Co kryje się w londyńskim metrze? ^^

Wydanie cudne, ale okładka brudzi się od samego przebywania poza półką :'( Cała jest w takich plamkach głupich, ratunku!

Cześć Kalafiorki!

Oj, dziś będzie nietypowo. Serio. Męczyłam się z tą recenzją dni kilka. W końcu zaczęłam jęczeć i lamentować niejakiej Kasi, i tak od słowa do słowa doszłyśmy do tego, żebym nie pisała zwykłej recki. No więc nie napisałam. A raczej nie napiszę ;). Zapraszam Was na niecodzienną recenzję książki Neila Gaimana pt. Nigdziebądź. Mam nadzieję, ze się wam spodoba ;)

Jako że po przeczytaniu książki miałam zaznaczonych cytatów… kurde, czasami nawet po trzy na jednej stronie, to reckę oprę na nich właśnie ;). Od opisu, przez zalety i minusy. Ale spokojnie, nie zabraknie moich własnych opinii!  Z resztą przekonajcie się sami ;).

FABUŁA W PIGUŁCE

Jak zapowiedziałam, tak też uczynię. Specjalnie dla Was znalazłam fragment, który bez cienia spoileru opisuje fabułę książki. Śmiem twierdzić, że spokojnie mógłby się on znaleźć na tyle okładki. Według mnie jest o niebo lepszy od opisu z okładki ;)

"Drogi pamiętniku - zaczął. W piątek miałem pracę, narzeczoną, dom i sensowne życie, o ile w ogóle życie może mieć sens. Potem znalazłem na chodniku ranną, krwawiącą dziewczynę i próbowałem zostać dobrym Samarytaninem. Teraz nie mam narzeczonej, domu ani pracy i wędruje sto metrów pod ulicami Londynu z perspektywą życia krótszego niż jętka o skłonnościach samobójczych. (...)

W tym drugim Londynie żyją setki ludzi, może tysiące. Ludzi, którzy pochodzą stąd albo którzy zniknęli w szczelinach świata. Teraz wędruje w towarzystwie dziewczyny zwanej Drzwi, jej strażniczki i szalonego wielkiego wezyra. Zeszła noc spędziliśmy w małym tunelu. Drzwi mówi, że kiedyś stanowił on część kanalizacji. Strażniczka nie spała, kiedy zasypiałem, i nie spała, gdy mnie zbudzili. Wątpię, czy w ogóle sypia. Na śniadanie zjedliśmy keks. Markiz miał spory kawał w jednej ze swych kieszeni. Po co ktoś miałby nosić w kieszeni spory kawał keksu? Podczas snu prawie zupełnie wyschły mi buty.

Chcę wrócić do domu."

LOGIKA POSZŁA W LAS… I BARDZO DOBRZE!

„- Nie rozumiem. Czemu tu na dole macie mgły, choć nas w górze już nie nawiedzają?

Drzwi podrapała się po nosie.

- W Londynie występują małe pęcherzyki dawnych czasów, w których rzeczy i miejsca pozostają takie same. Coś jak pęcherze w bursztynie - wyjaśniła. - W waszym mieście macie mnóstwo czasu, który musi gdzieś trafić; nie zauważcie tego.

- Chyba ciągle mam kaca - stwierdził Richard. - To brzmiało całkiem sensownie.”

I właśnie tak prezentują się wszelkie prawa fizyki i logiki w Londynie Pod. Ich nie ma, i to jest zaje… ekhmm, to jest najlepsze! Tutaj czas się zatrzymał, chociaż nie wszędzie. Logika idzie w diabły. W Londynie Pod baronie i dwory mieszczą się w jednym, ciasnym wagonie. Szczury mają tutaj rangę… cóż, co najmniej szlachciców. Możecie wylądować na stacji, zamkniętej dwieście lat temu, albo, jak w przytoczonym cytacie, nawdychać się oparów, które spowijały Londyn Nad w czaszach, kiedy nie znano kanalizacji. Rozumiem, że niektórych może to drażnić. Ta nienormalność, to pominięcie zasad rządzących naszym światem. A mnie to ujęło. Ja jestem zachwycona tym brakiem przyziemności. I proszę o dokładkę <3

ZUPA Z TRUPA I PÓŁ SŁOIKA GAŁEK OCZNYCH NIEBOSZCZYKA… MNIAM!

