Kryminał ze smakiem, czyli Przepis na miłość i zbrodnię!

Cześć Susły!

Oooo dziś będzie pysznie. Serio, jak myślę o tej książce, o której zaraz wam opowiem, to momentalnie mi ślinka cieknie (i nie ma chodzi mi tu o jakiś dziwny ślinotok czy inne cudactwa -,-). Ale o tym przekonacie się sami ;) Miśki, poznajcie Przepis na zbrodnię i miłość Sally Andrew.

KRÓTKO, ZWIĘŹLE I NA TEMAT

Wiem, że zawsze sama piszę opisy, jednak tym razem.. jejku, to nie tak, ze nie dam rady sama czegoś napisać, bo dam. Ale opis, który umieszczono z tylu okładki jest tak oryginalny i (przynajmniej według mnie) intrygujący, że muszę muszę muszę muszę wam go przytoczyć!

„Przepis na zbrodnię. Składniki:

dość duży mężczyzna, który znęca się nad żoną * mała krucha żona * średniej wielkości żylasta kobieta zakochana w żonie * dubeltówka * południowoafrykańskie miasteczko kiszące się w sekretach * butelka soku z granatów * łagodny ogrodnik * pogrzebacz * pikantna mieszkanka Nowego Jorku * 7 adwentystów dnia siódmego (odpowiednio przygotowanych na koniec świata) * ostra dziennikarka śledcza * łagodna detektyw amator * 2 wytrawnych policjantów * jagnię * garść fałszywych tropów * kilku podejrzanych * szczypta chciwości

Wszystko włożyć do dużego garnka i przez kilka lat dusić na małym ogniu, mieszając co jakiś czas drewnianą łyżką. Pod koniec duszenia dodać: 3 butelki brandy marki Klipdrift,3 małe kaczki, garść papryczek chili i zwiększyć płomień.”

A tak słowem wyjaśnienia, książka opowiada o Marii, która pracuje w lokalnej gazecie. Do tej pory odpowiadała za dział kulinarny, jednak został on zamknięty na rzecz działu z poradami, i tak oto Maria zaczyna doradzać ludziom. Pewnego dnia w swojej korespondencji znajduje list od kobiety, którą bije mąż. Maria wymienia z nią kilka listów, aż nagle dowiaduje się, ze ów kobieta została zamordowana. Od tej pory dziennikarka razem ze swoją przyjaciółką będą próbowały rozwikłać zagadkę śmierci „małej kruchej żony”. Co z tego wyniknie? Jakie przeszkody staną na ich drodze? Czy policja zaakceptuje pomoc dwóch dziennikarek? I gdzie w tym wszystkim miejsce na miłość? Koniecznie poszukajcie odpowiedzi w książce! <3

KOT KUPIONY W WORKU OKAZAŁ SIĘ TYGRYSEM!

Serio. Przepis na miłość i zbrodnię dostałam w prezencie od chłopaka. Tak on, jak i ja byliśmy przekonani, że książka będzie romansem z domieszką kryminału. Że będzie dużo miłościów. Baaaaardzo dużo miłościów. I troszkę krwi. I szczypta zbrodni. A tu figa z makiem! Przepis na miłość i zbrodnię to w zasadzie kryminał z nutką miłości. I chociaż jest tu sporo o różnych odmianach kochania, to jakoś się tego nie odczuwa. No, chyba że mówimy o miłości do jedzenia. Bo ta zdominowała całą opowieść od pierwszych stron, co jest momentami tak komiczne i absurdalne, że człowiek łapie się za głowę… ale to za moment ;). W każdym bądź razie spodziewałam się czegoś zupełnie innego. I na początku miałam lekki zawód… ale już po kilkunastu stronach książka wciągnęła mnie bez reszty i podbiła moje serducho <3 Z nic świecie nie zamieniłabym tego komicznego kryminału na jakiś tam ckliwy romans.

W PUSTYNI I W PUSZCZY DLA STARSZYCH

Teraz coś dla miłośników świetnych opisów. Otóż książka jest pełna takowych! Słowo daję, ze czytając można poczuć afrykański skwar, piasek pod stopami i zapach sawanny. Sally Andrew pozwala nam wejść do świata, w którym dzieją się wydarzenia z książki  zapomnieć, że na polu panują rekordowe mrozy i pizga prószy śniegiem dzień i noc. Mamy tu opisy tak fauny, jak i flory, która przeplata się z historią morderstwa, a nawet ściśle z nią wiąże… ale na ten temat muszę milczeć :D. Są opisy ludzi zamieszkujących Karru małe, jest zarysowana historia Afryki, i wiele, wiele więcej oprócz „głównej” historii <3. Tak więc Przepis na miłość i zbrodnię  jest według mnie książką idealną na zimę. Może to dość pokraczne rozumowanie, ale jestem osobą ciepłolubną i jak na zewnątrz jest mniej niż 15 stopni, to wpadam w letarg. Ta książka pozwoliła mi się z niego otrząsnąć i ożywiła moją nadzieję na nadejście wiosny, a zaraz po niej cudownego, gorącego lata <3

WRÓG MOJEGO WROGA JEST MOIM PRZYJACIELEM

Jednym z najlepszych wątków była relacja męża zamordowanej kobiety i jej przyjaciółki. Nie chcę wam tu niczego zdradzić, ale to, co wyprawiała ta dwójka sprawiało, że jak słowo daję śmiałam się otwarcie i głośno, bo zaiste byli niemożliwi! Kojarzycie tę piosenkę z Benny Hill’a? A z resztą, wrzucę Wam ją tu zaraz :D W każdym razie przez połowę książki leciała mi ona w głowie za każdym razem, gdy na scenę wkraczali „dość duży mąż, który znęca się nad żoną” oraz „średniej wielkości żylasta kobieta zakochana w żonie”. Uważam, że (nie licząc oczywiście wątku kryminalnego) był to najlepszy wątek Przepisu na miłość zbrodnię.

MRÓWY WSKAŻĄ CI DROGĘ!

Okropnie spodobała mi się postać policjanta Pieta. Nie pamiętam już plemienia, z jakiego wywodzili się jego przodkowie, ale typ był takim afrykańskim połączeniem detektywa Monka i Sherlocka Holmesa. Serio, wpadał na miejsce zbrodni, popatrzył na ziemie, powąchał jakieś korzenie, spojrzał przez palce na niebo, na las, na ścieżkę, pogadał sobie z mrówkami, cisną kamykiem w małpę i nagle miał wór pełen poszlak i dowodów zbrodni! Uwielbiałam czytać opisy jego pracy, a i charakter Pieta przypadł mi do gustu ;). Była to jedna z wielu postaci, które wzbudziły moją ogromną sympatię… bo w sumie ciężko było kogoś w tej książce znielubić. Bohaterowie byli indywidualni, dopracowani, i ciekawi, a to się chwali autorce :D.

PYSZNE ŚMIESZKI

To, co mnie zaskoczyło, to genialny humor autorki. Bo wiecie, cała książka kręci się wkoło jedzenia. I humor też jest opleciony dookoła herbatników, ciast, jagnięciny i soku z granatów, a to jest tak dobre i tak ożywcze, że… nie spodziewałam się, że jedzenie może tak człowieka ubawić :D Główna bohaterka zwykła na przykład relacjonować swoje poczynania puszce herbatników, które wozi ze sobą w samochodzie. I serio, Maria potrafi jechać sobie do pracy i opowiadać ciastkom o wąsie jej ulubionego policjanta, jego klacie porośniętej takimi (fuj fuj fuj) kręconymi kudełkami, mięśniach, oczach, etc, albo rozwiązywać z nimi kryminalną zagadkę. Może to wina słoneczka, które jakby nie patrzeć przygrzewa w Afryce dość konkretnie, ale nie zmieni to faktu, że miłość do jedzenia Marii jest komiczna, co widzimy na każdym kroku. Chciałabym wam przytoczyć więcej absurdalnych sytuacji, które dla głównej bohaterki są czymś najzwyklejszym na świecie, ale wiecie co? Nie. Sami to odkryjcie. Będzie wam wtedy o wiele bardziej smakowało ;).

PRZEZ ŻOŁĄDEK DO SERCA

To dewiza Marii, i chyba coś w tym jest ;) Jak już wiecie naszej głównej bohaterce zawróci w głowie wąsaty policjant. Zgadnijcie, jaki plan ataku na jego serce opracuje Maria? Oczywiście, jak na kulinarnego freaka przystało zacznie go faszerować samymi pysznościami! Nie powiem wam, czy metoda okaże się skuteczna, ale zdradzę, że na pewno będzie pysznie. I zabawnie. I może troszkę romantycznie? Kurcze, jak ja żałowałam, że nie jestem takim wąsatym policjantem (to brzmi trochę źle xD)! Ile bym dała, żeby mnie ktoś chciał wyrywać na takie pyszności <3 A wy? No przyznajcie się, nie pogardzilibyście podrywem na ciasto czekoladowe!

Q. NA TROPIE ZBRODNI :D

Nie znam się na kryminałach. Dopiero zamierzam się z nimi zaprzyjaźnić, więc nie wiem, czy powinnam wypowiadać się  tej kwestii… ale hej! Jak to szło? „Nie znam się, więc się wypowiem!” O! Bo kto mi zabroni? :D A więc jeśli chodzi o całą akcję z morderstwem, to według mnie jest ona świetna. Czytając zachodziłam w głowę kto zabił, szukałam poszlak i wskazówek, i chyba pięciokrotnie byłam pewna, ale tak wiecie… PEWNA przez duże P, że wiem, kto zabił. A później na światło dzienne wychodziły nowe fakty, i szlag trafiał moją teorię. No więc kminiłam dalej, obstawiałam, i znów pudło. A gdy książka się skończyła, a ja już znałam odpowiedź na to najistotniejsze pytanie, to serio nie wiedziałam jak to się stało, że Sally Andrew nie zdradziła się z odpowiedzią przez ponad 400 stron. Rozwiązanie mnie zaskoczyło. Zakończenie książki było naprawdę świetne! Pierwszy raz od dawna kończąc książkę, która nie ma kontynuacji nie czuję niedosytu. Bo zwykle albo zostają jakieś pytania, albo nie chce się opuszczać bohaterów, chce się poznać ich dalsze losy… i w sumie tu też to jest, bo nie pogardziłabym rozwinięciem wątku romantycznego i kolejną zagadką, ale z drugiej strony jestem zadowolona z zakończenia, jestem nasycona i nie czuję potrzeby proszenia o dokładkę. Chociaż deser to bym zjadła ;)

TAKIE TROCHĘ LISTY DO M.

Nie mogę nie wspomnieć o listach, od których przecież wszystko się zaczęło! Maria prowadziła dział kulinarny, ale zarząd podjął decyzje o zamienieniu go na dział z poradami. Problem w tym, ze Maria średnio umiała radzić (chociaż może wręcz przeciwnie? Jest to kwestia sporna XD). Ale umiała gotować. A więc każda odpowiedź na pytanie czytelników składało się z odpowiedzi właściwej oraz przepisu kulinarnego, jako że Maria uważała, że jedzenie jest najlepszym rozwiązaniem wszelkich problemów ;) I tak na przykład na pytanie jak zagadać do dziewczyny, zadane przez wstydliwego mechanika, który w liście mimochodem wspomniał, żeby Maria nie wysilała się z pisaniem mu jakichś przepisów, bo on to nawet jajka ugotować nie umie, nasza obłędna główna bohaterka odpowiedziała na jakieś półtora strony przedstawiając mu metody ugotowania jajka. A pytanie o dziewczynę? Cóż, Maria poradziła sobie z nim w dwóch zdaniach. I to nie były zdania złożone xD. A to jest taki.. delikatny przykład tego, jakimi kategoriami myśli Maria. Jest tego dużo, dużo więcej, a każdy list wysłany do redakcji skrywa pewną historię. W przypadku mechanika naprawdę wzruszyłam się, gdy na końcu autorka pozwoliła mi poznać wszystkie fakty dotyczące wstydliwego chłopaka od samochodów. A inne historie… no chyba oszaleliście, przecież już i tak zdradziłam wam całkiem sporo! Ale to w celu zrobienia wam smaka na tę książkę bo… bo naprawdę jest warta spróbowania!

COŚ DLA AMATOREK GOTOWANIA

Taką wisienką na torcie jest niespodzianka znajdującą się na ostatnich stronach książki. Otóż autorka (albo raczej główna bohaterka) postanowiła zostawić nam kilka przepisów na potrawy, które przygotowywała na różne okazje (albo i bez okazji) w trakcie tej historii. Czyż to nie jest wspaniały pomysł? Jeśli podczas czytania wpadnie wam w oko jakiś smakołyk wystarczy zaglądnąć na tył książki i sprawdzić, czy jest tam przepis na daną potrawę (a prawie na pewno jest), kupić składniki, i zaszyć się w kuchni na kilka godzin ;)

THE END.

Podsumowując Przepis na miłość i zbrodnię był moim ostatnim pozytywnym zaskoczeniem w 2016 roku. Ta książka sprawiła, ze postanowiłam w końcu spróbować swoich sił z kryminałami :D. Z czystym sercem mogę ją polecić hmmm… na pewno żeńskiej części czytelników, chociaż facetom też mogłaby się spodobać. A jeżeli jesteś dodatkowo miłośniczką gotowania (lub jedzenia, jak ja :D), to tym bardziej jest to książka dla ciebie!

I jak wam się podoba taki smakowity kryminał? Czytaliście? Nie? A macie w planach? Piszcie koniecznie, a ja śmigam, bo mi rosół stygnie!

PS. A co u was dziś na obiad? ^^

Buziaki :*

Q.