O rrrany banany, musicie to przeczytać! | Nomen omen, Marta Kisiel

Czołem Wafle!

Nigdy bym nie pomyślała, że kisiel może być dobry na ból zęba. O dziwo jest, bo niejaka Marta Kisiel skutecznie znieczuliła mnie swoją książką pt. Nomen omen i odciągnęła moją uwagę od przeklętej wyrzynającej się ósemki – za co już na wstępie wypadałoby z całego serca Ałtorce podziękować ;). A czym tak skutecznie odrywała moje myśli od tego małego skurczybyka w jamie ustnej? O tym właśnie chcę wam opowiedzieć!

O CZYM?

"Przygoda czai się za rogiem. A imię jej Salomea!

Salomea Przygoda ucieka od zwariowanej rodziny, chcąc rozpocząć samodzielne życie. Gdy okazuje się, że jej stancja przypomina posiadłość z filmów grozy klasy B, prowadzona jest przez trzy siostry w dość podeszłym wieku i papugę, a w telefonie słychać głosy, Salka zaczyna zastanawiać się, czy to aby na pewno był dobry pomysł. Pojawienie się młodszego brata jedynie komplikuje i tak niełatwą już sytuację – zwłaszcza, gdy pewnego dnia próbuje utopić siostrę w Odrze."

AKAPIT PIERWSZY, W KTÓRYM ZASKOCZONO MNIE FABUŁĄ

Takim największym zaskoczeniem dla mnie, była obecność fabuły w książce. Śmiejcie się, ale po Dożywociu i Sile niższej byłam oswojona z tym, że o ile kolejne rozdziały książek Kisiel są ze sobą powiązane, to nie ma w tych książkach jednej, konkretnej intrygi, jakiegoś zagadkowego wątku, problemu pojawiającego się na początku, a rozwiązywanego na końcu powieści. Tak więc sięgając po Nomen Omen byłam gotowa na kolejny dziwnie wciągający twór bez fabuły… a dostałam dziwnie wciągający twór. Kropka. I wiecie co? Nie spodziewałam się, że książki Ałtorki mogą spodobać mi się jeszcze bardziej, a tymczasem Nomen omen mnie pokonał i wciągnął do swojego świata nie pozwalając na oderwanie się od lektury. Zagadka tajemniczych morderstw w sercu Wrocławia sprawiła, że pożerałam kolejne strony w zatrważającym tempie, podróż w czasie do przeszłości okazała się niesamowicie ciekawym zabiegiem, a zarazem dobrą lekcją historii, o której nie mówi się w szkole, a humor, który jest tak charakterystyczny dla książek Kisiel, sprawił mi ogromną frajdę i zwiększył przyjemność czytania do granic możliwości. A skoro już o tym mowa…

AKAPIT DRUGI, W KTÓRYM HUMOR MIESZA SIĘ Z INTRYGĄ

Wydaje mi się, że warto wspomnieć, iż Nomen omen dzieli się w pewnym sensie na dwie części.

W pierwszej połowie książki króluje humor. Czytelnik uśmiecha się (no dobra, ja to się szczerzyłam, ale wierzę, ze są na tym świecie ludzie normalniejsi :D) do książki zupełnie niekontrolowanie, dlatego pod żadnym pozorem nie czytajcie jej w środkach komunikacji publicznej – ludzie mogą waz wziąć za lekko szurniętych. Mi osobiście zaglądano przez ramię, co czytam i z czego tak cieszę japę ;).  Marta Kisiel ponownie rozbraja nas niewymuszonymi, oryginalnymi żartami, komicznymi dialogami i tym swoim pieruńsko niecodziennym sposobem przedstawiania świata. W tej połowie poznajemy naszych bohaterów, mamy możliwość na spokojnie wczucia się w tę opowieść, aby nagle z części, w której królował humor płynnie przejść do tej, gdzie swoje pięć minut dostaje wątek zagadkowych zabójstw.

