Zostawiam uchylone drzwi... ;)

Cześć Miśki!

Na wstępie chcę Wam z całego serducha podziękować. Komentarze pod poprzednim postem sprawiły mi niesamowita radość. Nie spodziewałam się tak pozytywnego odbioru... ba! Nie myślałam, że zaciekawię Was moim skrobaninami :D. Dziękuje Wam Kochane za wszystkie opinie, pozytywne i negatywne. Dzięki nim moja stułbia będzie miała możliwość dalszego rozwoju. Może już niedługo wyrośnie jej rączka albo nóżka, kto wie? :P 

Dziś przychodzę do was z kolejnym fragmentem. Jesteście ciekawi dalszych losów Liwii i pozostałych bohaterów? A więc zapraszam Was ponownie do Arsiene!

ROZDZIAŁ DRUGI

- Cóż, może dziś pójdzie wam lepiej – westchnął Emirian. Jak co rano siedział rozparty w swoim fotelu i dłubał przy mechanizmie zegarka. Machina oczywiście stawiała zacięty opór, i pomimo wielu prób nadal spieszyła o dobre dwie godziny. Emirien marszczył gęste brwi i wydymał usta, usiłując podważyć jedną z śrubek. Nic z tego, kawałek metalu ani drgnął. – Uszy do góry! Póki co mamy za co żyć, a jutrem będziemy się martwić…

- …jutro – Rufin wszedł ojcu w słowo. Głowa rodziny Oharra zawsze powtarzała to stwierdzenie, gdy owo jutro było niepewne. Emirian uśmiechnął się do niego, i ponownie skupił się na rozkręconym zegarku. Rufin właśnie kończył przygotowywać śniadanie. – Smacznego siostrzyczko! – powiedział, stawiając przed Liwią talerz owsianki i mierzwiąc jej włosy dłonią. Dziewczyna zrobiła unik, odpowiedziała mu uśmiechem, i bez słowa zanurzyła łyżkę w słodkiej papce.

Przyglądała się bratu znad talerza. Rufin był do niej bardzo podobny. Tak jak ona miał ciemne, niemalże czarne włosy, a jego nos pokrywała siateczka delikatnych piegów. Liwia nadal miała w pamięci obrazek małego chłopczyka z noskiem upstrzonym drobnymi kropeczkami, który zabierał ją nad rzekę, i uczył puszczać kaczki. Chłopiec wyrósł na kawał przystojniaka, ale piegi pozostały, dodając mu niezwykłego uroku. Brat różnił się od niej jedynie kolorem oczu – jej były intensywnie miodowe, niemalże złote, natomiast oczy Rufina miały barwę burzowego nieba, co kontrastowało z radosnymi iskierkami, które zawsze czaiły się w spojrzeniu chłopaka.

Wczoraj zasnęła zanim brat i ojciec wrócili z pracy, więc dopiero teraz mogli porozmawiać. Miała nadzieję usłyszeć, iż utarg ze stoiska Rufina był spory. Może wczoraj całe miasteczko zapragnęło schrupać pyszne, cytrynowe ciastko, albo morelową bułeczkę, i brat miał w sakiewce sporo brązowych monet? Rufin piekł najsmaczniejsze słodkości w całej Arsiene, i choć nie pracował w prawdziwej piekarni, jego wytwory niejednokrotnie przewyższały wypieki lokalnego piekarza. Jednak wiedzieli o tym jedynie nieliczni - większość osób wolała kupować pieczywo w piekarni. Tak po prostu było pewniej. A może nagle, nie wiedzieć czemu, wszelkie zegarki w okolicy szlag trafił, i do zakładu ojca ustawiła się kolejka ludzi niosących pod pachą zegary z kukułkami i inne cuda? To by oznaczało zarobek, pozwalający odetchnąć rodzinie przez dłuższą chwilę.

Niestety, jej nadzieje okazały się płonne. Obaj mężczyźni zarobili nie wiele więcej od niej samej.  Co to oznaczało dla rodziny Oharra? Cóż, najprościej mówiąc: groźbę głodu wiszącą w powietrzu.