„Szczupła dziewczyna pochłaniała właśnie jeden z bananów Richarda. Był to najmniej erotyczny pokaz jedzenia bananów, jaki kiedykolwiek zdarzyło mu się oglądać.

- Miałem go zjeść na śniadanie - zauważył.

Spojrzała na niego zawstydzona.

- Nazywam się Richard. A ty?

Dziewczyna, która, jak sobie uświadomił, zdążyła już zjeść większość przyniesionych przez niego owoców, nieśmiało uniosła wzrok. Potem uśmiechnęła się lekko i powiedziała coś, co brzmiało jak: Anestezja.

- Byłam głodna - wyjaśniła.

-  Ja też jestem głodny - odparł.

Spojrzała na małe płonące w sali ogniska, potem znów na Richarda.

- Lubisz koty? - spytała.

- Tak - odrzekł Richard. - Dosyć lubię.

Na twarzy Anestezji odbiła się ulga.

- Udko? - spytała. - Czy pierś?”

No tak, zwyczaje żywieniowe też są tu raczej niecodzienne, co jest takim sympatycznie ohydnym zaskoczeniem. Przynajmniej ja to tak odebrałam ;). Chrzanić pizze i Big Mac’a! Dziś na kolację schrupmy sobie smażonego kociaka, koniecznie czarnego, przegryźmy soczystym szczurkiem, a na deser połknijmy kilka żyć, bo czemu nie? Dobre życie ludzkie zamiast serniczka nie jest złe… czyż nie?

COŚ, CZEGO JESZCZE NIE SPOTKAŁAM

"Dziewczyna znów stanęła przed drzwiami.

- No cóż - rzekła. - Chodź, zabiorę nas do środka.

Lewą dłoń położyła na drzwiach, prawą ujęła potężną brązową rękę markiza. Jej szczupłe palce splotły się z grubszymi palcami mężczyzny. Zamknęła oczy.

...coś zaszeptało, zadrżało, zmieniło się...

...i drzwi zniknęły, odsłaniając ciemność...

(...)

- To bolało - powiedział markiz. Mocno potarł czoło i gwałtownie pokręcił głową, jakby próbował odgonić nagły skurcz.

- Wspomnienia - wyjaśniła. - Są zapisane w murach."

[Bardzo podobała mi się moc, jaką dysponowała główna żeńska bohaterka. Było to coś, z czym jeszcze się nie spotkałam. Możliwość otwierania drzwi do dowolnych miejsc, przenikania do innych światów oddalonych o niezliczoną liczbę kilometrów jest niesamowita! A i to, jak Gaiman owe przejścia opisuje jest niezłe. W cytacie wycięłam spory fragment, będący ogromnym spoilerem. Fragment wspomnień Drzwi. Uwierzcie mi, że autor umie odda ogrom emocji w zaledwie kilku zdaniach, oj umie. Ale o musicie odkryć sami, bo u mnie spoilerów nie znajdziecie :P]

IRYTACJA NA POZIOMIE UJEMNYM <3

„- To zdrobnienie od Dee? - spytał.

- Co?

- Twoje imię.

- Nie.

- Jak się to pisze?

- D-r-z-w-i. Jak coś, przez co się przechodzi.

- Ach tak. - Czuł, że musi powiedzieć coś jeszcze, więc zapytał: - Co to w ogóle za imię?

Spojrzała na niego swymi wielobarwnymi oczami.

- Moje imię.”

