50 bobrów Violet | Pucked, Helena Hunting - przedpremierowo!

Hej Wam!

Jest 1 maja, początek długiego weekendu, godzina 7:30… a ja piszę dla was recenzję. Mam poważne podejrzenia, czy aby przypadkiem czas spędzony z Pucked autorstwa Heleny Hunting nie wpłynął negatywnie na stan mojego umysłu. Serio. A czemu? Zaraz wam wszystko opowiem.

"Mając za brata przyrodniego słynnego gracza NFL, Violet Hall jest bardzo dobrze zaznajomiona z reputacją playboya, którą posiada wiele gwiazd hokeja. Jest na tyle mądra, aby omijać tych gorących, dobrze zbudowanych, posiadających nierównaną wytrzymałość chłopaków. Tak jest do dnia, kiedy spotyka legendarnego kapitana drużyny- Alex’a Waters’a.

Violet nie jest zainteresowana jego przystojną, poobijaną twarzą, ani jego wspaniałym, twardym sześciopakiem na brzuchu. Ale kiedy Alex przypadkowo zmienia poprzednią opinię Violet dotyczącą niezbyt wysokiego intelektu zawodników hokejowych, staje się czymś więcej niż tylko gorącym ciałem z pasującą do niego twarzą.

Biorąc pod uwagę , że to może być kompletną pomyłką, Violet dowiaduje się jak dobrze Alex radzi sobie ze swoim kijem hokejowym, który ma w spodniach. Ale to co zaczyna się jednonocną przygodą, szybko przekształca się w coś więcej. Po nocy pełnej orgazmów, Alex zaczyna wydzwaniać, pisać, mailować i wysyłać ekstrawaganckie, i dziwaczne prezenty, co sprawia, że trudno go ignorować, a jeszcze trudniej nie lubić.

Problem w tym, że media przedstawiają Alex’a jako playboya, a Violet nie chce być częścią tej gry."*

Po waszych komentarzach i wiadomościach z Instagrama wnioskuję,  że spodziewacie się piekielnie negatywnej recenzji, ale na początku chciałabym stanąć troszkę w obronie tej książki. Spokojnie, jeszcze posypią się bobry, ale to później, sekundka.

Zacznę może od tego,  że nigdy nie oczekuję i nie wymagam zbyt wiele od takiej literatury. Romanse i erotyki mają być szybkie, łatwe i przyjemne. Z warunków technicznych liczy się dla mnie dobrze zrobiona korekta tekstu, jakiś tam sens i logika całej historii, no i byłoby super, gdyby książka nie składała się z samych scen łóżkowych. To tyle. I powiem wam, że wszystkie te warunki były spełnione, co było miłym zaskoczeniem, bo zazwyczaj przynajmniej jeden z nich zostaje pominięty.

Pucked miał mnie wyleczyć z kaca po zakończeniu Tancerzy burzy i podołał temu zadaniu. Powiem wręcz, że spisał się aż za dobrze. Myślałam, że zajmie mu to co najmniej kilkanaście godzin, a tymczasem już po pierwszym rozdziale byłam gotowa czytać… cokolwiek innego. Kac minął jak ręką odjął, poważnie xD.

Cała książka podzielona jest na rozdziały prowadzone z perspektywy Violet lub Alexa.

Do historii widzianej męskimi oczami nie mam najmniejszych zarzutów – czytało mi się je bardzo przyjemnie, o dziwo nie były wulgarne ani przepełnione takim… takim chorym testosteronem, wiecie o czym mówię? Chodzi mi o to, że Alex nie raczył czytelnika rozmowami ze swoim przyrodzeniem, nie myślał na okrągło o seksie, nie był obleśny w swoich wypowiedziach, itd. Był uroczy i „do lubienia”, ale o tym za chwilę. Najpierw skupmy się na rozdziałach widzianych z perspektywy Violet… bo jest o czym mówić.

  

Nie mogłam się powstrzymać. Swoją drogą w żadnej bazie zdjęć nie znalazłam sensownego zdjęcia kobiety z bobrem, ale wyłapałam takie ze szczurkami (macie je na saaamej górze), chyba też ujdzie xDD

Na samym początku książki jesteśmy świadkami rozmowy Vi z Alexem w barze, gdzie jakaś dziewczyna zarywa do przyrodniego brata Violet, pochylając się nad blatem baru. Violet pokazuje tę scenę Alexowi, a wtedy on pyta „czy widzi bobra tej dziewczyny”. No i tu się rodzi całe zło. Od tej pory Violet raz za razem będzie używać „bobra” jako określenia „cipki”. Jako że mam tę książkę w formie PDFa, to sprawdziłam ile razy pada w niej słowo „bóbr”. Na 324 stronach pojawia się ono 70 razy. Jak dla mnie jest to o 70 razy za dużo. Właściwie to miałam zamiar zamiast tak jak zawsze urozmaicać recenzję grafikami z ładnymi/zabawnymi cytatami, to zrobić takie z bobrowymi tekstami… ale chyba za bardzo was lubię. Nie mniej jednak dla zainteresowanych zostawię tu dziesięć przykładów „zastosowań bobra” według Violet Hall:

- „Nawet nie potrafię wyobrazić sobie tej tragedii, gdyby mój bóbr eksplodował.”

- „Mój bóbr pulsuje we własnym rytmie.”

- „Perspektywa ponownego zobaczenia Alexa sprawia, że mój bóbr cały się ślini.”

- „Minęły dwa tygodnie, odkąd widziałam Alexa i mój bóbr jest żądny jakiegoś drewna.”

- „Mój bóbr jest tak bardzo podekscytowany, że gryzie bieliznę (…)”

- „- Naprawdę się teraz masturbujesz? (…)

    - Nie, już… wygłaskałam mojego bobra.”

- „(…) nigdy w ciągu jednej nocy nie przeżyłam więcej niż jednej rundy wypełniania bobra.”

- „Alex gniewnie wpatruje się w mojego bobra.”

- „Zaciskam uda na jego biodrach i robię coś jeszcze, czego nie powinnam: zaciskam bobra.”

- „Przesuwa się w dół mojego ciała, pocałunkami wyznaczając ścieżkę do Krainy Bobra”.

 I bonus, gdzie „bóbr” pojawia się czterokrotnie we fragmencie, który liczy sobie tylko 14 zdań (ja wywalę te zbędne, żeby było krócej): „Skoro mam wyjść z nim jutro wieczorem, muszę trochę popracować. Przez pracę mam na myśli depilację bobra. (…) Podgrzewam wosk w mikrofalówce. (…) Muszę czekać dwadzieścia minut aż się schłodzi, żebym mogła popracować nad zrywaniem futra bobra, nie parząc się przy tym. (…) Przy ostatnim pasku coś mieszam i woskuję to samo miejsce, czego efektem jest wielka fioletowa plama. Wygląda, jakby ktoś przywalił mi w bobra. Werdykt: depilowanie woskiem bobra jest niebezpieczne.”

Ja nie wiem, może kogoś to bawi, mnie osobiście obrzydza. Poza tym w grę wchodzi fakt, że „bóbr” w slangu młodzieżowym (chociaż w sumie może i starsi ludzie tak mówią, ja tam nie wnikam) jest określeniem gęstego owłosienia miejsc intymnych. No i teraz mając w głowie co znaczy „bóbr” dla każdego licealisty spróbujcie sobie wyobrazić czytanie opisów scen łóżkowych, gdzie co krok natrafia się na śliniące się, eksplodujące, czy głaskane bobry. Fujka, nie? Dla mnie zdecydowanie fujka. Może tłumacz nie wiedział, że „bobra” można tak rozumieć. Może nie szło jakoś tego słowa ominąć (w książce tłumaczone jest to tak, że Alex jest Kanadyjczykiem, bobry to takie typowo kanadyjskie zwierzątka i z tego powodu ludzie z Kanady mówią tak na cipki). Nie wiem, nie wnikam. W każdym razie zamiłowanie Violet do tego słowa serio psuje przyjemność z czytania i zmusza do odkładania książki tak średnio co cztery bobry, bo człowiek ma dość. Nawiasem mówiąc oprócz bobra są jeszcze „jej dziewczynki”, czyli piersi Vi, a także…

…GK!  „Gigantyczny Kutas”. Serio, Violet jest niezrównoważona i nie potrafi myśleć o przyrodzeniu Alexa bez przypominania czytelnikowi jakie to ono nie jest ogromne. I znów: ja wiem, że to erotyk, że ta paplanina o wielkości ma podkreślić zajebistość Alexa… ale wydaje mi się, że czytelnik ogarnia ją i bez tego. Serio, Alex jest świetny niezależnie od rozmiarów swojego penisa. A na domiar złego Violet dzieli się z nami swoimi poronionymi snami, fantazjami i porównaniami, i tak oto mamy w książce scenę, w której Vi przykleja swojemu facetowi sztuczne oczy (takie ruchome, jak na książeczkach dla dzieci np.) do główki penisa, zakłada na niego pelerynkę i cieszy się, że GK jest super bohaterem. Serio. Innym razem porównuje przyrodzenie Alexa do tego:

Po tym jak sprawdziłam w Google jak wygląda mr. Snuffleupagus  (powyżej po lewej) i czym jest strzykwa (powyżej po prawej - nie wiem o którą mogło jej chodzić, to pokażę wam screen z Google po prostu...) zaczęłam wątpić, czy Alex jest człowiekiem. W atrakcyjność tego jego GK zwątpiłam definitywnie.

Nie macie jeszcze dość Violet? To może przekonam was tym, że ta dwudziestokilkuletnia kobieta przed poznaniem rodziców swojego faceta obawia się, że na śniadanie będą kiełbaski, a ona przypadkiem „porówna ich zbyt mały rozmiar” do „miłosnego kijka” (nawet tego nie będę komentować) Alexa? Albo tym, jak raz za razem ciśnie po swoim przyrodnim bracie ze ten się „kurwi” (w tej książce to kobieta jest obleśnie wulgarna, na szczęście rzadko), bo nie ma stałej partnerki, tylko sypia ze swoimi fankami. No kurde, jego wina, że ma branie? Kto tu się „kurwi”, on, czy one, skoro same się na takie coś godzą..? Ale Vi notorycznie wyzywa brata i czyni wszelakie niemiłe aluzje odnośnie chorób wenerycznych. Uroczo, prawda? Ja bym tak mogła godzinami. W tej dziewczynie nie ma ani jednej rzeczy, za którą można by ją  polubić. Jest głupiutka, niedojrzała, wykolejona i być może w pewny stopniu niedorozwinięta, tak coś czuję. To zachowuje się przy ludziach (z resztą na osobności również) wskazuje na to, że mamy do czynienia z nastolatką w wieku gimnazjalnym, a nie dorosłą osobą. No chyba mam prawo wymagać od postaci starszej ode mnie o dwa lata tego, żeby wykazywała poziom ogarniania świata przynajmniej zbliżony do mojego, a najlepiej ciut wyższy, prawda?  Na szczęście jest jeszcze Alex…

…który ratuje tę książkę. Tak jak wspominałam, rozdziały widziane jego oczyma są przyjemne, bo i sam bohater jest miły dla oka i wyobraźni. Alex jest uroczy, kulturalny, czasami troszkę z niego ciapa, ale w takim dobrym tego słowa znaczeniu. Nie jest typem naładowanego testosteronem macho. Szczerze mówiąc polubiłam tego typka i jedyne co mnie zastanawia to to, co on widział w Vi?

Pochwalić muszę fakt, że Pucked nie było przeładowane seksem. Bardzo mi się podobało to, że sceny łóżkowe nie były sztucznie przedłużane (ale Kasie by szlag trafił, bo Hunting raczy nas prawie wszystkimi absurdalnymi rzeczami, które drażnią w erotykach – jest wiecznie gotowy facet, któremu nie przeszkadza nawet obecność rodziców <serio!>, zdolny robić to jednej nocy kilkakrotnie, okres tu nie istnieje, a po seksie można z marszu walnąć się pod kołderkę i spać, kto by się przejmował jakąkolwiek higieną intymną?), bo autorka owszem, dawała poczuć mi klimat sytuacji, ale nie zmuszała do brnięcia przez kilkustronicowy opis rozpadania na kawałki i temu podobne cuda. Z wulgaryzmami trafiała przeważnie punkt, z częstotliwością scen łóżkowych też… no oprócz bobrów wyskakujących zza każdego zakrętu i tradycyjnie przerysowanej pod względem talentów łóżkowych postaci męskiej wątek erotyczny uważam za udany.

Nie mogę tego jednak powiedzieć o zakończeniu książki. O ile cała historia jest sensowna, ma ręce i nogi i jako książka mająca na celu odmóżdżyć i pozwolić się wyluzować czytelnikowi sprawdza się całkiem nieźle, o tyle to, co dzieje się na kilkudziesięciu ostatnich stronach to jakiś absurd, a epilog zupełnie wywala skalę głupoty. Akcja Pucked toczy się według dobrze znanego nam schematu: na początku miedzy bohaterami dochodzi do zbliżenia, później ona nie wie „czy to jest miłość, czy to jest bzzzykanie”, dalej ustalają, że chyba miłość, ale w sumie to nie wiedzą czy tak na pewno… no a następnie musi się stać coś, żeby mogli się pokłócić, obrazić, zerwać ze sobą itd., a potem pogodzić (oczywiście za pośrednictwem bobra). No i wszystko fajnie, nic do tego schematu nie mam, pod warunkiem, że powód focha ma jakikolwiek sens. Tu go nie ma. Tu po prostu jest foch, bo wypada się obrazić. I tak samo logiczne jest to, co dzieje się dalej. Nie będę wam spolerować, spokojnie. Po prostu… no przygotujcie się na stek bzdur na ostatnich kilkudziesięciu stronach… i na rozwalenie systemu na ostatnich 3-4 stronach! Ja osobiście umarłam. Nie wierzę w to, że ktoś mógł zakończyć książkę tak dziwacznie i debilnie. Bo inaczej tego nie nazwę. Czuję, że to miało być zabawne. No jak dla mnie było żenujące, niestety.

Podsumowując: nie wiem, czy ta książka była zła. Chyba nie. Była głupia, niedorzeczna, przesycona bobrami… ale historia sama w sobie okazała się znośna, a jako lek na kaca sprawdziła się aż za dobrze. Nie mogę wam jej polecić tak na poważnie, jako coś, czemu warto poświęcić swój czas. Jeśli macie do czytania coś innego, to to czytajcie. Jednakże! Jeżeli jakaś książka wgniecie was w fotel i będziecie potrzebować pogotowia książkowego – Pucked będzie jak znalazł. A, no i jeszcze coś czuję, że ta historia spodoba się tym z was, którzy mają w sobie takiego małego książkowego masochistę. Mówię wam, bestyjka będzie syta.

Trochę nie wiem o co spytać, bo raczej nie o to, czy macie w planach Pucked… O! To może spytam o plany na majówkę xD Macie jakieś? Jakie? :D

Buziak!

Ula ;*

Za książkę dziękuję wydawnictwu Szósty Zmysł ;)

Oryginalny tytuł: Pucked
Tłumaczenie: ?
Wydawnictwo: Szósty zmysł
Data premiery: 16.05.2018
Ilość stron: 324
Gatunek: Literatura obyczajowa i romans

*źródło opisu: http://lubimyczytac.pl/ksiazka/4821663/pucked