Przez nią umieram na kaca książkowego... | Zdrajca tronu, Alwyn Hamilton

Czołem Duszki!

Mam zagwozdkę. Ogromną. Chcecie wiedzieć jaką? Otóż właśnie siedzę i zachodzę w głowę jak was przekonać do tego, abyście w przeciągu 10 minut od przeczytania tego posta popędzili do księgarni kupić Zdrajcę tronu. A jeśli już go macie, to strzelili w kąt aktualnie czytaną książkę i wzięli się za niego. Chyba nie ma innej opcji, jak po prostu zacząć zachwyty… A więc przygotujcie się na nie ;)

O CZYM JEST TA HISTORIA?

Umówmy się, że najbezpieczniej będzie, jeśli opis będzie okładkowy. Aczkolwiek jeśli jeszcze nie znacie pierwszego tomu, to sugeruję szybki skok do kolejnego akapitu :)

Los pustyni spoczywa w jej rękach​..

Zaledwie kilka miesięcy temu Amani Al-Hiza, pragnąc wolności, uciekła z domu położonego na końcu świata i zaczęła przemierzać bezkresne piaski magicznej pustyni w towarzystwie tajemniczego obcokrajowca, Jina.

Teraz jednak sytuacja diametralnie się zmienia. Kiedy Amani wbrew własnej woli trafia do epicentrum reżimu – pałacu sułtańskiego – przyświeca jej jeden cel: obalenie tyrana.

Zapomnij o wszystkim, co wiesz o Miraji, o rebelii, o dżinach i Jinie oraz Niebieskookiej Bandytce. W Zdrajcy tronu jedyne, czego możesz być pewien, to to, że nic nie jest pewne.

HISTORIA USZYTA NA MIARĘ

No tak, to jest jeden z większych atutów Zdrajcy. Hamilton dokładnie przemyślała sobie całą fabułę. Tu nie ma jakichś chorych, niewydarzonych zbiegów okoliczności, żadnych naciąganych rozwiązań i sztuczności. Czytając naprawdę można uwierzyć, że gdzieś tam za morzem jest kraj, w którym syn sprzeciwia się ojcu i postanawia wyzwolić kraj stając na czele rebelii, że w ów kraju żyją dżiny, półdżiny, koszmary i konie stworzone z żaru pustyni, że w tej walce znajduje się miejsce dla Niebieskookiej Bandytki, dla zabójczej córki generała, dla niebieskich bliźniaków i grona innych wojowników. Tu naprawdę jedno wydarzenie spójnie łączy się z kolejnym, a zwroty akcji… pozwólcie, że o nich opowiem osobno.

HISTORIA WCISKAJĄCA W FOTEL

A no właśnie. Cholera, od Zdrajcy nie sposób się oderwać! Ilekroć miałam już odkładać książkę i iść jeść/spać/żyć, tyle razy autorka wywracała świat bohaterów do góry nogami i sprawiała, że musiałam przeczytać „jeszcze tylko jeden rozdział”. A potem kolejny. I jeszcze jeden. A najpiękniejsze w tym wszystkim jest to, że ja zupełnie nie potrafiłam tych zwrotów akcji przewidzieć! Może jeden czy dwa, ale to takie pomniejsze. Hamilton stała się moją nową mistrzynią odwracania uwagi i robienia czytelnika w bambuko. Uwielbiam ją za to. Pierwszy raz potrójnie się popłakałam przy zakończeniu książki. Poważnie! To, co tam się wydarzyło było zdecydowanie jednym z największych zaskoczeń w tym roku, przynajmniej na chwilę obecną. Oczywiście niczego więcej wam nie zdradzę, ale zapewniam,  że przydadzą wam się chusteczki. I coś mocniejszego, bo na kolejny tom trzeba będzie poczekać ładne kilka miesięcy w najlepszym wypadku. Me serce krwawi.

                                        

                                                                                      

                  

HISTORIA CZYTANA Z UŚMIECHEM

Kurczę, ten podtytuł właściwie mogłabym pozostawić bez komentarza. Ale jednak skomentuję :’). Otóż cała ta książka jest napisana niesamowicie lekkim i plastycznym językiem, w który Hamilton często-gęsto wplata dialogi pełne humoru i takiej… naturalności? Tu nie ma zbędnych rozmów, nie ma jakichś nienaturalnych emocji i reakcji. Wiecie o co mi chodzi, prawda? W dodatku Alwyn Hamilton świetnie bawi się sarkazmem i kłamstwem. Nie wiem czy wiecie, ale półdżiny nie mogą kłamać. Kłamstwa grzęzną im w gardłach. Co nie znaczy, że zawsze mówią prawdę. Po prostu sprytnie ją omijają i autorka jest w tym świetna – doskonale nie mówi prawdy ani razu nie kłamiąc ;) Tak więc czytając Zdrajcę praktycznie przez 90% czasu miałam delikatny uśmiech na twarzy. No, może nie 90%. Raczej 80%. Pozostałe 20% to czas, który spędziłam z otwartą japą i łzami w oczach :).

HISTORIA PRZEPLECIONA Z INNYMI

To jest właściwie detal, ale jakże miły dla czytającego! Bo wiecie, praktycznie całą książkę widzimy wszystko oczyma Amanii. Hamilton używa tu narracji pierwszoosobowej i jest to bardzo dobre, ale wiecie, to mogłoby być męczące… jednak autorka cwanie z tego wybrnęła. Jak? Otóż co kilkanaście rozdziałów dostajemy wstawki napisane w narracji trzecioosobowej opisujące króciutki fragment historii innego z bohaterów – czy to Jima, czy Rahima, czy Sama. Całość tylko wzmacnia ten baśniowy klimat. Muszę przyznać, że zabieg zastosowany przez Hamilton piekielnie przypadł mi do gustu.

HISTORIA O DZIEWCZYNIE/CHŁOPAKU

Usilnie doszukiwałam się wad, lecz na marne. No, może z jednym, małym wyjątkiem – chociaż nie wiem, czy to wada, czy po prostu tłumaczowi powinęła się noga. Otóż jedna z bohaterów Zdrajcy potrafi zmieniać swój wygląd – tym sposobem jest w stanie  drobnej, niepozornej służącej zamienić się w rosłego, umięśnionego żołnierza. No i właśnie tu się zawsze gubiłam, bo jej „oryginalne” ciało jest płci żeńskiej, i gdy Imin jest w ciele swoim lub innej kobiety, to czasowniki dotyczące jej zachowania odmieniane są w rodzaju żeńskim, ale kiedy ta sama Imin staje się mężczyzną, to i czasowniki odmieniane są nagle w rodzaju męskim. Mi to troszkę mieszało w głowie, bo przecież wiedziałam, że mam do czynienia z TĄ Imin a nie z TYM Imin. To tak, jakby o mnie mówiono: „Ula poszedł” :P Ale wiecie, to taki drobiazg. Do przełknięcia :).

HISTORIA PRZESYCONA MAGIĄ

Mówiłam już o tym przy recenzji Buntowniczki (kto nie widział ---> link :D), ale i tu muszę przynajmniej o tym nadmienić. Jestem absolutnie oczarowana magią i tym, jak została „pomyślana” przez Hamilton! I nie chodzi tu jedynie o to co dzieje się na naszych oczach, ale i o wszystkie mity i legendy z przeszłości, do których co rusz odwołują się bohaterowie. Serio, cały ten świat został przemyślany w najdrobniejszych detalach, każda legenda ma w sobie ziarnko mocy, każda opowieść szeptana przy ognisku pobudza wyobraźnię i sprawia, że w głowie pojawiają się obrazy minionych wojen, dżinów zasypujących piaskami oceany, chłopców bez imion kradnących serca księżniczek, oraz księżniczek czekających na murach miasta na powrót swojego ukochanego. Te historie są magiczne. Z resztą co ja gadam, cała ta książka jest magiczna!

HISTORIA PRAWDZIWYCH LUDZI

Wiecie co ogromnie mi się podobało? To, że Hamilton kreuje bardzo ludzkie i prawdziwe postacie. Tu nie ma takiego uczucia, że skoro ktoś jest głównym bohaterem, albo jednym z tych ważniejszych, to nie oberwie kulki w walce, albo nikt mu nie utnie ręki czy nogi mieczem. Wręcz przeciwnie – przez całą książkę czuje się niepokój o każdego rebelianta z osobna, bo tak naprawdę nie wiadomo kogo Hamilton uśmierci na następnej stronie. Poza tym na plus liczę jej to, że tu nie ma postaci nieomylnych. Oni podejmują decyzje i ponoszą ich konsekwencję. Zyskują jedno, a tracą coś innego. Nigdy nic nie jest do końca dobre, ale nie ma też jakichś przesadnych dram. Kurcze, na dobrą sprawę to jest tak, że polubiłam niemalże wszystkich bohaterów, włącznie z tymi złymi (na swój sposób). A skoro już mowa o czarnych charakterach…

