PREMIEROWO: Zagubiłam się w labiryncie uliczek Farewell | Dom wschodzącego słońca, Aleksandra Janusz-Kamińska

Czołem Szkraby!

Tak jak wspominałam na moim Instagramie – przybywam dziś do Was z recenzją premierową książki, która z początku mnie troszkę przeraziła, a potem… potem nieoczekiwanie robiło się lepiej i lepiej. Chcę Wam opowiedzieć pokrótce (albo i nie pokrótce) o Domie wschodzącego słońca autorstwa Aleksandry Janusz-Kamińskiej.

(Moi Drodzy, typowego opisu fabuły nie napiszę. Kilka akapitów niżej opisana jest budowa powieści, a w niej uchylam rąbka tajemnicy tego, o czym opowiada Dom wschodzącego słońca ;))

Część z was może zdziwić, że jest to recenzja „premierowa” i będziecie mieli do tego prawo – historia ta była bowiem wydana w 2006 roku przez inne wydawnictwo. Tym razem wznowienia podjął się Uroboros, a w książce wprowadzono drobne, kosmetyczne poprawki. To tak słowem wyjaśnienia ;).

A więc po kolei. Zacznijmy od początku.

Na początku był chaos. Serio. Nie wiedziałam co ja czytam i modliłam się o poprawę sytuacji. Pierwsze kilkadziesiąt stron (obstawiałabym jakieś plus/minus sześćdziesiąt stron, ale tym razem nie jestem stanie powiedzieć wam tego z całą pewnością – nie zaznaczyłam momentu, w którym zaczęłam ogarniać sytuację xD) było dla mnie irytująco dziwne. Przede wszystkim (nie pytajcie mnie czemu) jakoś tak sobie założyłam, ze akcja będzie toczyła się w Polsce… a tu dostaję niepolskie imiona bohaterów (ale znowuż nie wszystkie, bo takiego Krzysztofa, Weronikę czy Emilię bez problemu potrafiłam powiązać z rodzimym krajem), zdecydowanie niepolskie miasto i w ogóle jakoś tak…. Nie tego się spodziewałam. Ale to akurat mój błąd, nie wiem skąd mi się ta Polska uroiła xD

Jednak to nie był koniec moich problemów z wgryzieniem się w Dom wschodzącego słońca.

Na dzień dobry zasypano mnie sporą ilością postaci, z czego każda z nich wydala mi się (całkiem słusznie) wyrwana z innej epoki. O bohaterach rozgadam się troszkę później, w tym momencie musicie wiedzieć jedno – na początku musicie uzbroić się w cierpliwość i przetrzymać to wszechobecne uczucie niezrozumienia zamysłu autora. Pani Aleksandra wyjaśni wam ten pokoleniowy miszmasz i to całkiem sensownie, oryginalnie i interesująco. Obiecuję ;).

To, co mnie drażniło mocno w pierwszym rozdziale, to sposób ukazania społeczności metali. Kurcze, mój chłopak jest liderem metalowego zespołu, więc siłą rzeczy od kilku lat mam okazję (i przyjemność) poznawać ten światek i ogromnie mnie bolało ukazywanie ich jako takie chluje, pijusy, buntowników jeden w drugiego… poszło to w stronę idiotycznych stereotypów, co mi zgrzytało i kłuło w serduszko bądź co bądź już troszkę zmetalone :/.

W dodatku jeśli dobrze ogarniałam wiek postaci (bo z tym jest taki problem, że nie do końca wiem ile czasu upływało pomiędzy rozdziałami – to wyjaśnię za chwilkę), to na początku powieści Eunice, czyli główna bohaterka zaczynała naukę w gimnazjum, bo wybierała papiery z podstawówki. Miała więc jakieś 12-13 lat, tak? Wyobrażacie sobie taką dziewczynkę chlejącą na imprezach? Znaczy ja rozumiem, buntowniczka, metal, koncerty, pogo, no to i alkohol… ale nadal mi to nie gra.

Mam za dużo za długich cytatów, więc tym razem w recenzji będą tylko zdjęcia - cytaty znajdziecie na Instagramie ;)

Ponarzekałam? Ponarzekałam. To teraz mogę przejść do tej przyjemnej części  - do zalet Domu wschodzącego słońca <3.

