Zniewalające zakończenie! | Jej Wysokość Marionetka, Melinda Salisbury

Czołem Żuczki!

To miała być zwyczajnie dobra młodzieżówka.

Ja nie wiem co to się tu właśnie podziało. Nie tego się spodziewałam. Serio. Jej Wysokość Marionetka Melindy Salisbury okazała się czymś o wiele więcej, niż jakąś tam byle-dobrą młodzieżówką. Ale po kolei… OSTRZEGAM: Ta recenzją będzie pełna sprzeczności.

W OGROMNYM SKRÓCIE

(Opis zajumałam wydawnictwu, bo jednak zarysowanie samemu fabuły ostatniego tomu trylogii to ryzykowna sprawa. Wybaczycie?)

Kiedy Śpiący Książę umacnia swoją władzę nad Lormere i Tregellanem, los państw spoczywa w rękach grupy buntowników, gotowych zdobyć się na najwyższe poświęcenia, aby go pokonać.

Uwięziona Errin i zmuszona do ucieczki Twylla mają coraz mniej czasu, by zapobiec zniszczeniu wszystkiego, co kochają. Nadchodzi ostateczna bitwa z Aurekiem, który nie powstrzyma się przed niczym, aby zatrzymać tron na zawsze.

TAKIE SE DOBREGO POCZĄTKI…

Zaczęło się od tego, że nie mogłam się w nią  wgryźć i zwlekałam z czytaniem jej. Książkę podzielono na trzy części:

•      pierwsza jest przeznaczona Twylli, czyli tytułowej córce Zjadaczki Grzechów, którą poznaliśmy w pierwszym tomie trylogii.
•          Druga część to opowieść snuta przez Errin, aptekarkę, do której należał drugi tom tej serii.
•      Ostatnia część to rozdziały, w których narratorem ponownie staje się Twylla, ale nie jest to ta sama dziewczyna, co Twylla z pierwszych rozdziałów, a już tym bardziej nie ta, którą poznaliśmy na samym początku w Córce Zjadaczki Grzechów. Jednak o niej opowiem wam później. Póki co skupmy się na samej historii ;)

Z początku mnie ona delikatnie nudziła, bo oczywiście pojawił się tu wątek drogi, a jak już wiecie… no nie lubię się z takimi wątkami, nic na to nie poradzę. Tak więc dopóki Twylla wraz ze swoimi przyjaciółmi przemierzała Nowe Tallith, dopóty czytałam z miernym zainteresowaniem, chyba, że akurat polała się krew, bo czasami się ona przelewała przez rozdział i powiem wam, że było to ożywcze. A, no i nie mogłam doczekać się rozdziałów z Wież zamku Lormere! Były to najlepsze momenty pierwszej części. Miałam ciary, gadałam do książki, ale no… no spoilery, wybaczcie. Więcej wam nie mogę powiedzieć. Dopiero pod koniec tej części, kiedy Zjadaczka Grzechów zatrzymała się na dłuższą chwilę w jednym miejscu, moja uwaga skupiła się w pełni na tej historii…

BUM!

…tylko po to, aby   przenieść się w zupełnie inne miejsce, do zupełnie innej bohaterki. I tutaj popłynęłam, serio. Nie oderwałam się od tej książki przez całe popołudnie, pochłonęłam calutką część poświęconą Errin w jeden dzień. Pożarłam te strony. Wyłączyłam WiFi w telefonie, zaryglowałam się w pokoju z paczką M&M’sów i czytałam z rozdziawioną buzią. Czy muszę mówić coś więcej?

