[PRZEDPREMIEROWO] Przeliczyłam się. | Zaklinacz ognia, Cinda Williams Chima

Czołem Jaszczureczki!

Ej, zawiodłam się dość konkretnie. Czekałam na Zaklinacza ognia Cindy Williams Chimy od kiedy usłyszałam, że będzie wydawany w Polsce. Zakochałam się w opisie, w okładce, w całości. Nagle beng! Premierę przesunięto o kilka miesięcy, ale nic to! Czekałam. Nawet nie myślałam o tym, ze uda mi się dostać go o recenzji kiedy nadarzyła się okazja, nie wahałam się ani chwili. I tak oto jeszcze przed premierą mogłam wziąć się za moje upragnione papierowe cacko. Co tu mogło pójść nie tak? W ogólnym skrócie: niemalże wszystko.

UWAGA! OKŁADKOWY OPIS KŁAMIE

Poważnie. Dokładniej opowiem wam o tym za chwilkę, a tymczasem pokrótce postaram opowiedzieć wam o czym jest Zaklinacz ognia.

Dawno temu królowa Felsmarchu wzgardziła propozycją małżeństwa z Gerardem – królem sąsiadującego z Felsmarchem Ardenem. To zapoczątkowało wieloletnią wojnę pomiędzy oboma państwami. Gerard nie cofnie się przed niczym ma drodze po władzę. Jego poddani dzień po dniu żyją w strachu. Jedną z krajanek Ardenu jest Jenna – nastolatka, która w wyniku splotu niespodziewanych wydarzeń przypuszcza atak na władcę, i od tego czasu musi zniknąć, udawać, że nie żyje. I tak oto dziewczyna z tajemniczym znamieniem wkracza w szeregi Patriotów – grupy rebeliantów, walczących na wszelkie możliwe sposoby z tyranią Gerarda.

Tymczasem w Felsmarchu dochodzi do zbrodni – w zasadzce ginie Wielki Mag, mąż królowej, a świadkiem tych zdarzeń jest jego syn – Adrian. Chłopak obwinia się o śmierć ojca, więc ucieka z kraju i zaczyna nowe życie jako jeden z uczniów akademii Oden’s Ford. Nigdy jednak nie zapomina o krzywdzie, jaką jego rodzinie wyrządził Arden. Poprzysięga zemstę, i dąży do celu ucząc się kolejnych sposobów, które mogą pozwolić mu n zabicie króla Gerarda.

Kilka lat po tych wydarzeniach ścieżki bohaterów przetną się w sercu Ardenu – zamku samego Gerarda. Czy młodym uda się pokonać tyrana? Jak przetrwać w gnieździe żmij, jakim jest Arden?

JAKI TU SPOKÓJ, NANANANAAA…

Okej, powiedzmy, że mój opis jest już jako tako zbliżony do treści. Chociaż nadal mam wrażenie, że go przerysowałam. Niestety, ale gdybym miała opisać (tudzież streścić) wam tę historię, to spokojnie mogłabym posłużyć się pierwszymi wersami tejże oto piosenki:

Serio. Tutaj akcja kuleje niczym kapitan Hak. Adrian (a w zasadzie, to Ash. Adrianem nazwano go może z pięć razy przez całą powieść…) niby chce zabić tego króla, ale tak naprawdę, to snuje się po zamku i biadoli, jakże to jest niewykonalne. Walka Jenny z ustrojem ogranicza się do jednego rozdziału, w którym coś wysadza. Później na przemian umiera i całuje się z Ashem. Oczekiwałam natłoku spisków i intryg, stąpania po krawędzi, ryzyka i potu perlącego się na czołach zamachowców… a dostałam  guzik z pętelką. Co z tego, że w końcu Ash wymyślił jakiś mniej lub bardziej udany sposób na zabicie króla, skoro Chima olała sprawę i cały wątek podtruwania ograniczyła do drobnych wzmianek? Kurcze, nie na to liczyłam. Miałam nadzieję na taką młodzieżową Grę o tron, a dostałam coś bliższego Na dobre i na złe.

NIEZBYT GŁÓWNI BOHATEROWIE GŁÓWNI

Wiecie co mnie drażniło? W opisie wyraźnie zasugerowano mi, że głównymi bohaterami będą Ash i Jenna. Tymczasem ci dwoje poznają się dopiero w okolicach trzysetnej strony. Do tego czasu Jenna praktycznie nie ma swojego miejsca w powieści, a Ash niby jest, ale jakoś tak w tle. Więcej się oczytałam o niejakim Destinie i Lili, czyli postaciach, które powinny stanowić wątek poboczny, a tymczasem według mnie byli o wiele ciekawsi, aniżeli ci główni. Mam wrażenie, że Chima nie bardzo wiedziała na kim się skupiać, przez co cała historia srogo ucierpiała. Niestety. Ponadto w pewnym momencie autorka chyba pogubiła się w tej historii, bo wyjawiała wątki i rozwiązania tajemnic totalnie sprzeczne z tym, co ustaliła w pierwszych rozdziałach... Coś tu nie wypaliło. 