Książka składa się tak jakby z czterech rozdziałów, a każdy z nich to coś na kształt oddzielnej opowieści. Łączy je ze sobą miejsce akcji oraz bohaterowie, a każdy z rozdziałów podzielony jest na mniejsze części oddzielane od siebie „***”. Nie bardzo wiem „ile lat” trwa powieść, bo przeskoki pomiędzy kolejnymi historiami nie są równomierne… chyba. Raz upływa rok, raz chyba trzy lata. Tak więc suma summarum pojęcia nie mam ile obecnie lat ma Eunice. O wieku reszty postaci nawet nie wspomnę, to wykracza poza zwykłe obliczenia xD

Na początku poznajemy historię Eunice, która nieoczekiwanie odkrywa u siebie umiejętności magiczne. Dla mnie było to takie wprowadzenie, w którym nie bardzo mogłam się odnaleźć, bo był to dla mnie zupełnie nowy świat, nowi bohaterowie, nowy sposób postrzegania magii… nie mniej jednak historia jest niedługa i przyjemna.

Kolejnie przedstawione są nam losy Gabriela – wokalisty słynnego zespołu, a także jednego z najmłodszych magów w mieście. To właśnie od tego rozdziału przepadłam. Wciągnęłam się w historię pięknego muzyka i bardzo żałuję, że była ona tak króciutka. Jestem piekielnie (PIEKIELNIE!) ciekawa przeszłości tego chłopaka i liczę na to, że w kolejnych tomach autorka nasyci moją ciekawość.

Dalej ukazano historię Lloyda – brytyjskiego Japończyka (Jezu, brzmi debilnie, wiem… ale inaczej tego nie ujmę, nie da rady) o mrocznej przeszłości, z którą bohater ten do dziś zmaga się w swojej głowie. I znów – żałuję, że to  trwało tak krótko, że tak niewiele dowiedziałam się o pieruńsko intrygującym Lloydzie. I liczę na więcej tego dżentelmena w przyszłości!

Ostatni rozdział, jak dla mnie, to majstersztyk. Jest on zdecydowanie dłuższy, bo zajmuje jakoś tak z połowę całej książki i po prostu powala na kolana. Do miasta trafia intruz, który miesza w nim i zagraża jego mieszkańcom, a nasi bohaterowie muszą go pokonać. Więcej nie zdradzę, nic z tego! Powiem jednak, że z tej części aż bije taką.. sama nie wiem, taką filmowością. Czytając kolejne strony czułam się tak, jakbym oglądała bardzo dobry film o inwazji obcych na ziemię, a dokładniej jego kulminacyjną scenę. Tę, w której włos się na rękach jeży, po plecach latają ciarki, a serce nieubłaganie przyśpiesza. To. Było. COŚ.  Po tym ostatnim opowiadaniu (nazwijmy je tak umownie, dobrze?) nie wyobrażam sobie nie poznać dalszych losów domowników Domu wschodzącego słońca <3. Ja potrzebuję rozwiązania zagadki smoka, ej!

Wspominałam o tym, że całą powieść przeplatają fragmenty piosenek, a także wtrącane są różne przepowiednie w formie bajek, wierszy, etc? Stąd taka muzyczna sceneria do zdjęć ;)

W książce dostajemy solidny pokaz tego, jak powinno kreować się bohaterów. Postaci stworzone przez panią Aleksandre nie są doskonałe – przeklinają, popełniają błędy, boją się i wątpią. Są pieruńsko ludzcy, pomimo tego, że przecież to magowie. Ja osobiście pokochałam całym serduchem dwójkę z nich – Gabriela i Timothy’ego.

Pierwszy z nich to wspomniany wcześniej muzyk, który boi się krwi i ceni sobie piękno, a więc automatycznie czuję łączącą mnie z nim nić porozumienia. Też mdleję na widok krwi w ilości niewielkiej, a gdybym zobaczyła jej tyle, co Gabiś, to pewnie tak samo jak on wylądowałabym w krzaczkach :’). Jestem niesamowici zaintrygowana przeszłością tej postaci i liczę na to, że dostanę więcej przebłysków jego wspomnień, a może nawet ułożę całą układankę w całość razem z Gabrielem. A poza tym… on jest muzykiem! Gwiazdą rocka! …mam słabość do muzyków ;”)

Drugi z nich to geniusz komputerowy, który w wyniku jakiejś klątwy stracił wzrok i czucie w nogach. No właśnie, jakiejś klątwy… czekam na opowiadanie poświęcone Timmy’iemu i jakieś wyjaśnienia! Bo na ten moment wiem tylko, ze Timothy jest sarkastyczny, zabawny, inteligentny i niesamowicie odważny. Czegóż chcieć więcej?

W ogóle odnoszę wrażenie, że Pani Aleksandra bardzo dokładni przemyślała swoje postaci. Obdarzyła je nie tylko teraźniejszością, ale i przeszłością. Wszystkie ich cechy wynikają z przeżyć, jakich doświadczyli w swoim życiu. Mam wrażenie, że autorka celowo nie zdradziła od razu wszystkiego… i bardzo mi się podoba. Lubię to uczucie głodu informacji. To jest bardzo dobry głód, bo jestem niemalże pewna, że zostanie on zaspokojony z nawiązką. Na to liczę.