Tu oczywiście też bez uśmiechu się nie obejdzie, ale jednak czytając skupiamy się bardziej na rozwikłaniu zagadki. A zagadka została skonstruowana po mistrzowsku. Nie mam bladego pojęcia jak wam ją przedstawi bez najmniejszych spoilerów, ale postaram się coś zdziałać w tym temacie. Otóż w stolicy dolnego śląska ni stąd, ni zowąd dochodzi do ataków na młode dziewczyny. Jednej z nich udaje się uciec napastnikowi i zgłosić sprawę na policję, a w dodatku podać rysopis mężczyzny. Problem polega na tym, że w tej sprawie maczały palce czary i magia, nie da się więc jej tak hop-siup, na logikę rozwiązać. Tu trzeba srodze naginać prawa, jakie rządzą naszym światem, wkroczyć do świata umarłych, poszperać w przeszłości, powiązać fakty… Oj, uwierzcie mi, że Nomen Omen zapewni wam wątek paranormalnie-kryminalny dopracowany w najdrobniejszych szczegółach i tak ciekawy, że nie jeden raz szczęka wam opadnie.

AKAPIT TRZECI, W KTÓRYM DOKONUJE SIĘ PRZEGLĄDU CHARAKTERÓW

Kolejnym atutem Nomen omen (zabijcie mnie, nie mam bladego pojęcia czy i jak ten tytuł odmieniać) są oryginalne i niepowtarzalne postaci. Przysięgam wam na mą miłość do czekolady, że nie znajdziecie w tej książce dwóch takich samych bohaterów. Ba! Ciężko będzie wam znaleźć podobne charaktery w innych książkach. Kisiel wykreowała grono niepowtarzalnych bohaterów. Mamy tutaj trzy staruszki, które nie mają w sobie zbyt wiele ze standardowych babć, mamy rodzeństwo kochające się jak pies z kotem, mamy humanistę miłującego się w twórczości Słowackiego, a nieprzepadającego za Kajsiewiczem, mamy wojownicze, uzbrojone w manikiury metr pięćdziesiąt w glanach. Ludu kochany, jednym słowem: mamy gwarancję braku nudy, a ów gwarancje dają nam właśnie ci bohaterowie i ich przygody.

Osobiście moje serce bez reszty skradł Niedaś. Zaczęło się od imienia – bo widzicie, Niedaś ma na imię Adam, czyli taki trochę Adaś, ale że chłopina często gęsto mówił, że coś „nie-da-się”, to został Niedasiem ;). Młodszy brat Salki był rozbrajający. Ilekroć otwierał japę, tyle razy padały z niej tak niestworzone teksty, że nie byłam w stanie się z tego nie chichrać. Słowo daję, ja bym typka zabiła na miejscu. Łyżką. Chociaż z drugiej strony.. Niedasie powinny być w Polsce pod ochroną ;)

AKAPIT CZWARTY, W KTÓRYM POJAWIAJĄ SIĘ PIÓRA I WAFELKI

Wiecie co? Mam wrażenie, że Marta Kisiel ma coś do zwierzątek. Zawsze jakoś wplecie do swoich książek postacie niebędące ludźmi – w Dożywociu mieliśmy różowego królika, a w Nomen omen pojawia się... Papuga. Papuga ma na imię Roy Keane i jest moim drugim ulubionym bohaterem. W prawdzie nie gada zbyt wiele, ale wnosi do tej książki dodatkowe litry humoru (aż dziw, że to się jeszcze nie przelewa!). Ptaszysko jest do tego stopnia charakterystyczne i charakterne, że nie mogłam odmówić sobie obdarowania go osobnym akapitem w tej recenzji. Kisiel wzbudziła we mnie nagły przypływ miłości do skrzydlatych bestii, jakimi są papugi. Ta z Nomen omen na pewno byłaby spełnieniem marzeń niejednego z was. Chrzanić psy, chrzanić koty! Jeden Roy Keane bije je wszystkie na głowy <3

