Podsumowanie roku | Zdjęcia, cyferki, podziękowania i raz jeszcze zdjęcia :)

Cześć i czołem!

Wam też tak szybko ten rok zleciał? Bo ja mam wrażenie, że dopiero co pisałam takie podsumowanie roku 2016, coś strasznego – starzeję się! Ale co zrobisz, jak nic nie zrobisz? Buta nie zjesz, pomidorem się nie ogolisz, jak mówi moja koleżanka ;). Nie chcę was tu zanudzać suchymi cyferkami, chociaż i o nich będzie mowa. Chcę pokrótce przypomnieć sobie i wam to, co wydarzyło się na przestrzeni ostatnich dwunastu miesięcy. Może nawet się wzruszę, kto wie?

Nawiasem mówiąc w najbliższych dniach możecie spodziewać się niespotykanej aktywności – szykuję dla was kilka zestawień, ale… to zobaczycie wkrótce ;)

Nie mogę zapomnieć o zdjęciach, które stały się nieodłączną częścią tego miejsca. Nie miałam pojęcia, że wymyślanie ich będzie dla mnie taką ogromną frajdą! <3

Wierzyć się nie chcę, ale Drzwi są dla was otwarte już od półtora roku. Szczerze mówiąc nie wyobrażam sobie, że kiedyś miałabym je zamknąć. Nie wiem też, jak ja wcześniej mogłam żyć bez blogowania. Polubiłam to, żeby nie powiedzieć, że pokochałam (luby byłby zazdrosny), a przecież była to totalnie spontaniczna decyzja. I chociaż przez te półtora roku nadal nie nauczyłam się systematyczności (chociaż zaczynam robić pewne postępy!), to jakoś to hula, o czym świadczy fakt, że tu zaglądacie, że jest was co raz więcej ;).

Jestem gałganem okropnym i oczywiście nie wiem, gdzie posiałam zapisane statystyki z ostatniego dnia grudnia 2016, mam za to cyferki z pierwszego dnia grudnia, a to chyba nie taka wielka różnica, prawda? W każdym bądź razie wtedy było was 111. Dziś licznik wskazuje 228 obserwatorów. WOW.

Pora na złożenie podziękowań dla każdego z was za to, że jesteście ze mną, że czytacie moje paplaniny, hucznie zwane recenzjami, że dajecie o sobie znać w komentarzach. Bez was to wszystko nie miałoby sensu, bo pisanie do szuflady nie jest w moim stylu. Brak odzewu równałby się brakiem chęci. Chwała niebiosom odzew nieustannie jest <3. Dziękuję też tym z was, którzy piszą do mnie w wiadomościach prywatnych – to jest niewyobrażalnie miłe, otworzyć skrzynkę mailową i znaleźć wiadomość od kogoś, kto dzięki mojemu tekstowi sięgną po książkę X i tak mu przypadła do gustu, że aż mi o tym napisał <3. Oczywiście działa to też w drugą stronę – dziękuję tym, którzy przestrzegają mnie przed złymi książkami i nakłaniają do sięgnięcia po te piekielnie dobre :’) I tu na wyróżnienie zasługują nieoceniona Kasia i niemożliwa Ewa oraz Emilia (piszę ten post, a Conviction się na mnie gapi i czeka :P) – dzięki dziewczyny!

Jeśli zapomniałam o jakichś podziękowaniach, to musicie mi to wybaczyć. Tak to już jest, skleroza nie boli, tylko postępuje ;”)

Jako że jestem ciekawską cholerą, to blogger mi nie wystarczył. W 2017 postanowiłam sprawdzić się w roli prowadzącej książkowego snapa, na którego oczywiście serdecznie was zapraszam – szukajcie BOOKniętych (bookniete) na snapie ;). W prawdzie od kilku miesięcy spowiły go pajęczyny i pokrył kurz, ale poczekajcie tylko aż zdam (albo obleje, chociaż nie ukrywam, że wolałabym zdać) egzaminy zawodowe w styczniu, odfajkuję przygotowania do studniówki… i od lutego podwinę rękawy i wezmę się za to, słowo! Tymczasem zostawiam was z Kasią, a więc nie powinniście być poszkodowani.

Ja, nienażarta i niezaspokajana bestia, postanowiłam też założyć Instagrama moim Drzwiom! Taaa, sama jeszcze jestem w szoku. W zasadzie miałam tym gruchnąć w nowy rok, ale troszkę się nie mogłam doczekać i tak oto od trzech dni zgłębiam tajniki bookstagrama jako @do_innegowymiaru. Czujcie się zaproszeni. Zamierzam zasypywać zdjęciami wszelakimi, na czele z tymi ładnymi. Mam nadzieję, że będą z tego dzieci ;).

Jestem zdania, iż szczęśliwi książek nie liczą. Nie lubię tego głupiego wyścigu czytelniczego i gorzkich żali, że ktoś przeczytał za mało. Nie wyobrażam sobie co to znaczy „przeczytać za mało”. A wiec na pytanie ile książek przeczytałam w 2017 odpowiem dumnie, że „tyle, ile potrzebowałam” ;)

Mogę za to powiedzieć wam, że o ile nie rypłam się w obliczeniach, to w tym roku przybyło mi 105 książek. Tak, chyba mnie Bóg opuścił. Biblioteczka płacze, ale jakoś się trzyma. Jeszcze. Za to w nadchodzącym roku zamierzam się ograniczyć, słowo! Wpadłam w nowy nałóg, jakim jest zabawa z hybrydami i teraz przepieprzam kasę na lakiery, więc biblioteczka może sobie odsapnąć :’)))

Co jeszcze? O! 2017 był rokiem odkrywczym. Odkryłam, że fanpage należy prowadzić xD I tak oto staram się o niego dbać, co by rósł silny i zdrowy. Chyba nawet mi wychodzi, bo na Facebooku jest was już niemalże 500 – za to też dziękuję!

Nie potrafię precyzyjnie określić ile współprac przybyło mi w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy. Na pewno do tych najnowszych zaliczają się te z Papierowym księżycem, Szóstym zmysłem, Jaguarem, Initium i Insignis – każda świetna, bezproblemowa i troszku wymarzona <3 Właściwie tak teraz myślę, że chcę podziękować jeszcze komuś, a mianowicie paniom (a może też panom? Nie wiem z kim wymieniam maile w przypadku niektórych współprac xD) z wydawnictw, które zajmują się kontaktami z blogerami. Dziękuję za wyrozumiałość kiedy rypnę się z terminami, za rozmowy o Waszych książkach, za każdy mail i za danie mi szansy, jaką dają te współprace (Boże, mam zaćmienie umysłu. Potrzebuję synonimów do słowa współpraca!)

W 2017 na blogu pojawiło się 77 postów – recenzji, podsumowań, zapowiedzi oraz moich przemyśleń wszelakich. Czy to dużo? Pojęcia nie mam, ale nie czuję się źle z tym wynikiem. Ładnie wygląda, nie sądzicie? ;) Przyznaję się bez bicia, że podchodziłam (i nadal podchodzę) do pisania zgodnie z tym, co czułam – nigdy nie pisałam na siłę, bo wtedy byście to poczuli, a to słabe. Nawet teraz piszę podsumowanie na ostatnią chwilę ignorując gotujący się obiad ( a mam rosół kurcze!), bo gdyż poczułam wenę. To piszę. Nie mam pojęcia, czy tak się powinno robić, ale wiem jedno – z takim systemem ani razu nie pomyślałam o porzuceniu bloga, bo dzięki temu pisanie nigdy nie jest przykrym obowiązkiem, a zawsze jest frajdą i przyjemnością. No i  taki wyczekany rosół po dodani  posta smakuje duuuużo lepiej, wierzcie mi ;)

Właściwie to chyba już wszystko. Nie wiem, co jeszcze mogłabym dodać. Jeśli czujecie się zawiedzeni brakiem poruszenia kwestii książek najlepszych, najgorszych, najładniejszych, najgrubszych, najchudszych, najbardziej niebieskich i najmniej fioletowych to spokojnie, o niczym nie zapomniałam, wszystko w swoim czasie ;)

Pozostaje mi jedynie życzyć wam szampańskiej zabawy dziś wieczorem (gorzej, jeśli czytacie ten post już w 2018… ale to właściwie nie jest przeszkodą, wszak każdy wieczór można przekształcić w szampańską zabawę xD). Bawcie się dobrze, nie patrzcie wstecz, a jedynie przed siebie, w przyszłość. Mam nadzieję, że ta się do was uśmiechnie ;)

A jeśli nie, to zawsze możecie liczyć na mój uśmiech :D

Trzymajcie się ciepło! Rosół wzywa :’)

Ula ;*