Poszukiwaczka, czyli o moim jesiennym zawodzie

Cześć Złotka!

Kruca fuks, jaka jest syfska pogoda, to aż strach wyjść na dwór! Znajomi piszą mi, że u nich pięknie, biało, nic tylko bałwanki lepić… a w Rzeszowie śnieg owszem, sypie, mrozi nosy i uszy, po czym znika. Grrr! Ale ja nie o tym. Chociaż bez narzekania się nie obejdzie, oj nie :’) Zapraszam na recenzje książki, na którą miałam smaka od jej premiery. Panie i Panowie, przedstawiam wam Poszukiwaczkę autorstwa  Arwen Elys Dayton.

POKRÓTCE O FABULE

Z góry uprzedzam – nie mam pojęcia jak nakreślić fabułę tej książki, ale spróbuję. Ja bym nie spróbowała? :D

Historia rozpoczyna się w szkockiej wiosce, w której trójka młodych ludzi odbiera szkolenie, które ma zakończyć się pasowaniem ich na Poszukiwaczy. Quin, Shinobu i John z utęsknieniem czekają na moment, kiedy po raz pierwszy zostaną zabrani Tam – do miejsca pomiędzy światami. Młodzi chcą być jak bohaterowie z opowieści, którymi karmiono ich w dzieciństwie – prawi, waleczni i honorowi. Chcą czynić świat lepszym. Jednak co się stanie, gdy poznają prawdę o Poszukiwaczach i ich misjach? Czy będą w stanie żyć z krwią na rękach? Co wniosą do tej historii owiani mgiełką, tajemniczy Sędziowie? Jak potoczą się losy Quin, Johna i Shinobu? Tego wam nie powiem, to musicie odkryć sami ;).

NA PIERWSZY RZUT OKA

Ano właśnie, zacznijmy od wrażenia, jakie wywarła na mnie książka jeszcze zanim zaczęłam wgryzać się w świat Poszukiwaczy. Cóż, raczej szału nie ma. Okej, okładka jest śliczna, nawiązująca do historii wymyślonej przez Dayton, ale na tym kończą się plusy wydania. Książkę źle się czyta, bo przy każdym otwarciu człowiek ma stracha, że złamie grzbiet. A dodatku okładka nie ma skrzydełek, więc o wiele łatwiej ją zniszczyć, zwłaszcza na rogach. Tak więc Uroboros dostaje ode mnie minusik za to, jak skąpo wydano Poszukiwaczkę. Fujka fuj :’(.

PRZEPIS NA SPSUCIE POTENCJALNEGO HITU ;)

Jeśli chodzi ogólnie o pomysł na tę książkę, to uważam, ze miała ona spory potencjał. Poszukiwacze są dla mnie czymś nowym, podobnie jak Sędziowie. Można było zrobić z tego kawał zaskakującej, wciągającej fantasy… ale spartaczono sprawę. Historia wlekła mi się nieludzko, i dopiero ostatnie siedemdziesiąt stron wywołało u mnie namiastkę pozytywnych emocji. Kiedy już doczekałam się pierwszej misji Quin, miałam nadzieję na walkę, krew, jakieś sińce… a tu Bang! Koniec rozdziału, kurtyna opada, podnosi się, i co widzę? W sumie to nic. Ani pół trupa, ani krzty flaków. Ale spokojnie, krew i flaki były. Tylko po prostu je pominięto. Autorka postanowiła pominąć całą akcję, przeskok Tam i podróż do innego miejsca na świecie przez magiczny portal, walkę i powrót do Szkocji, na rzecz opisu wymiotującej nastolatki. Juhu… I tak mnie co krok krzywdzono. Zawsze kiedy historia przyspieszała i była szansa na wkręcenie się w nią Dayton urywała ją, zmieniała miejsce akcji albo czas. Zmiana czasu akcji była nawet lepsza niż zmiana miejsca, którą bym mogła jakoś przełknąć. Jak zwykle uwielbiam wszelkie retrospekcje, tak tu drażniły niemiłosiernie. Do tego dochodzi skupianie się na rzeczach niegodnych uwagi. Mogłam na przykład poczytać sobie dramatyczne cztery rozdziały,  w których jeden z bohaterów dziurawił samolotopodobny pojazd palnikiem. Przez cztery rozdziały wałkowałam temat tego, ze pada i nie widać nic bo ciemno i ciężko tym palnikiem trafić, czaicie? Jakby nie wystarczyło poświęcić temu dwóch czy trzech akapitów.

