Wpadłam z Alyssą do króliczej nory... i przepadłam | Alyssa i czary A.G. Howard

Czołem Chochliki!

Szczerze? Nie spodziewałam się, że ta kiszka zrobi na mnie aż takie wrażenie. Wzięłam ją do recenzji z ciekawości, skuszona głównie nazwiskiem Tima Burtona, które pojawiało się w blurbach. Alyssa i czary autorstwa A.G. Howard miała podobno być zbliżona klimatem do atmosfery, jaką znamy z filmów Burtona, no a nie będę ukrywać, że jego produkcje są wysoko naliście tego, co tygryski (i Ule) lubią najbardziej. Jednak czy blurby nie kłamały? O tym przekonacie się czytając dalej ;).

Na Alyssie i żeńskiej części jej przodków ciąży klątwa. Potomkinie Alicji Liddell, czyli znanej wszystkim dzieciom dziewczynki, o której opowiada Alicja w Krainie Czarów prędzej czy później tracą zmysły, wpadają w obłęd.. zwał jak zwał. Alyssa na ten przykład słyszy głosy. Jednak nie byle jakie głosy. Alyssa słyszy głosy owadów - biedronek, koników polnych, motylów, ciem, much, do wyboru, do koloru. Szepty towarzyszą jej wszędzie, przez co dziewczyna lęka się, że wkrótce podzieli los swojej mamy, która obecnie przebywa w zakładzie psychiatryczny. Kiedy więc dziewczyna odkrywa, że Kraina Czarów istnieje naprawdę, a po drugiej stronie Króliczej Nory może znaleźć remedium, które uciszy głosy owadów i pozwoli na uratowanie mamy, Alyssa bez zastanowienia udaje się w podróż do świata, który znała z opowieści napisanej przez Lewisa Carrolla. Jakie będzie jej zdziwienie kiedy okaże się, że w PRAWDZIWEJ Krainie Czarów nic nie jest takie, jak w książce czytanej jej na dobranoc. Jak odnaleźć się w mrocznym świecie pełnym niebezpiecznych stworzeń? Jakie tajemnice odkryje Alyssa? Ile prawdy drzemie w opowieści Carrolla? Nie odbiorę wam tej przyjemności, sami musiecie znaleźć odpowiedzi w treści książki ;).

Zacznę od czegoś, co czułam przez całą lekturę Alyssy. Od pierwszych stron dałam się tej historii porwać i… uwierzyłam w nią. A.G. Howard opowiada o losach praprawnuczki Alicji z taką pewnością i z takim, sama nie wiem jak to nazwać… charakterem? Z taką iskrą, o!, że nie sposób jest się w to nie wkręcić. Wszystko jest tu tak absurdalnie logiczne (ach, cudowne oksymorony <3), że właściwie powinniśmy się pukać w czoło, bo przecież jak to jest możliwe żeby przez tyle laat nikt nie odkrył istnienia Krainy Czarów, albo, sięgając dalej, jakim cudem ta kraina mogła istnieć a Carroll mógł opisać historię dziewczynki, która do niej trafiła? To nie powinno trzymać się kupy i sięgając po tę książkę była to moja największa obawa. Bałam się, że Howard stworzy jakąś mierną opowieść zrzynając ile się da z Alicji w Krainie Czarów, że nie będzie w tym krzty sensu… a tymczasem nic takiego nie miało tu miejsca.  Ja po skończeniu lektury miałam takie „o kurde, co ja właśnie przeczytałam?”. Mam nadzieję, że podzielicie moje emocje i odczucia i skusicie się na wyprawę do Krainy Czarów.

A skoro już o tym mowa – blurby kłamały. Alyssa i czary bije filmową adaptację Alicji w krainie czarów stworzoną przez Burtona na głowę. Tam ograniczał nas obraz i wizja reżysera. Tu? Tu plastyczność opisów, dziwność kreatur żyjących w Krainie Czarów, ich mroczność i odmienność od tego, jakimi przedstawił je nam Lewis Carroll zwala z nóg. Właściwie jedynym ograniczeniem jest nasza wyobraźnia. Przyznaje, że ja nad niektórymi opisami aż się zatrzymywałam, bo były dla mnie tak nieoczekiwane, tak dziwaczne, pokręcone i intrygujące, że… wow. Nie chcę zdradzać wam zbyt wiele, ale tak żebyście mieli jakąś namiastkę bezspoilerową: pamiętacie Białego Królika? Taki tam słodki kicuś, jeśli mnie pamięć nie myli to w kamizelce i z okularem, za którym Alicja poleciała do Króliczej Nory. Wyobraźcie więc sobie, że tutaj jest on przedstawiony jako istota pozbawiona skóry, szkielet z twarzą starca i rogami, które prawdopodobnie mała Alicja odebrała jako królicze uszy. Jest to chyba pierwsza postać z Krainy Czarów, jaką spotykamy w książce, a każda kolejna jest coraz to bardziej wypaczona, karykaturalna i przerażająca. Ja miałam ciary. Brrr! Pregnę więcej, dajcie mi więcej! (a zagranicą będą kolejne tomy, więc… <3)

To, co dla mnie było niesamowite, to zupełny brak możliwości przewidzenia „co będzie dalej?”. Zwykle jestem dobra w te klocki. Umiem snuć domysły, obstawiać jak potoczy się akcja, jakie będzie zakończenie… a tu nie potrafiłam wybiec do przodu nawet o stronę. Ludu, ja aż sięgnęłam po tę prawdziwą Alicję z Krainy Czarów, żeby mieć pewność, że wyłapię wszystkie nawiązania no i licząc na to, że dzięki temu rozgryzę to jak potoczy się fabuła Alyssy i czarów. Tymczasem jedyne co wiedziałam to to, co działo się w danej chwili i cel, do jakiego zmierzała główna bohaterka, a którym było zdjęcie klątwy. Pojęcia jednak nie miałam co czeka ją po drodze, w jaki sposób Howard odwróci wydarzenia z powieści Carrolla, kto okaże się tym złym, kto wygra… nic. Wydarzenia z końcówki książki zmiotły mnie z huśtawki. Serio.

