Uważaj na swoje życzenia, bo mogą się spełnić | Fałszywy Pieśniarz Martyna Raduchowska

Cześć, Duszki!

Kilka dni temu skończyłam Fałszywego pieśniarza autorstwa Martyny Raduchowskiej, dałam sobie chwilę na przemyślenie, przetrawienie i ułożenie sobie wszystkiego w główce i… nadal mam mieszane uczucia.

"Ekipa śledcza Wydziału Opętań i Nawiedzeń wkracza do ogrodu Kusiciela, aby odkryć ostatni element układanki. Ekshumacja zwłok nieznanego mężczyzny daje początek serii tragicznych wydarzeń. We Wrocławiu dochodzi do przerażających samobójstw, mroczna przeszłość Kruchego powraca, by upomnieć się o jego duszę, Ida zaś przekonuje się, że dar szamanki od umarlaków w niepowołanych rękach grozi katastrofą, a życzenia potrafią być niebezpieczne szczególnie wtedy, gdy się spełniają…"*

W Szamance od umarlaków urzekł mnie w stu procentach humor, który w prawdzie wiódł prym nad fabułą, ale zupełnie mi to nie przeszkadzało (o czym pisałam TUTAJ, w recenzji pierwszego tomu ;)). W Demonie Luster zdziwiła mnie zamiana ról – fabuła zaczęła grać pierwsze skrzypce, ale nie stłamsiła tak zupełnie humoru (tu też odsyłam was do RECENZJI ;)). A jak sprawa miała się z Fałszywym Pieśniarzem? Cóż…

Prawdę mówiąc humoru było w nim niewiele. Odnoszę wrażenie, że w tym tomie miało być zdecydowanie poważniej. Raduchowska mocno poszła w stronę kryminału i rozwiązywanie zagadki Anonima, przez co siłą rzeczy ciężko było o heheszki. W zasadzie nie miałabym nic przeciwko temu – nadal jestem pod dużym wrażeniem pióra pani Martyny, tego jak trafnie opisuje wydarzenia, zwłaszcza te paranormalne, dziejące się po drugiej stronie lustra lub w głowie Idy. Problem polegał na tym, że od premiery Demona luster minął kawał czasu i zwyczajnie sporo z tego, co działo się zarówno w tomie drugim, jak i pierwszym, zatarło się w mojej pamięci. W związku z czym zabrakło mi w tym tomie jakiegoś takiego subtelnego, wtrąconego mimochodem przypomnienia pewnych wydarzeń i rozmów, dzięki któremu mogłabym w pełni skupić się na tym co tu i teraz. Niestety, przez to, że chciałam przypomnieć sobie (przykładowo) o co to dokładnie chodziło w rozwiązaniu tajemnicy Kusiciela, albo jak to wszystko było rozegrane i dlaczego Ida myśli o tej postaci w taki, a nie inny sposób, to trochę nie mogłam wkręcić się od samego początku w to, co czytałam. Myślę, że dla tych z was, którzy będą czytać jeden tom po drugim, nie będzie to stanowiło żadnego problemu i zupełnie inaczej odbierzecie początek tej historii. Podobnie rzecz się ma z osobami, które nie potrzebują mieć pełnego obrazu sytuacji – co teraz, co przedtem i co ewentualnie zdarzy się za dwie strony xD Ja jednak lubię mieć wszystko jasne i klarowne, a że nie mogłam pozwolić sobie na rereading, to i pojawił się problem, o którym właśnie wam opowiedziałam.

