O miłości silniejszej od pocisków i bomb

Jeździec Miedziany

Paullina Simons

Miałam nadzieję, że dziś pojawi się tu zupełnie inna recenzja, świeżutka, ale niestety nie przebrnęłam jeszcze przez książkę, o której miała ona mówić. Za to postanowiłam napisać o historii tak mocnej, że po dwóch latach od jej przeczytania nadal pamiętam wydarzenia, dialogi i emocje, które czułam, niemalże tak dokładnie, jakbym skończyła ją czytać wczoraj. Dziś chcę wam zaprezentować zniewalającą opowieść o miłości w czasie II wojny światowej, a nosi ona tytuł Jeździec miedziany.

No więc, jak zawsze, zacznijmy od fabuły. Akcja toczy się w Leningradzie, a rozpoczyna w piękny czerwcowy poranek 1941 roku. Niemcy wypowiadają wojnę Związkowi Radzieckiemu. Rosjanie czują, że nadchodzą ciężkie czasy, więc ruszają do sklepów, by zakupić jak najwięcej żywności. W rodzinie Mietanowów obowiązek ten spada na siedemnastoletnią Tatianę, niestety dziewczyna zbyt długo zwleka z wyjściem z domu, i gdy w końcu dociera do sklepu półki świecą pustkami. Siada więc na ławeczce z porcją lodów śmietankowych i spostrzega, że z drugiej strony ulicy wpatruje się w nią jakiś żołnierz. Jeszcze tego samego dnia ów mężczyzna pomaga Tani, prowadząc do sklepu dla oficerów, gdzie dziewczyna kupuje wszystko, czego zabrakło w zwykłych sklepach, i przedstawia się jej jako Aleksander Biełow. Od tego spotkania zaczyna się niesamowita historia miłości, która pozwoliła bohaterom przetrwać oblężenie Leningradu, pokonać głód, wojnę i mróz rosyjskiej zimy. Najchętniej opowiedziałabym wam więcej, ale to by wszystko popsuło.

Jeździec miedziany mnie zepsuł. Serio. Zepsuł mnie, bo od kiedy poznałam historię Tatiany i Aleksandra żadna inna powieść historyczna mnie nie zadowala. Książkę zaczęłam czytać z mocno sceptycznym nastawieniem, bo nie ja ją sobie wybrałam. Po prostu miałam kaca po Grze o tron i poprosiłam tatę o coś, co mnie zresetuje. A że dla córki wszystko, to chwile później pożyczył od znajomej Jeźdźca. „Spodoba ci się, zobaczysz. Takie o wojnie, <znajoma> mówiła, że bardzo dobre.”. No więc zaczęłam czytać. Ludzie kochani, tomiszcze miało ponad 500 stron, a ja je pochłonęłam w jakieś półtorej dnia! Nie jadłam, nie spałam – czytałam. A gdy skończyłam ryczałam jak bóbr jeszcze dobrą chwilę, po czym gdy tylko słoneczko wstało postawiłam tatę na nogi i jęczałam mu nad uchem tak długo, aż pożyczył od znajomej drugi tom. Historia pochłonęła mnie bez reszty. Pożerałam strony zaciskając dłonie na książce, tak bardzo wkręciłam się w losy Tatiany i Aleksandra. Od tamtego czasu już parokrotnie próbowałam przeczytać Jeźdźca ponownie, jednak nic z tego. Dopóki Tania i Aleksander są „razem-ale-osobno” nie ma problemu, czytam z równą przyjemnością i zainteresowaniem, wściekam się z tym samym zapałem, uśmiecham z tym samym rozmarzeniem jak wtedy, gdy po raz pierwszy poznawałam tę historię. Ale gdy już wiem co się stanie za chwile, i przypominam sobie potok łez, które wylewałam od następnej strony, aż do końca książki, to żadna siła nie zmusi mnie do przewrócenia strony. I to powinno być wystarczającym dowodem, że pani Simons stworzyła kawał dobrej książki i zafundowała czytelnikowi potężną dawkę emocji i wzruszeń.

Teraz wypadałoby powiedzieć coś o bohaterach. Tatiana jest młodziutką Rosjanką lubiącą Puszkina i lody śmietankowe. Jest tak niewinna, że to aż dziwne, biorąc pod uwagę świat w jakim przyszło jej żyć. Chociaż z drugiej strony może to wynikać z faktu, iż jej rodzina stale traktuje ją jak głupiutkie dziecko, którym Tania wcale nie jest. Jeśli mam być szczera, to były momenty, w których mnie irytowała, bo wyrzekała się uczucia, które żywiła do Aleksandra w imię siostrzanej miłości. Matko i córko , przysięgam, że chwilami chciałam ją udusić! Jednak pomimo jej nielogicznego myślenia (właściwie ono było logiczne, po prostu ja się z nim nie mogłam pogodzić, w sumie to nadal nie mogę) polubiłam ją. Podziwiałam jej odwagę, upór i wewnętrzną siłę. To, co ta dziewczyna przeżyła złamałoby niejedną z nas, a ona się nie poddała. Z kolei Aleksander był idealny. Chodzi mi o to, że nie potrafię znaleźć niczego, przez co mogłabym go nie polubić. Pomijam aspekty estetyczne, bo przystojny główny bohater jest raczej obowiązkowy w takiej historii. Biełow był honorowy, piekielnie inteligentny i odważny. Troska jaką okazywał Tani mnie urzekła w równym stopniu, co jego wierność. Zaimponował mi swoją zaradnością i sprytem. A gdy doda się do tego wszystkiego tajemnicę (nie, to nie jest powieść New Adults, broń Boże!), której wyjawienie było dla Aleksandra wyrokiem śmierci i to, jak czule mówi do Tatiany „Tatiasza”… Cudo. Cudeńko. Poproszę więcej takich Aleksandrów ;).

Podobno książka nie oddaje realiów Związku Radzieckiego takiego, jakim był w tamtym okresie. Chwała niebiosom nie jestem historykiem, więc zupełnie tego nie zauważyłam. Według mnie klimat ZSRR był zachowany: rodzina Mietanowów (dziadkowie, rodzice i trójka dzieci) zamieszkujący przyznane im mieszkanie, czyli dwa pokoje. Wyobrażacie to sobie? Zero prywatności, zawsze tłok i towarzystwo. Nawet nie ma się jak pokłócić i trzasnąć drzwiami. W sklepach wszystko na kartki. Zakład produkujący sztućce, w którym pracuje Tania nagle zaczyna konstruować czołgi, bo w końcu mamy wojnę. Ludzie są gotowi zabić za kromkę chleba. Do tego dochodzi stała inwigilacja, naloty, bombardowania. Przepraszam bardzo, ale według mnie klimat był jak najbardziej wojenny i radziecki. A jeśli ktoś wymaga od powieści 300% zgodności historycznej, to polecam sięgnąć po jakieś kroniki, tudzież kalendarium. Tylko czy kroniki zapewnią takie emocje? Śmiem wątpić.

A wiec podsumujmy to wszystko. Paullina Simons napisała jedną z najbardziej poruszających historii, jakie dane mi było przeczytać. Jeździec miedziany to gwarantowana dawka silnych emocji. Serdecznie polecam tę książkę każdemu, komu nie żal zarwanej nocki i paczki chusteczek. Jednak jeśli jesteś historykiem z zamiłowania, to może jednak omiń tę pozycję. Może Cię zirytować.

Teraz kolej na Was kochani ;) Znacie już tę historię? A może po tej recenzji się na nią skusicie? Czekam na wasze opinie!

Buziaki,         

Quidportavi