Ta książka sama siebie spoilerowała..! | Fandom, Anna Day

Cześć Okruszki!

Specjalnie odczekałam konkretną chwilę przed napisaniem tej recenzji. Mam kubek meliski. W połowie już wypity. Mogę pisać. Postaram się być miła. Serio. ale coś czuję, że miło nie będzie… za to może trochę zabawnie. Bo tu można albo się śmiać, albo płakać, a płakanie jest nieestetyczne. Panie i Panowie, dziś opowiem wam o moim spotkaniu z Fandomem Anny Day.

Violet razem ze swoimi przyjaciółkami i młodszym bratem są ogromnymi fanami Tańca na szubienicy – bardzo modnej powieści młodzieżowej. Kiedy pewnego dnia wybierają się razem na Comic Con, aby spotkać aktorów grających główne role w ekranizacji ich ukochanej powieści nie spodziewają się, że ten dzień będzie początkiem niezwykłej przygody łamiącej wszelkie prawa logiki. W niewyjaśniony sposób czwórka przyjaciół przenosi się do uniwersum Tańca na szubienicy. Wciągnięci w wir wydarzeń podążają za fabułą książki i stają się jej częścią, a Violet w wyniku fatalnego przebiegu wydarzeń zostaje zmuszona do przejęcia roli Rose – głównej bohaterki jej ukochanej powieści. Brzmi fantastycznie? Niestety, nic z tych rzeczy, ponieważ w finałowej scenie książki… Rose zostaje powieszona na szubienicy. Czy Violet podzieli jej los? Co będą musieli zrobić bohaterowie, aby wrócić do ich świata? Jak wysoka będzie cena, którą zapłacą? Ja wam tego nie zdradzę. Nununu.

Chyba ładny mi ten opis wyszedł. Taki emocjonujący i intrygujący, nie? Podobnie ciekawie brzmi zarys fabuły znajdujący się na okładce Fandomu i to właśnie on jest sprawcą tortur, jakie zafundowała mi w ostatnich dniach ta książka. On i moja przeklęta ciekawość. Zwiedziona intrygującym pomysłem Anny Day aż nie mogłam się doczekać poznania tej historii. W końcu w ilu książkach bohaterowie przenoszą się do świata ukochanej powieści? Pewnie nie jeden z was chciałby zaliczyć taką przygodę w Hogwarcie, Narnii czy innym Westeros (to ostatnie to taka wersja dla prawdziwych hardcorów, ja tam bym się jednak bała stania się częścią historii kreowanej przez Martina xD). Osobiście pokroić bym się dała za tydzień lub dwa w Valeris. A więc sam pomysł na Fandom wydawał mi się szalenie ciekawy i skrywający w sobie ogromny potencjał. Ale coś tu zawiodło. Co? To może żeby się nie pogubić... ja wam to wypunktuję.

Cytatów nie będzie. W prawdzie kilka zaznaczyłam, ale po przyjrzeniu się im... nie, ja was za bardzo lubię więc sobie odpuśćmy dziś cytaty, ok?

1. Ludzie z uniwersum Fandomu są głupi.

Nie chodzi mi tu jeszcze konkretnie o bohaterów książki. O nich opowiem za chwilkę. Chodzi mi o ogół społeczeństwa, ze wskazaniem na młodzież. Bo wiecie, ten cały Taniec na szubienicy jest tam piekielnie popularny. Coś jak u nas Igrzyska śmier… a właśnie, stop, wróć. Akcja ma miejsce w normalnym świecie, konkretniej: w Londynie naszych czasów. Bohaterowie Fandomu znają zarówno Zmierzch, jak i Igrzyska śmierci, Niezgodną, itd.. To dość ważne, bo jeszcze gdyby w ich świecie te historie nie istniały, to mogłabym (z ogromnym trudem) zrozumieć jaranie się Tańcem na szubienicy. Ale w momencie, kiedy zna się te książki/filmy i dostaje się zlepek perfidnie zerżniętych wątków, zwrotów akcji i rozwiązań, dodatkowo okrojony z jakiegokolwiek sensu i zapakowany w nowe pudełeczko podpisane „Taniec na szubienicy” i uznaje się tę historię za fenomenalną, niezwykłą, łamiącą serce, etc… no nie, po prostu nie.

