych własnych, czy też zwyczajnie muszą zaleczyć kaca książkowego i poczytać coś nieinwazyjnego. Sheridan ma bardzo lekkie pióro, dzięki czemu czyta się to ekspresowo. Nawet nie zauważycie, kiedy dotrzecie do ostatniej strony. Bez złudzeń nie jest niczym specjalnie zaskakującym. Wiele wątków można przewidzieć, innych po części się spodziewać. Czasami zawodzi tu kreacja postaci, ale mimo wszystko bohaterowie są tak uroczy i „do lubienia”, że człowiek mimowolnie zaczyna im kibicować i chce, żeby byli szczęśliwi. Ja nie żałuję, że sięgnęłam po tę powieść. Była dokładnie tym, czego akurat potrzebowałam. Mam nadzieję, że wam też wstrzeli się w odpowiedni moment na taką lekturę ;)

Trzymajcie się ciepło!

Ula ;*

Tytuł oryginalny: Most of All You

Tłumaczenie: Edyta Jaczewska

Data premiery: 17.10.2018

Ilość stron: 352