Dodatkowym plusem Alyssy i czarów są dialogi. Dawno nie czytało mi się tak przyjemnie wymian zdań pomiędzy bohaterami książki. Howard wplata w te rozmowy sporo humoru, a w wypowiedzi Alyssy dodatkowo taką idealnie wyważoną dawkę sarkazmu. Mamy tu do czynienia z nastolatkami, więc i rozmowy są na poziomie młodzieżowym  to liczę autorce jak najbardziej na plus. Jest lekko, sensownie i naturalnie. Nie ma co szukać tutaj jakichś zapychaczy i zbędnego pierdzielenia, za co jakby nie patrzeć Howard należy się szacunek. Albo chociaż ten… torcik z wisienkami?

Jeśli miałabym się do czegoś przyczepić, to byłby to wątek romantyczny. Ci z was, którzy za romansami w książkach nie przepadają mogą poczuć lekką irytację, bo nie da się ukryć, miłością dostajemy tu srogo po japie. Pojawia się tutaj trójkąt pomiędzy Alyssą, a dwoma całkiem niczego sobie facetami – Morpheusem i Jebem. Od razu mówię, ja jestem #teammorpheus , ale o tym za chwilę. Wydaje mi się, że Howard mocno przerysowała emocje targające Alyssą i troszkę popsuło mi to tę historię. Jak na mój gust wątek romantyczny mógłby być subtelniejszy, bo czasami miałam wrażenie, że przez niego akcja książki się wstrzymywała. Może gdyby nie moje zafascynowanie magicznymi opisami miejsca akcji, to nie przeszkadzałoby mi to aż tak. Nic jednak nie mogę poradzić na to, że po prostu łaknęłam i pragnęłam poznawać Krainę Czarów, a to jak Alyssa migdali się z Jebem czy tam Morpheusem raczej było mi obojętne. Chociaż może nie tak do końca…

Nie chcę rozpisywać się za bardzo o bohaterach. Powiem jedynie, że z jednym małym wyjątkiem są oni świetnie wykreowani, wielowarstwowi i bardzo ciekawi. Jest tu nad czym się zastanowić, jest czy się zaskoczyć.

Najlepszym tego przykładem jest Morpheus (nie zdradzę wam czyim odpowiednikiem jest >;)),  który łączy w sobie tak wiele skrajności i zmienia swoje zachowanie tak często (ale z sensem!), że nie sposób jest ustalić, czy się go kocha, czy nienawidzi aż do ostatnich stron powieści. Wyobraźcie sobie połączenie Jacka Sparrowa z Rhysem z ACOTARu. Macie to? No, to to właśnie mniej więcej jest Morpheus (przynajmniej w mojej wyobraźni). Jeśli taki mix charakterów was nie zachęca (a przynajmniej żeńskiej części czytelników :’>), to ja nie wiem co wy tu jeszcze robicie… xD

Drugi z panów walczący o serce Alyssy natomiast z początku zapowiadał się bardzo obiecująco… a później wszystko zaczął partaczyć. Mam wrażenie, że sama Howard wolała Morpheusa od Jeba, serio. facet traktował Alysse jak dzieciaka, nie pozwalał jej na nic, matkował, troszczył się o nią aż do przesady, a na domiar złego wszystkich najchętniej by tłukł (na czele z Morpheusem). Jakoś średnio przypadł mi do gustu. Może w kategorii „przyjaciel”, ale nie jako kandydat na chłopaka. Troszkę mi on zawadzał w tej książce, chociaż były chwile, w których chłopak się rehabilitował, więc mu wybaczam… od biedy.

Celowo nie chcę opisywać wam tutaj Alyssy. Po pierwsze dlatego, że ta recenzja i tak jest już za długa (odwieczny problem pisania o dobrej książce xD), a po drugie dlatego, że o dziwo nie mam o niej zapisanego ani pół słowa. Jedno jest pewne – nie działała mi ona na nerwy i czułam do niej sporo sympatii. Była bystra, odważna i jakaś taka… do lubienia, o.

Nie muszę chyba mówić, że polecam wam tę książkę, prawda? Wydaje mi się, że jeśli szukacie czegoś oryginalnego, fascynującego i wciągającego, ale nadal lekkiego, to Alyssa będzie strzałem w dziesiątkę. Ilość zaskakujących zwrotów akcji, nietuzinkowych bohaterów i mroku zaspokoi każdego rządnego przygód i grozy czytelnika. Ja czuję się syta i usatysfakcjonowana. Wiecie co? Opłaca się czasami nie oczekiwać niczego od książki. Może się człowiek mile zaskoczyć ;)

I jak, przekonałam was? Kto skusi się na danie nura w głąb Króliczej Nory razem z Alyssą? ;)

Buziaki ;*

Ula

Tytuł oryginalny: Splintered

Tłumaczenie: Janusz Maćczak

Data premiery: 22.08.2018

Ilość stron: 445