Porwana pieśniarka, czyli postanowienie styczniowe ;)

Czołem Cytrusy!

Kojarzycie jeszcze moje postanowienia na 2017? Jeśli nie, to tu je znajdziecie, a jeżeli jednak pamiętacie, to dziś przychodzę do was z postem o pierwszej książce z listy, a mianowicie Porwanej pieśniarce Danielle L. Jensen ;)

NIBY ZNANE, A JEDNAK OPOWIEM

 Książka ukazuje historię Cecile de Troyes, która właśnie kończy siedemnaście lat i ma udać się do miasta, do matki, gdzie będzie rozwijała swój talent – śpiew. Niestety, kiedy późnym wieczorem wraca do domu, zostaje porwana i sprzedana… trollom, zamieszkującym miasto pod Samotną Górą. Cecile ma być odpowiedzią na prośby i modlitwy trolli uwięzionych przez klątwę w podziemnym mieście. Dziewczyna powinna okazać się kluczem do zdjęcia czaru. Ale czy na pewno? Od tej pory za wszelką cenę będzie próbowała uciec z niewoli. Z jakim skutkiem? Tego nie zdradzę ;). W Trollus pozna wielu wspaniałych trolli o złotych sercach, ale i multum potworów bez tego jakże istotnego organu. Jak potoczą się losy córki rolnika? Czy uda jej się uwolnić magiczne istoty spod jarzma czarownicy? Jakie sekrety odkryje dziewczyna i gdzie w tym wszystkim znajdzie się miejsce na czarującego srebrnookiego trolla? Przekonajcie się sami!

SŁÓW NA WIATR NIE RZUCAM

Serio. Zaraz po spisaniu postanowień zamówiłam dwie książki, które przypadły na pierwsze miesiące roku. Prędziutko dokończyłam czytaną akurat książkę i w te pędy zabrałam się za Porwaną pieśniarkę. I co się stało? Książka się mi skończyła zanim się zaczęła. Autentycznie, usiadłam z nią i pochłonęłam w ciągu nieco ponad dnia o ile dobrze pamiętam. A jeżeli pamiętam źle, to mylę się o jakieś marne godziny. Pieśniarkę czyta się pierunem i bez problemu wgryza w wymyślony przez autorkę świat. Okej, pojawiło się kilka zgrzytów, o których oczywiście za moment powiem, ale historia jest do tego stopnia dobra, że przymknęłam na nie oko i dałam się porwać trollom, bez cienia oporu czy walki. W sumie miałam od razu następnego dnia zamawiać kolejne tomy, ale pozwoliłam sobie ochłonąć i uznałam, że poczekam… do lutego xD Dłużej na tyłku nie usiedzę, za bardzo chcę wiedzieć co będzie dalej :’)

CECILE, CECILE, CECILE…

Takim chyba największym minusem książki jest to, ze autorka skupia się w niej nieustannie na głównej bohaterce. Znaczy.. no zwykle historia się skupia na głównych bohaterach, bo od tego są, ale tu jest to jakieś… zbyt ciążące. Bo niby pojawiają się rozdziały widziane oczami Tristana, czyli księcia trolli, ale jest ich niewiele i są naprawdę króciutkimi chwilami wytchnienia od Cecile, a nawet jak widzimy świat z perspektywy tego trolla, to i tak ciągle myślimy o Cecile, bo i Trstan ciągle o niej myśli. To trochę męczy. Miłą odmianą byłoby poczytanie o pozostałych bohaterach, o mieście, o czymkolwiek, co nie ma rudych włosów i anielskiego głosu. Może w następnych tomach się to zmieni? Mam szczerą nadzieję, że tak będzie ;)

OD MIŁOŚCI DO NIENAWIŚCI NIE JEST DALEKO… ALE LITOŚCI!

Czasami działały mi na nerwy dialogi. Bo wiecie, ja rozumiem, ze jak kogoś się porwie, to to szarga nerwy i ryje psychikę. Ale prędkość, z jaką zmieniały się nastroje bohaterów w książce była niejednokrotnie zbyt szybka, przez co wychodziło to nienaturalnie. W jednej chwili skakali sobie do gardeł, żeby sekundę później żartować, a nagle przechodzić na poważne tematy, po czym znów żreć się. Zbyt szybko, pani Jensen, zbyt szybko.

TRISTANIE, MÓJ MĘŻU <3

Nie, nie macie zwidów. Znów muszę szykować w moim serduchu miejsce dla kolejnego książkowego męża. Tristan jest obłędny. Z początku niemiłosiernie mnie wkurzał, bo był tak okrutny i bezduszny, że aż bolało. Ale i tak uśmiechałam się czytając jego przesycone sarkazmem wypowiedzi. A ze strony na stronę robił się coraz lepszy, coraz bliższy ideałowi. W końcu nawet wycisnął ze mnie kieliszek łez (nie wiem, czy to normalne. Ostatnio płaczę na co drugiej książce, więc możecie patrzeć na to z przymrużeniem oka. Może to jakaś choroba paczadeł, sama nie wiem xD). Tristan jest bezczelny, odważny, honorowy, piekielnie przystojny, zabawny i… i wiele, wiele więcej. To się ceni. To się lubi. Tego się chce więcej.

DZIWNA MIŁOŚĆ

Jeśli chodzi o wątek miłosny.. to nie wiem co o nim sądzić. Zwykle umiem stwierdzić, czy miłość zdominowała opowieść, czy też nie. Tu nie jestem w stanie dokonać takiej oceny. Bo niby miłość jest tu pieruńsko ważna, ale przez znaczną część książki się tego nie czuje. Akcja skupia się na klątwie, na uczuciach Cecile, na próbach ucieczki, na sytuacji mieszkańców, a miłość jest gdzieś pomiędzy tymi wątkami wplatana w dosyć dziwny sposób. Bo widzicie, tu.. tu nie mówi się o emocjach. Je się czytelnikowi oświadcza. Dosłownie. Tristan i Cecile nie maja ze sobą kontaktu przez dobre kilkanaście stron, po czym nagle pada zdanie „czuję coś do jedynej osoby, do której nie powinnam czuć niczego takiego”.  I to by było na tyle, po tym jednym zdaniu mamy wiedzieć, że coś tam iskrzy. I tak jest przez pierwszą połowę książki… aż do momentu, w którym Jensen ciska w nas miłosnym pociskiem, który zwala z nóg. I nagle niczego nie trzeba się domyślać, nie ma mowy o narzekaniu na brak opisów, brak uczuć i namiętności. Szczerze? Jestem oczarowana takim rozkładem ciśnienia. To było świetne, wyważone i precyzyjnie zaplanowane, dzięki czemu człowiek siedzi jak na szpilkach w oczekiwaniu na kontynuację. Luty, przybywaj! Ino szybko XD

HOKUS POKUS, CZARY MARY!

Magia! Matulu, kto nie lubi magii w książkach? Ja uwielbiam i w Porwanej pieśniarce dostałam jej taką dawkę, że aż mi uszami dym poleciał. Czarownice, magiczne kule światła, magia podtrzymująca Górę, magiczne zaślubiny.. jest tego masa! Każdy czarodziejski drobiazg ogromnie mnie ciekawił i bardzo mi się podobał. Sam wątek klątwy nie dawał mi spokoju i nadal nie daje. Ja już chcę wiedzieć co kryje się za karą, jaka spotkała trolle. Chcę wiedzieć czym sobie na to zasłużyły, chcę znać motywy czarownicy, chcę… cholera no, chcę poznać wszystkie odpowiedzi! Jensen spisała się na medal tworząc tajemnice, których nie wiem jak wy, ale ja nie zdołałam rozwikłać z wyprzedzeniem. Jak zdjąć klątwę? Jak pokonać czarownicę? Jak uratować mieszkańców? Co zrobić, aby trolle nie rozpanoszyły się po naszym świecie? No i widzicie? Tak wiele pytań, tak mało odpowiedzi :’( <3

TRZY METRY NAD… POD ZIEMIĄ :D

Ostatnią rzeczą, o której muszę napisać jest miejsce akcji. Trollus. Kuźwa, jestem zafascynowana tym miejscem. Jensen rozbudziła we mnie ciekawość tak historii miasta pod Górą, jak i jego przyszłości. Podoba mi się podziały, jakie stworzyła w społeczeństwie trolli. Wątek walki o wolność i władzę jest świetny, chociaż czasami wydawał mi się niedopieszczony, niedopracowany. Ale tylko czasami ;). Konstrukcja tuneli otaczających miasto o kryjących się w nich potworów jest niezła. Ale tak najbardziej, najmocniej spodobały mi się wzmianki o świecie trolli, tym prawdziwym. Pic  w tym, że nie mogę wam o nim nic powiedzieć – raz, że sama wiem niewiele, a dwa że… o byłoby świństwo z mojej strony ;)

Q I JEJ MIND FUCK

Nie wiem czy wiecie, ale swego czasu zaczęłam tu publikować moje… cóż, to nie jest opowiadanie, bo jest zbyt obszerne. Nazwijmy to na razie moim tworem, moją amebką. Jeśli jesteście ciekawi, odsyłam was do zakładki Q pisze ;). Pomysł wpadł mi do głowy na wakacjach i zanim się obejrzałam miałam pierwsze rozdziały spisane, tak jak i plan na pozostałe. I wtedy Madzia powiedziała mi, że jej to cholernie przypomina jakąś książkę, o nic nie mówiącym mi tytule Porwana pieśniarka. Szczerze? Myślałam, ze podobieństwo ogranicza się do miejsca akcji  jakim jest podziemie. I w sumie miałam omijać trylogię Klątwy do momentu ukończenia mojego tworu, ale w końcu nie usiedziałam. I tu następuje mind-fuck. I to ogromny. Czytając poczułam się tak, jakby Danielle L Jensen siedziała mi we łbie. Serio, jest tak wiele podobnych rozwiązań, światy są miejscami niemalże bliźniacze… Pierwszy raz przeżyłam takie dziwaczne deja vu. Nie mniej jednak po skończeniu pieśniarki dostałam kopa do działania, pomajstrowałam przy mojej amebie, podrasowałam, pozmieniałam, ulepszyłam i pochwalę się wam – zapowiada się całkiem nieźle ;)

PODSUMUJMY

Ej mam wrażenie, ze ta recenzja się kupy nie trzyma i nie wiem czemu. Tez to czuliście czytając? :/ Nie mniej jednak podsumować ją należy. Porwana pieśniarka okazała się książka z kilkoma rysami, ale na tyle drobnymi, że można przymknąć na nie oko. Historia jest świetna i godna polecenia wszystkim spragnionym magicznych historii osnutych mocą i miłością. Do mnie opowieść o Cecile trafiła i już nie mogę doczekać się sięgnięcia po kolejne tomy.

A co z Wami? Znacie? Czytaliście, a może czytać zamierzacie? Piszcie, bom ciekawa!

Buziaki ;*

Q.

PS. Legenda głosi, że drugi tom jest słabszy. Prawda to jest Miśki? Chcę się mentalnie przygotować i byłabym wdzięczna za wasze opinie ;)

PS.PS. Kiedy dodaję ten post Ukryta łowczyni jest już w drodze do mnie. Nie wytrzymałam, psia mać! XD