Tym razem bez serduszek. Poznajcie historię niesamowitej przyjaźni!

Witajcie Kochani! 

Dziś mam dla was kolejną recenzję filmową. W dodatku historia jest troszkę podobna do tej, o której opowiadałam kilka dni temu (dla niewtajemniczonych: Kliknij mnie, co ci szkodzi :P), chociaż niezupełnie. Ten post będzie poświęcony francuskiemu (nie zrażajcie się!) filmowi o tytule Nietykalni.

Czemu postanowiłam o nim napisać? Cóż… Uważam, że dobrymi rzeczami należy się dzielić, a ten film jest perełką, przysięgam. Zachwycił miliony ludzi nie tylko we Francji, ale na całym świecie, w tym także mnie. Tak więc zgodnie z zasadą szerzenia dobra nie mam wyboru, muszę Wam o nim opowiedzieć. No to jedziem!

Jak już mówiłam Nietykalni to produkcja francuska z roku 2011. Film został doceniony – otrzymał 31 nominacji do różnych nagród , z czego wygrał 7 z nich (m.in. nagrodę: Satelity za „najlepszy film”, Goya za „najlepszy film europejski”, a Omar Sy otrzymał Cezara w kategorii „najlepszy aktor”). To tak na poparcie słów, które za chwile padną z moich ust (palców?) ;). Olivier Nakache i Eric Toledano są odpowiedzialni zarówno za reżyserię, jak i scenariusz Nietykalnych. Co jeszcze musicie wiedzieć zanim przejdę do mojej opinii? Ach, właśnie! Film jest oparty na prawdziwej historii, tak więc jeśli chodzi o gatunek Nietykalni są filmem biograficznym, ale też (przede wszystkim) komedią i dramatem (czyli komedio-dramatem.. tak?) ;). 

Ale przejdźmy już do samej historii! Philippe – sparaliżowany, zamożny Francuz poszukuje opiekuna i w tym celu przeprowadza wywiad z potencjalnymi kandydatami na to stanowisko. Gdy podczas rozmowy kwalifikacyjnej jeden z ochotników, Driss, oświadcza, że przyszedł tu tylko po zaświadczenie mówiące, że wykazał chęć podjęcia pracy (niezbędne do otrzymania zasiłku dla bezrobotnych) nasz chory bogacz rzuca mu wyzwanie – jeśli przepracuje u niego miesiąc, to dostanie takowe zaświadczenie, plus wypłatę. Driss zgadza się na taki układ. To wydarzenie daje początek niesamowitej przyjaźni pomiędzy chłopakiem z biednej dzielnicy, a mężczyzną mającym wszystko z wyjątkiem zdrowia. Nie chcę popełnić spoileru, więc… Reszta niech będzie milczeniem ;).

Od czego by tu zacząć… Może od samej historii. Według mnie jest ona niesamowita, smaczna i na wskroś prawdziwa, szczera. Zderzenie dwóch zupełnie innych światów zapewnia widzowi wiele okazji do śmiechu, ale i skłania do zastanowienia się na pewnymi rzeczami. Śmiechem wybuchałam za każdym razem, kiedy Phillippe skłaniał Drissa do kontaktu z sztuką. To, jak prosty, nieobyty mężczyzna reagował na obrazy w galerii, włoską operę albo muzykę klasyczną rozbroiło nie tylko mnie, ale wielu z moich znajomych, którzy oglądali Nietykalnych. Humor działał też w drugą stronę: Driss, nie mający wiedzy medycznej i wykształcenia opiekował się przecież sparaliżowanym mężczyzną, a więc popełniał masę komicznych wpadek, ale też wprowadzał kolory i świeżość w życie Phillippa. Film nie jest jednak szablonową komedią. Humor, który wpleciono w Nietykalnych jest inteligentny, oryginalny i świetnie wyważony. 

Opowieść nie tylko bawi, ale też skłania do refleksji. Po obejrzeniu zastanawiałam się nad tym jaką historię skrywają ludzie niepełnosprawni. Co sprawiło, że dotknął ich paraliż? Jakimi ludźmi byli przed wypadkiem.. a raczej jakim są nadal, ukryci pod zasłoną choroby? 

Kolejnym niezaprzeczalnym atutem Nietykalnych są dwaj główni bohaterowie. Może zacznę od Drissa, ponieważ z dwojga dobrego wolę jego ;). 

Jest to czarnoskóry mężczyzna z slumsów. Driss ma pod górkę, życie nigdy go nie oszczędzało. Jest biedny, więc jak łatwo się domyśleć nie przepada za bogaczami. Podejmując wyzwanie Phillippa Driss przeprowadza się do domu swojego pracodawcy. Oh, gdybyście widzieli jego reakcję na własną łazienkę i ogromną sypialnię, ten szok i zachwyt wymalowany na twarzy! Na początku wykazuje prawie zerowe zrozumienie dla niepełnosprawnego, zapomina o jego paraliżu, nie rozumie powagi sytuacji. Jednak z czasem opieka przestaje stanowić dla niego problem, ale nadal robi wszystko „po swojemu”, za co go uwielbiam. Omar Sy odwalił kawał dobrej roboty. Postać, którą gra jest tak niesamowicie pozytywna i prawdziwa, że nie da się jej nie lubić. Nie ma sceny, w której czuć od niej fałsz. Driss zawsze mówi to, co myśli, jest szczery do bólu i to jedna z cech, która mnie w nim urzekła. Do tego jest cholernie niepoprawny. A jeśli dodać do tego to, jak on tańczy, zobaczcie tylko:

Z kolei Phillippe (grany przez Françoisa Cluzet'a) jest z pozoru poważnym, zamożnym wdowcem. Kiedy go poznajemy wydaje się być zgorzkniały, nudny i niewesoły. Ciężko się dziwić, w końcu jest sparaliżowany od szyji w dół. Mężczyzna ma dosyć fachowej opieki pielęgniarskiej, jest zmęczony współczuciem i traktowaniem go jak kaleki. To, że jeździ na wózku nie oznacza przecież, że sparaliżowało mu mózg. Jednak z biegiem czasu pod wpływem Drissa Phillippe odżywa, zaczyna cieszyć się życiem. Podobało mi się to jak „potajemnie” poszerzał horyzonty swojego opiekuna. Razem obaj panowie stanowią naprawdę zgrany duet ;).

Co jeszcze warto powiedzieć? Ach oczywiście, przyjaźń! Przeciez to ona jest tu najważniejsza! A więc z początku Drissa i Phillippe’a łączy relacja czysto zawodowa. Opiekun zwraca się do niego per „pan”, ten z kolei traktuje go jak swojego pracownika. Znajomi chorego odradzają mu zatrudnienie Drissa, bo to nieprofesjonalne, bo bandyta, bo złodziej, no nic tylko zamknąć go w więzieniu. Jednak Phillippe nie zważa na to. Cierpliwie znosi błazenadę Drissa. Z czasem granica „pracodawca-pracownik” zaciera się, i tak tworzą się zalążki pięknej przyjaźni. To, co ci dwoje będą wyprawiać później przechodzi ludzkie pojęcie! Kurcze, chciałabym wam przytoczyć jakieś przykłady, ale to by popsuło cały efekt. Z resztą z doświadczenia wiem, że opowiedziane wydarzenie traci co najmniej 30% humoru, tak więc poprzestanę na tym. Sami sprawdźcie jakie rozrywki mogą wymyślić sparaliżowany milioner i niepoprawny Francuz ;).

Jeśli chodzi o aspekty techniczne to tu też scenarzyści się spisali. Film jest pięknie nakrecony, zdjęcia są świetne.  Do tego dochodzi soundtrack, który moim zdaniem należy do jednych z lepszych, jakie powstały w ostatnich czasach. Świetne jest też to, że nie ma tu zbędnych scen, nudnych przestoi, które pozwoliłyby na rozproszenie uwagi. Minusem mógłby być brak przystojniaka, ale na litość boską, czy w każdym filmie musi być ciacho? :) 

Podsumowując: Nietykalni to piękna komedia. Film zdecydowanie wyróżnia się na tle tych wszystkich schematycznych komedii. Humor jest obłędny! Oglądałam Nietykalnych już wiele razy, i nadal śmieję się słysząc Drissa i te jego mądrości ;). Jeśli macie ochotę na dobrą, oryginalną komedie, to jest to film dla was! 

Skusicie się? A może już oglądaliście Nietykalnych? Czekam na wasze opinie!

Pozdrawiam cieplutko (u was też tak niemiłosiernie leje? ;<),

Quidportavi