Co się przy tym wyspałam, to moje... | Wilcza godzina, Andrius Tapinas

Czołem Śrubki!

Srogo się zawiodłam. Poważnie. Z książkami SQN mam tak,  że jeszcze się nie zdarzyło, aby nie przypadły mi do gustu. Widząc w zapowiedziach Wilczą godzinę i ten opis, zapewniający o alchemicznych tajemnicach, przebiegłych szpiegach i miłosnych intrygach nawet się nie zastanawiałam, od progu uznałam, że to musi być dobre. Cóż, zawsze w życiu musi być ten pierwszy raz…

JAK  TO STREŚCIC?

Szczerze powiedziawszy nie mam bladego pojęcia jak streścić wam tę powieść. To jest miszmasz wielu wątków, i wydaje mi się bezsensem mówić wam po trochu o każdym… z drugiej strony nie jestem zbytnio przekonana do opisu okładkowego. No i cholera nie wiem co teraz.   Może wrzucę tu mimo wszystko ten okładkowy, a później w recenzji sprostuję wam to, co w nim nie gra i nie buczy :).

„Wilno A.D. 1905

Wynalazek alchemików z Uniwersytetu Wileńskiego wywrócił życie w Europie do góry nogami. Teraz między miastami Aliansu latają potężne sterowce, po ulicach jeżdżą karety parowe, porządku pilnują golemy, a mechanicy konstruują automatony.

Wilno wyrwało się ze szponów Imperium Rosyjskiego i stało się wolnym miastem – ośrodkiem postępu, nauki i mistyki. A teraz grozi mu niebezpieczeństwo.

Tajemnice alchemiczne, przebiegli szpiedzy, tajne organizacje, miłosne intrygi, przerażające morderstwa, okrutne potyczki w wileńskiej przestrzeni powietrznej, ponure podziemia i dobrze znane postaci historyczne przedstawione w nowym świetle. Przygotujcie się na grozę i niebezpieczeństwa w pierwszej litewskiej powieści steampunkowej!

Śledźcie wydarzenia i czekajcie, aż wybije… WILCZA GODZINA”

ZAGUBIONA W ALTERNATYWNYM WILNIE

Moim zdaniem najgorszym aspektem Wilczej godziny był upór autora w opisywaniu tras, jakimi poruszali się bohaterowie. Na początku książki dostaliśmy mapę Wilna z zaznaczonymi dzielnicami i kilkoma najważniejszymi miejscami, a moje serduszko zabiło mocniej z radości. Mapy są cacy. Nie wiedziałam jednak, że cała ta książka zamieni się w nieustanne platanie się uliczkami Wilna. Tapinas za każdym razem zabijał akcję totalnie nieistotnymi drobiazgami, takimi jak nazwy ulic, to który prospekt właśnie mijała postać X, to przy skrzyżowaniu jakich ulic znajduje się dom uciech, to ile kocich łbów można naliczyć na której alejce… Boże, to było męczące. I byłam w stanie wybaczyć Tapinasowi opisywanie tych ulic w przypadku jakichś spokojnych spacerków, ale kiedy dochodziło do pościgu, lała się krew, powinna panować ogólna panika i chaos, a ja musiałam czytać, ze bohater X skręcił z ulicy Kwiatowej w ulicę Leśną, minął karczmę u Janusza, przeskoczył przez ławkę na której zazwyczaj siadywał stary Żyd, który uwielbiał opowiadać dzieciom bajki, później minął sklep mięsny przy ulicy Białej… Poważnie? To nie można było się w takim momencie  skupić na krwi i flakach?

DETALOM NIE BYŁO KOŃCA

No tak, bo na nieszczęsnych ulicach się nie skonczyło. Ta książka jest naszpikowana milionem opisów rzeczy, które czytelnika totalnie nie interesują. A przynajmniej mnie zupełnie nie obchodziły. To okrutnie zwalniało rozwój akcji i sprawiało, że nie jeden raz udało mi się najzwyczajniej zasnąć z nosem w książce. Serio, chłopak mnie szturchał i wybudzał kilkakrotnie. No ale co wy byście zrobili, kiedy czekalibyście na dzikie spiski, intrygi i morderstwa, a dostawali piąty z rzędu opis jednej z dzielnic Wilna, poznawali historię kolejnego z mieszkańców niewnoszącego nic do fabuły książki i męczyli się z kolejnym opisem wschodu słońca? Osobiście miałam ochotę strzelić sobie w łeb.

AUTOMATOŁY I INNE CUDEŃKA

Akurat za to mogę śmiało Tapinasa pochwalić. Bardzo podobała mi się wszelka mechanika: samoloty, automatony, golemy, no a przede wszystkim tytułowy wilk. O tym ostatnim nie mogę wam zbyt wiele powiedzieć, ale przyznaję, ze był on najciekawszym aspektem tej książki i czymś, czego wyjątkowo nie udało mi się rozgryźć przedwcześnie. Jeśli zaś chodzi o całą resztę, to zaiste było fascynująco, było ciekawie i było dobrze. I gdyby to właśnie to stanowiło trzon tej powieści, to naprawdę mogłaby dołączyć ona do grona moich ulubionych. Ale niestety, trzonem było … no cóż, wszystko inne.

DŁUGO JESZCZE?