PRZEWIDYWALNIE, AŻ BOLI

Boli mnie to, jak łatwo udawało mi się przewidzieć rozwój wydarzeń. Zakończenie odgadłam dobre kilka rozdziałów przed jego nastąpieniem. Tajemnicę znamienia Jenny rozkminiłam jakoś na sto stron przed nią samą. Tożsamość zamachowca, który w powieści usiłuje zamordować króla Gerarda też poznałam na długo przed innymi. Już nie wspomnę o tym, jak gładko wszystko w tej powieści szło, jak mało było problemów i zwrotów akcji, którymi można by przecież zaskakiwać czytelnika co i rusz, skoro siedzieliśmy w zamku pełnym zdrajców i spiskowców… tak więc elementu zaskoczenia nie było. No, może z mikroskopijnym wyjątkiem, jakim był epilog. Epilog był niczego sobie i dzięki niemu jestem skłonna zaryzykować lektury kolejnych tomów. Może. Chyba. W sumie mi się nie pali, ale… zobaczymy.

MIŁOŚĆ ISTANT

Ostatnio jakoś tak sobie dobierałam książki, że moje serduszko zaczęło tęsknić za miłostkami. Właściwie cieszyłam się na myśl, że w Zaklinaczu na bank wystąpi wątek romantyczny. Po takim odwyku nawet schematy byłyby do przyjęcia, serio. Ale to, jak Chima spartaczyła tę część książki było wręcz niewiarygodne. Najpierw czekałam prawie trzysta stron na poznanie się głównych bohaterów. No trudno, wybaczam. Ale tego, że Ash i Jenna poszli w ślinę znając się jakieś.. cholera, kilka godzin? Chyba nawet nie, ja bym tę znajomość w minutach liczyła raczej… no bez jaj. Jenna przez ładnych kilka lat udawała chłopaka, była beznadziejna w sztuce podrywu, a poza tym właśnie ją porwano. Czy gdybyście były na jej miejscu miałybyście siłę i ochotę myśleć o dzikich seksach z uzdrowicielem? Z kolei Ash podobno miał misję, podobno 24/7 kminił jak tu ukatrupić władcę, podobno nie bardzo lubił się z dziewczynami, nie miał nigdy czasu o nich myśleć… a tu o, takie rzeczy. Nawiasem mówiąc przy ich drugim spotkaniu Jennie prawie udało się go przelecieć. Tak, Jennie Asha, nie na odwrót. Trzymajcie mnie. Ten wątek był tak beznadziejnie poprowadzony, tak nagły i nielogiczny, że nic, tylko drażnił. A-tfuu!

LEKKO I MIŁO, NA TYM SIĘ SKOŃCZYŁO

No dobrze, ale żeby nie było, że tylko marudzę – są i plusy. Książkę czyta się bardzo szybko. W prawdzie im jest się dalej, tym robi się nudniej, co nie zmienia faktu, że autorka ma bardzo przyjemny i łatwy do przyswojenia sposób pisania. Nie jeden raz uśmiechałam się pod nosem podczas lektury, bo Chima świetnie potrafiła wplatać w powieść humor. Tu nie ma zbędnych opisów, dialogów o dupie Maryny, nie ma zapychaczy. To się chwali, to się ceni.

POLITYKA JEST NAWET-NAWET

Kolejnym (i ostatnim) plusem jest sytuacja polityczna, ukazana w książce. Przyznam szczerze, że zostało to dobrze pomyślane i naprawdę zaciekawiło mnie co kieruje cesarzową Celestą, co stanie się z Ardenem i Fellsmarchem, kto wygra walkę o władzę. ALE! (no właśnie, bez „ale” się nie obejdzie…) według mnie Chima za mało skupiła się na tym wątku. Okej, wymyśliła go sobie i zarysowała na tyle wyraźnie, aby mnie zaciekawić, ale nie wystarczająco, abym czuła się zaspokojona. Mam niedosyt. Chciałabym wiedzieć więcej o tej wojnie, o Fellsmarchu i pozostałych krajach, o całej tej politycznej otoczce. Liczę na to, że w kolejnych tomach Chima mi to da.

REASUMUJĄC…

Podsumowując: chyba stawiałam tej książce zbyt wysoką poprzeczkę. Oczekiwałam spisków, intryg, dzikiej miłości, poświęceń i przelewania krwi, a dostałam bardzo ostrożnie toczącą się historię, podczas której cały czas czułam się, jakbym była o krok przed bohaterami, jakbym już znała treść kolejnej strony. Czy mogę polecić wam Zaklinacza? No niby mogę. Jeżeli planujecie wyjazd nad morze i potrzebujecie niewymagającej i przyjemnej książeczki, to to jest coś, co powinniście spakować do walizki. Jednak jeżeli tak jak j jesteście rządni solidnych ciarek i przyspieszonego pulsu, to nie tędy droga!

A więc pora na was: planujecie sięgnąć po Zaklinacza ognia, nawet pomimo mojego biadolenia? A może jednak sobie darujecie? Czy tak samo jak ja czekaliście na tę powieść?

Buziaki i  uważajcie na osy! Osy są złe.

Ula ;*

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Moondrive :)