400 stron, a ja nie poznałam imienia głównej bohaterki! | Adam, Agata Czykierda-Grbowska

Czołem Kluchy!

Nie pamiętam kiedy ostatnio sięgnęłam po romans/obyczajówkę polskiej autorki. Jakoś się ich cykam i nie jestem w stanie nic na to poradzić. Nie do końca wiem jakie zaćmienie musiało panować w moim umyśle, kiedy brałam do recenzji Adama, czyli powieść autorstwa Agaty Czykierdy-Grabowskiej. Czy ta decyzja była błędem? Czytajcie, a się dowiecie (no przecież nie mogę zdradzić wam tego we wstępie!) ;).

Gdy do domu jej rodziców trafia nowy, prawie pełnoletni podopieczny dziewczyna nie spodziewa się jak wiele będzie mu zawdzięczać. Adam ma spędzić w domu tymczasowym kilka miesięcy, aż do osiągnięcia pełnoletniości. Chłopak stara się walczyć ze swoją przeszłością, która nie daje mu o sobie zapomnieć. Nie domyśla się nawet, że lekarstwo na jego lęki i złe wspomnienia mieszka obecnie pod tym samym dachem, na stryszku. Miłość, która pojawi się pomiędzy nim, a córką właścicieli domu nie była częścią jego planu, ale była najlepszą rzeczą, jaka go w życiu spotkała. On był tym samym dla niej, dla dziewczyny, która czuła zbyt mocno. Ale czy ich związek ma jakiekolwiek szanse na przetrwanie, skoro przeszłość upomina się o chłopaka? Jak zakończy się ich historia? Na ile sposobów jedna osoba może uratować życie drugiego człowieka?

Było to moje pierwsze spotkanie z tą autorką i zupełne nie wiedziałam czego mam się po niej spodziewać. Pierwszą rzeczą, jaka zwróciła moją uwagę, to lekkość z jaką czytało mi się tę książkę. Tak się akurat złożyło, że wzięłam się za Adama na dzień przed początkiem (niespodziewanego dla mnie) remontu w moim domu, a więc na lekturę miałam niesamowicie mało czasu. Brałam książkę do rąk przeważnie dopiero późnym wieczorem i chociaż zmęczenie robiło swoje, to ze zdziwieniem zauważyłam, że Adam pochłaniał mnie do tego stopnia, iż kartek ubywało podejrzanie szybko. Myślę, że Czykierda-Grabowska rzuciła czar na tę książkę i czas. A jeśli nie na to, to na czytelników. Mówię wam, tak było. Nie zmyślam :D

Spotkaliście się kiedyś z książką, której główna bohaterka nie ma imienia? Nie chodzi mi o to, że przedstawia się z pomocą pseudonimu czy czegoś w tym rodzaju. Mam na myśli książkę, w której ani razu nie pada imię jednej z dwóch najważniejszych postaci. Nie? A chcielibyście sprawdzić jak to wypada? W takim razie musicie sięgnąć po Adama. Czaicie, że przez ponad czterysta stron nie poznałam imienia dziewczyny, która opowiadała historię swoją i Adama? Nawet zastanawiałam się, czy mi przypadkiem ta informacja gdzieś nie umknęła, ale nie. Tego imienia nie ma nigdzie. Jest to na swój sposób fascynujące, oryginalne i jakieś takie… ciekawe. Niby nic, a jednak ten zabieg, który z pewnością był celowy, robi swoje. Główna bohaterka bowiem mówi o sobie, że jest niewidzialna, że nie dostrzegają jej ludzie z jej otoczenia, a ten brak możliwości nazwania jej w jakikolwiek sposób podkreśla to uczucie, uwydatnia je.

Nie spodziewałam się, że Adam będzie skrywał w sobie tak wiele ciekawych historii i ciężkich tematów. Począwszy od życia dzieciaków  w rodzinie tymczasowej, czyli takim domu,  w którym czeka się na adopcję, poprzez konsekwencje braku rodzicielskiej miłości, przez przemoc i wykorzystywanie nieletnich… no, jest tu tego naprawdę sporo. Co istotne, te niełatwe i często przemilczane tematy nie obciążają tej historii. Mam wrażenie, że Agata Czykierda-Grabowska chciała pokazać, że chociaż byśmy byli w niemożliwie gównianej sytuacji, chociaż byśmy byli raz za razem kopani w nerki przez życie, to zawsze jest jakaś nadzieja i trzeba się jej trzymać. Trzeba żyć mimo wszystko.