2. Taniec na szubienicy jest absurdalnie głupi.

W normalny świecie Taniec na szubienicy dostałby może ze 3 gwiazdki na Lubimyczytać, mniej więcej tyle samo gwiazdek na Filmwebie miałaby jego ekranizacja. Nie wierzycie mi? To pozwólcie mi, że streszczę wam fabułę tej „książki wewnątrz książki”. Spokojnie, to nie spoiler. Fandom zaczyna się właśnie takim streszczeniem w wykonaniu Violet. A więc tak:

Akcja toczy się w Londynie z przyszłości. Miasto jest zrujnowane przez bombardowania i tego typu rzeczy. Wiele lat temu społeczeństwo podzieliło się na dwie grupy – Niedosków i Genuli. Ci pierwsi są ludźmi takimi jak my, przeciętnymi, mającymi wady… normalnymi. Genule z kolei są genetycznie ulepszeni, super inteligentni, doskonale piękni, wysportowani… doskonali. Niedoskowie są ich niewolnikami, traktuje ich się jak podludzi. Raz w tygodniu w Koloseum odbywa się widowisko polegające na wieszaniu dziewięciu Niedosków. 

W powieści działa ruch oporu, który planuje rozpętanie rebelii. Plan jest taki: Rose (główna bohaterka) ma zacząć pracować u jednej z rodzin Genuli, rozkochać w sobie syna gospodarzy – Willowa i wykraść tajne informacje. To niby ma jakoś pomóc rebeliantom w rozpętaniu powstania. (Jak? Nie wiadomo, ale udajmy, że to ma sens.) W każdym razie dziewczyna zakochuje się w WIllowie i w kluczowym momencie uznaje, że ona go kocha, ona nie może go tak wykorzystać, ona to pierdzieli, zwija manatki. Chłopak jednak nie daje jej tak łatwo odejść – śledzi ją i wpada prosto do kryjówki rebeliantów. Tam się dzieją jakieś cuda, trudne sprawy i tak dalej, w efekcie czego chłopak wybacza Rose to, że w sumie to chciała go wystukać i oboje postanawiają razem uciec. Kiedy jednak już są bliscy znalezienia się w bezpiecznym mieście, zostają złapani przez wojska Genuli. Rose trafia do Koloseum i zostaje powieszona. Kiedy umiera na stryczku, na arenę wbiega Willow, wyznaje jej miłość, odstawia sporą szopkę, mówi o miłości i tym, że zabijanie jest brzydkie… i koniec. 

Książka kończy się obaleniem rządu, a wszystko to za sprawą Willowa, który wyznał miłość umierającej Rose. 

Fajnie, nie? Bo wiecie, miłość pokona każde zło i tak dalej. Tylko kurcze, w tej historii to jest tak masakrycznie źle ograne, że aż boli. Czytałam Fandom równocześnie z Ewą z To read or not to read? (której macham i dziękuję za wsparcie podczas lektury <3) i na bieżąco dyskutowałyśmy o dostrzeganych przez nas lukach w logice. Szczerze? Najlepszą recenzją Fandomu byłyby screeny naszej rozmowy, ale pojawiają się tam słowa, które damom nie przystają i spoilery, więc siłą rzeczy nie pokażę wam screenów. O ile powyższy opis jeszcze jakiś tam sens ma, to gdy dodamy do niego wątki i fakty, które poznajemy z biegiem powieści, otrzymamy taki stek bzdur, że głowa mała. Rozkochanie w sobie faceta w tydzień. Plastikowe rozmowy. Brawurowy atak na burdel. Shit straszny. Więcej o nim pisać nie będę, bo już czuję, że mi meliska działać przestaje (a miałam być delikatna).