Do kolejnego dnia targowego został calutki tydzień, więc Liwia miała masę czasu na stworzenie kolejnych serwet, chust, obrusów i innych haftowanych cudeniek. Jednak z przypadkowych, pojedynczych zakupów nie utrzymają się zbyt długo. Naprawdę potrzebowała sporego zamówienia…

Jej rozmyślania przerwało pukanie do drzwi. Ojciec podniósł wzrok znad rozkręconego zegarka, ale nie ruszył się z fotela. Rufin szedł już do drzwi, otrzepując ubrudzone dłonie o tył spodni.

- Pani Marwen! Proszę wejść, zapraszam – do kuchni dobiegł entuzjastyczny głos starszego brata Liwii. Dziewczyna poderwała głowę do góry, niemalże udławiła się owsianką. – Liwia właśnie kończy śniadanie.

Gaudencja Marwen wkroczyła do pomieszczenia, roztaczając wokół atmosferę bogactwa. Odziana w krwistoczerwoną suknię wyróżniała się na tle innych mieszkańców. Gaudencja przeprowadziła się do wioski wraz z mężem, gdy okazało się, że biedaczek zachorował. Czyste powietrze służyło mężczyźnie o wiele lepiej, niż zakurzona atmosfera i zgiełk miasta. Niemniej jednak pani Marwen nie wyzbyła się swojego miejskiego stylu bycia. Choć spędziła w wiosce już blisko dwadzieścia lat, nadal szyła suknie na mieszczańską modłę, czesała swoje niesamowite, rude włosy w fantazyjne fryzury, a paznokcie malowała zawsze jaskrawymi lakierami. Cóż, mogła sobie na to pozwolić. W końcu była żoną najbogatszego mieszkańca Arsiene.

- Witaj Emirianie – Gaudencja pozdrowiła mężczyznę skinieniem głowy i spojrzała na jego córkę. – Liwio – kolejne uprzejme skinienie. – Wybaczcie, że nachodzę was o tak wczesnej porze, ale mam sprawę niecierpiącą zwłoki. Liwio, możemy porozmawiać? – Gaudencja nawet nie czekała na odpowiedź. Z charakterystyczną dla niej bezczelną pewnością siebie ruszyła do sąsiedniego pokoju, szeleszcząc czerwonymi spódnicami. Liwia podążyła za nią, z całych sił starając się ukryć ekscytację. A jednak ktoś wysłuchał jej bezgłośnych próśb. Wszystko wskazywało na to, że najbliższy tydzień będzie bardzo pracowity, a groźba głodu zostanie odroczona.

- W czym mogę pani pomóc? – spytała Liwia.

- Mam dla ciebie zlecenie – odparła wprost Gaudencja. – Moja córka, Cyria już niebawem wyjdzie za mąż. Chcę, żeby ten dzień był naprawdę wyjątkowy. Wszystko ma być dopięte na ostatni guzik. – Gaudencja splotła dłonie na podołku wpatrując się w ciemnowłosą dziewczynę. – Pragnę, aby cała uroczystość była przyozdobiona różami,. Kwiaty mają być dosłownie w s z ę d z i e! I właśnie dlatego przyszłam do ciebie. Twoje hafty są najlepsze w Arsiene i okolicy, a wyszywane kwiaty wyglądają jak żywe. Jestem gotowa sporo zapłacić, za twoją pracę. Przyjmiesz moje zlecenie?

- Oczywiście! – Liwia nie wahała się ani sekundy. – Czego dokładnie pani ode mnie wymaga? – zapytała prędko, otwierając w głowie notesik, i zapisując w nim wszystkie instrukcje i życzenia Gaudencji.

„O tak, to będzie pracowity tydzień - pomyślała Liwia. - Żegnaj lęku o jutro. Pomartwię się innym razem”.

***

Dzień był piękny. Słońce świeciło wysoko na niebie, opromieniając cały plac. Tegoroczna jesień rozpieszczała mieszkańców Arsiene ciepłymi porankami. Na skwerku beztrosko bawiła się gromadka dzieci, goniąc za bańkami mydlanymi puszczanymi przez jakąś staruszkę. Chłopcy i dziewczynki piszczeli radośnie, gdy tęczowe bąbelki pryskały, i znikały zamknięte w ich małych, dziecięcych rączkach.

Liwia przyglądała się chwilę tej scenie znad napoczętego haftu, siedząc na skraju studni. Uwielbiała wyszywać w tym miejscu. Szum wody w dole przyjemnie koił jej zmysły, uspokajał, i pozwalał na chwilę zapomnieć o wszelkich troskach. Lubiła patrzeć na życie mieszkańców, być niemym świadkiem schadzek zakochanych, zabaw dzieci, czy też przypatrywać się staruszkom, które dzień w dzień siadały na ławce w cieniu ogromnej lipy, wyjmowały włóczki i druty, i zaczynały dziergać, wymieniając przy tym nieskończoną ilość plotek i ploteczek.