[Nie wiem, czy mogę to napisać w komentarzu do akurat tego cytatu, ale to zrobię…. bo kto mi zabroni? :P Gaiman ma dar do tworzenia bohaterów, których nie sposób nie polubić. Serio! Czytając z taką sama chęcią zaglądałam w umysły tych złych jak i tych dobrych. Nie znalazłam tu nikogo, kto by mi działał na nerwy. Każda z postaci jest indywidualna, jest jakaś. To jest dobre. Naprawdę dobre. Jedyne, co mogę zarzucić autorowi, to nadanie tego przeklętego imienia Drzwi głównej bohaterce. Okej, ono jest trafne. Cholernie trafne. I nie miałabym nic przeciwko tak nietypowemu imieniu, ale (może to wina tłumaczenia) kiedy w zdaniu pojawiało się słowo drzwi na przemian jako imię jako określenie kawałka drewna z klamką, albo co lepsze: dziewczyna-Drzwi otwierała drzwi-drzwi… to człowiek musiał czytać akapit trzy razy, żeby ogarnąć xD Ale poza tym nie mam zastrzeżeń. Gaiman zasługuje na owacje na stojąco za wykreowanie tak głównych, jak i pobocznych postaci. Sprawdzone info ;)]

PRZEJDŹ NA CIEMNĄ STRONĘ MOCY. MAMY CIASTKA ^^

„- Posłuchaj, kiedy zjawili się tu ci ludzie...

- Ludzie ? - Błysk opalowych oczu.

- Croup i no, Vanderbilt.

- Vandemar. - zastanawiała się przez chwilę, po czym przytaknęła. - Owszem, chyba można nazwać ich ludźmi. Mają po dwie nogi, dwie ręce i po jednej głowie.”

[Ja bym tam przemyślała lepiej to, czy tych panów można nazwać ludzi. Jeśli mam być szczera, to mam malutki niedosyt. Chciałabym więcej rozdziałów widzianych oczami pana Croupa i Vandermara <3. Chciałaby dowiedzieć się ile mają lat, poznać ich poprzednie zlecenia, opisy zabójstw. Chętnie poczytałabym o ohydnych rzeczach, które trafiły do żołądka pana Vandermara. Jeju, nie myślcie, że jestem szurnięta, ale ci dwaj byli na serio fajni. Fascynujący. Byli jacyś. Byli źli, czysto źli, sadystyczni i szkaradni. Ughhh, jak ja takich lubię! xD]

Z DWOJGA ZŁEGO WOLĘ JEGO <3

„Pan Vandemar starannie krępował ręce Drzwi. Pan Croup stał i patrzył.

- Proszę nie myśleć o nas jak o mordercach i podrzynaczach gardeł, panienko - mówił właśnie lekko. 

- Jesteśmy raczej agencją towarzyską.

- Tyle że bez biustów - uzupełnił pan Vandemar.

Pan Croupe odwrócił się do niego.

- Towarzyska w sensie towarzystwa, panie Vandemar. Mamy dopilnować, by nasza piękna panna bezpiecznie dotarła do celu. Nie porównuję pana do królowej nocy ani do pospolitej ulicznej dziwki.

Pan Vandemar nie dał się przekonać.

- Mówiłeś, że jesteśmy agencją towarzyską - mruknął. - Wiem, co to znaczy.

- Skreślmy to z protokołu, panie Vandemar. Źle się wyraziłem. Od tej pory bądźmy jej przyzwoitkami. Osobistymi strażnikami. Kompanami.

Pan Vandemar podrapał się po nosie pierścieniem z kruczą czaszką

- W porządku - rzekł.”

[No tak, obaj byli fenomenalni, ale jeśli miałabym wybrać, to biere w ciemno Vandermara. Typek był tak obłędnie tępawy, tak opóźniony i komiczny, że aż człowiek chciał go przytulić <3 Taki słodziak dwumetrowy z pierścionkami z czaszek kruków, wcinający szczury i gołębie, ćmiący zamordować na 101 sposobów, wbijający sobie sztylety w ręce dla zabawy… no przyznajcie, że brzmi uroczo ^^ Prawda?]