Tak jak wspomniałam, w książce pojawia się wątek domu przejściowego (tymczasowego? Jak na złość nie mogę znaleźć w książce jak oni to tam nazywali xD). Matka głównej bohaterki nie mogąc mieć więcej własnych dzieci zdecydowała się na „pomaganie” i przygarnianie tymczasowo dzieci z domów dziecka. Jeszcze nigdy nie spotkałam się z takim wątkiem w książce i prawdę mówiąc mocno mnie on zaciekawił. Z jednej strony wydawało mi się świetną sprawą, że dzieciaki nie musiały siedzieć w sierocińcu, że dostawały możliwość pożycia normalnym, domowym życiem. Z drugiej jednak strony pobudki, które kierowały matką głównej bohaterki (właśnie doszłam do wniosku, że ten brak imienia strasznie utrudnia napisanie sensownej recenzji xD) były tak chore, a ona sama była tak egoistyczna i nieczuła, że… szczerze? Jeśli nie ciekawi was wątek miłości Adama i Dziewczyny, to może zainteresuje was kwestia tymczasowego domu dla sierot. Jak dla mnie było to coś ciekawego, nieco innego.

Bezimienna Dziewczyna miała talent do snucia opowieści. Opowiadała je dzieciakom, kiedy te nie mogły zasnąć. Jejku, jakie te jej bajki były magiczne! Żadne tam banalne Jasie i Małgosie czy inne Czerwone kapturki, nic z tych rzeczy! Główna bohaterka opowiadała o sobie i o Adamie ale w tak baśniowy i niezwykły sposób, że ktoś niewtajemniczony nie domyśliłby się o kim mowa. Każda z tych historii niosła za sobą jakiś morał i miała znaczenie dla dalszych losów bohaterów. Ogromni spodobał mi się zabieg wplecenia bajek na dobranoc do tej powieści. Mnie one oczarowały, absolutnie.

A co z tytułowym Adamem? Hmm… jest to postać bardzo złożona. Momentami wydawał mi się lekko przerysowany, zbyt idealny. To, co ten chłopak przeszedł powinno (moim zdaniem) pozostawić w nim więcej szkód i znamion, ale może to o to chodziło, może chciano podkreślić jaki to Adam był dzielny, dobry i silny wewnętrznie? Nie zmienia to faktu, że tytułowy bohater książki był piekielnie intrygujący, a jego historia sprawiała, że nie szło się oderwać od lektury. Tak więc chociaż mógłby być bardziej pokiereszowany, to… wybaczam autorce tę lekką idealizację, bo z Adama był kawał niezłego ideału <3

Mam jeden zarzut do tej historii, tylko nie bardzo wiem jak ubrać go w słowa tak, aby uniknąć spoileru, ale postaram się. Otóż w historii Adama pojawia się pewne wydarzenie mocno kolidujące z prawem. Główna bohaterka wybiela go, idealizuje i zupełnie zlewa fakt, że Adam zrobił coś złego. Usprawiedliwia czyn, który dla mnie mimo wszystko jest niewybaczalny, niezależnie od okoliczności. Nie chcę zdradzić wam nic więcej. Jest to zaledwie ułamek z całej książki, więc teoretycznie można przymknąć na to oko, ale mnie to jakoś zirytowało. Nie powinno się kurcze mówić, że złe jest dobre, bo pokonało większe zło, prawda?

W zasadzie to wszystko, co miałam wam do przekazania. Adam to bardzo przyjemna i wciągająca powieść. Jest w niej kilka drobiazgów, które odróżniają ją od innych obyczajówek. Wydaje mi się, że jest to książka idealna na te piekielne upały. Połowa akcji toczy się w zimie, więc aż miło jest przynajmniej swoje myśli ochłodzić śniegiem, który prószy na stronach powieści xD. Czy Adam przypadł mi do gustu? Jak najbardziej. Czy podbił moje serce? Niekoniecznie, ale był całkiem blisko celu ;) Ja po prostu za mało romansowa jestem, ale dla tych z was, którzy lubują się we wzruszających, łapiących za serca historiach będzie to strzał w dziesiątkę ;).

Łapka w górę, kto się skusi i sięgnie po historię o ptaku, który zamieniał się w chłopca i o dziewczynce, która czuła za bardzo? :D

Buziaki!

Ula ;*