*zbieram szczękę z dywanu* | Co kryją jej oczy Sarah Pinborough

Czołem Smoczyska!

Co tam u was słychać? U mnie się jakoś nijako zrobiło. Z utęsknieniem czekam na długi weekend. Wy też? A dziś przychodzę dla was z książką, która mnie rozłożyła na łopatki. Dalej nie jestem pewna, czy wyzbierałam wszystkie zęby z dywanu. Serio, szczena mi opadła. O czym będę mówić? Moi Drodzy, chcę Wam opowiedzieć o thrillerze Sarah Pinborough – Co kryją jej oczy.

POKRÓTCE O WSZYSTKIM ;)

Boję się pisania tegoż opisu. Ale spokojnie, obędzie się bez najdrobniejszych spoilerów – już ja się o to postaram ;).

Adel i David przeprowadzają się do Londynu. Pragną zacząć od nowa, odbudować ich związek, który dla kogoś z zewnątrz mógłby wydawać się idealnym, wzorowym. Ale czy na pewno? Czemu więc David zdradza żonę ze swoją sekretarką – Louise? I dlaczego Adel ukrywa przyjaźń z tą samą kobietą przed swoim mężem? Co tak naprawdę łączy tych dwoje? Jakie tajemnice skrywają się w mroku przeszłości? Ile jest w stanie zrobić człowiek w imię miłości? I jaką rolę w tej historii odegra Louise? Och, pytania mnożą się z strony na stronę, a odpowiedzi… odpowiedzi znajdziecie na samym końcu tej historii!

OKŁADKOWA ŁAJZA

Może zacznę od tego, że ja takich książek nie czytam (a raczej nie czytałam do tej pory). Jakoś zawsze mnie one odpychały – czy to przekombinowanym opisem, czy złymi opiniami czy brzydką okładką. Jakoś nie było chemii miedzy mną a thrillerami. A z Co kryją jej oczy było zupełnie inaczej!  O książce dowiedziałam się z maila od Lubimyczytać i od kiedy zobaczyłam tę okładkę, tłukła mi się ona gdzieś z tyłu głowy… aż w końcu ją kupiłam. Przez okładkę, przyznaję się. Bo mnie zahipnotyzowała. Oczarowała. I to właśnie okładkę uważam za taki pierwszy plus tej książki – gdyby nie ona, to pewnie nadal omijałabym thrillery szerooookim łukiem. A tymczasem właśnie zaczęłam gorączkowo szukać kolejnych powieści z tego gatunku. Swoją drogą – może mi coś polecicie? ;)

ŻE PROSZĘ… CO?!

Bardzo spodobał mi się pomysł autorki na narrację w tej książce. Otóż czytając widzimy wydarzenia z dwóch perspektyw – oczami Adel oraz Louise, a od czasu do czasu cofamy się do przeszłości i poznajemy historię Adel. Rozdziały, których akcja toczy się w teraźniejszości są pisane narracją pierwszoosobową, więc dokładnie wiemy co roi się w głowach obu kobiet. No… prawie dokładnie. Pinborough nie pozwala nam tak do końca przejrzeć myśli jednej z nich. Co krok daje nam jakieś szczątkowe informacje, a razem z nimi dorzuca kolejne kłębowisko pytań. Nie, to wcale nie drażni. Wręcz przeciwnie. Czytając wysilałam szare komórki do niemożliwego stopnia. Zachodziłam w głowę co też kieruje ów bohaterką, po czyjej stronie stoi David, kto tu jest tym złym, no i przede wszystkim – jak to wszystko się skończy. Przez ostatnie pięćdziesiąt stron właściwie byłam pewna, że już to rozgryzłam. I tak się zastanawiałam czemu wszyscy się tak zachwycają zakończeniem tej książki… skoro ja je przewidziałam. I wiecie co? Okazało się, że „wszyscy” mieli rację. Niczego nie przewidziałam. Pinborough zrobiła mnie w bambuko, wyprowadziła w pole, nabiła w butelkę i poczyniła kilka innych rzeczy. Zaskoczyła mnie. Totalnie. Zakończenie było druzgoczące, nietypowe i jak słowo daję nie do przewidzenia. Zapewnienia z okładki raz w życiu nie kłamały. Do tej pory mam mindfuck. Zupełnie, ale to ZUPEŁNIE się tego nie spodziewałam! 

BOHATER TEŻ CZŁOWIEK

Sarah Pinborough stworzyła bohaterów, którzy spokojnie mogliby być naszymi sąsiadami, współlokatorami czy rodziną. Okropnie mi się podobała ludzkość tych postaci. Owszem, nie było ich wielu – akcja skupia się właściwie na Adel, Louise i Davidzie oraz kilku osobach drugoplanowych. W retrospekcjach pojawia się też Rob, o którym niby niewiele wiemy, a jednak ja potrafiłam sobie go wyobrazić doskonale. Z resztą jak każdą z postaci. Podobały mi się ich słabości, które były opisywane w sposób ludzki, bez zbędnej dramy. To było dobre. Właściwie jedynym mikro-minusikiem mogłyby być chwile, kiedy Louise myślała o Davidzie zbyt długo i zbyt intensywnie. Ale to były dosłownie momenty. Nie chcę się zagłębiać w cechy charakteru poszczególnych bohaterów – o wiele lepiej będzie, jeżeli sami je odkryjecie. Bo to jest tak, że ze strony na stronę opinia o bohaterach się zmienia. W jednej chwili komuś współczułam, a już za moment zastanawiałam się jakim cudem takie osoby chodzą po tym świecie. I tak bez końca. Czytałam i czytałam, i byłam coraz bardziej zafascynowana bohaterami i złożonością ich charakterów. Tak więc nie rozłożę Wam postaci na czynniki pierwsze, ale gorąco zachęcam was, abyście sami to zrobili!

TROCHĘ PARANORMALNIE SIĘ ZROBIŁO

Muszę zaznaczyć, że Co kryją jej oczy niekoniecznie każdemu przypadnie do gustu. Jeżeli jesteś racjonalistą, kurczowo trzymającym się faktów i żelaznej logiki – możesz się rozczarować. Pinborough wprowadziła w tę opowieść wątek, który nieco odbiega od świata przyziemnego, jest lekko irracjonalny i ma ogromny wpływ na całą historię – wątek koszmarów i świadomych snów. Ja jakoś go uparcie ignorowałam – może stąd to kolosalne zaskoczenie zakończeniem? W każdym bądź razie byłam pewna, ze to tylko taki o, wątek poboczny i to był błąd. Jednak mi osobiście zupełnie on nie przeszkadzał, a zakończenie wbiło mnie w fotel. Zaraz po skończeniu książki zadzwoniłam do chłopaka i przez bite pół godziny usiłowałam mu opowiedzieć tę historię. Nie udało się. Tego się nie da opowiedzieć. To trzeba samemu poznać.

TRÓJKĄT Z PRAWDZIWEGO ZDARZENIA

Przez te wszystkie młodzieżówki przyjęło się, że trójkąty są fuj i że mianem trójkąta miłosnego nazywa się rozterki jednego z bohaterów nad wyborem partnera/partnerki. A jak tak teraz myślę… to to chyba jest błędnie pomyślane. Czy trójkąt nie powinien być jakby… aktywny? W sensie że ktoś powinien kogoś zdradzać, a nie dopiero się zastanawiać nad wyborem xD No nie wiem, poprawcie mnie jeśli się mylę. W każdym bądź razie w Co kryją jej oczy mamy trójkąt jak cholera, ale nie ma mowy, żeby był on drażniący. Tu nie ma zbyt wiele scen romantycznych, autorka nie skupia się na tym. Gdzieś tam pojawia się wzmianka o wczorajszym seksie, jakieś rozmyślenia i wątpliwości, ale tak naprawdę trójkąt stanowi jedynie tło dla wątku psychologicznego. Tak więc mogę was uspokoić – nie trzeba się bać tej figury geometrycznej. Nie w przypadku Co kryją jej oczy. Gwarantuję wam, że Pinborough nie poszła w kierunku ckliwej opowieści zalanej serduszkami i tęczą. Wręcz przeciwnie… ale o tym za moment.

MIŁOŚĆ NA ŚMIERĆ I ŻYCIE

Miłość. Cholera, człowiek sobie nie zdaje sprawy, że to naprawdę może być choroba. W książce to uczucie przeraża. To właśnie miłość znajduje się u źródła problemów, to ona napędza akcję i kieruje bohaterami… ale nie robi tego tak standardowo. Cholera, nawet nie wiem jak o tym napisać. Po prostu. Miłość w wydaniu Pinborough jest przerażająca. Mnie przeraziła. Czym? Swoim ogromem, swoją siłą i zdolnością do popychania ludzi do czynów okrutnych. Słowem – jestem zachwycona rolą, jaką miłość pełni w tej powieści.

KUR*Y Z SENSEM UŻYTE NIE GRYZĄ

W Co kryją jej oczy wszystko jest takie… ludzkie i przekleństwa też są. I nie są spartaczone. Jak już ktoś klnie, to zawsze w odpowiednim momencie, z właściwym natężeniem, zawsze tak, że jest to właściwe, trafione. Dla mnie to dość spory atut – nie lubię zbędnych wulgaryzmów, a wulgaryzmów źle wykorzystanych i zmarnowanych wręcz nie trawię. Tu tego nie ma. Tu każda k*%wa coś wyraża, oddaje emocje bohaterów. A emocji w tej książce nie brak, uwierzcie mi.

TRZYMA MOCNIEJ NIŻ KROPELKA!

Serio. Kiedy rano w sobotę usiadłam sobie z nią w salonie… to oderwałam się dopiero późnym wieczorem, kiedy już literki latały mi przed oczami. Czytałam jedząc, czytałam robiąc obiad, czytałam w wannie, czytałam bez przerwy. Co kryją jej oczy pochłonęło mnie bez reszty. Dawno się tak nie wkręciłam w książkową historię. A gdy opowieść dobiegła końca zostałam sama, z szeroko rozdziawioną buzią i pytaniem: ale że jak? Że to już koniec?

ANO KONIEC

Tak więc podsumowując: Co kryją jej oczy okazał się dla mnie fenomenalnym początkiem przygody z thrillerami. Sarah Pinborough zapewniła mi godziny niesamowitej rozrywki, główkowania i poszukiwania odpowiedzi. Książkę polecam z całego serducha. Wydaje mi się, że jeśli ktoś lubi fantastykę, a chciałby poznać się bliżej z thrillerami – Co kryją jej oczy powinno być dla niego idealne na początek, tak jak to było w moim przypadku. Ale nie trzeba lubić fantasy, aby brać się za tę historię! Właściwie poleciłabym ją każdemu z wyjątkiem realistów absolutnych. Oni mogliby być zirytowani zakończeniem. Ja nie byłam. Cóż, marna ze mnie realistka ;)

A co z wami? Wiecie już co kryją jej oczy? A może dopiero się przymierzacie do poznania odpowiedz? No i najważniejsze: jak tam plany na ten weekend? ;P

Trzymajcie się ciepło!

Q.