JAK UTRZYMAĆ GŁUPKA W NIEPEWNOŚCI? POŹNIEJ CI POWIEM ;)

Kolejnym minusem jest opóźniony zapłon autorki w wyjaśnianiu wszelkich wydarzeń, właściwości różnego rodzaju sprzętów i historii bohaterów. Ja absolutnie rozumiem, że podanie wszystkich informacji na samiutkim początku byłoby idiotyzmem, bo czytający nie miał by po co brnąć do ostatniej strony. Nie mniej jednak kiedy przez trzysta stron czytałam o Sędziach, a nie miałam pojęcia kim są, skąd się wzięli, jakie jest ich zadanie… no w zasadzie nie wiedząc nic z wyjątkiem tego, że SĄ… to aż się czytać odechciewało. To samo tyczy się postaci Johna. Na początku dowiedziałam się, że jest starszy od Quin i Shinobu, że ojciec Quin go nie lubi (i wzajemnie), że chłopak nie ma rodziców i że ma kaprys mścić się na ojcu Quin. O! I że jak ognia boi się rozrywacza (broni, które działanie było dla mnie długo tajemnicą, ale sypała iskierkami ^^). Ale czemu chce się mścić, skąd się wziął w tej wiosce, kogo tak dziko chce pomścić… cóż, te jakże nieistotne informacje poznałam  gdzieś w połowie książki. I takich uroczych tajemnic jest tam masa! Przy czym w przypadku Poszukiwaczki niedopowiedzenia nie trzymają w napięciu, a sprawiają, ze człowiek nie umie odnaleźć się w książce, nie rozumie zasad rządzącym światem powieści i zasypia w połowie zdania, zaplatany w pajęczynę wątków.

BO OD MIŁOŚCI DO PATOLOGII NIE JEST DALEKO… PRZYNAJMNIEJ W POSZUKIWACZCE

Wątek miłosny jest beznadziejny, serio. Z opisu na okładce dowiadujemy się, że  Quin „będzie musiała stawić czoło (…) ukochanemu, który dopuszczając się zdrady, próbuje odebrać od nich starożytny artefakt będący dziedzictwem jego rodzinny” (Tak na marginesie: odradzam czytanie całego opisu z okładki. Jest wypaczony, i przez niego człowiek może się jeszcze bardziej zawieść na książce.). Cóż, ukochany ma chyba zachwianą hierarchię wartości, bo przez  te czterysta stron kilkakrotnie obije swoją lubą… także ten, miłość do bólu. Dodajmy do tego fakt, że nie obeszło się bez trójkąta miłosnego rodem z Mody na sukces. I tak oto rozdarto mnie pomiędzy dwójką facetów, których po równo nie lubiłam i na równi czułam do nich sympatię (o tym za moment). Do końca nie wiedziałam komu kibicuję. W sumie… najchętniej ukatrupiłabym całą trójkę i zadumała im ten starożytny artefakt. Tak, to chyba jedyne logiczne wyjście z tej sytuacji -,-.

MAJĄ LICENCJĘ W GRANIU NA NERWACH!

Jestem osobą cierpliwą literacko. Serio, umiem przymykać oko na drażniące postacie, ale tu… tu głupota bohaterów tak raziła po oczach, że nie szło tego zlekceważyć. Muszę wymyślić sposób opowiedzenia wam o tym bez spoileru :’). Może zacznę od Quin, czyli głównej bohaterki. Dziewczyna mogłaby być całkiem fajna, gdyby tylko wykształciła mózg. Taki drobiazg, a jednak istotny. Ta niunia ewidentnie miała problemy ze wzrokiem, bo nie dostrzegała tak oczywistych rzeczy, jak śliniący się na jej widok przyjaciel, pomiatający ludźmi ojciec, czy kolosalne luki w przekazywanej jej podczas szkolenia wiedzy. W dodatku miała zadziwiająco słabą psychikę jak na kogoś, kogo od najmłodszych lat uczono walczyć. Ciągle się zastanawiałam, czy ona myślała, ze te miecze i pistolety to tak dla zabawy, żeby się rozruszać, czy była  świadoma, że tą ostrą stroną sztyletu można przypadkiem wypatroszyć kogoś, że z zranionego ciała poleje się krew. Bo biorąc pod uwagę jej zachowanie po pierwszym zabójstwie, odnoszę wrażenie, że nie była świadoma jak działa miecz…

