Kolejna cząsteczka Q. ;)

Cześć Miśki! 

Dziś będzie niecodziennie. Właściwie to przemówią obrazy, nie słowa... Zaraz wszystko wyjaśnię, powolutku.

Najpierw ogłoszenia parafialne.

Jakieś dwie godziny temu narodził się w mojej łepetynie plan na opowiadanie, w związku z czym nie powstał post, który powinien już widnieć na moim blogu, bo zaczęłam rozwijać w głowię historię, która nagle w niej zamigotała. Jestem perfekcjonistką, więc nie ma mowy o wrzucaniu byle jakich postów. Dlatego póki nie skończę przelewać na papier (to znacz na klawiaturę) mojego opowiadania intensywność wpisów lekko zmaleje, ale nie jakoś strasznie ;).

Nie mogę jednak zostawić Was z niczym, bo złamałabym swoje postanowienie o regularności prowadzenia bloga. Nie ma mowy o napisaniu recenzji, bo mam za dużo myśli w głowie, jednak przyszedł mi do niej kolejny pomysł, tym razem na urozmaicenie tego miejsca ;).

Skoro Drzwi do innego wymiaru są mójkącik Internetu, jam jego Panią i Królową, to pragnę włożyć w to miejsce całą siebie. Dosłownie. Oczywiście nie na raz, stopniowo ;). Rdzeniem są książki, to oczywiste. Kolejnym kawałeczkiem Q są filmy, bo kino kocham niemal na równi z książkami. Jest już też szczypta moich myśli, a będzie ich więcej. Dziś pora na obrazy, które powstają w mojej łepetynie. Postanowiłam stworzyć podstronę z moimi bazgrołami wszelakimi, które będę tu dodawać :).

  Mam nadzieję, że Wam się spodobają i czekam na Wasze opinie w komentarzach :).

Tak więc na dobry początek: 

To właściwie praca konkursowa, ale podoba mi się, więc ja tu zostawię :D Robienie tych petów doprowadziło mnie niemalże do szału -,- Co myślicie??

A to z kolei praca powstała w wyniku szantażu. Polonista postawił warunek, że podciągnie mi ocenę, jeśli zobrazuje wiersz K. Przerwy-Tetmajera omawiany na lekcji. Taki kaprys miał, a ja jestem zbyt uparta, żeby odpuścić, więc siadłam i popełniłam ten pejzaż :)> A jeśli o wiersz chodzi, to przytoczę go tutaj:

Nad Czarnym Stawem Gąsienicowym

Cicho, cicho, nie budźmy śpiącej wody w kotlinie,

lekko z wiatrem pląsajmy po przestworów głębinie...

Okręcajmy się wstęgą naokoło księżyca,

co nam ciała przezrocze tęczą blasków nasyca,

i wchłaniajmy potoków szmer, co toną w jeziorze,

i limb szumy powiewne, i w smrekowym szept borze,

pijmy kwiatów woń rzeźwą, co na zboczach gór kwitną,

dźwięczne, barwne i wonne, w głąb wzlatujmy błękitną.

Cicho, cicho, nie budźmy śpiącej wody w kotlinie,

lekko z wiatrem pląsajmy po przestworów głębinie...

Oto gwiazdę, co spada, lećmy chwycić w ramiona,

lećmy, lećmy ją żegnać, zanim spadnie i skona,

puchem mlecza się bawmy i ćmy błoną przezroczą,

i sów pierzem puszystym, co w powietrzu krąg toczą,

nietoperza ścigajmy, co po cichu tak leci

jak my same, i w nikłe oplątajmy go sieci,

z szczytu na szczyt przerzućmy się jak mosty wiszące,

gwiazd promienie przybiją do skał mostów tych końce,

a wiatr na nich na chwilę uciszony odpocznie,

nim je zerwie i w pląsy znów pogoni nas skocznie...

Dziś to wszystko, co dla Was mam. Już wkrótce (mam nadzieję) wstawię tu fragment opowiadania, a jeszcze w tym tygodniu na pewno pojawią się jakieś bogatsze w treść posty ;).

 Jak Wam się podoba mój pomysł? Chcecie więcej takich "postów"? No i najważniejsze: co sądzicie o moich bohomazach?

Buziaki :* 

Q.