Zaskoczenie stycznia, czyli November 9!

Cześć Bombki!

Oj, dziś was zaskoczę. I to solidnie. Kojarzycie, jak czytałam Never never? Jak mi się cholernie nie spodobało? Jak się zarzekałam, że Hoover kijem nie tknę? Cóż, nie wyszło. Chłopak sprawił mi November 9 tejże autorki, no więc nie mogłam nie przeczytać… chociaż miałam opory. A jak to się skończyło? Czytajcie, a się dowiecie!

O FABULE SŁÓW KILKA

Wszystko kręci się wokół tytułowej daty 9 listopada. Otóż tego dnia dochodzi do spotkania dwójki osiemnastolatków – Fallon i Bena. Chłopak staje w obronie dziewczyny, a później spędza z nią dzień. Od razu widać, że między tą dwójką iskrzy, ale niestety Fallon następnego dnia przeprowadza się z Los Angeles do Nowego Yorku. Z miłości nici. Ale czy na pewno? Otóż niekoniecznie, bo Ben i Fallon postanawiają spotkać się za rok tego samego dnia, w tym samym miejscu, u tej samej porze.  I tak co roku, aż do dwudziestych trzecich urodzin. Od tej pory oboje  z utęsknieniem będą czekać na 9 listopada, a my razem z nimi. A co z tego wyniknie? Czy ta znajomość przetrwa tak nietypową próbę czasu? Czy można zakochać się w kimś, kogo zna się zaledwie kilka dni, chociaż poznało się go lata temu? Och, sami sprawdźcie!

KSIĄŻKA EKSPRESOWA

No tak, musiałam zacząć od tego. Tę książkę przeczytałam w nieco ponad dzień. A że jednocześnie chodziłam do szkoły, uczyłam się, jadłam, piłam i żyłam, to zaiste poszło mi pierunem. A, no i do tego z ostatnimi czterdziestoma stronami zwlekałam jak tylko mogłam, bo strasznie nie chciałam poznawać zakończenia… a jednocześnie potwornie mnie ono ciekawiło! Jak więc się już pewnie domyśliliście – zmieniam zdanie o Hoover i daję jej drugą szansę :D Akcja November 9 tak na prawdę rozgrywa się w ciągu bodajże pięciu dni, bo autorka ukazuje nam jedynie dzień 9 listopada rok po roku. Nie ma tu opisów pozostałych trzystu sześćdziesięciu czterech dni. I to zdecydowanie wpływa na tempo czytania, przyspieszając je do maksimum. Bo tak się składa, ze każdy 9 listopada kończy się w taki sposób, ze nie sposób nie zacząć chociażby kolejnego rozdziału, aby przekonać się, co się zmieniło przez rok, czy sytuacja bohaterów się poprawiła, czy pogorszyła. Ta roczna niewiadoma ciekawi jak diabli. A gdy już zaczniemy ten „jeszcze tylko jeden rozdział”, to jakoś tak ciężko się oderwać, i nagle kończy się kolejny 9 listopada no i… cóż, trzeb znów przeczytać „tylko kawałeczek” xD I tak w kółko Macieju!

Q. SIĘ ROZKLEIŁA

Serio, aż mi się głupio przyznać. Fakt faktem, że czytałam tę książkę w specyficznym czasie i mam być może ciut zaburzoną ocenę jej poruszywalnosći i wzruszalności (patrzcie jakie ładne nowe słowa <3), co nie zmienia faktu, żem płakała jak głupia i to kilka razy. A to świadczy o tym, ze książka jest niezła, bo ja… cholera, ja rzadko ryczę! A jak już mi się zdarzy, to na czymś totalnie nie romantycznym, nie-płaczącym. Ryczałam jak bóbr na Gladiatorze, ryczałam czytając GoT i Wiedźmina, ale na przykład na takim Titanicu, to ino ze śmiechu (to akurat chyba wina mojego brata – zepsuł mi końcówkę wizją zbiorowego sikania do oceanu w celu podniesienia temperatury wody -,-). A tu proszę, Hoover złapała mnie za serducho, wstrząsnęła i wycisnęła szklaneczkę łez. Może to nie były miski czy wiadra, ale jednak :”)

UWAGA! IDEAŁ NA DZIEWIĄTEJ!

Matko i córko i kuzynko i ciotko i babci i prababciu i piesku sąsiada, oddałam me serce Benowi. Całe. Calutkie. Clovis może się schować! Ten chłopak ma w sobie wszystko, co tygryski lubią najbardziej! Jest bezczelny, charakterny, inteligentny, czuły, kochany. Jest romantyczny, odważny i przystojny. A do tego jest piekielnie niepoprawny i tak zabawny, że… Ughh, to naprawdę powinno być zakazane, tworzenie tak doskonałych bohaterów! I jak normalnie narzekałabym, ze hej! takich  facetów nie ma, co ta Hoover mnie tak kłamie, to w tym przypadku chrzanię realność i prawdopodobieństwo spotkania takiego kolesia. W końcu raz na rok można sobie pozwolić na marzenie o ideale <3 A Ben jest idealny  w każdym calu!

9.11, 9.11, 9.11…

Strasznie podobała mi się akcja z 9 listopada. Tu naprawdę wszystko kręci się wokół tej daty, i nie mam tu na myśli tylko spotkań Fallon i Bena. Nie powiem wam nic więcej, ale… kurczę, głupio mi tworzyć ta krótki akapit, ino jak napiszę chociażby słowo więcej, to zdradzę zbyt wiele, a tego sobie nie wybaczę. Wiedzcie jedynie, że wszystkie wątki w końcu splotą się tak ciasno wokół tej dziewiątki, ze mózg wam eksploduje. Mój eksplodował <3

NIE OGRANICZAJMY SIĘ DO MIŁOSTEK!

O właśnie, to bardzo ważny akapit będzie! Otóż historia ukazana w November 9 nie ogranicza się tylko do wątku romantycznego. Hoover poruszyła w niej trzy inne tematy, z czego o dwóch słowem nie psinę, za to o jednym mogę wam co nieco opowiedzieć, bo pojawia się on już na pierwszych stronach powieści.  Brak akceptacji siebie, a tym samym brak pewności siebie jest od dwóch lat nierozłączną częścią życia Fallon, ponieważ 9 listopada dwa lata wstecz od początku tej historii dziewczyna była ofiarą pożaru. I chociaż przeżyła, to 30% jej ciała pokrywają blizny po oparzeniach. To przekreśliło jej szanse na zostanie aktorką. Straciła swoją rolę w serialu, przestała dostawać propozycję. Zniknęła. Teraz Fallon z trudem patrz w lustro, kryje swoje blizny pod ubraniami, zasłania je włosami. Wstydzi się samej siebie. Dopiero pod wpływem Bena otwiera się na nowo na świat, odsłania swoje blizny i przestaje się ich wstydzić. Zaczyna żyć. I to jest na prawdę świetny, pięknie przedstawiony wątek. To, jak Fallon rozkwita na nowo. Uśmiechałam się do samej siebie czytając wszystkie te opisy, rozmowy i przemyślenia tak jej, jak i Bena. Zwłaszcza Bena, który kropla po kropli poił Fallon pewnością siebie. Już chociażby dla tego wątku warto sięgnąć po November 9! Bo niby to takie romansideł ko, niby lekkie i przyjemne, a jednak można z niego coś wynieść. I nie, nie twierdzę, żeby to było coś mega odkrywczego, coś co nas zwali z nóg… ale jednak jest to coś, o czym wiele dziewczyn powinno pamiętać – jesteśmy piękne pomimo rys i nigdy przenigdy nie powinnyśmy się ukrywać!

 Z JEDYNKAMI NA WIERZCHU :D

Tak już na koniec muszę wam powiedzieć o cholernie dobrym humorze, którym cechuje się November 9. Jejku, naprawdę czyta się to tak przyjemnie, a przez 90% czasu śmieje się pod nosem… albo i nie pod nosem :D Dialogi są po prostu genialne – zabawne, realne i lekkie. Ben rozbraja czytelnika swoją bezczelną szczerością, a Fallon uświetnia całość sarkazmem i charakternymi wypowiedziami. Całość jest… jest jakaś. Jest dobra. Jest smaczna. Chcę więcej!

KOŃCZYMY?

Kończymy ;). Zdecydowanie November 9 będzie moim styczniowym zaskoczeniem. Nie spodziewałam się, ze to cholerstwo mi się spodoba, a już tym bardziej, że spodoba się mi aż tak! W tej sytuacji nie pozostaje mi nic, jak tylko polecić wam tę książkę! Pod warunkiem, ze nie jesteście Kasią :’) Każdemu innemu – polecam!

A wy już czytaliście? I jak? Co myślicie? Błagam, tylko nie mówcie, że żwariowałam!

Buziaki ;*

Q.