Myślicie, że lepiej być nie mogło? Bo ja po opowieści Errin byłam przekonana, że Salisbury niczym już mnie nie zaskoczy. BŁĄD! Ostatnia część okazała się zbiorowiskiem plot twistów, wzruszeń i łez płynących po policzkach. Dawno nie musiałam przerywać czytania z powodu przesytu emocjonalnego. Moje serducho w pewnym momencie przestało nadążać za akcją (i to jest jak najbardziej komplement!). Na jakieś trzydzieści  stron przed końcem książki zaczęłam z nią rozmawiać i zaprzeczać dziejącym się wydarzeniom. Na dwadzieścia stron przed końcem czytałam z wilgotnymi oczyma i wszystko mi się rozmazywało, na czele z tuszem do rzęs. Na piętnaście stron przed końcem poddałam się. W połowie akapitu, w połowie zdania odłożyłam książkę, wyniosłam do sąsiedniego pokoju i z bijącym sercem poszłam do łóżka, aby leżeć w nim i nie móc zasnąć przez to, co Salisbury zgotowała dla mnie w ostatnich rozdziałach. Dopiero następnego dnia wróciłam do tych kilku ostatnich kartek. I wiecie co? Właśnie odczuwam najprzyjemniejszy niedosyt świata. Pora więc na pierwszą sprzeczność tej recenzji: zakończenie, które było tak dobre, tak pełne, że czytelnik (czytaj: ja) nie potrzebuje do szczęścia niczego więcej, a jednocześnie czuje, że to dla niego za mało, że potrzebuje kolejnego tomu… a najlepiej kolejnej trylogii <3

POSTACIE Z CHARAKTEREM

Wiecie co w tej książce jest nie do przeoczenia? Fenomenalnie wykreowane postaci! Postaram się możliwie najkrócej powiedzieć wam o tych najważniejszych, a że kobiety mają pierwszeństwo, to zacznę od pań.

O ile w poprzednich tomach mogłam mieć zastrzeżenia do Twylli, o tyle tutaj przeszła ta ogromną przemianę, że bezpardonowo podbiła moje serducho. Stała się silną, inteligentną, wojowniczą przywódczynią o ciętym języku. Nie pozostało w niej nic z kruchej księżniczki zamkniętej w wieży. Stała się kobietą, z którą w pewnym momencie zaczęłam się wręcz identyfikować.

Errin w tej części była chyba moją żeńską ulubienicą. Urzekła mnie jej siła i to, że nawet w najtrudniejszych chwilach umiała rozładować napiętą atmosferę jednym żartem. Podobało mi się to, jak Salisbury ukazała jej lojalność wobec przyjaciół, jak podkreśliła to, że Errin nie jest głupiutką dziewczynką, a bystrą i odważną kobietą, która ma swoje zasady i nie da sobie w kaszę dmuchać.

Wydaje mi się, że na uwagę zasługuje jeszcze Siostra Nadzieja. Ta kobieta była takim źródełkiem mądrości życiowej była podporą dla Twylli, była jej doradcą i przyjaciółką, ale potrafiła też huknąć ją przez łeb, kiedy Zjadaczce Grzechów przychodziły do rzeczonego łba durne myśli.

Tak więc w Jej Wysokości Marionetce mamy do czynienia z gronem odważnych, walecznych i inteligentnych kobiet. Aż miło się czyta o ich losach, bo nie sposób ich nie lubić… ale to nie panie w powieści nie dorastają do pięt panom!

Najbardziej ubolewam nad tym, że nie bardzo mogę wam o mężczyznach opowiedzieć. Tych takich „głównych” jest tu czterech, jeden lepszy od drugiego. Z tym że Salisbury ulokowała w nich tyle niespodzianek, tyle tajemnic, które zmieniały bieg akcji zarówno w tej, jak i w poprzednich częściach trylogii, że zbrodnią byłoby zdradzenie wam tych sekretów. Postaram się jednak przybliżyć wam ich okrężną drogą ;).

 Dla mnie najciekawszą postacią męską był zdecydowanie Lief. Autorka do samego końca utrzymała mnie w niepewności co do tego, czy powinnam tego typa kochać, czy nienawidzić.

Jeśli chodzi o Śpiącego Księcia,  to dawno nie miałam ochoty wydłubać oczu żadnemu z książkowych bohaterów, aż pojawił się on – psychiczny, pozbawiony sumienia sadysta. I w nosie mam, że był nieziemsko przystojny. Na pohybel sku… na pohybel takim typkom, o!

w recenzji Śpiącego księcia (macie ją TUTAJ) twierdziłam, że pokocham Silasa. I owszem, w tamtym tomie był on moim numerem jeden… ale w tym został wygryziony.

Z duma melduję, że dorobiłam się kolejnego książkowego męża. Jest zabawny, jest odważny, jest piekielnie czarujący, jest… do schrupania. Ale nie powiem wam kto nim jest. Same musicie go poznać i pokochać ;)

DAJCIE MI TEGO WIĘCEJ!

Apropo miłości, to wątki romantyczne w tej książce są świetne. Zważywszy na to, że mamy dwie główne bohaterki, to są i ów wątków mamy dwa. Czasami już jednym romansem można sobie całą książkę spieprzyć. Miłość może przyćmić główny wątek, może zabić akcję, może zagłodzić czytelnika. Salisbury jednak pokazała, że można to zrobić dobrze, że miłość w czasie wojny ma w sobie ogromny potencjał. Przez całą książkę przeplatają się nam przemyślenia Twylli i Errin oraz sceny pomiędzy nimi a ich wybrankami, ale ani przez sekundę nas to nie męczy. Na pierwszym planie nieustannie znajduje się walka o królestwo i plan pokonania Śpiącego Księcia. Miłość w Jej wysokości Marionetce to jedynie tło, coś co dopełnia tę opowieść. Jest istotna, ale nie zabija tej historii. Nawet w zakończeniu odgrywa znaczącą rolę, ale nie psuje go i usuwa się na bok po to, aby autorka ostatni raz mogła nas zaskoczyć. I tu znów pojawia się sprzeczność: te wątki mają w sobie wszystko. Są dobrze przemyślane, wyważone i napisane ze smakiem, a ja czuję niedosyt. Nie dlatego, że czegoś w nich brakowało. Czuję niedosyt, bo chciałabym, aby one trwały jeszcze przez kolejnych  kilkaset stron <3.

KLĄTWY, CZARY I INNE DZIWY

Co jeszcze? Ach, alchemia! W pierwszym tomie było jej niewiele, w drugim nareszcie pojawiło się jej nieco więcej, za to w tym, ostatnim, jest jej pełno! Magia zmieszana z nauką otacza nas i atakuje z każdej strony. Mamy do czynienia z golemami, które są zabaweczkami Śpiącego Księcia, mamy symulakrum, za pomocą którego władca może rozkazywać Errin i pozbawiać jej władzy nad własnym ciałem. Mamy eliksiry życia i śmierci, mamy klątwy, mamy… pytanie brzmi czego my tutaj NIE mamy? A najlepsze jest to, że wszystko jest nam na bieżąco wyjaśniane, wszystko rozumiemy i wszystko to świetnie się komponuje z całą tą historią. Miód, malina i orzeszki, że tak powiem.

DOSKONALE NIEIDEALNA

Ta recenzja ma już trzy strony w Wordzie. Chyba powinnam ją zakończyć, ale jeszcze nie mogę. Muszę zaznaczyć, że to nie jest tak, że Jej wysokości Marionetce brak wad. Przyglądałam się jej dokładnie i wypatrzyłam kilka rys. Są tu literówki. Jest kilka dziwnych zdań, które trzeba czytać po kilka razy. Znalazłam też sformułowania co bądź dziwne, jak np.: Nasze miecze są tak ostre, że tną powietrze podczas ćwiczeń.  Nie wiem jak dla was, ale dla mnie to marny komplement. W sumie ciężko mi wyobrazić sobie ostrze, które nie dałoby rady przeciąć powietrza. Jest wiec kilka kwiatków, jest powolny początek i krótkie momenty, w których akcja zwalnia… ale kogo by to obchodziło? Ja mam te minusy w nosie. Z nawiązką wynagradzają mi je lekkie dialogi okraszone niewymuszonym humorem, grono ciekawych postaci, a przede wszystkim historia, od której ciężko się oderwać oraz zakończenie, które rozwala na łopatki.

POWINNAM TO PODSUMOWAĆ, LECZ…

Normalnie w zakończeniu staram się podsumować jakoś całość recenzji, ale chyba zrobiłam to w poprzednim akapicie. No cóż. Nie pozostaje mi więc nic poza poleceniem wam tej książki z całego serca. Ja na ten moment planuję się przyczaić i liczyć na to, że Melinda Salisbury napisze więcej takich historii i że zostaną one wydane w Polsce ;)

I jak, skusicie się? Jak na mój gust i na poziom tej trylogii, było o niej zbyt cicho… ale może są tu osoby, które ją czytały? Was też oczarowała tak, jak mnie? Czekam na Was w komentarzach!

Trzymajcie się ciepło i uważajcie z fajerwerkami, mogą wybuchnąć ;)

Ula ;*

Za książkę dziękuję wydawnictwu Zielona sowa ;)