Od owego poranka, kiedy Gaudencja zleciła jej różane zamówienie minął prawie tydzień. Liwia właśnie kończyła ostatnią serwetę dla starej Marwenowej. Czerwone kwiaty pięły się po materiale, przeplatając z zielonymi liśćmi, a całość błyszczała wplecionymi to tu, to tam złotymi nićmi. Liwia specjalnie zakupiła najlepsze materiały, zgodnie z życzeniem Gaudencji. Jutro zaniesie jej cały komplet i otrzyma drugą połowę wynagrodzenia, dokładnie tak, jak się umówiły. Dziewczyna wróciła do pracy. Robiła to właściwie mechanicznie, bo serwety miały być identyczne, a to była już dwudziesta taka robótka w tym tygodniu. Igła poruszała się w tę i z powrotem, a myśli Liwii uciekały coraz dalej, ku młynowi, a raczej ku pewnemu młodemu młynarzowi. Ciekawe, co teraz robił jej narzeczony…

Wczoraj udało im się spotkać. Kwiron przyniósł Liwii bukiet polnych kwiatów, które teraz stały dumnie w wazonie na kuchennym stole. Poszli nad strumień, rozłożyli koc i do późnej nocy cieszyli się swoją bliskością. Liwii brakowało takich chwil. Tęskniła za przekornym uśmiechem Kwirona, jego miękkimi dłońmi i delikatnymi ustami. Wczoraj co chwile łapała się na tym, że nieświadomie przeczesuje długie, rozczochrane włosy narzeczonego. Uwielbiała to robić. Włosy Kwirona kojarzyły jej się z promieniami letniego słońca – były niesamowicie jasne, niemalże białe, i nigdy nie układały się tak, jak powinny. W ciemności wydawało się, że świecą własnym światłem. To było niesamowite. Wczorajszej nocy również jaśniały, ale nie tak bardzo, jak Liwia. Dziewczyna rozkwitła, była pełna życia, jak zawsze, gdy Kwiron był obok. Narzeczeni żartowali i przekomarzali się, opowiadali o ostatnich dniach. Nadrabiali miniony tydzień. Liwia nadal czuła smak ust Kwirona…

- Auć! –pisnęła, gdy igła wbiła się jej w palec. Odruchowo cofnęła dłonie, i wypuściła serwetę z rąk. Ku przerażeniu dziewczyny robótka wpadła do studni.

„Cholera, i co teraz?” pomyślała Liwia. Nie miała dostatecznie dużo tkaniny i nici, aby utkać nową serwetę. A nawet gdyby zdobyła materiały, to jutro mijał termin zlecenia. Każdy dzień zwłoki kosztował, a na to Arsienka nie mogła sobie pozwolić. Potrzebowali całej sumy. Musiała odzyskać upuszczoną serwetę. Jedynym wyjściem, było wejście do studni. Cudownie.

Liwia zakasała rękawy, ujęła rąbek spódnicy i wspięła się na murek, okalający zagłębienie. Spojrzała w dół i zawahała się. Co prawda chłopcy z wioski nie jeden raz zakładali się o to, kto zejdzie na dno studni, albo schodzili tam by wydobyć zerwane wiadro… ale Liwia nie była chłopcem. Bała się, że spadnie. Wystarczy jeden zły ruch, i runie w dół. Ratunku nie będzie. Ciemność panująca na dole ją przerażała, a przecież nawet nie zdążyła zsunąć się z murku. Jednak dziewczyna nie miała wyboru. Jeszcze kilka chwil stała na murku, wspierając się o drewnianą konstrukcję, aż w końcu opuściła się w dół, szukając oparcia dla stóp.

Krok o kroku zanurzała się w półmroku studni.

I jak? Co myślicie? Jakieś uwagi? Ciekawe? Nudne? Za długie? Nadal za krótkie? Jakie?Piszcie! Czekam na wasze opinie :)

Całusy ;*

Q.


PS. Chcesz czytać dalej? Kliknij mnie, a znajdziesz ROZDZIAŁ TRZECI!