Jeśli zdecydujecie się sięgnąć po Wilczą godzinę, to lojalnie uprzedzam: uzbrójcie się w cierpliwość, bo przez ponad sto stron ciężko powiedzieć o czym się czyta. Poznajemy wszystkich bohaterów, połowa z nich umiera zanim w ogóle zapamiętamy ich nazwiska, druga połowa pojawia się tylko po to, aby na resztę powieści zniknąć i pojawić się dopiero gdzieś na jej końcu… Coś okropnego. Mamy tu legata Srebro, który rozpoczyna śledztwo w sprawie morderstwa na cmentarzu, mamy brytyjskich kadetów akademii wojskowej, mamy dziewczynę, którą ściga lorza wskrzesicieli, mamy wynalazce, który zrezygnował z pracy i dłubie sobie w maszynach w swojej piwnicy, mamy innego naukowca, który lata po Wilnie niejaką Ważką, czyli czymś na kształt samolociku, mamy… Cholera, mamy tego jeszcze sporo. I nie wiemy z tego nic. Jedyna rzeczą, jaka ratuje sytuację jest słownik pojęć znajdujący się na tyle książki, oraz spis postaci, który umieszczono na jej przodzie. Nie zmienia to jednak faktu, że początek jest niesamowicie toporny, nic się ze sobą nie łączy, a czytelnik jest rzucany z jednego wątku w drugi, później w trzeci, piąty i ósmy, a po ósmym ma już dość i idzie do kuchni sprawdzić co ma w lodówce. Ughhhh!

ULKA, SKUP SIĘ!

O tak, to zdanie musiałam sobie powtarzać w kółko, bez ustanku i raz za razem, ilekroć brałam się za Wilczą godzinę. A to do mnie nie podobne. Ja zwykle jak czytam, to czytam, i świat może mnie pocałować w punkt strategiczny. Tutaj tego nie było. Miałam wrażenie, ze przeczytałam już dobre dwadzieścia stron… a przebrnęłam ledwie przez dwie. Ta książka się nie chciała skończyć! Może winą było to, że za każdym razem, kiedy zaczynałam czytać, nagle przypominałam sobie, że zostawiłam żelazko na gazie, że rybki trzeba na spacer wyprowadzić i przewietrzyć altankę? Nie wiem, ale chyba coś w tym jest. I tak oto pierwszy raz od bardzo dawna właściwie zmuszałam się do czytania stawiając sobie jakieś cele i wyzwania, aby w ogóle ruszyć z tą książką. To chyba mówi samo za siebie.

MISZMASZ CHARAKTERÓW

Szukając plusów tej powieści uznałam, że mogą nimi być bohaterowie, którzy byli „jacyś”. Tapinas konsekwentnie kreował legata Srebro na lokalnego bohatera umiejącego zabić małym palcem, przejrzeć każdą intrygę i dorwać każdego bandziora. Z prałata Masalskiego wykreował nieznającą kompromisów głowę Kościoła wileńskiego, który zatrzymał się razem ze swoimi poglądami w średniowieczu. Miła była żądna przygód i życia, inteligentna i intrygująca (aczkolwiek rozwiązanie jej tajemnicy mnie zawiodło). Generalnie każda postać otrzymała własny charakter, co przypadło mi d o gustu. Okrutnie spodobał mi się fetch i wszystko, co związane z tą istotą. Nie zdradzę wam zbyt wiele, ale słowem wyjaśnienia: „fetche to członkowie tajnej rady okultystów i zabójców. Fetche potrafią przybrać postać swojej ofiary, jednak jak im się to udaje, póki co nie wiadomo. Jedna z wersji mówi, że fetche są hipnomatami mogącymi stworzyć wokół siebie potężne pole hipnotyczne, i zmusić ludzi do widzenia tego, czego się od nich wymaga. Inna legenda głosi, że są to wampiry energetyczne – wysączywszy z człowieka energię, na krótko przyjmują jej postać.” Taką definicje fetcha znajdziecie w słowniczku na tyłach książki. I przyznaję, że to było dobre, ciekawe i fajnie pomyślane. Za to zakończenie wątku z fetchem znów okazało się niewyjaśnionym, wybrakowanym zawodem.

I WSZYSCY ŻYLI DŁUGO I SZCZĘŚLIWIE W WILNIE

O tym nie mogę zbyt wiele powiedzieć, bo nie chcę wam zrobić spoilerów. Nie mnie jednak uprzedzam, że stos zbiegów okoliczności, jakie miały miejsce w ostatnich rozdziałach i masa uśmiechów losu aż bolała przy czytaniu. Spodziewałam się czegoś ciekawszego, mocniejszego i hardziejszego, a otrzymałam… znaczy się… no… no przynajmniej się wyspałam, zawsze to jakiś plus ;).

CZY POLECAM

Wybaczcie, ale tym razem nie. No chyba, ze jesteście tak skrajnie zakręceni na punkcie steampunku, ze macie w nosie wszystko, co przemawia na niekorzyść Wilczej godziny. Jeśli tak, to bierzcie i czytajcie ile sił w oczach! Jednak jeżeli szukacie dobrej, wciągającej powieści, to nie tędy droga.

A wy już czytaliście? Podzielacie moje zdanie? A może po prostu mi się jakiś wadliwy egzemplarz trafił? :/

Trzymajcie się ciepło i jedzcie dużo wisienek, bo podobno robią dobrze na cerę!

Q.

Za książkę dziękuję wydawnictwu SQN :)