Kolejnym książkowym geniuszem był John. Chłopak chciał się zemścić i odzyskać wspomniany wcześniej artefakt. I nawet mu się to udało raz… dwa… no, może z cztery razy! Tylko co z tego, skoro miał go przez minut dwanaście, po czym ktoś znów mu go odbierał? Akcja z artefaktem przypominała granie w ping ponga. Przedmiot odbijano sobie jak piłeczkę, tak, że w ciągu jednego rozdziału potrafiła trzykrotnie zmienić właściciela ;). Jednak największym hitem były próby odebrania artefaktu Quin. John próbował wszystkiego! Prośby, groźby, porwania, ogłuszania, obmacania… szkoda, że nie pomyślał o tym, aby lasce wyjaśnić, że to coś należy prawnie do niego, opowiedzieć całą historię związaną z artefaktem i zemstą, no generalnie dać jej jakikolwiek powód, aby chciała oddać mu ten przedmiot. Nie no, po co zachowywać się dojrzale i racjonalnie? Lepiej spalić jakąś wieś, porwać Bogu ducha winną kobiecinę, postrzelać sobie na oślep z odbierającej zmysły armaty… no generalnie siać rozpiernicz wszędzie, gdzie popadnie. Toż to najprostsza droga do zdobycia zaufania, prawda? Tym właśnie sposobem John sprawił, że z bohatera, któremu przyznawałam rację i któremu z początku kibicowałam, chłopak stał się… nie, nie czarnym bohaterem. Stał się draniem i idiotą, którego nie sposób lubić. Niestety nie lubić też go się nie da… I dlatego typ mnie drażni – przecież się nie rozdwoję!

Mamy jeszcze Shinobu – moje światełko w tunelu. Przede wszystkim koleś musi być mega przystojny – widzieliście kiedyś Japończyka? A wysokiego Japończyka? A dobrze zbudowanego, wysokiego Japończyka? No a dobrze zbudowanego, wysokiego  r u d e g o  Japończyka? Jeśli tak, to wiecie już, jak wygląda Shinobu. To, jak odbierałam tę postać jest lustrzanym odbiciem moje oceny Johna. Z początku miałam go za osła, nudziarza i generalnie typka, który miał mnie drażnić przez czterysta stron z hakiem. Później, kiedy losy trójki bohaterów się rozeszły Shinobu wzbudzał we mnie leciutki wstręt, ale też litość, a na końcu… a na końcu, podczas ostatnich siedemdziesięciu stron stał się fajniutki i zabawny. To właśnie dzięki niemu końcówka tej historii nie była aż taka tragiczna. Co nie zmienia faktu, że nadal nie wiem, czy w kolejnym tomie Dayton nie postanowi ponownie wywrócić charaktery bohaterów do góry nogami i sprawić, aby krew mnie zalewała przy każdym rozdziale widzianym oczami Shinobu.

TYMCZASEM LOGIKA POSZŁA W LAS

Tu się chyba komuś coś pomieszało. Na samiutkim początku trafiamy do wioski. Jest lekcja walki w stodole, są snopki siana, jest warsztat, są rybacy, i generalnie wszystko brzmi tak swojsko. No więc z marszu w głowie pojawia mi się obraz z czasów odległych, kiedy to światem władali królowie… a tu figa! Wieśniacy mają kablówkę, miecze świetlne (znaczy nie do końca, ale to ciężko opisać), jakieś cholerne statki powietrzne… Także ten, super, że autorka się zdecydowała w jakiej epoce osadzić Poszukiwaczkę. Cudownie wręcz :’).

NA KONIEC O KOŃCU

No tak, o tym muszę wspomnieć. Pisałam, ze ostatnie siedemdziesiąt stron było dobre, ale to nie do końca prawda. Siedemdziesiąt stron przed końcem udało mi się pierwszy raz zaśmiać (tak powalający jest humor Poszukiwaczki) i wkręcić w akcję. Jednak im bliżej było ostatniej strony, tym poziom spadał. A gdy kurtyna opadła zostałam z niczym. Koniec tej książki jest durny. Nie mm pojęcia co może dziać się w kolejnym tomie, a przecież ma to być trylogia! I chociaż autorka coś tam mruczy o mszczeniu się i walce o dobro na świecie… to nie umiem sobie wyobrazić tego. Coś czuję, że nie sięgnę po kontynuację…

PODSUMUJMY TO!

Tak więc co my tu mamy? Mamy świetny, oryginalny pomysł, a obok tego humor na poziomie -12, drażniących bohaterów, brak logiki i perfidnie opóźnione wyjaśnienia istotnych kwestii. Innymi słowy mamy klops. Niestety nie mogę polecać tej książki, bo sumienie mi na to nie pozwala. No, chyba że są tu jacyś masochiści, lub ludzie, którzy cierpią na nadmiar wolnego czasu :’). W innym wypadku radzę poszperać za czymś ciekawszym ;).

A czy wy poznaliście już Poszukiwaczkę? Co o niej sądzicie? A może pomimo tej recenzji macie na nią ochotę? Czekam na was w komentarzach!

Brrr! Lodowato zimne buziaki :**

Q.

Za książkę ślicznie dziękuję księgarni internetowej Nieprzeczytane.pl: