Upośledzone Star Wars, czyli Gwiezdny wojownik Katarzyny Bereniki Miszczuk

Cześć Krewetki!

Cholera, zwlekałam z napisaniem tej recenzji już chyba tydzień… no, może nie cały. Ale jak zwykle recenzję pisze maksymalnie dzień czy dwa dni po przeczytaniu książki, tak tutaj uznałam, że to najgorsze, co mogłabym zrobić. Wyszedłby z tego jeden wielki bluzg i hejt. Serio. Pozwoliłam więc ułożyć się myślom w głowie i… i teraz piszę dla Was recenzję książki Katarzyny Bereniki Miszczuk pt. Gwiezdny wojownik. Działko, szlafrok i księżniczka.

W (NIE TAK ZNOWU) OGROMNYM SKRÓCIE

Mamy rok 2463. W stronę Ziemi zmierza asteroida, która ma dokończyć dzieła zniszczenia, które od lat sieją na planecie ludzie i ostatecznie zniszczyć glob. Aby temu zapobiec, armia wysyła żołnierzy  z misją ratunkowa – mają zniszczyć asteroidę, nim ta dotrze do Ziemi, a jeżeli to im się nie uda, mają uderzyć w nią statkiem – Gwiezdnym Wojownikiem. I wszystko byłoby pięknie, gdyby nie fakt, iż pojazd ten jest wrakiem, a cała załoga leci na tę wyprawę tylko i wyłącznie dlatego, że zostali zaszantażowani. Nikomu nie uśmiecha się zostanie kosmicznym kamikadze.

W tym samym czasie dwa Królestwa – Makrosoftu i Epple, które od lat toczą ze sobą spory, postanawiają zawrzeć sojusz oparty na małżeństwie księcia Epple i księżniczki Makrosoftu.

Czy dojdzie do ślubu? Co łączy ze sobą oba te wątki? Jak zakończy się misja ratunkowa Gwiezdnego Wojownika? Odpowiedzi poszukajcie w książce.

*CYK CYK CYK* ŚWIERSZCZE CYKAJĄ

W poprzedniej recenzji zasypałam was cytatami i powiedziałam, że w następnej cytatów nie uświadczycie. I słowa dotrzymam. Nie dlatego, żeby zachować równowagę. Po prostu przez bite 300 stron nie znalazł się ani jeden fragment godny mojej uwagi i zaznaczenia. Napis z okładki głosi, iż Gwiezdny Wojownik jest „przyprawiony sporą dawką ciętego humoru” i przyznaję, że była to druga z rzeczy, która skłoniła mnie do sięgnięcia po tę książkę. Tylko problem jest taki, że tego humoru nie odnalazłam. Żarty w książce są beznadziejne, infantylne i sztuczne. „Komiczna powieść kosmiczna” ma  w sobie mniej więcej tyle komizmu, ile jest czystego powietrza w Krakowie. Żarty mają poziom… cholera, no taki, na którym zwykły poruszać się glizdki i inne chrobaki podziemne. Dno. Zaiste. Jeśli więc szukacie zabawnej historii, to nie tędy droga. Serio.

KTOŚ TU ROBI ZE MNIE DEBILA

I to dość bezczelnie. Zacznijmy od królestw Makrosoftu i Epple, które są dla siebie konkurencją, a wzbogaciły się na przemyśle informatycznym/elektronicznym/komputerowym/zwał jak zwał. Serio? To już subtelniej się nie dało? Trzeba było cisnąć mi miedzy oczy Microsoftem i Apple? Dodajmy do tego księżniczkę Makrosoftu, która niesamowicie przypomina z wyglądu Leie ze Star Wars, władców obu królestw, którzy pojawili się na ułamek sekundy, a ja przez te kilka stron zdążyłam zajść w głowę jakim cholera cudem oni się dorobili fortuny, skoro na moje oko obaj byli umysłowymi inwalidami. Z resztą o bohaterach jeszcze wam opowiem. Mam wrażenie, ze Miszczuk serio pisząc to myślała, ze czytać to będzie zgraja debili. Bo o ile można by tę historię opowiedzieć naprawdę fajnie, to… a z resztą, to zasługuje chyba na osobny akapit.

NO I SIĘ PRZELICZYŁAM…

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Miszczuk. Po opisie i zapewnieniu, które znalazłam na okładce, mówiącym, że „Gwiezdny Wojownik przypadnie do gustu nie tylko fanom SF”, liczyłam na to, że albo cała ta kosmiczność zostanie przedstawiona w sposób delikatniejszy i łatwiejszy do przyswojenia niż u takiego np. Lema, albo autorka osłodzi galaktyczną historię wątkiem miłosnym, który będzie ratunkiem dla tych, którzy nie są przekonani do Science Fiction. Nic z tych rzeczy. Kwestie kosmiczne, takie jak wygląd i właściwości statków kosmicznych, broni, nowych technologii, etc. zostały po prostu potraktowane… nawet gorzej, niż po macoszemu. Nie dowiedziałam się jak działa skradziona nieumyślnie broń masowej zagłady, nie znalazłam żadnego opisu statku, tak z zewnątrz, jak i wewnątrz, który pobudziłby moją wyobraźnie… zero. Null. A wątek romantyczny był jednym z gorszych, jakie ostatnio miałam „przyjemność” czytać. Skrajnie nijaki, wysnuty z emocji i… miłości. Płytki i banalny. W zasadzie jedynym jego plusem było to, że nie zdominował tej historii. Właściwie tu nic nie dominuje. To się czyta, bo się czyta. Nawet nie czuje się gniewu na beznadziejność tej książki. Nic się nie czuje. Po prostu czeka się na koniec. To już wolałabym się wkurzyć… zawsze to jakaś emocja :/.

NIE MYLMY KSIĄŻKI Z SERIALEM!

Kolejnym minusem jest sposób, w jaki poprowadzono narrację w Gwiezdnym Wojowniku. To mi się skojarzyło z tym, jak opowiada się historię w serialach lub filmach. Bo widzicie, w tej książce swoje pięć minut miał każdy. Narracja skacze od jednego bohatera, do drugiego, tak, że w jednym rozdziale dwa akapity opowiada nam mechanik Misiek, następnie wchodzimy do głowy kapitana statku, później księżniczki, następnie nawigatora, a nawet komputera pokładowego. I przez to skakanie z kwiatka na kwiatek historia robi się nijaka. Nie mamy jak związać się z którymkolwiek z bohaterów, bo zbyt krótko się z nimi stykamy, jest to zbyt chaotyczne.

UMRZYJCIE, MI TO RYBKA

Same postacie są nam obojętne. Przynajmniej mi były, bez żadnego wyjątku. Nie uroniłabym łezki, gdyby przypadkiem im się ten cholerny Gwiezdny Wojownik rozleciał w diabły. Miszczuk totalnie zaniedbała kreację postaci, przez co wyszły okrutnie sztuczne. Jednej z nich na przykład w czasie lotu zamordowano kogoś bardzo bliskiego. I co? Myślicie, że jakoś to ją/go obeszło? Bynajmniej. Emocjonalne zero. Księżniczka z kolei chyba miała jakiś wewnętrzny konflikt osobowości, bo najpierw uciekła przed własnym ślubem… a potem siedziała na statku zdołowana, że jej siostra odbije jedynego księcia w galaktyce i z kim ona w takim razie się ożeni? W przypadku podrobionej Lei logika poszła w las. Pozostali bohaterowie nie są wcale lepsi. Mamy lekarza, który od początku faszeruje się wszystkimi możliwymi proszkami, jakie znajdzie na statku, mamy kapitana-alkoholika, który z braku laku jest gotów filtrować sobie denaturat przez chleb, byle tylko mieć co wypić. Jest tu też operatorka działka, która… ona chyba miała być elementem kobieco-erotyczno-seksownym. Tak coś czuję. W każdym razie przez 300 stron nie robi nic. Podobnie jak kolejna z kobiet na pokładzie – tym razem cechująca się anty-kobiecością  i ujemnym erotyzmem. Jest jeszcze nawigator-lovelas i mechanik tak zmyślny… że na wstępie zapomniał przymocować najważniejszy element do statku, przez co odlecieli bez niego. Takie śmieszki, rozumiecie. A, no i jest jeszcze komputer pokładowy Zygmunt, miłujący się w psychoanalizie, kapitan (a może to był generał?) Borowik i Anarha – ci dwoje to akurat czarne charaktery. Ale chyba nie piorą w pervolu, bo ich czarność pozostawia wiele do życzenia. W każdym bądź razie bohaterów jest od groma, a wszystkich łączy jedno: zupełny brak charakteru, sztuczność i dysmózgia.

KOŃCZ WAŚĆ…

Uff. Więcej grzechów nie pamiętam. Podsumowując Gwiezdny Wojownik okazał się totalna klapą. Historia, która mogłaby zaciekawić i wkręcić została spartaczona od podstaw. Brak klimatu kosmosu, brak szczegółów, luki w logice i fabule, a do tego beznadziejnie wykreowani bohaterowie skutecznie psują tę opowieść. Jak już się pewnie domyślacie… nie mogę tego cholerstwa polecić. Przykro mi. Nie tym razem ;/.

A wy czytaliście może Gwiezdnego Wojownika? Jak wrażenia? A, i… czy inne książki Miszczuk są równie tragiczne? Bo miałam smaka na Szeptuchę, ale teraz to się jej obawiam… Pomóżcie!

Trzymajcie się ciepło!

Q.

Za książkę dziękuję wydawnictwu Uroboros ;)