HUMORU CI U NAS DOSTATEK!

„Richard przekrzywił głowę.

- Przepraszam - powiedział. - Wiem, że to osobiste pytanie, ale czy jesteś może chory na umyśle?

- Możliwe, choć dość nieprawdopodobne. Czemu pytasz?

- No cóż - odparł Richard. - Jeden z nas musi być.”

[Nie wiedziałam, jakim cytatem poprzeć wysoki procent dobrego humoru w Nigdziebądź, więc użyłam tego, który mi się podobał. Jak słowo daję Gaiman rozwala system sarkastycznymi docinkami, inteligentnymi dialogami i genialnymi spostrzeżeniami Richarda. Facet trafia do Londynu Pod, który rządzi się własnymi, skrajnie nierealnymi prawami, i za wszelką cenę stara sobie z początku wyjaśnić to wszystko na chłopski rozum. Chce, żeby bezsens nabrał sensu. Nie wierzy w to, co mu się przydarzyło. W sumie.. nie wiem, czy ja na jego miejscu nie zachowałabym się podobnie. Na szczęście ja nie byłam na miejscu Richarda, i mogłam śmiać się do łez z jego rozkmin i kulawych argumentów, z pytań, którymi zasypywał wszystkich wkoło i z tego, jak wypierał wydarzenia, mające miejsce w Londynie Pod.]

KSIĄŻKA PEŁNA PLUSÓW

„Zaczęła płakać; cichy, przejmujący szloch brzmiał zupełnie tak, jakby ktoś wydzierał go z głębi jej duszy.

- No już, już - powiedział zakłopotany markiz de Carabas, klepiąc Drzwi po ramieniu. Dla lepszego efektu dodał jeszcze: - Już.

Niezbyt dobrze radził sobie z pocieszaniem.”

[Panie i Panowie, przedstawiam wam kolejny niezaprzeczalny atut Nigdziebądź. Atut ów nazywa się markiz de Carabas, i jest o-błę-dny! On wie wszystko, zna wszystkich, u każdego ma zaciągnięty dług wdzięczności, i generalnie umie pociągać za sznurki podziemia z taką gracją… że to aż przeraża. Jako wisienkę na torcie Gaiman dodał do całej powieści opowiadanie O tym, jak markiz  odzyskał swój płaszcz <3 Kurcze, mam problem z napisaniem wam czegokolwiek tak o markizie, jak i o którymkolwiek innym bohaterze, bo obawiam się spoileru. Także będę milczeć z nadzieją, że zaciekawiłam was na tyle, abyście sami odkryli ten świat i te cudowne postacie!]

***

To nie jest ani połowa zalet Nigdziebądź, wierzcie mi. Ale wydaje mi się, że jeśli miałabym tak szczegółowo wymieniać wam każdy plus, każdą gwiazdeczkę tej historii, to recenzja przemieniłaby się w rozprawkę albo jakiś wykład, a tego nie chcę. Tak więc poprzestanę na tym… Chociaż nie. Jeszcze o jednej rzeczy wspomnieć muszę. Rzeczy, której nie sposób poprzeć cytatem. Wydanie. Matkoicórko jaka ta książka jest śliczna! Nie dość, że w twardej oprawie, z tasiemką-zakładką, wewnątrz oprawa jest dziko pomarańczowa, na zewnątrz jest cudna… słowo daję, to chyba najładniejsza książka, jaką zdobyłam tej jesieni! <3

Uff… jeśli dotarliście aż tu, to wam gratuluję :D A co z Wami? Czytaliście? Nie? Planujecie? Piszcie w komentarzach, koniecznie!

Buziole ;*

Q.

Za książkę dziękuję księgarni internetowej Mega książki: