Tu legendy i baśnie stają się prawdą... | Śpiący Książę, Melinda Salisbury

Czołem Duszki!

Na początku nieksiążkowo troszkę, ale... ALLELUJA! Naprawili obserwatorów w bloggerze ludziska :D. Ale ja nie o tym dziś miałam mówić ;)
Nastraszyliście mnie tą książką. Mówiliście, ze będzie słaba. Mówiliście, że Śpiący książę Melindy Salisbury sprawi mi zawód. Czy tak się stało? Czytajcie dalej, a się dowiecie!

"Od kiedy brat Errin, Lief, zniknął, jej życie stało się nie do zniesienia. Musi troszczyć się sama o chorą matkę oraz uzbierać pieniądze na czynsz, sprzedając nielegalne ziołowe mikstury. Jednak to nic w porównaniu z nadejściem mściwego Śpiącego Księcia, którego Królowa właśnie obudziła z jego zaczarowanego snu. Kiedy ludność z wioski Errin zostaje przesiedlona, w efekcie wojny ze Śpiącym Księciem, Errin zostaje pozostawiona samej sobie, bez dachu nad głową. Jedyną osobą, którą może prosić o pomoc jest Silas - tajemniczy młody człowiek, który kupuje od niej śmiertelne trucizny, nie ujawniając jednak, do czego są mu potrzebne. Silas obiecuje pomoc. Jednak znika w tajemniczych okolicznościach, a Errin musi podjąć wędrówkę przez królestwo będące na skraju wojny i szukać innego sposobu, by uratować siebie i matkę. To, co odkrywa podczas swojej podróży obraca w gruzy całą dotychczasową wiedzę o jej świecie. Z oddechem Śpiącego Księcia na karku Errin musi dokonać bolesnego wyboru, który wpłynie na los całego królestwa."

CO TO SIĘ POROBIŁO? :O

Na samym początku dostałam solidnego kopniaka w nery – umarto mojego ulubionego bohatera poprzedniej części! (dzieje się to na drugiej stronie, nie zdradzę wam kto nim jest, więc to żaden spoiler, spokojnie ;))

Zaraz po prologu nastąpił kolejny cios – w drugim tomie wcale nie kontynuujemy historii w momencie, w którym zakończyła się Córka zjadaczki grzechów. Śpiący książę jest opowiedziany z perspektywy całkowicie nowej bohaterki, którą jest Errin. I chociaż jest ona ściśle powiązana  z jedną z postaci z pierwszego tomu, to musiała minąć chwila, abym to załapała i abym przyzwyczaiła się do tej niespodziewanej zmiany narracji. Na początku czułam lekki zawód, bo zmienili się bohaterowie, zmieniło się miejsce akcji, w zasadzie z poprzedniej części pozostawiono mi jedynie rdzeń, czyli legendę o Śpiącym księciu oraz uniwersum, stworzone przez  Melindę Salisbury. A skoro już mówimy o świecie, w którym toczy się akcja, to…

W DROGĘ!

W Córce zjadaczki grzechów miałam problem z wyobrażeniem sobie rozmiarów państw, dzielących ich odległości, generalnie wszystko sprowadzało się do Zamku Lormere i rzadko kiedy mogłam wychylić z niego nosa, a jeśli już, to wyłącznie we wspomnieniach bohaterów. Tutaj sytuacja ma się z goła inaczej – o dziwo Salisbury uczyniła z Śpiącego księcia po części powieść drogi! Wiecie, że ogromnie nie lubię, kiedy bohaterowie nie umieją usiedzieć na tyłku i wleką się przez pół kraju, prawda? Cóż, tutaj uważam to za całkiem spory plus – Salisbury nie zamęczyła mnie nudnymi opisami drzewek i chmurek, przemilczała nieistotne momenty podróży, a skupiła się na przygodach i kłopotach, które Errin spotkała na swojej drodze. Właściwie książka tak w pełni wciągnęła mnie właśnie od momentu, w którym dziewczyna opuściła wioskę, w której mieszkała razem z matką. I to opuściła w iście epickim stylu, wierzcie mi :’) W świecie ogarniętym rodzącą się na naszych oczach wojną podróż samotnej, młodej kobiety nie może pójść zbyt gładko… Tak więc nie dość, że miałam okazję poznać więcej niż jedno miasto Trzech Królestw, to jeszcze dostałam do tego śliczną mapę, a na niej wszystko pięknie rozrysowane, dzięki czemu nareszcie mam jakieś  wyobrażenie o tym jak to wszystko wygląda, kto gdzie z kim graniczy, jak daleką drogę przebyli bohaterowie.. no, chyba wiecie o co mi chodzi… ;) Mapki zawsze pochwalam i doceniam i lubię i propsuję :D

ZŁOTO, ELIKSIR ŻYCIA I INNE CZARY-MARY

Pora na jedną z dwóch największych zalet tej książki – alchemię. Kurcze, jakie to jest dobre, to nawet sobie nie wyobrażacie! W poprzednim tomie dostaliśmy jej zaledwie odrobinkę, taką marną namiastkę. Tutaj mamy okazję poznać ją, przyjrzeć się jej z bliska, zgłębić jej tajemnice razem z Errin. Ja osobiście jestem zachwycona tym wątkiem. Podział alchemii na trzy różne moce, kwestia ceny, jaką ponosi się za użycie swojej mocy, cała ta akcja z ukrywaniem się i strzeżeniem pewnych tajemnic… no lodzio miodzio Panowie i Panie, lodzio miodzio!

BAŚNIE OŻYŁY!

Kolejnym niezaprzeczalnym atutem Śpiącego księcia jest to, na czym bazuje cała książka, czyli bajki i legendy… które ożywają! Wyobraźcie sobie, że historie, które mama lub babcia opowiadały wam przed snem stają się prawdą. Właśnie to dzieje się w Trzech Królestwach. Najbardziej podoba mi się jednak to, że te wszystkie baśnie kryją w sobie jedynie ziarnko prawdy. Przez lata prawdziwe historie przekazywano z pokolenia do pokolenie, coś w nich zmieniano, coś dodawano, coś ujmowano, a teraz, po latach ludzie muszą kawałek po kawałku składać to wszystko w jeden spójny obraz – przypominać sobie jak było naprawdę, szukać u źródła. Ja sama czekałam tylko na to, aż poznam kolejne elementy układanki, czekałam aż ktoś opowie mi następną historię o dzieciach alchemii, o Nosicielu, o Śpiącym Księciu i Srebrnym Rycerzu. Szczerze? Dalej czekam na więcej. Chcę, żeby Salisbury opowiedziała mi jeszcze nie jedną bajkę, a potem dała jej nowe życie.

KREACJA POSTACI NA PIĘTKĘ Z PLUSEM!

Tak jak już wspominałam – w tej części musimy poznać zupełnie nowe postacie, co jest i dobre, i złe. Z jednej strony czułam zawód, bo chciałam więcej Mereka, chciałam więcej Twylli i Liefa, a dostałam Errin – czyli chyba najsłabszy punkt tej książki – oraz Silasa – czyli zbiór zalet wszelakich.

Tak samo jak w Córce zjadaczki grzechów, główna bohaterka wypada strasznie słabo. W prawdzie nie tak źle, jak początkowo zrobiła to Twylla  - Errin jest całkiem bystra, odważna i zaradna – ale po prostu ciężko mi ją polubić tak bezkrytycznie. Irytujące było to, że kilka pierwszych rozdziałów to powtarzające się w kółko te same informacje o przeszłości dziewczyny. Ja już zrozumiałam jej historię, załapałam to za pierwszym razem, a z każdym kolejnym rozdziałem, w którym ponownie musiałam przez to przechodzić odczuwałam nudę i irytacje. Bo po co to powtarzać? W dodatku Errin miała to do siebie, ze jak sobie coś ubzdurała, o z marszu brała to za pewnik i nie było mocy, żeby wybić jej coś z głowy. Chrzanić  logikę! Dziewczyna, która przez 90% książki była mądra i rozsądna kilka razy doznała jakiegoś idiotycznego zaćmienia umysłu, a mi się aż maczuga w kieszeni otwierała, serio! Tak więc ostatecznie troszkę musiałam się pomęczyć na początku z Errin, ale od momentu, w którym opuściła Almwyk właściwie przestała mnie irytować, a w epilogu… o epilogu to ja osobno muszę napisać Moi Drodzy :D

Miał być przystojny nieznajomy, wyszła miernej urody kobita :')

Tak jak Errin mnie drażniła, tak Silas mnie intrygował. Od pierwszego pojawienia się tej postaci czułam, że to będzie miłość. Może nie tak wielka, jak ta do Rhysa (cholera, zauważyłam, ze Rhys jest moim miernikiem miłościów do męskich postaci od czasu ACOWARu xD), jednak nie mogę przemilczeć faktu, że z niecierpliwością czekałam na tego pana. Salisbury wykreowała go na postać tak tajemniczą, tak zaskakującą i wzbudzającą takie pokłady sympatii, że to się aż w głowie nie mieści! Poruszyła moją wyobraźnię do tego stopni, ze aż poczyniłam obrazek zakapturzonego złotookiego… niestety, panów to ja nie umiem tworzyć, wyszła mi złotooka dziewoja. No cóż, grunt że w mojej głowie Silas to kawał przystojniaka :D Dziewczyny gwarantuję wam – polubicie go. Bardzo go polubicie. Serio.

Ostatnia postać, o której nie wyobrażam sobie nie wspomnieć jest tytułowy Śpiący Książę. Nie mogę zdradzić wam zbyt wiele – ci, którzy czytali już pierwszy tom wiedzą, jaka historia się kryje za tym bohaterem, jednak nie psujmy zabawy osobom, które jeszcze nie poznały Córki zjadaczki grzechów.  Musicie jednak wiedzieć, że Salisbury stworzyła kawał psychola. Znaczy ja go trochę rozumiem, też bym pewnie na ego miejscu była lekko podkur…. zirytowana całą sytuacją, jednak kiedy czytałam o krwi, którą Książę przelewał gdzie tylko się pojawił, o bestialskich praktykach, jakie stosował, o jego bezlitosnym podejściu do władzy… brrr! Mam ciary. I chcę więcej. Właściwie gdyby nie nieszczęsny brak czasu, to może i księcia spróbowałabym jakoś narysować… czuję, że byłaby to bardzo ładna dziewoja XD. Chyba coś ze mną nie tak, ale naprawdę nie mogę doczekać się ostatniego tomu, czyli kolejnej okazji do spotkania Śpiącego Księcia. A wszystko to za sprawą…

EPILOGU!

Matko i córko, zakończenie tej książki było O-BŁĘ-DNE! Nie bójcie się, niczego wam nie zdradzę. Powiem tylko, że mi szczęka opadła. Chwała niebiosom, że trzeci tom już wydano, bo nie wytrzymałabym chyba, gdyby Zielona Sowa kazała mi czekać na poznanie zakończenia tej historii. Droga pani Salisbury – tak nie wolno robić czytelnikowi. Nie można. Żeby tak w ostatnim zdaniu wszystko wywrócić do góry nogami? Nie mam pojęcia, czy chcę autorkę za to ucałować, czy udusić. Serio. I zabraniam wam sprawdzania ostatniej strony. Spieprzycie sobie tym całą przyjemność z czytania. Serio. O. Tyle wam powiem.

A WIĘC…

…tak, polecam! Nawet dość bardzo. Z jednej strony rozumiem, czemu część z was straszyła mnie tym tomem – tu wszystko jest inne, niż w części pierwszej: inni bohaterowie, inna historia, inne miejsce akcji… ale jak dla mnie to wcale nie jest zła książka. Tak jak w przypadku Córki zjadaczki grzechów – niemalże wszystkie minusy, które sobie wypisywałam na karteczce prędzej czy później przemieniały się w zaskakujące zwroty akcji i stawały się plusami. Tak więc zachęcam was do uzbrojenia się w cierpliwość, która przyda wam się podczas czytania pierwszych rozdziałów, oraz w kocyk i herbatki zapas spory – te  z kolei przydadzą się wam kiedy Śpiący Książę już was wciągnie bez reszty ;)

Łapka w górę, kto już czytał? A może jest tu ktoś, kto ma już za sobą trzecią część? Jeśli tak, to piszcie mi koniecznie, czy dostanę w niej satysfakcjonującą dawkę psychicznego księcia, krwi i walki <3 A może dopiero zamierzacie sięgnąć po tę trylogię?

 Trzymajcie się ciepło i noście czapki, żeby wam uszy nie zmarzły!

Ula ;*

Za książkę dziękuję wydawnictwu Zielona sowa ;)