3. Główna bohaterka ma zwichnięty mózg.

Violet jest obsesyjną fanką Tańca na szubienicy. Zdarzyło wam się z pamięci jechać cytatami z waszej ulubionej książki? Nie mam na myśli tych takich „kultowych” w stylu „Zgredek jest wolnym skrzatem!”, czy „Dlaczego to zawsze muszą być pająki, czemu to nie mogą być motyle?”. Chodzi mi raczej o (zostając już przy przykładach z Harry’ego), dajmy na to, opis konduktora, który ochrzania Harry’ego kiedy ten szuka peronu 9 i ¾, albo jakiejś tam losowej Ślizgonki. Nie? Nic dziwnego, kto by takie pierdoły pamiętał? No właśnie Violet. Vi zna na wyrywki dialogi z tej książki (albo filmu, bo w pewnym momencie to ja już nie wiedziałam, czy ona jest bardziej zajarana powieścią, czy ekranizacją…), umie przytoczyć (słowo w słowo, bo jest to w cudzysłowie!) opisy postaci pojawiających się gdzieś tam w tle historii i tak dalej. I jeśli nawet uwierzyłabym w tak perfekcyjną znajomość treści Tańca na szubienicy, to oczekiwałabym (na logikę), że dziewczyna będzie na bieżąco wykorzystywać tę wiedzę aby nie dać się zabić. No bo wiecie, Vi podąża krok w krok po ścieżce, którą normalnie szła by Rose, a więc doskonale wie, że tu będzie taka zasadzka, tu się można schować, tyle trzeba odczekać… a tymczasem na dzień dobry prawie daje się zabić, nie rozpoznaje z marszu istotnych postaci (a przecież twierdzi, że film zna na pamięć, widziała go 47 razy!). Ponadto przez calutką książkę dąży do tego, aby skończyć jak Rose i zawisnąć, bo wierzy, że dzięki temu ona i jej przyjaciele wrócą do normalnego świata… a tak pod koniec książki, kiedy wszystko wskazuje na to, że lada chwila (nareszcie!) ją powieszą (to też nie spoiler, od samego początku jest nam to powtarzane i sugerowane)… ona zaczyna się zastanawiać, czy ta jej teoria nie jest troszku naciągana. No rychło w czas, nie? No mówiłam, mózg ma zwichnięty.  Mam na karteczce wypisane tyyyyyyle przykładów, ale ta recenzja i tak zapowiada się na szalenie długą, a więc na tym poprzestanę.

4. Inni bohaterowie nie są lepsi. Chociaż są wyjątki.

Szczerze mówiąc od początku czekałam, aż ich ktoś zabije. Serio, kibicowałam tym złym. Anna Day wykreowała bohaterów swojej książki tak niekonsekwentnie, niedokładnie i koślawo, że nie szło ich polubić. Wyjątkiem (i nikłą zaletą, jakiej się doszukałam) był Ash, Katie i Nate. Pierwszy z nich jest całkiem uroczy, a do tego inteligentny i zabawny, stanowi wytchnienie od tej ciągłej durnoty Vi. Katie nie zna zupełnie ani filmu, ani książki Taniec na szubienicy i już za to ją lubię – jest mądrzejsza niż przeciętny nastolatek z Fandomu, bo nie łapie fenomenu tej gównianej historii. Poza tym też jest dość zabawna. I lubi Shakespeara. Ja też lubię Shakespeara, więc no... ;) No i na koniec jest jeszcze Nate, czyli młodszy brat Violet, który przewyższa ją pod względem rozgarnięcia dziesięciokrotnie. Chociaż nie wiem, czy jest to jakiś specjalny wyczyn. Ciężko być głupszym od Vi, nie oszukujmy się. Co do pozostałych bohaterów – nie będę wam przybliżać ich sylwetek. Jak dla mnie prawie każdy z nich  ma rozdwojenie jaźni. Koszmar.

5. Dialogi dzielą się na: dobre, beznadziejne i niepotrzebne.

To samo z resztą tyczy się opisów. Mamy tu fragment całkiem niczego sobie, bo potrafią rozbawić czy tam w jakimś stopniu wzruszyć (chociaż z wzruszeniem nie szalejmy – ja nie umiałam się wzruszyć, bo po prostu czekałam aż bohaterów ktoś wyzabija -,-). Mamy opis i dialogi spartaczone, nie trzymające się kupy albo po prostu irytujące. Tyczy się to zwłaszcza fragmentów, w których Violet porównuje świat, w którym się znalazła z tym stworzonym przez autorkę Tańca na szubienicy oraz tym z filmu. Dziewczyna potrafi na przykład być w szoku, że czuje zapach brudnych ciał, a przecież w książce i w kinie tego nie doznała… no faktycznie, dziwne, że jej nie zionęło smrodem z kartek powieści, nie? To samo tyczy się jakichś drobiazgów w scenerii, które chyba nikogo oprócz Vi nie obchodzą. O ile pierwsze kilka takich porównań rozumiem – tłumaczą czytelnikom, że świat w którym znalazła się nasza czwórka bohaterów  jest troszkę inny niż ten z ich książki/filmu, bardziej brutalny i „prawdziwy”, o tyle kolejnych i następnych porównań nie potrafię niczym uzasadnić. Są zbędne. Podobnie jak liczne dywagacje o rozmiarze piersi, stanikach, a nawet jedna (bardzo fikuśna) o penisie w stanie spoczynku. Tak więc z jednej strony pochwalam część książki, bo jest to napisane lekko i „przyjemnie”, a z drugiej chętnie wykreśliłabym jakąś ¼ Fandomu. Taki pluso-minus, o!

