Tak się wszystko zaczęło. Historia książkoholiczki

Cześć Wam!

I znów piszę post którego nie planowałam. Miała być recka, ale nie będzie, wybaczcie. Czemu? 

Aj, bo właśnie wpadłam do Zajęczej nory, i trafiłam na takież oto wyzwanie:  

Jak klikniesz to migające powyżej, to cie przeniesie do Zajęczej nory, a tam jest ładnie wyjaśnione to wyzwanie ;) 

A więc dziś opowiem wam moją historię. Jakby tu zacząć... Hmmm...

Dawno, dawno temu... Nie, czekajcie! To wcale nie było tak dawno, przecież mam dopiero osiemnaście lat ;).Ta historia zaczyna się jakieś trzynaście lat wstecz od dziś....

...Mam pięć lat i niesamowitą rządzę poznawania nowych historii z tych wszystkich kolorowych książek o księżniczkach, smokach wawelskich, rycerzach i myszach, które zjadły Popiela. Niestety, pięcioletnia ja nie umie jeszcze czytać, więc zatruwa życie starszemu bratu i męczy go, żeby jej czytał, i czytał, i czytał. A brat czyta, ale w końcu uznaje, że ma lepszy pomysł - uczy mnie czytać. Od tej pory mogę w dowolnej chwili wkroczyć do świata z baśni Andersena, albo wierszyków Tuwima. Nikt nie musi mnie prowadzić za rączkę. Nie powiem, jestem z siebie dumna. Ale to dopiero początek ;)

Mijają lata, a ja wyrastam z rymowanek o lokomotywie i ptasim radiu. Jest lato, w domu mamy remont, a ja jestem nadal troszkę za mała żeby faktycznie pomóc, więc tylko pętam się pracującym pod nogami. I znów wkracza mój brat, tym razem z Harrym Potterem w ręce. Patrzę na książkę i wydaje mi się jakaś taka... gruba. Opowiadania i legendy były krótsze... ale brat rzuca mi wyzwanie, a ja jestem zbyt dumną i upartą bestyjką, żeby go nie podjąć. Kilka dni później pędzę po schodkach do jego pokoju po kolejny tom.  Do tej pory pamiętam, że ostatnią część przygód Harry'ego czytałam ze skręconą kostką, czekając na tatę, z którym miałam pojechać na pogotowie. I pamiętam, że gdy przyjechał, to kazałam mu poczekać, aż Harry pokona Voldemorta. Powiedziałam, że kostka może poczekać. Pykło. Brat mnie zaraził. Bakcyl książkoholizmu zaczął rozprzestrzeniać się w moim organizmie.

No, ale przeczytania siedmiu książek o Potterze nie można było od razu nazwać miłością do czytania. To było takie... milutkie zauroczenie słowem pisanym. Kiedy zamykam wrota Hogwartu pojawia się jakaś dziwna pustka. Potrzebuję czegoś nowego, czegoś magicznego, wciągającego. Czegoś, co pomoże mi te dziurę załatać. Ponownie ruszam po schodach, do pokoju brata. Wiem, że tu znajdę to, czego potrzebuję. Podchodzę do półki z książkami i mój wzrok pada na zestaw ciemno-bordowych książek. Kolejny cykl. Miodzio :). Sięgam po pierwszy tom, na którym jest jakiś wojownik i tytuł WIEDŹMIN. Ostatnie życzenie. No dobra, nie jestem głupia, wiem kim jest Wiedźmin, ale mimo wszystko idę do brata i wypytuję go o czym jest to całe Ostatnie życzenie, czy mi by się spodobało, czy mogę pożyczyć, a on mówi, że jasne, czemu nie ;). I to tu zaczyna się prawdziwa historia mojej miłości do książek. Dopiero Geralt do spółki z Jaskrem i Ciri wciągną mnie w książkowy nałóg. Mało tego, oni ukształtują mój nieistniejący do tej pory gust książkowy, skłonią do poszukiwania historii z smokami, wampirami, krasnoludami i innymi magicznymi stworzeniami. 

Po Wiedźminie pojawi się Eragon, którego podsunie mi nowa koleżanka, którą poznam w gimnazjum. To ona zasugeruje mi kolejne historie, poszerzając moje książkowe zainteresowania. Pierwszym przeczytanym romansem (wydaje mi się, że to się klasyfikuje jako romans) będzie Candy. Pierwszym cyklem młodzieżowym bez magii okaże się Pretty Little Liars. Dużo tego będzie, a wszystko za sprawą jednej przypadkowo poznanej osoby ;). Ale to nadal nie była taka stuprocentowa miłość, bo książki pochodziły z biblioteki. 

W drugiej gimnazjum dzieje się rzecz smutna, bo moja przyjaźń z Dziewczyną od Eragona się urywa. No i jest lekki foch na czytanie, ale nie długi. Któregoś dnia tata wraca z zakupów z torebką z Empiku. Zaciekawiona sprawdzam zawartość, i okazuje się, że w środku jest Gra o tron. Tacie nie spieszy się do zaczęcia lektury, więc przejmuję książkę... i pochłaniam na bezdechu. Od razu lecę do taty i molestuje go gadaniem tak długo, aż zgadza się pojechać i KUPIĆ kolejny tom. Tym sposobem na mojej półce pojawiają się pierwsze książki, nie będące encyklopedią. Ale to wciąż nie jest pełna miłość. W końcu wydanie kasy taty jest średnim wyrzeczeniem.

Miłość pojawia się troszkę później, tego samego roku. Jest czerwiec, niedługo zaczną się wakacje. Na polskim oglądamy Igrzyska Śmierci. Niesamowite jest to, że w klasie panuje niemalże idealna cisza. My na prawdę oglądamy ten film! Historia mnie tak wciąga, że chce wiedzieć co będzie dalej, co się stanie z Peetą, który zdobywa moje serducho, ale w bibliotece wszystkie egzemplarze książki są wypożyczone. A ja nie mam ochoty czekać. Chcę poznać tę historię  n a t y c h m i a s t ! Oczywiście w portfelu pustki, bo do osób przedsiębiorczych nie należę, ale za kilka dni będą moje urodziny, więc kiedy wujek pyta się, co chcę na prezent umawiam się z nim, że da mi kasę, a ja kupię sobie coś sama. Jemu to pasuje, nie lubi kupować prezentów. Tak więc dzwonię po przyjaciółkę i ruszamy na zakupy, z których wracam z całą Trylogią Igrzysk i to w takim cudnym pudełeczku (<3). To w tym momencie miłość do książek dojrzewa, jest pełna, stuprocentowa. Od tej chwili czytam wszystko, co wpadnie mi w ręce. 

W którymś momencie stałam się swego rodzaju domową biblioteką, bo nie wiem kiedy ostatnio widziałam wszystkie moje książki w tym samym czasie na półce. A to koleżanka coś pożyczy, a to ciocia, babcia, przyjaciółka... A ja nadal kupuje kolejne, i nie mam dość. Głód książkowy jest stale nienasycony. Przepadłam, jestem książkoholiczką, a na to nie ma lekarstwa. 

Tyle na chwile obecną mi pozostawiono, część jest wypożyczona, inne są w podróży, a te, którym miejsca zabrakło wylądowały u brata <3

A więc taka jest moja historia. Mam nadzieję, że was nie zanudziłam ;). A co z Wami? Podejmujecie wyzwanie? Jeśli tak, to dajcie znać, chętnie poznam waszą historię :)

Całusy :*

Quidportavi