Bajka (nie) dla dzieci | Koralina, Neil Gaiman

Czołem Guziczki!

Dziś chyba nie będzie zbyt długo, chociaż nie wiem.  Wyjdzie w praniu. Pamiętacie moje TBR na te wakacje?  Jak na razie idzie mi nieźle, chyba że weźmiemy pod uwagę fakt, że połowę książek pożyczyłam cioci na wakacje…. Ale shhhh! Mam jeszcze cały sierpień A dziś przychodzę do was z maleństwem, które znalazło się na ów liście, no i tradycyjnie, jako że jest to twór Gaimana – podbiło moje serducho. Pozwólcie, ze pokrótce opowiem wam o Koralinie ;)

KRÓTKA HISTORIA W JESZCZE KRÓTSZYM SKRÓCIE :’)

Koralina wraz z rodzicami przeprowadza się do nowego domu. Badając okolicę i zakamarki nowego lokum odkrywa drzwi zamknięte na klucz. Za nimi znajduje się jedynie ceglana ściana… ale czy na pewno? Pewnego dnia Koralina otwiera je i przechodzi do sąsiedniego pokoju, w którym znajduje równoległą rzeczywistość. Rzeczywistość, w której czeka na nią jej Druga Mama i Drugi Tata, a oboje patrzą na dziewczynkę oczami z guzików. Co skrywa odnalezione przez dziewczynkę mieszkanie? Czy na pozór idealny świat jest takim w rzeczywistości? Jakie są zamiary Drugiej Mamy? O tym przekonacie się czytając Koralinę!

ROZMIAR NIE MA ZNACZENIA!

Póki co Koralina jest najcieńszą z książek, jakie czytałam w tym roku. I wiecie co? To w żaden sposób nie sprawia, że jest  gorsza, mniej wciągająca i mniej wartościowa od tych cegieł, mających po osiemset stron. Wręcz przeciwnie. Nie mam pojęcia jak Gaiman tego dokonał, ale na dziewięćdziesięciu stronach Koraliny dzieje się więcej, niż w niejednej grubaśnej powieści. Tu nie ma ani jednego zbędnego słowa, żadnych zapychaczy i udziwnień (chociaż historia jest pieruńsko dziwna). Koralina składa się z kilogramów dobrych pomysłów, litrów potworności, metrów czystej wyobraźni. To się czyta z uchyloną buzią, takie jest dobre.

BAJKA (NIE) DLA DZIECI

Nie mam pojęcia jak wyrodnym rodzicem trzeba być, aby czytać to dzieciom. Ja moim będę czytała za karę, żeby miały koszmary. Serio. Czytając cały czas miałam na uwadze, że Koralina ma być skierowana do małych ludzi, popularnie zwanych dziećmi. No i wiecie, jeśli dziewiętnastoletnia ja miałam chwilami ciarki, a moja „dorosła” wyobraźnia podczas lektury podsuwała mi obrazy rodem z filmów grozy, to nie wiem jak tę historię odebrałby siedmiolatek. Absolutnie nie uważam tego za minus! Dla mnie po prostu niesamowite jest to, jak Gaiman umie pobudzić wyobraźnię i obawiam się, czy dzieciak po takim pobudzeniu neuronków nie byłby spaczony aż do końca życia. Wiecie, lęk przed drzwiami i guzikami może poważnie utrudnić życie :).

POWIAŁO GROZĄ…

Dosłownie. Nie spodziewałam się, że przy tej książce będę miała ciarki. To, co działo się za drzwiami znalezionymi przez Koralinę było momentami ohydne, obrzydliwe, i takie…. Kojarzycie to uczucie, które towarzyszy dźwiękowi darcia pazurami po tablicy w szkole? Ten taki potworny zgrzyt? To właśnie to czułam podczas czytania. Brrrr! Gaiman pojechał po bandzie wplatając w opowieść o małej dziewczynce szukającej zajęcia w deszczowe dni troje zabitych dzieci i ich uwięzione dusze, poczwarę o dwóch głowach, stado szczurów oraz gadającego czarnego kota. Mnogość mrocznych dziwadeł jest zaskakująca. Lubię mroczne dziwadła. Lubię dreszcze i ciarki. A co z tego wynika? Ano to, że lubię Koralinę. I Gaimana. Zwłaszcza Gaimana.

O PROBLEMACH XXI WIEKU

Muszę zaznaczyć, że to nie jest tylko jakaś tam straszna historyjka. Gaiman w Koralinie ukazuje problem, z którym co raz częściej można się spotkać w naszych czasach. Koralina teoretycznie ma wszystko. Jej rodzice mają dobrze płatną pracę, dziewczynka nie musi się martwić o to, że nie będzie miała co włożyć do garczka, że będzie marznąć zimą. Pozornie ma wszystko. Ale w praktyce brakuje jej najważniejszej rzeczy. Koralinie brakuje miłości i poświęcenia jej uwagi przez rodziców. Nikt jej nie słucha, nikt nie ma czasu na zabawę czy jakąkolwiek inną formę wspólnego spędzenia czasu. I przyznajcie sami, że w naszych czasach jest to co raz częstsze. Coraz więcej dzieci cierpi na brak uwagi i zainteresowania. Brak miłości. Według mnie Gaimanowi należą się gratulacje za to, że zwraca uwagę czytelnika na ten problem.

AŻ DZIW, ALE TO JUŻ WSZYSTKO :O

Kurcze, to chyba wszystko an dziś. Bo wiecie, ta książka jest naprawdę króciutka, a więc i recenzja nie bardzo długą być może :’) Podsumowując: z całego serducha polecam wam Koralinę! Poważnie. Jest to coś, co można spokojnie spakować do torby czy walizki, zabrać ze sobą na plażę czy w góry i przeczytać w zaledwie kilka godzin. Zapewniam was, że nie będzie to czas zmarnowany. Koralina została w mojej głowie na ładne kilka dni od jej skończenia  i nadal tłucze się gdzieś tam w zakamarkach mojego umysłu, a więc… czytajcie! Czytajcie, bo warto!

Czy są na pokładzie jacys fani Gaimana? Co sądzicie o Koralinie? A, no i pytanie z nieco innej beczki: warto obejrzeć ekranizację Burtona? Bo właśnie się nad tym zastanawiam :D

Trzymajcie się ciepło i pamiętajcie, aby złapać się za guzik, jeśli zobaczycie kominiarza!

Ula ;)