AKAPIT PIĄTY, W KTÓRYM PRZECHODZIMY NA OBCY JĘZYK

Muszę wspomnieć tu o przewijających się przez książkę fragmentach, w których Niedaś razem z panią Jagą i Royem Keanem grają w WoW. W tych momentach często gęsto pojawiają się słowa typowe dla graczy. W prawdzie można spokojnie to czytać bez znajomości znaczeń tych wyrazów, ale ja, jako że skoro już coś czytam, to lubię wiedzieć co się dzieje, czułam delikatną irytację, bo cały ten język graczy po pierwsze jest mi raczej obcy, a po drugie nawet jeżeli byłabym w stanie się domyślić co oznaczają te słowa, to skutecznie uniemożliwiał mi to ich fonetyczny zapis. Wszystkie te „acziwmenty” i inne takie cuda dość konkretne utrudniły mi czytanie momentów, w których Niedaś z ekipą „killowali gada”. Na szczęście z pomocą przyszli mi koledzy, którzy ochoczo wyjaśnili mi czemu w WoW nie wolno stawać na zielonym, czym są patche, battelgroundy i inne potwory. Za to im chwała, cześć i czekoladki.

AKAPIT SZÓSTY, W KTÓRYM MIŁOŚĆ NIE PRZYPRAWIA O MDŁOŚCI

Tym razem Kisiel poszła po bandzie, i dała nam aż dwa wątki romantyczne – oba świetne. Ani przez chwilę nie przysłoniły one całej tej akcji z zagadkowymi morderstwami, ale cały czas nam gdzieś z tyłu głowy kołatało, że pomiędzy bohaterami iskrzy. Jednak Ałtorka nie była by chyba sobą, gdyby przedstawiła miłość w taki szablonowy sposób. Wiecie, motylki w brzuchu, szybsze bicie serca, pełna idealizacja, jakieś głębokie rozmyślenia o koloru oczu, w których, och!, można utonąć. Nie, nie, nie! Kisiel również z miłości umiejętnie zrobiła wątek dowcipny, pokazując, że z tymi zauroczeniami to wcale nie jest tak różowo, że można zaliczyć masę wpadek, że z pewnością jest wesoło, zawile i… ciekawie. Właściwie jestem troszkę skonsternowana, bo zwykle albo taki wątek mnie ciekawi, i wtedy uparcie czekam na pierwszy pocałunek itd., albo mnie on nudzi, i wtedy irytuje mnie jego obecność w książce. Tutaj miłość, która stopniowo rodziła się pomiędzy bohaterami ani przez chwilę mnie nie drażniła, ale też nie miałam tego ciśnienia, żeby ten związek się rozwijał. Dziwne to było. Ale dobre. I zabawne. Pochwalam ;).

AKAPIT SIÓDMY, W KTÓRYM PODANE ZOSTAJĄ WYNIKI BADAŃ

Na koniec chcę wam przedstawić dowód naukowy na to, że książki Kisiel są idealne prawie dla każdego. Skąd taki wniosek? Ano stąd, że zaczytuję się w niej ja, moja rodzina, mój chłopak, rodzina mojego chłopaka… czyli ludzie zupełnie różni, w różnym wieku, tacy, jak ja, czyli czytający dużo, i tacy jak Marcin, czyli raczej nieczytający. Muszę jeszcze sprawdzić, czy moi znajomi też się nie oprą prozie Ałtorki, ale coś czuję, że i oni nie będą w stanie się przeciwstawić tym historiom.

AKAPIT ÓSMY, W KTÓRYM WSZYSTKO SIĘ SUMUJE

Podsumowują: nie mam ochoty się tu zbytnio rozpisywać. Po prostu musicie sięgnąć po Nomen omen. Serio. Ta książka was oczaruje. Serio. Polecam. Serio.

O rrrrrany banany, ale mi się dziwnie dziś pisze! Ale nic to, teraz kolej na was: znacie już Nomen omen? Co o nim sądzicie? Też jesteście rządni kolejnych powieści Ałtorki? ;)

Trzymajcie się ciepło i zawsze miejcie na podorędziu paczkę wafelków. Nigdy nie wiadomo kiedy na drodze stanie wam krwiożercza papuga!

Ula ;*

Za książkę dziękuję wydawnictwu Uroboros ;)