Jedno jednak muszę przyznać: FENOMENALNA jest ta okładka! 

6. Anna Day jest konsekwentna.

…konsekwentnie do ostatniej strony jest absurdalnie. Przy czym na początku nie macie w ogóle co liczyć na to, że coś was zaskoczy – narrację prowadzi Viloet i wygląda to tak, że Vi mówi przykładowo: „O! teraz idziemy tą uliczką, co to na jej końcu Rose została napadnięta przez zbira, ale uciekła, schowała się cztery uliczki dalej, zrobiła to, to i to…”… po czym to dzieje się w książce. W sensie wiecie, mamy spoilery na bieżąco i to z pierwszej ręki, bo spoileruje nam narrator. Przyznajcie, że to jest wyższa szkoła jazdy, nie? xD Później jest lepiej o tyle, że losy Violet zaczynają odbiegać od historii Rose, a więc ciężej o spoilery (chociaż nadal wiemy do czego to zmierza…) i pojawiają się plot twisty. No i właśnie, tu się zatrzymam, bo dawno tak kosmicznych zwrotów akcji nie widziałam. Czytałam i nie wiedziałam, czy ja mam się śmiać, czy płakać. To było tak naciągane, takie przekombinowane i… kurcze, no po prostu głupie, że już chyba wolałam początek pełen spoilerów. A co do zakończenia – przewidziałam je na jakiejś 120 stronie, a w okolicach strony 160 byłam go już pewna. Później w prawdzie próbowałam w głowie sobie jakoś zbajerować finał tej książki, wymyśliłam X o wiele (moim zdaniem) ciekawszych i bardziej zaskakujących zakończeń… a dostałam przewidywalny, banalny klops. Gdyby nie to, że w pewnym momencie przestalam liczyć na to, że ta książka jeszcze się „naprawi”, to czułabym się zawiedziona.

7. Z wyłączonym mózgiem da się to czytać.

Żeby nie było, że widzę prawie same minusy! Ogólnie to to da się czytać. Fakt, przyzwyczajenie się do poziomu, na jakim napisano Fandom zajęło mi kilkaset stron, ale w pewnym momencie ta jego absurdalność nawet mnie bawiła. Kibicowanie bohaterom w wyścigu na szubienice to całkiem fajna rozrywka. Można się pośmiać. Osobiście uważam, że badziewne książki dzielą się na te źle-badziewne i te dobrze-badziewne. Ta była dobrze-badziewna. To się czytało tak źle, że aż dobrze. Jeśli więc ktoś z was lubi czasami sobie zrobić książkową krzywdę, to Fandom będzie idealny. W tym przypadku – polecam gorąco.

Moi drodzy, ja mam tu tego dużo więcej wypisane, ale myślę, że tyle wystarczy. Jeśli ktoś z was chciałby dowiedzieć się o reszcie rzeczy, które mitu nie grały – piszcie do mnie, odpowiem na wszelkie pytania czy to w komentarzach tu, na Fanpage’u albo w mailach. Krótko mówiąc – Fandom okazał się fatalną pomyłką. Tu nic się nie zgadzało, wszystko drażniło i budziło sprzeciw mojego umysłu. Może gdybym była mniej uważnym czytelnikiem, to książka nie skopałaby mnie aż tak bardzo, ale niestety, zwykłam czytać dokładnie. I tak oto dostałam historię głupiutkiej bohaterki zakochanej w głupiutkiej książce, która popełnia głupiutkie błędy, a wszystko to zostaje wyjaśnione w banalny i głupiutki sposób. Czy mogę wam ją polecić? Tak na poważnie – nie. Tak dla masochistów – oczywiście. Dla książkowych masochistów powinna być to pozycja obowiązkowa. Nie będziecie się nudzić, gwarantuję.

I jak? Co myślicie? Macie ochotę na własnej skórze sprawdzić, czy Fandom doprowadzi was do szewskiej pasji? Ja nie wiem, czy to dobry pomysł, ale nie odradzam. Sięgniecie po tę książkę o życiu w książce? Dajcie znać w komentarzach!

Całusy!

Ula ;*

Za książkę dziękuję wydawnictwu Jaguar ;)

Oryginalny tytuł: The Fandom

Tłumaczenie: Grzegorz Komerski

Ilość stron: 416 

Data premiery: 11.04.2018

Wydawnictwo: Jaguar