HISTORIA O ZŁYM SUŁTANIE, KTÓRY CHCIAŁ DOBRZE

Nie mogę nie wspomnieć o Sułtanie, który na chwilę obecną przebił nawet Rhysa jeśli chodzi o zaskoczenie, jakie spowodował. Bo wiecie, w Buntowniczce Sułtana ukazywano jako tyrana, bezlitosnego brutala, generalnie typa do którego bez kija się nie podchodzi. I z jednej strony wszystko się zgadza – on naprawdę jest złym bohaterem… tylko że nie da się go znienawidzić, bo Hamilton pokazuje nam pobudki, które kierowały nim, kiedy dokonał zamachu na swojego ojca, kiedy oddał królestwo w ręce wrogiej armii. Ponadto zawsze wyobrażałam go sobie jako starca, takiego.. kojarzycie Snowa z Igrzysk śmierci? No to mniej więcej taki obraz miałam w głowie kiedy mówiono o Sułtanie… cóż, powiedzieć że „troszkę się myliłam” byłoby ogromnym niedomówieniem. Ale o tym musicie przekonać się sami. Ja jestem absolutnie zachwycona tą postacią, jego przebiegłością i inteligencją i nie mogę doczekać się kolejnego spotkania z władcą Miraji!

HISTORIA O NIEBIESKOOKIEJ BANDYTCE

Amani szturmem podbiła me serce i długo z niego nie wyjdzie. Tak, mówimy o postaci żeńskiej. Chyba czas najwyższy stworzyć w tej wewnętrznej pompie specjalne miejsce na harem z ulubionymi bohaterkami, w którym najważniejsze miejsce zajmie właśnie Niebieskooka Bandytka. Nie dość, że Amanii cechuje się świetnym poczuciem humoru, jest wygadana i niejednokrotnie dostaje po nosie za swój niewyparzony język, to jeszcze jest odważna, ale w ten dobry, nie przesadzony sposób, jest mądra, chociaż popełnia błędy, jest dobra, chociaż czasami ma egoistyczne myśli… kurcze, najprościej powiedzieć, ze (tak jak już mówiłam o innych postaciach) Amanii jest ludzka. Jest dziewczyną z krwi i kości o ogromnej mocy, a mimo to nie rzuca cienia na swoich przyjaciół. Bo wiecie, często w książkach tego typu główny bohater jest swego rodzaju herosem, śmierć mu nie straszna, jest najlepszym szermierzem, strzelcem, żołnierzem itd. Właściwie byłby w stanie sam wygrać wojnę. I to drażni. A Amani? No więc Amanii daleko do miana herosa. Nie jeden raz ratowała czyjeś życie, ale i niejednokrotnie to jej skórę musiano ratować. I właśnie to było dobre. Ta równowaga i logika w podziale sił.

HISTORIA Z MIŁOŚCIĄ W TLE

W recenzji Buntowniczki marudziłam, że wątek romantyczny jest zbyt nagły i zbyt cukierkowy. Cóż, chyba moje jęki zostały wysłuchane, bo w tej części nie mogę się do tego przyczepić. W zasadzie przez niemalże całą książkę wątek romantyczny istnieje gdzieś tam w bardzo odległym tle we wspomnieniach Amanii i nic ponad to. Dopiero kiedy zbliżamy się do końca Hamilton daje nam zastrzyk miłości, ale nie tej sztucznej i cukierkowej. Ta miłość była smaczna, była wzruszająca i taka wyczekana, bo nie ukrywam, że przerzucałam kartki do przodu jak szalona, gdy tylko rzuciło mi się w oko imię Jina :’).

HISTORIA, KTÓRĄ MUSICIE POZNAĆ!

Poważnie. Zaklinam was na wszystkie znane mi sposoby – skuście się! Zdrajca tronu to niesamowita opowieść o walce o wolność, o buncie i o nowym świcie i nowej pustyni. Ta książka kumuluje w sobie tak wiele dobra, że to aż straszne. Osobiście umieram na samą myśl, że na teraz muszę tak długo czekać, aby poznać dalsze losy Amanii i jej przyjaciół.

I co, udało mi się was przekonać? Przyznaję bez bicia, starałam się jak głupia :D. A może już czytaliście Zdrajcę? Co o nim myślicie? Też pokochaliście tę historie od pierwszych stron?

Trzymajcie się ciepło i nie kłamcie, bo jak mówi Święty Ojciec z Dustwalk – kłamstwo to grzech!

Ula ;)

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona :)