Apokalipsa? Czemu nie! "Pandora" M.R. Carey

Witam Zombiaczki!

Ha, powitanie to jakże niecodzienne nie jest przypadkowe. Dziś mam dla was recenzję książki, o której jakoś głośno nie było, a w sumie nie wiem czemu. Ja skusiłam się na nią po obejrzeniu trailera na YT. Chcałąm Wam go tu wrzucić, ale misja zakończyła się klęską. Za to macie linkacza tam troszkę wcześniej ;P. Czy znacie już Pandorę M.R. Carey?

O CZYM MOWA?

Melanie żyje zamknięta w swoim pokoju. Codziennie żołnierze przychodzą, aby zawieźć ją na wózku do klasy. Przypinają ją pasami i są bardzo ostrożni. W klasie czekają na nią inne dzieci przypięte do wózków. Tam odbywają się lekcje. Oprócz lekcji Melanie opuszcza swój pokój tylko na posiłki – miskę robaków o dziwnym smaku – i prysznic w roztworze chemicznym, który sprawia, że pieką ją oczy. Wszystko to oczywiście na wózku, z przypiętymi do niego rękami, nogami i głową. Tak było od zawsze. Melanie nie zna świata. Wszystko, co wie o tym, co znajduje się poza jej pokojem, klasą i korytarzem wie od nauczycieli. Ale wkrótce ma się to zmienić. Po ataku Głodnych – ludzi zarażonych grzybem, który pozbawił ich wszystkich odczuć i emocji i przejął władzę nad ich ciałami – Melanie w towarzystwie czwórki niezarażonych osób wyruszy w nieznany świat. Co znajdą na końcu tej drogi? Kim jest Melanie? Czemu przez tyle lat żyła w izolacji? Zaciekawieni? Cóż, a więc pora sięgnąć po Pandorę!

STOSUNEK PRZERYWANY

Przyznam się bez bicia – czytałam tę książkę dość dziwacznie, bo gdyż przerwałam ją chyba dwukrotnie, aby przeczytać egzemplarze recenzenckie. Nie myślcie sobie,  że Pandora mnie nudziła! W żadnym razie ;). Jednak jest to taka książka, którą na spokojnie można odłożyć bez obawy, ze straci się zainteresowanie albo zapomni czegoś istotnego. Historia jest na tyle ciekawa, że człowiek czuje potrzebę poznania zakończenia, więc nie ma co się martwić, że się ją porzuci. A z drugiej strony potrafiłam się od niej odessać na rzecz innych książek. Sama nie wiem co o tym myśleć. Wydaje mi się, że jest to zaleta ;).

JAK W KINIE

To było coś, co mnie zaskoczyło. Otóż czytając Pandorę czułam się, jakbym była w kinie. Książka jest napisana świetnie. Opisy pobudzają wyobraźnię, sprawiają, że przed oczami ma się sceny rodem z jakiejś postapokaliptycznej ekranizacji. Zrujnowane miasta. Zdewastowane domy. Ulice zastawione zaśniedziałymi, pokrytymi rdzą samochodami. Dzikie zwierzęta przebiegające między budynkami. Bezruch. A w tym wszystkim ludzkie ciała opanowane przez chorobę, przez tajemniczy grzyb. Kurde, to się naprawdę czuło, ten klimat końca świata. Pierwszy raz od bardzo dawna czytając widziałam tak wiele obrazów. Parę razy odkładałam książkę, bo moje delikatne serducho groziło zatrzymaniem i omdleniem. Autor nie oszczędza czytelnika. Mamy tu opisy sekcji zwłok… chociaż nie wiem, czy te ciała można zwłokami nazwać – one były „żywe” w trakcie „sekcji”. Jest opis ciał rozdartych przez grzybnie. Są fragmenty o krojeniu mózgu na plasterki. I wiele więcej, naprawdę. Ja miałam momentami ciarki. Fuj. To było genialne! XD

DOPIĘTE NA OSTATNI GUZIK

Pora na kolejny zachwyt – kreacja postaci! Matulu, to było mistrzostwo. W Pandorze nie ma zbyt wielu bohaterów. W zasadzie cała akcja skupia się na czwórce ludzi i małej Melanie. Oprócz nich pojawiają się na początku jakieś drugoplanowe osóbki, ale przez większość książki towarzyszy nam jedynie ta piątka. I chyba dzięki temu Carey mógł popisać się świetnie wykreowanymi bohaterami. Tu nie ma miejsca na nijakość. Każda postać jest indywidualna, jest dopracowana i dopieszczona. Mamy na przykład Sierżanta – wojskowego, który wiele przeszedł, a przeszłość sprawiła, że jest jaki jest. Perfekcjonista, samiec alfa, strateg w każdym calu, a jednocześnie facet mający w sobie ogrom człowieczeństwa, które chce ujrzeć światło dzienne. Mamy też doktor Caldwell. Hadra jakich mało, regularnie chciałam ją oskalpować, wypatroszyć, zakopać, wydłubać oczy i poodcinać palce. Kobieta była oddana sprawie, za wszelką cenę chciała znaleźć antidotum na zarazę. Dążyła do celu po trupach. Była zimna, bezduszna i zawzięta. I była jedyną postacią, której nie lubiłam, a jednocześnie w pełni ją rozumiałam. Jest jeszcze dwójka ludzi, ale… o nich wam nie powiem, bo jeden z nich skrywa ciekawy sekret (i jest rudy!), a drugi… drugi jest drugą najważniejszą postacią w tej książce, więc po prostu nie chcę wam zdradzić wszystkiego. Zapewniam jednak, ze oboje są równie dopieszczeni, co Sierżant i Doktor Caldwell ;).