Akcja powieści toczy się w Farewell, mieście, w którym obok siebie żyją magowie, wampiry, ludzie,  a także multum magicznych istot, począwszy od gadających kruków, po zaczarowane gargulce. Szczerze mówiąc dawno tak bardzo nie ciekawiło mnie samo miejsce akcji książki i jego historia. Tu wszystko wydaje się mieć jakieś znaczenie, nic nie jest przypadkowe. Farewell nafaszerowane jest symbolami, ukrytymi śladami po minionych magicznych potyczkach (w książce co krok pojawiają się wzmianki o Wielkiej Wojnie – kolejnej historii, której jeszcze nie dane jest nam poznać,  która korci i intryguje). Mieszkańcy są ze sobą połączeni siatką układów, traktatów, paktów i zależności. Kurcze, nie chcę się za bardzo rozgadywać. W każdym bądź razie wszystko tu gra i buczy. Opisy są niezwykle klimatyczne, a zarazem nie ciągną się w nieskończoność. Nie ma ich ani za dużo, ani zbyt mało. Czuć w tym taką… równowagę, harmonię, co osobiście bardzo sobie cenię.

A co do samej magii – bardzo mi się podoba pomysł, jaki miała na nią Pani Aleksandra. Otóż świat magów czerpie z zakorzenionych w naszych ludzkich głowach schematów z książek, filmów, itd. I tak na przykład tym sposobem demony przybierają postaci podobne do tych, jakie wbito nam do łbów obrazami piekła z rogatymi diabełkami. Mieszkańcy Domu wschodzącego słońca również wydają się żywcem wyrwani z jakichś ekranizacji. Nie mogę na przykład oprzeć się wrażeniu, że Lloyd to taka mieszanka Keanu Reevesa z 47 roninów i  Toma Cruisa  z Ostatniego samuraja. Co do pozostałych, też z pewnością dopasowałabym ich do kombinacji kilku postaci z filmów czy książek, co właściwie jest całkiem ciekawym rozwiązaniem – bo wiecie, to nigdy nie jest zerżnięte 1:1. Tu chodzi o drobiazgi, o zbiór charakterystycznych ech kilku różnych postaci, które razem tworzą kogoś zupełnie nowego… a jednak w naszej głowie jakoś tak przyjemnie nam znanego. Nie wiem jak lepiej to pisać, wybaczcie ;).

Natomiast co się tyczy zwykłych, niemagicznych ludzi – w Farewell niejednokrotnie są oni świadkami używania magii. Po mieście jeździ magiczny motocykl i samochód Gabrysia, poza tym pałętają się wampiry, gargulce zmieniają swoje pozycje i tego typu rzeczy, a jednak śmiertelnicy nie są świadomi, że żyją po sąsiedzku z tymi istotami… bo wszelkie magiczne akcje podświadomie sobie tłumaczą w sposób dla nich racjonalny. Skoro magia nie istnieje, to i niemożliwym jest, aby motocykl jeździł po ulicy bez motocyklisty. To tylko przywidzenie. Wampir? Jaki wampir, to jakiś menel w krzakach mizia się z kobietą lekkich obyczajów po szyjce w parku nocą. I tak dalej, i tak dalej.

Do tego wszystkiego dochodzi wielowymiarowość Farewell, bo oprócz wymiaru, w którym żyją bohaterowie istnieje również chociażby Świat Mitów, Świat Opowieści, Ponadsieć… ale to już wyższa szkoła jazdy. Nie jestem w stanie opisać wam z jaką precyzją to jest pomyślane i dopasowane do siebie. Jak puzzle, o!

Tyle. Dość. Nie wolno tyle słodzić, to szkodzi zębom. Podobno.

Na pewno o czymś zapomniałam, ale nic na to nie poradzę. Po prostu przestałam cokolwiek notować w momencie, kiedy pochłonął mnie ostatni rozdział. Czytałam go po nocy, tak bardzo chciałam poznać zakończenie. Wybaczycie? Wybaczyyyyycie <3

A czy sięgniecie po Dom wschodzącego słońca? Liczę na to, że tak. Ja zachęcam was do tego całym serduchem. Fakt faktem, pierwsze kilkadziesiąt (60? 70?) stron trzeba przeboleć i zdzierżyć ten lekki chaos… ale warto. Szczególnie dla zakończenia… które w sumie jest jednocześnie furtką do obiecującej kontynuacji  ;)

Całusy!

Ula ;*

Za książkę dziękuję wydawnictwu Uroboros ;)