Sytuacja ta trwała dość długo, bo do około 250 strony. Czytałam sobie ale nie czułam jakiegoś zachwytu, nie byłam wkręcona w lekturę. Aż tu nagle… BENG! Nie zanotowałam sobie niestety od jakiego wydarzenia nastąpił przełom (A nawet jeśli bym to zapisała, to z pewnością byłby to spoiler i nie mogłabym wam o nim napisać, bo jak wszyscy dobrze wiemy, do spoilerujących w nocy przychodzi Bebok i odgryza małe palce u stóp jak śpią. Serio.), ale w pewnym momencie coś wskoczyło na właściwe miejsce i Fałszywy Pieśniarz zaczął czytać się mi czytać niebywale szybko i przyjemne. Chłonęłam go. Byłam niebywale ciekawa, co będzie dalej. Zagadka Anonima w połączeniu z tym, co działo się z Idą, co zaczęło jej (i nie tylko jej) grozić okazały się połączeniem intrygującym i nie pozwalającym na odkładanie książki na bok. Pech (ale nie ten Idowy, ten mój) chciał, że trafił mi się na uczelni tydzień pełen ćwiczeń, a nie wykładów, więc czytać mogłam tylko po nocy… więc czytałam, ignorując groźbę worów pod oczami i ziewania wykładowcy w twarz. Świetne to było…

…do czasu. W zasadzie to niemalże do ostatnich stron, bo mój zapał ostygł dopiero przy zakończeniu. Szczerze? Zawiodłam się troszkę. Wszystko wskazywało na to, że będzie mocno, że będzie do bólu i dramatyczne i z łamaniem serduszek. Nie wiem, czy byłam na takie zakończenie gotowa, ale przynajmniej się na nie nastawiłam. A tu Raduchowska jakoś tak…. Sama nie wiem. Przyspieszyła, coś poczarowała i zakończyła to zupełnie inaczej. Czy to było przyjemne zaskoczenie? Tak średnio, bym powiedziała. Nie mogę właściwie nic więcej wam zdradzić, bo już samo powiedzenie czy finał był szczęśliwy, czy wręcz przeciwnie byłoby karane odgryzieniem małego palca, a jestem do obu bardzo przywiązana.

Skoro kwestie fabuły mamy już przegadaną, przejdźmy do całej reszty ;). Na temat bohaterów nie będę się rozpisywać – tak jak i w poprzednich tomach są po prostu świetni, bez żadnych większych zarzutów. Bardzo podoba mi się naturalność kreowanych przez Raduchowską bohaterów. Ich ludzkie reakcje, odruchy i uczucia, które nimi kierują. Brak konieczności zbawiania świata za wszelką cenę, a przynajmniej spore wahania przed takim ratowaniem. W morzu herosów i heroin, które nas zalewa, Ida, Kruchy i reszta ekipy są oddechem normalności, którego chyba każdy czytelnik czasami potrzebuje.

Wątek kryminalny w mojej opinii jest świetny. Pomińmy początkowe problemy, a skupmy się na samej zagadce grobu Anonima. Kurde, tego nie dało się rozgryźć z wyprzedzeniem. Raduchowska dawkowała nam informacje, budowała napięcie, podsycała ciekawość… w połączeniu z możliwością zagłębienia się w działalność WON-u (czyli takiej „paranormalnej” policji), powstało coś ciekawego, co może być takim przedsmakiem prawdziwego kryminału dla tych z was, którzy jeszcze nie mieli bliskiego spotkania z tym gatunkiem, zaś dla fanów śledztw, dochodzeń i innych takich cudów będzie zapewne czymś na kształt umilacza  tej nadnaturalnej historii o dziewczynie, która miała Pecha.

Nie wiem, co jeszcze mogłabym dodać. Podsumowując: w porównaniu do poprzednich tomów, w moim odczuciu Fałszywy Pieśniarz wypada nieco gorzej. Różni się od Szamanki i Demona Luster, ale wcale nie oznacza to, że jest zły. Wydaje mi się, że warto po niego sięgnąć po to, aby razem z Idą znaleźć wszystkie odpowiedzi i rozwikłać zagadkę Kusiciela od A do Z. Zalecałabym jednak, abyście albo czytali ciurkiem, tom po tomie, albo zanim sięgniecie po Fałszywego Pieśniarza, przypomnieli sobie dwie poprzednie części aby uniknąć dyskomfortu, który ja odczuwałam przez sporą część książki.

Trzymajcie się ciepło!

Ula ;)

*źródło: https://www.empik.com/falszywy-piesniarz-szamanka-od-umarlakow-tom-3-raduchowska-martyna,p1232726324,ksiazka-p