LUDOŻERKA CHCE CUKIERKA!

A co z Melanie? Cóż, Melanie była moją ulubienicą. Intrygowała od samiutkiego początku. Była zagadką do samego końca. Melanie porażała inteligencją i dojrzałością. Była niesamowicie spostrzegawcza, a ze względu na… swoją naturę również piekielnie niebezpieczna. Cały czas zastanawiałam się, czy uda jej się powstrzymać instynkty na wodzy. Szczerze polubiłam tę dziewczynkę. W obliczu końca świata Melanie okazała się o wiele bardziej ludzka, niż nie jeden człowiek. Ale więcej nie powiem – tu ciężko napisać coś, co nie byłoby spoilerem :’)

 RĘKA, NOGA, MÓZG NA ŚCIANIE

Pandora jest niesamowicie intrygująca. Pobudza do myślenia, szukania odpowiedzi razem z bohaterami. Całą książkę zachodziłam w głowę czemu Melanie jest tym, kim była i jak można by uratować ludzkość przed zarazą. Ostatnie rozdziały przerzucałam ekspresowo, pochłaniałam je pierunem czekając na odpowiedzi…. Cóż, zakończenie mnie zaskoczyło. Do samego końca nie wiedziałam czego powinnam się spodziewać, ale na pewno nie myślałam, ze ta historia się tak skończy. Carey zasługuje na babeczkę z wisienką i bitą śmietaną i posypką za to, co zrobił pod koniec. Brawo!

ARMAGEDON ARMAGEDONOWI NIERÓWNY

Ten akapit pewnie wyjdzie dziwaczny bo… wiem o co mi chodzi, ale żeby to ubrać w słowa to jakoś ni cholery nie potrafię xD. Apokalipsa jest ostatnimi laty w modzie. Zombie? Z przyjemnością. Koniec świata? W każdej możliwej formie, bo i kosmici, i zarazy, i bomba, i inne dziwadła nam ziemię demolowały już tak w filmach, jak i w książkach czy grach. Można by pomyśleć, że nie ma szans na wymyślenie czegoś oryginalnego. No właśnie. Można by. Ale tu tak nie jest! Bo chociaż zarazy i żywe trupy już były, to te z Pandory są jakieś… inne. Możecie zrzucić to na karb tego, iż normalnie nie czytuję książek podobnych do tej. Ale hej! Może i nie czytam książek takowych, za to chyba nie ma filmu o końcu świata, który by mi umknął. Mój tata jest kinomanem, więc siłą rzeczy nie sposób nie wiedzieć o czym jest Jestem legendą czy 2012. Przerabiałam niezliczone końce świata, a ten „pandorowy” mnie zaskoczył, zaciekawił i pochłonął. Carey’owi się spisał na medal. Stworzył powieść z pozoru podobną do innych, ale tak naprawdę pełną niespodzianek i nieoczekiwanych rozwiązań. Ale o tym musicie przekonać się sami ;).

ME OCZY PŁONĄ

Jedno co mnie boli w tej książce, to jej wygląd. Ta żółta okładka jakoś… straszy. Gdyby nie zwiastun, który jakimś sposobem utknął mi w pamięci, to kijem bym pewnie nie tknęła Pandory… i straciłabym coś genialnego ;”) Tak więc ludowe porzekadła prawdę mówią: nie oceniajcie książki po okładce!

KOŃCZYMY?

Podsumujmy to wszystko ;) Pandora okazała się kawałem dobrej powieści. Autor wspiął się na wysoki poziom, kreując swoją postapokaliptyczną wizję Ziemi. Szczerze powiedziawszy nie spodziewałam się tak pozytywnej recenzji po książce o takiej tematyce… a tu proszę ;). Z całego serducha polecam Wam Pandorę. Ale… nie jestem w stanie zawęzić grona osób, którym książka mogłaby się spodobać. To już sami musicie ocenić. Chociaż jeśli jesteście wrażliwcami jak ja, to przemyślcie decyzję o czytaniu Pandory dwa razy :D

Buziaki ;*

Q.